Απαντά η Έλενα Τερζίογλου
Κλινική Ψυχολόγος

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη βοήθεια που προσφέρετε.

Έχω ένα κοριτσάκι 9μιση μηνών το οποίο θηλάζω ακόμα. Στους έξι μήνες ξεκινήσαμε παράλληλα με το θηλασμό και την εισαγωγή τροφών. Η μικρή μου τις πρώτες μέρες δέχτηκε το κουτάλι και έγλειψε το φαγητό – μάλλον όμως η γεύση την απογοήτευσε γιατί ξεκίνησε να δυσανασχετεί όποτε προσπαθούσα να την ταΐσω.

Δοκίμασα να το κάνω “παιχνίδι” και κάνοντας τη να γελάει της έβαζα το κουτάλι στο στόμα… ώσπου άρχισε να γελάει με κλειστό στόμα. Η τότε παιδίατρος μου με συμβούλεψε να την αφήσω χωρίς να τη θηλάζω για να “αναγκαστεί” να φάει. Αρνήθηκα να το κάνω. Σταμάτησα για λίγες μέρες την προσπάθεια και ξεκίνησα από την αρχή. Δύο μήνες μετά δεν έχουμε καταφέρει τίποτα.

Δεν την πιέζω να φάει, προσπαθώ όμως να της δώσω 3-4 φορές τη μέρα με το κουταλάκι ή με το χέρι μου. Έχουμε δοκιμάσει διαφορετικές γεύσεις, υφές, θερμοκρασίες, διαφορετικά μπωλάκια, κουταλάκια, διαφορετικά μέρη ταΐσματος, διαφορετικές ώρες – η αντίδραση της είναι σχεδόν πάντα η ίδια: σπρώχνει το φαγητό με το χέρι της και γυρίζει το κεφάλι αλλού.

Σπάνια τρώει ένα – δύο κουταλάκια από κάποια που φαίνεται να της αρέσουν περισσότερο, τα οποία όμως άλλη μέρα τα απορρίπτει εντελώς. Δοκίμασα και να της δώσω στο χέρι λαχανικά ή φρούτα, τα έπαιξε και τα πέταξε.

Την άφησα να παίξει μόνη της με το γιαούρτι και τη φρουτόκρεμα, αλλά δεν τα έβαλε στο στόμα της.

Δεν ξέρω πως να χειριστώ την κατάσταση και πιο πολύ απ’ όλα δεν ξέρω τι κάνω λάθος για να σταματήσω να το κάνω.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Ελένη Α.,  Λαμία

Αγαπητή Ελένη,

Συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνετε!

Σε αυτή την ηλικία υπάρχουν δύο πράγματα που τα θεωρώ σημαντικά: το ένα είναι να μην αποκτήσει το φαγητό κάποια ιδιαίτερη σημασία περισσότερο από αυτή που έχει για όλους μας και το δεύτερο να μπορεί το παιδί να έχει έλεγχο στην όλη διαδικασία.

Από την περιγραφή σας φαίνεται να έχετε δοκιμάσει αρκετές τακτικές και να έχετε δώσει ένα μεγάλο εύρος επιλογών στη μικρή κορούλα σας. Εντούτοις, αναρωτιέμαι αν η ώρα του φαγητού έχει ταυτιστεί με ένα ακόμη παιχνίδι για εκείνη…

Είναι βασικό να αποκτήσει συνείδηση του τι γίνεται όταν κάθεται στο τραπέζι, αν πεινάει ή όχι, πότε πρέπει να σταματήσει, να της δημιουργηθεί επιθυμία για φαγητό, για εξερεύνηση των τροφών κ.λπ.

Εξάλλου, μια και είναι μωρό που θηλάζει θα έχει –μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων- καλύτερη ρύθμιση της πείνας και του κορεσμού σε σχέση με μωρά που δεν θηλάζουν (Lehtonen, et al., 1998· Νascimento, & Issler, 2003· Παπαβέντσης, 2009).

Μια άλλη παράμετρος που ενδεχομένως σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει επηρεάσει την κατάσταση είναι αν σε αυτό το διάστημα πέρασε κάποια ασθένεια. Τότε είναι απόλυτα φυσιολογικό να ήθελε μόνο να θηλάζει εκείνες τις μέρες και αυτό να πήγε την διαδικασία με το φαγητό λίγο πίσω.

Ωστόσο, πέρα από τις δικές μου σκέψεις, θα σας παρακαλούσα να απευθυνθείτε σε έναν από τους παιδιάτρους για μια ολοκληρωμένη και σωστή απάντηση καθώς μπορεί να σας παραπέμψουν καταρχάς για εργαστηριακές εξετάσεις ή κλινική εκτίμηση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα πρόβλημα).   

Τέλος, όπως ίσως θα ξέρετε, οι στερεές τροφές είναι συμπληρωματικές του θηλασμού για όλο τον πρώτο χρόνο ζωής και δεν αντικαθιστούν εξολοκλήρου κάποιο γεύμα θηλασμού εκτός αν το ίδιο το παιδί το αντικαταστήσει.

Βιβλιογραφία:

• Lehtonen j, Könönen m, Purhonen m et al. (1998). The effect of nursing on the brain activity of the newborn. Journal of Pediatrics, 132, 646-651.
• Παπαβέντσης, Σ. (2009). Προικισμένα μωρά, εμπνευσμένοι γονείς: για μια άλλη προσχολική διατροφή. Αθήνα: Πατάκης.
• Νascimento, M & Issler, H. (2003). Breastfeeding: making the difference in the development, health and nutrition of term and preterm newborns. Revista do Hospital das Clínicas, 58, 49-60.