Ήθελα πολύ να θηλάσω και ήμουν αποφασισμένη από την αρχή ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα παιδιά μου
Το πρώτο γάλα που ήπιαν δεν ήταν μητρικό. Αμέσως μετά την καισαρική ξεκίνησα αντλήσεις με το θήλαστρο κάθε 2 ώρες όλο το 24ωρο. Ήμουν πραγματικά τυχερή γιατί είχα μια εκπληκτική μαία η οποία είναι και σύμβουλος θηλασμού. Ο υψηλός επαγγελματισμός της και η ενσυναίσθηση με την οποία λειτουργούσε με βοήθησαν σε όλα τα στάδια, από τον τοκετό μέχρι αργότερα τον επαναγαλακτισμό.
Την τρίτη ημέρα μου κατέβηκαν οι πρώτες πολύτιμες σταγόνες, το πρωτόγαλα, τις οποίες έβαλα σε σύριγγα και κατέβασα με ευλάβεια στα μωράκια μου. Τα πρόωρα έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη από το μητρικό γάλα, είναι γνωστό.
Τα μωράκια μου ήταν αρχικά στη «Μονάδα 3» που είναι οι πιο δύσκολες περιπτώσεις. Οπότε ούτε αγκαλιά δε γινόταν να τα πάρουμε. Μόνο που ανοίγαμε το στρογγυλό πορτάκι της θερμοκοιτίδας, βάζαμε μέσα το χέρι μας και τα χαϊδεύαμε για μερικά λεπτά. Ο πρωτότοκός μας (!) σε λίγες μέρες προβιβάστηκε στη «Μονάδα 2» και ο μικρός μας (!) στη «Μονάδα 1».
Η σύμβουλος θηλασμού ήταν και πάλι κοντά μου. Πιτσιλίσαμε με λίγες σταγόνες γάλα το μωράκι μου κι εκείνο κατάφερε να ακουμπήσει το στοματάκι του στη θηλή και να κάνει μία θηλαστική κίνηση!!! Πόσο υπέροχο!
Το βάρος του ήταν πολύ μικρό και υπήρχε ανησυχία μήπως χάσει κι άλλος βάρος με την προσπάθεια που κάνει να θηλάσει. Ευτυχώς που δύο χρόνια νωρίτερα το μαιευτήριο είχε πάρει την πιστοποίηση από τη Unisef ότι είναι «φιλικό προς τα βρέφη», γιατί διαφορετικά δεν άφηναν τις μητέρες να θηλάσουν τα μικρά τους ενώ αυτά βρίσκονται στην θερμοκοιτίδα.
Παράλληλα με τον θηλασμό, συνέχιζα τις αντλήσεις και τους δίναμε το γάλα μου όχι με μπιμπερό αλλά με μια ειδική θηλή (που είναι προσομοίωση της θηλής της μαμάς και το μωρό χρειάζεται να κάνει την ίδια προσπάθεια με αυτή που κάνει όταν θηλάζει), γιατί αυτό θα τα βοηθούσε να μην αποπροσανατολιστούν από τον θηλασμό.
Όταν γυρίσαμε στο σπίτι συνεχίστηκαν οι αντλήσεις και άρχισαν οι προσπάθειες για να μπουν τα μωράκια μου στο στήθος. Δύο εβδομάδες αργότερα, γέμισα κοκκινίλες στο σώμα μου από τη μέση και πάνω και ιδιαίτερα γύρω από το στήθος, στο σημείο όπου ακουμπούσε η χοάνη του θήλαστρου.
Μπήκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο, μου χορήγησαν ενδοφλέβια γενναίες δόσεις κορτιζόνης και αντιισταμινικών, αλλά τίποτα… Έπρεπε να μείνω μέσα και να με παρακολουθήσουν. Πέρασαν ένα σωρό γιατροί παρατηρώντας με με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απορία γιατί δε μπορούσαν να βρουν από πού προέρχονταν όλες αυτές οι κοκκινίλες.
Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ γιατί φοβόμουν ότι θα μου κόψουν τον θηλασμό! Πήρα το νοσοκομειακό θήλαστρο που είχα νοικιάσει και συνέχιζα τις αντλήσεις κάθε 2ωρο όλο το 24ωρο. Έπρεπε να συνεχίσω όμως τα αντιισταμινικά, τα οποία δεν ήταν συμβατά με τον θηλασμό. Οπότε η οδηγία ήταν να αντλώ κανονικά και να πετάω το γάλα. Ευτυχώς είχα κάνει καλή τράπεζα γάλακτος στο σπίτι και τα μωράκια μου που τα φρόντιζε ο μπαμπάς στο σπίτι έπιναν το γάλα μου.
