Η δική μου ιστορία ξεκίνησε στις 3/09/2014 όταν γέννησα πρόωρα στην 25+4 εβδομάδα κύησης τα διδυμάκια μου!! Η Φωτεινή μου 750 γρ. με φυσιολογικό τοκετό κι ο Παναγιώτης-Δημήτρης μου 810 γρ. με καισαρική.
Εννοείται ολική νάρκωση… Λόγω επιπλοκής νοσηλεύτηκα στη ΜΕΘ με πνευμονικό οίδημα όπου και γι’ αυτό μου δώσανε χάπι διακοπής θηλασμού πριν καν το προσπαθήσω…
Όλα καλά, βγαίνω από τη ΜΕΘ κι αρχίζω να ρωτάω για επαναγαλακτισμό… Κανένας δεν ήξερε να μου πει και όλοι με αποθάρρυναν. Έτσι, έψαξα μόνη μου, διάβασα και με πολύ κόπο και θέληση και τα 2 μικρά μου στη ΜΕΝΝ τα κατάφερα…
Συχνές αντλήσεις και δομπεριδόνη με δική μου ευθύνη για τις όποιες παρενέργειες (η δομπεριδόνη για τη χρήση σε επαναγαλακτισμό είναι αποτελεσματική αλλά θέλει ιατρική παρακολούθηση… εγώ απλά επέλεξα να τη δοκιμάσω καθαρά με δική μου ευθύνη).
Δεν πρόλαβα όμως να δώσω απ’ την πρώτη μέρα στον Παναγιώτη μου δικό μου γάλα, που στατιστικά ίσως απέφευγε την νεκρωτική εντεροκολίτιδα… Τόσο σημαντικό το γάλα της μαμάς…
Η περιπέτεια μας στη ΜΕΝΝ δεν ήταν κι από τις πιο ευχάριστες… περάσαμε πολλά και πιο πολύ τα μικρά μας… οι ήρωές μας… μια εβδομάδα μετά το χάπι διακοπής θηλασμού ξεκίνησα μόνο με αντλήσεις ανά 2ωρο… κανένα αποτέλεσμα… άρχισα να απογοητεύομαι και να κατηγορώ τον εαυτό μου ότι δεν μπορώ ούτε γάλα να προσφέρω στα μικρά μου που το είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη…
Οι γιατροί της ΜΕΝΝ με ενθάρρυναν να προσπαθήσω και είπαν πως ήταν έγκλημα το να μου δώσουν χάπι διακοπής… (έπρεπε όμως γιατί προείχε η υγεία μου).
Έτσι και ξεκίνησα την δομπεριδόνη λαμβάνοντας 6 ταμπλέτες ημερησίως παράλληλα με τις αντλήσεις ανά 2ωρο… Από το 2ο κι όλας 24ωρο άρχισαν οι πρώτες σταγόνες και η χαρά μου απερίγραπτη… Επιτέλους κάτι που κάνω για τα μικρά μου…!
Δεν έδωσα αμέσως το γάλα μου στα μωρά γιατί οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι κατά πόσο περνάει στα μωρά η δομπεριδόνη κι αν είναι ασφαλής. Έψαξα πάλι άρθρα, δημοσιεύσεις και βρήκα ότι είναι ακίνδυνη και ότι δεν περνάει στο μητρικό γάλα…
Μετά από μια εβδομάδα και εφόσον διέκοψα την δομπεριδόνη, τα παιδιά μου έπιναν δικό μου γάλα αποκλειστικά… (πάλι κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί το αγοράκι μου έπαθε νεκρωτική εντεροκολίτιδα (ΝΕΚ) που πιθανώς να μην την πάθαινε αν ελάμβανε μητρικό γάλα…).
Λόγω λοιπόν της ΝΕΚ μου επιστρέφουν το γάλα και μου λένε ότι είναι ακατάλληλο για τον μπέμπη κι ότι πρέπει να πίνει ειδικό γάλα με μικρότερο χρόνο απορρόφησης από τον οργανισμό… Αρνούμαι να το δεχτώ μετά από τόσο κόπο! Αφού κατανοώ ότι είναι για το καλό του, συμβιβάζομαι και συνεχίζω να βγάζω γάλα μόνο για τη μπέμπα…
Έπινα μάραθο, μαγιά μπύρας για να αυξήσω την παράγωγη χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτό που βοήθησε ήταν η πρώτη μας αγκαλιά μετά από ένα μήνα…! Κρατούσα τα παιδιά μου στην αγκαλιά μου… ένιωσα μάνα επιτέλους… απερίγραπτο συναίσθημα…
Η επαφή λοιπόν βοήθησε στην αύξηση της παραγωγής… κάτι βέβαια που δεν ήταν εφικτό να γίνεται καθημερινά… Συμπλήρωνα λοιπόν τα γεύματα της μπέμπας και αν περίσσευε γάλα το αποθήκευα στην κατάψυξη για τον μπέμπη μου -που να φανταστώ όμως ότι θα μέναμε τόσο πολύ μέσα στα νοσοκομεία…-.
Έρχεται η στιγμή που περνούμε τη μπέμπα στο σπίτι με οξυγόνο και αφήνουμε τον μπέμπη στη ΜΕΝΝ σε κρίσιμη κατάσταση… Δεν ξέρω τι νοιώθω… Χαρά ή λύπη; Πάραυτα δεν μπόρεσα να τη βάλω στο στήθος λόγω της ανάγκης της για οξυγόνο.
Ο μπέμπης για άλλη μια φορά τη γλιτώνει και μας ανακοινώνουν ότι το παιδί πρέπει να μεταφερθεί στη παιδοχειρουργική πια, μέχρι να κάνει το τελευταίο χειρουργείο και να τον πάρουμε σπίτι…
Έτσι, έπρεπε κάποιος να μένει όλη μέρα και με τον μπέμπη… κάτι που κάναμε εναλλάξ με τον άντρα μου και κάπως έτσι, άρχισε να κόβεται το γάλα… Αναγκαστικά μείωσα τις αντλήσεις εφόσον έμενα και στο νοσοκομείο. Η ψυχολογία μου χάλια και τέλος το γαλατάκι μου… Κατάφερα όμως να δώσω 4,5 μήνες στη μπέμπα μου!
Θήλασα χωρίς να νιώσω ποτέ τα χειλάκια τους στο στήθος μου έστω κι έτσι όμως το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό και η θέληση ακόμα μεγαλύτερη…
Σας ευχαριστώ…
Ελπίζω να μη σας κούρασα.


Συντακτική ομάδα mitrikosthilasmos.com