Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Καλησπέρα σας και συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα σας για την υποστήριξη που μας προσφέρετε!

Έχω ένα αγοράκι 5 μηνών που το θηλάζω αποκλειστικά. Επειδή σκεφτόμαστε για 2ο παιδάκι θα ήθελα να σας κάνω τις παρακάτω ερωτήσεις:

1. Ποια θεωρείται η κατάλληλη διαφορά ηλικίας που πρέπει να έχουν 2 αδέρφια ώστε να υπάρχει μικρότερη πιθανότητα για εκδήλωση ζήλειας από το 1ο παιδί; Υποθέτω το φαινόμενο της ζήλειας οφείλεται και σε άλλους παράγοντες (πώς θα προετοιμάσουν το παιδί οι γονείς, η προσωπικότητα του παιδιού κλπ), αλλά υπάρχει από ψυχολογικής πλευράς κάποια διαφορά ηλικίας που θεωρείται ότι θα έχει τις λιγότερες επιπτώσεις στο 1ο παιδί;
2. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να πάει ένα νήπιο σε βρεφονηπιακό/νηπιακό σταθμό; Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα η μητέρα να μείνει με το παιδί, πότε είναι καλό το παιδί να πάει σε σταθμό για την κοινωνικοποίηση του;
3. Αν η μητέρα πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά, και υπάρχει η δυνατότητα της γιαγιάς να κρατάει το παιδί (12 μηνών), είναι καλύτερα το παιδί να μείνει με τη γιαγιά ή να πάει σε σταθμό που θα έχει να παίζει και με άλλα παιδάκια;

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας!
Άννα Χ., Αθήνα

Αγαπητή Άννα καλησπέρα,

αισθάνομαι καταρχάς, ότι πρέπει να σας πω, το τί σκέφτηκα διαβάζοντας την περίπτωσή σας και τις ερωτήσεις που θέσατε.

Σκέφτηκα λοιπόν, ότι είναι αρκετά νωρίς για να σκέφτεστε το ενδεχόμενο δεύτερου παιδιού. Χωρίς βέβαια να γνωρίζω την ηλικία σας (που πιθανότατα να δικαιολογεί τη βιασύνη) ή τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στην απόκτηση του παιδιού σας,  σ΄αυτή τη φάση της ζωής σας, θα ευχόμουν να μπορούσατε να επικεντρωθείτε στο μωρό σας και στη σχέση σας μαζί του.

Κι ας έρθουμε στο προκείμενο:
Η απάντηση είναι: τυπικά δεν υπάρχει καλύτερη διαφορά ηλικίας.

Είναι τόσο καθοριστικές (και τόσο πολλές) οι άλλες παράμετροι που συνεισφέρουν στην οικογενειακή αρμονία, που οποιαδήποτε απόλυτη απάντηση, θα φάνταζε τουλάχιστον ανυπόστατη.

Η σχέση των γονιών με τα παιδιά τους, με το κάθε παιδί ξεχωριστά, η επιθυμία των γονιών για παιδί (παιδιά;), η σχέσεις των γονιών με τους γονείς τους, τα τυχόν γεγονότα που μπορεί να συμβούν σε διάφορες χρονικές στιγμές και να επηρεάζουν την οικογένεια (ή κάποιο μέλος της), το φύλο των παιδιών, η ιδιοσυγκρασία και η προσωπικότητά τους… ο κατάλογος μπορεί να συνεχίζεται για πολύ ακόμη…

Όπως καταλαβαίνετε, είναι συνάρτηση τόσων πολλών παραγόντων, που δε θα ήταν δυνατόν να έχετε μία απλή απάντηση… Θα τολμούσα μόνο να πω τα εξής γενικά ως προς τη διαφορά ηλικίας και ως προς τη ζήλια ανάμεσα στα αδέλφια:

– Φοβάμαι, ότι μία πολύ μικρή διαφορά (έως δύο χρόνια) δε δίνει τη δυνατότητα να εγκατασταθεί μία σχέση μητέρας-παιδιού, με τέτοιο τρόπο, ώστε το μεν πρωτότοκο παιδί να νιώθει ασφαλές μέσα σ΄αυτή και να μπορέσει έπειτα να “ασχοληθεί” (συναισθηματικά) με το αδελφάκι του. Το ίδιο ισχύει και για τη μητέρα και το δεύτερο παιδάκι.

– Δεν υπάρχει πρωτότοκο παιδί που να μη νιώσει ζήλεια για το αδελφάκι του.

Πρέπει να τονιστεί, ότι η ζήλεια μεταξύ αδελφιών, είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό (πάντα μέσα σε κάποια όρια εκδήλωσης της). Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι ο χειρισμός αυτής της ζήλειας από τους γονείς, είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, για το πώς θα εξελιχθεί η σχέση ανάμεσα στα αδέλφια.

Το τραύμα είναι πάντα για το μεγαλύτερο παιδί. Αυτό προϋπήρχε και ξαφνικά κάποιος άλλος έρχεται να διεκδικήσει την αγάπη της μαμάς – των γονιών…

Αυτό που πρέπει να κάνουν κυρίως οι γονείς, είναι να αντέξουν τη ζήλεια του παιδιού τους. Προστατεύοντας βέβαια πάντα το μικρότερο παιδί, δείχνοντας στο μεγαλύτερο τί πρέπει να κάνει και τί να μην κάνει, αντέχοντας πάντως τη ζήλεια του παιδιού και δείχνοντάς του ότι κατανοείτε το συναίσθημά του και όχι “κλείνοντας τα μάτια”.

Τέλος, θα ήθελα να σας παραπέμψω στο πρόσφατο άρθρο-“απάντηση ειδικού”, της συναδέλφου κας Έλενας Τερζίογλου για ένα σχετικό θέμα, το οποίο νομίζω ότι μπορεί να βρείτε χρήσιμο. Είναι το “Δυσκολία στην αποδοχή του δεύτερου παιδιού“.

Καλή σας συνέχεια!