Την τελευταία μέρα της νοσηλείας μου πέρασε και ο αλλεργιολόγος. Κατέληξε στο ότι έχω αλλεργία στο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η χοάνη του θήλαστρου! Πρώτη φορά το άκουγαν αυτό. Η μαία μου, οι σύμβουλοι θηλασμού, οι παθολόγοι, οι νοσηλεύτριες και γενικά όλο το προσωπικό του νοσοκομείου είχαν μείνει έκπληκτοι με αυτού του είδους την αλλεργία.
Ποια λύση θα βρισκόταν; Πώς θα αντλούσα πια; Τα μωράκια μου δεν έπιανα ακόμα καλά να θηλάσουν. Με τις πολλές σπαζοκεφαλιές (ο άντρας μου έψαξε και μου βρήκε γυάλινες χοάνες, οι σύμβουλοι θηλασμού του νοσοκομείου έβαζαν αποστειρωμένες γάζες στις υπάρχουσες χοάνες, τίποτα από αυτά δυστυχώς δε λειτούργησε για διάφορους λόγους) καταλήξαμε να «ντύνουμε» με λευκοπλάστ τη χοάνη στο σημείο που ακουμπάει με το στήθος και να αντλώ έτσι. Οπότε η λύση βρέθηκε προς το παρόν.
Γύρισα στο σπίτι, συνέχισα τη φαρμακευτική αγωγή και για τρεις ημέρες, έβγαζα γάλα και το πετούσα! 150 με 200 ml από κάθε στήθος εκείνη την περίοδο και σπάραζε η καρδιά μου κάθε φορά που το έβλεπα να χύνεται στον νιπτήρα της τουαλέτας. Αλλά, έπρεπε να διατηρηθεί η γαλουχία μου με αυτόν τον τρόπο. Εντωμεταξύ, τα αποθέματα γάλακτος άρχιζαν να μειώνονται επικίνδυνα.
Βγαίνω από το νοσοκομείο Τρίτη και την Παρασκευή ξαναμπαίνουμε στο νοσοκομείο γιατί τα μωράκια μας -μόλις 39 ημερών- έπαθαν βρογχιολίτιδα. Και οι τέσσερίς μας μετακομίσαμε για 10 ημέρες στην παιδιατρική του νοσοκομείου. Κάθε 4 ώρες τους κάναμε μάσκες, τους έπαιρναν αίμα συχνά, χρειάζονταν αναπνευστική υποστήριξη για λίγο, το οξυγόνο τους έπεφτε και γενικά ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ.
Οι αντλήσεις που έκαναν ήταν πολύ λιγότερες, τα μωρά δεν έμπαιναν πολύ στο στήθος και το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να μειώνεται η παραγωγή μου.
Βγήκαμε από το νοσοκομείο, φτάσαμε σπίτι μας και σε οχτώ μέρες το γάλα από την τράπεζα τελείωσε, με το θήλαστρο έβγαζα όλο και λιγότερο και τα παιδιά αρνούνταν να μείνουν πολλή ώρα στο στήθος.
Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να έχω ζητήσει βοήθεια αλλά δυστυχώς δεν το έκανα γιατί θεωρούσα ότι είχα κουράσει τη μαία μου με τα πολλά τηλεφωνήματα που της είχα κάνει όλο αυτό τον καιρό και είπα να σταματήσω να είμαι τόσο ενοχλητική. Τη χειρότερη στιγμή αποφάσισα να είμαι διακριτική…
Μια Κυριακή πρωί πήγα σε κάποιο εφημερεύον φαρμακείο και αγόρασα γάλα σε σκόνη. Σχεδόν κλαίγοντας τους έφτιαξα να πιουν κι εκείνα έδειχναν ικανοποιημένα. Από εδώ και πέρα ήταν που θα άρχιζε η παραγωγή μου να μειώνεται δραματικά. Οι θηλασμοί όλο και μειώνονται και το σκονόγαλο όλο και γινόταν το αγαπημένο τους γεύμα.
Ήμασταν τριών μηνών περίπου και είχα ήδη πειστεί ότι δεν κατάφερα το αυτονόητο, να θρέψω τα παιδιά μου. Μέχρι τότε δεν είχα διαβάσει ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο που μιλάει για την επιστροφή στον μητρικό θηλασμό και δεν είχα ανακαλύψει και την ομάδα στο FB που υποστηρίζει τον θηλασμό.
Μόλις φτάσαμε στο σημείο να θηλάζουμε μόνο μία φορά την ημέρα έπαθα ένα τεράστιο πολιτισμικό σοκ! Τότε πήρα τη μαία μου και σύμβουλο θηλασμού και την είπα να έρθει επειγόντως από το σπίτι.
Στόχος ήταν ο επαναγαλακτισμός. Σκεφτόμουν να καταφέρω να θηλάσω έστω μέχρι τον 6ο μήνα. Άρχισα να πίνω 1,5 λίτρο γλυκάνισο την ημέρα, χαπάκια μαγιάς μπύρας και να προσπαθώ να βάζω τα παιδιά συνέχεια στο στήθος. Αυτά όπως είχαν μάθει στην εύκολη ροή του μπιμπερό και δεν ήθελαν το στήθος.
