Καλησπέρα. Έχω ένα κοριτσάκι 18 μηνών (θηλάζουμε ακόμη). Επειδή εγώ δουλεύω, το πρωί για ένα 6ωρο είναι με τη γιαγιά και τον παππού (εννοείται για εκείνους δεν υπάρχει το “μη” και τα όριά στο παιδί).

Σήμερα που ήταν και η γιορτή μου, είχαν έρθει σπίτι και εκείνη την κρατούσε συνεχώς με αποτέλεσμα όταν ήταν να φύγουν έκλαιγε σπαρακτικά και φώναζε “γιαγιά”.

Εννοείται ότι απογοητευτικά και στεναχωρήθηκα αφάνταστα. Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται, δεν το αντέχω και κάθε φορά που θα συμβαίνει θα νιώθω το ίδιο και χειρότερα.

Επίσης, αυτό που με ανησυχεί σε μένα, είναι ότι ένιωσα ότι θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου για να “με τιμωρήσω” γι’ αυτό που ίσως δεν κάνω καλά…

Θα ήθελα τη γνώμη σας.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Ελένη, Κερατσίνι

Χαίρομαι που γράφεις ότι θηλάζεις το κοριτσάκι σου παρ’ όλο που δουλεύεις! Αυτό δείχνει άνθρωπο που μπορεί να είναι εστιασμένο στις φυσιολογικές ανάγκες του παιδιού του!

Δεν ανέφερες από πότε επέστρεψες στη δουλειά και πώς έγινε αυτό σε σχέση με το μωράκι σου. Αν έγινε νωρίς, τους πρώτους 3 μήνες πχ, είναι φυσικό για το μωράκι σου προκειμένου να αντέξει το τραύμα του αποχωρισμού από εσένα -γιατί ήταν δύσκολα γι’ αυτό- ευτυχώς συνδέθηκε με την γιαγιά του που φαίνεται να μπόρεσε να ανταποκριθεί. Αυτό δεν είναι εις βάρος της δικής σας σχέσης.

Το κλάμα του, την ημέρα της γιορτής σου, στην ουσία ήταν εκδήλωση του άγχους αποχωρισμού -που έχει εξαιτίας του αποχωρισμού με σένα- που θα βγαίνει πλέον σε όλες τις σχέσεις του.

Χρειάζεται να το κατανοήσεις αυτό για να μπορείς να στηρίζεις το παιδάκι σου, ώστε να το βοηθήσεις να επουλώσει το τραύμα ξεφεύγοντας από το να το ερμηνεύεις ως απόρριψη! Αυτό είναι δικό σου τραύμα, απόηχος της σχέσης με την δική σου μητέρα.

Το μωρό σου δεν σε απορρίπτει. Σε αγαπάει άνευ όρων, αλλά έχει ήδη ανάγκη να διαμορφώνει τις άμυνες του, προκειμένου να αντέξει τις ματαιώσεις τις καθημερινές, που δυστυχώς υφίσταται, καθώς οι ισορροπίες είναι λεπτές και είναι τόσα που δεν γνωρίζουμε και τόσα που κουβαλάμε, που στοιχειώνουν τις σχέσεις αγάπης που διαμορφώνουμε!

Όσο για τις σκέψεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου, δείχνει πως τον θυμό από την ματαίωση της παιδικής σου σχέσης με την μητέρα σου, έχεις την τάση να τον στρέφεις στον εαυτό σου.

Είναι σοφό που προβληματίζεσαι. Θα σε συμβούλευα να απευθυνθείς σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας για ψυχοθεραπεία, ώστε να δεις και να λύσεις τις εσωτερικές σου συγκρούσεις που σκιάζουν τις σχέσεις σου και σε περιορίζουν, όπως και τόσους άλλους, που δυστυχώς δεν έχουν το σθένος ή την ευαισθησία να το ομολογήσουν και να προβληματιστούν σαν κι εσένα!