Έχω ένα αγοράκι 23 μηνών. Τον φροντίζουμε αποκλειστικά εγώ και ο άντρας μου. Οι παππούδες είναι μακριά και εγώ περνάω όλη την μέρα μαζί του γιατί ο σύζυγος μου δουλεύει. Του αφιερώνω πολλές ώρες. Δεν του φωνάζω και γενικά είμαι αρκετά ήρεμη.
Από πολύ μικρός δείχνει να είναι ανεξάρτητος. Ποτέ δεν ήταν παιδί της αγκαλιάς αλλά ούτε και την αποζητούσε… Είχαμε περάσει μια φάση όταν ήταν 8 μηνών, δλδ δεν τον ενδιέφερε αν ήμουν ή όχι στο σπίτι, πήγαινε αγκαλιά σε άγνωστους και δεν τον ένοιαζε αν έφευγα. Το ξεπεράσαμε.Τώρα πάλι έχει τρομερό κόλλημα με την γιαγιά του (την πεθερά μου) η οποία μένει στο χωριό και την βλέπει 1 φορά το μήνα ή το 2μηνο. Συνέχεια την αναφέρει και λέει ότι θέλει να πάει στο χωριό και όταν πάμε, μου λέει να φύγω και όταν φεύγω δεν τον ενδιαφέρει ίσα ίσα…
Ακόμα και κάποια πράγματα που κάνει μαζί μου, φιλάκια, χαδάκια, τα κάνει και μαζί της… Όποτε τη βλέπει τσιρίζει από την χαρά του, πράγμα το οποίο για μένα δεν το έχει κάνει. Μπορώ να πω -αν και ξέρω ότι είναι ανώριμο- ότι ζηλεύω λίγο…
Ακόμα και όταν τον πάω στην παιδική χαρά, μου λέει να φύγω και καμία φορά με χτυπάει. Πού μπορεί να οφείλεται αυτό; Κάνω κάτι λάθος εγώ; Μήπως δεν με θέλει και απλά με θεωρεί σαν κάποια που τον φροντίζει; Είμαι πολύ μπερδεμένη.
Αγγελική, Λάρισα
 |
| 11/3/2016 |
η συμπεριφορά των παιδιών -και ειδικά των πολύ μικρών παιδιών- μπορεί πολλές φορές να “παρερμηνευτεί” από τους ενήλικες. Είναι πολύ διαφορετικά πλάσματα, με αντιδράσεις που ποικίλλουν και που δε μας είναι πάντα κατανοητές.
Το θέμα είναι, ότι μερικές φορές, ερμηνεύουμε τις αντιδράσεις τους με βάση δικούς μας φόβους ή ανησυχίες, με βάση κάποια στερεότυπα, προκαταλήψεις ή με συμπεριφορές που είχαμε εισπράξει εμείς από τους δικούς μας γονείς.
Αυτό ο τρόπος όμως, δε μας αφήνει να καταλάβουμε το παιδάκι μας, να το γνωρίσουμε σιγά-σιγά καθώς μεγαλώνει, και τελικά να το χαρούμε! Ίσως διαρκώς να μπαίνουν ανάμεσα στη σχέση μας προβληματισμοί και δυσάρεστα συναισθήματα.
Καλό θα ήταν να μπορούμε να βάζουμε ένα φρένο σ΄όλα αυτά και να σκεφτόμαστε ότι το σημαντικό είναι η σχέση με το παιδί μας: αυτή η αναντικατάστατη σπουδαία σχέση, μοναδική για τον κάθε γονιό και το κάθε παιδί.
Μία καλή σχέση με τη γιαγιά ή τον παππού είναι κι αυτή μία τύχη για ένα παιδί αλλά η σχέση με το γονιό παραμένει η σπουδαιότερη. Η μία καλή σχέση δεν αναιρεί την άλλη!
Τελικά, σκέφτομαι, αυτή η ευχή που λέμε όλοι για τα παιδιά “να τα χαίρεστε!” πόσο σπουδαία κουβέντα είναι και πόσο δύσκολη… Υπάρχει πολλή χαρά στο μεγάλωμα ενός παιδιού, αρκεί να μπορείς να τη βρεις.
Καλή σας συνέχεια
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com | Βιογραφικό