Αυτό ήταν και το δύσκολο σημείο. Έπρεπε να τα αφήσω να πεινάσουν λίγο, μιας και το βάρος τους ήταν μια χαρά. Κάθε φορά που τους έδινα ξένο γάλα με το μπιμπερό στενοχωριόμουν πολύ. Η σύμβουλος θηλασμού μού πρότεινε διάφορα κολπάκια για να ξεγελάσω τα μικρά μου και να αρχίσουν και πάλι να θηλάζουν.
Το πρώτο ήταν να τους βάζω στο στόμα το μπιμπερό με το γάλα και μόλις αρχίσουν να πίνουν και αφεθούν στην απόλαυση του φαγητού τους να τους το βγάλω και να τους βάλω αμέσως στο στήθος! Ξεγελάστηκαν όλες τις φορές κι έτσι άρχισαν να μαθαίνουν και πάλι να θηλάζουν.
Το δεύτερο κόλπο ήταν να κρεμάσω έναν κολιέ για να απασχολούνται με τα χρώματα και τις υφές και να μένουν περισσότερη ώρα στο στήθος. Έπιασε κι αυτό το κόλπο. Η τρίτη συμβουλή ήταν να τους πιτσιλάω με λίγο γάλα από το στήθος μου στο προσωπάκι τους έτσι ώστε να το μυρίσουν, να το γευτούν και να δελεαστούν. Πετυχημένο κι αυτό μιας και κάθε μέρα όλο και λιγότερο έπιναν από το μπιμπερό και όλο περισσότερο θήλαζαν.
Μου πήρε είκοσι μέρες για να μειώσω σταδιακά το μπιμπερό και να αρχίσουν να θηλάζουν και πάλι αποκλειστικά! Αυτές οι είκοσι μέρες ήταν πολύ δύσκολες. Νόμιζα ότι θα το καταφέρω πιο γρήγορα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Έπαιρνα δύναμη από όλα αυτά που μελετούσα για τη σπουδαιότητα του μητρικού γάλακτος και από ιστορίες επαναγαλακτισμού που διάβαζα στο διαδίκτυο. Ήταν τόσο σημαντικό για μένα να ξέρω ότι τόσες μητέρες εκεί έξω θηλάζουν πολλά χρόνια τα παιδιά τους. Ενδυνάμωνα όταν πληροφορούμουν ότι πολλές κοπέλες έχουν κάνει επαναγαλακτισμό και πέρασαν από το τροποποιημένο γάλα στο μητρικό.
Ένιωθα υπέροχα όταν τα αγγελούδια μου θήλαζαν και αποκοιμιούνταν γαλήνια και χορτασμένα στο στήθος μου. Όταν άκουγα να καταπίνουν πολύτιμες γουλιές από το γάλα που είναι προσαρμοσμένο στις δικές τους ανάγκες, δόξαζα τον Θεό που τα κατάφερα. Ο στόχος μου είχε επιτευχθεί. Ο στόχος να δώσω στα μωράκια μου αυτό που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για αυτά.
Ζούμε σε μια εποχή που υπάρχει τόση πληροφορία γύρω μας για ό,τι θέμα θέλουμε, που δε χωράνε δικαιολογίες για το ότι δεν καταφέραμε κάτι. Ήθελα πολύ να θηλάσω και ήμουν αποφασισμένη από την αρχή ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα παιδιά μου. Αυτό ήθελα να συμβεί και συνέβη. Παρά τις αντιξοότητες, παρά τις απρόσμενες δυσκολίες.
Αξιοσημείωτο σε όλη αυτή την πορεία είναι ότι είχα πολύ υποστηρικτικό περιβάλλον και ειδικά ο άντρας μου με βοήθησε πολύ σε αυτό το κομμάτι. Άντεχε τα καθημερινά ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα και προσπαθούσε να με ενθαρρύνει καθημερινά.
Σήμερα, κοντά στα πρώτα μας γενέθλια, γράφω αυτές τις σειρές με τόση συγκίνηση και τόση ευγνωμοσύνη… Επόμενος στόχος είναι να θηλάσουν για όσο καιρό θέλουν!
Σας έστειλα την ιστορία θηλασμού και επαναγακτισμού μήπως και βοηθήσει άλλες μανούλες!
Ευτυχία
Ευχαριστούμε την φίλη Ευτυχία που μοιράστηκε μαζί μας τη δική της τόσο ιδιαίτερη αλλά και ενθαρρυντική ιστορία θηλασμού! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες ή/και φωτογραφίες θηλασμού στο editor[at]mitrikosthilasmos.com
Συντακτική ομάδα mitrikosthilasmos.com
