Η θηλάζουσα χρειάζεται γνώση και αυτοπεποίθηση

Η θηλάζουσα χρειάζεται γνώση και αυτοπεποίθηση

Ιστορία θηλασμού της μαμάς Μαρίνας

Σας στέλνω την δική μας ιστορία θηλασμού, γραμμένη εδώ και πολλούς πολλούς μήνες… Στην αρχή γράφτηκε για να μην ξεχαστεί τίποτα. Τώρα θέλω να δημοσιευθεί για όσες μπορεί, σαν κι εμένα τότε, να ψάχνουν απεγνωσμένα έναν άνθρωπο να τους πει “Ναι είναι δύσκολο, αλλά αν θες θα τα καταφέρεις.” και “Διάβασε πρώτα, μάθε, να είσαι έτοιμη και να πιστεύεις στον εαυτό σου”.


Σας ευχαριστώ γιατί υπήρξατε πηγή πληροφόρησης, επίλυσης αποριών, ψυχολογικής υποστήριξης, ακόμα και χαλάρωσης… υπήρξατε μια ιντερνετική φίλη που με συντρόφευε πολλές νύχτες.

Η ιστορία

Δεν έμεινα έγκυος τυχαία ούτε και εύκολα. Η πολυπόθητη εγκυμοσύνη ήρθε μετά από μεγάλο κυνήγι, σαν αυτό του χαμένου θησαυρού, με δοκιμασίες και τεστ αντοχής, επιμονής, υπομονής και λίγη τύχη.Και όταν τελικά έμεινα έγκυος, δεν ήξερα πολλά πράγματα για το τι θα επακολουθήσει, ήξερα μόνο ότι σ’αυτόν τον θησαυρό που θα έφερνα στην ζωή θα έδινα ό,τι καλύτερο μπορούσα να δώσω. Και θα ξεκινούσα από τον θηλασμό!

Έχω την τύχη να έχω μητέρα που θήλασε και εμένα και τον αδερφό μου για πάνω από χρόνο. Και έτσι θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό να θηλάσω και εγώ το παιδί μου. Είχα επίσης την τύχη να έχω σύζυγο (υγειονομικό) ο οποίος δεν θήλασε σαν μωρό και ήταν και ο ίδιος ένθερμος υποστηρικτής του θηλασμού.

Έτσι όλα φάνταζαν απλά και φυσιολογικά. Και έτσι η ενημέρωση που είχα πριν την γέννα όσον αφορά τον θηλασμό ήταν ελλιπής και ανεπαρκέστατη όπως θα αποδεικνύονταν στην συνέχεια.

Στο μαιευτήριο…

Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, και η μαία μου έβαλε το μωρό αμέσως στο στήθος. Πίστευα ότι η φιλική της προσέγγιση προς τον θηλασμό ήταν αρκετή για να με οδηγήσει σωστά. Είχα ζητήσει «αποκλειστικό θηλασμό» στο μαιευτήριο και όχι rooming in ακούγοντας την πρώτη λανθασμένη συμβουλή της: «Θα είσαι κουρασμένη το πρώτο βράδυ, καλύτερα να μην έχεις το μωρό μαζί σου».

Μου φάνηκε λογικό τότε, άλλωστε δεν ήξερα τι σημαίνει τοκετός, τι θα αντιμετώπιζα, και έπειτα της είχα εμπιστοσύνη ότι εκείνη ήξερε καλύτερα. Και από εκεί ξεκίνησε μια σειρά λανθασμένων κινήσεων που αργά αλλά σταθερά σαμποτάριζαν τον θηλασμό μου χωρίς εγώ να το παίρνω καν είδηση.

Γέννησα στις 8 το απόγευμα αλλά εκείνο το βράδυ το μωρό δεν ήρθε καν στον όροφό μου. Χωρίς να με ενημερώσουν και μόνο αφού το έψαξε ο σύζυγός μου έμαθα ότι ήταν στην ΜΕΝΝ για προληπτική παρακολούθηση επειδή είχε γεννηθεί πάνω από 4 κιλά.

Και εκεί κάνω το 2ο λάθος, δεν απαιτώ να το θηλάσω, ήσυχη ότι εφόσον έχω ζητήσει «αποκλειστικό θηλασμό» θα με φωνάξουν όταν πρέπει. Ξανά εμπιστοσύνη σε αυτούς που θεωρώ ότι ξέρουν καλύτερα. Αποτέλεσμα; Την επομένη 12 το μεσημέρι το μωρό δεν έχει ακόμα εμφανιστεί.

Συνειδητοποιώ, πολύ αργά, ότι ο «αποκλειστικός» μου θηλασμός είναι ένα αποκλειστικό μπιμπερό με γάλα σκόνης. Παθαίνω υστερία, αρχίζω να φωνάζω και ω του θαύματος το μωρό εμφανίζεται. Την βάζω στο στήθος να θηλάσει…και τους ξαναλέω ότι το μωρό θηλάζει αποκλειστικά!

Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο η προσέγγιση μόνο φιλική προς τον θηλασμό δεν ήταν: τα σημάδια υπάρχουν αλλά δεν τα ερμηνεύω σωστά. Μου λείπουν δυο βασικά πράγματα, η γνώση και η αυτοπεποίθηση. Η γνώση του τι σημαίνει «θηλάζω» και η αυτοπεποίθηση ότι αυτό που κάνω το κάνω σωστά.

Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη με σκηνικά που τώρα πια μπορώ να ερμηνεύσω ως καταστροφικά: μια φορά μου την έφεραν να θηλάσω, και μου φάνηκε η γλώσσα της άσπρη όπως όταν έχει πιει γάλα, δείγμα ότι είχε ταϊστεί αλλά και πάλι ίσως να κάνω λάθος, αφού με διαβεβαιώνουν για το αντίθετο.

Την άλλη φορά, βράδυ τώρα,  το μωρό κλαίει γοερά, την βάζω στο στήθος, σταματά, αποκοιμιέται και σε δευτερόλεπτα ξυπνά και ουρλιάζει, χτυπώντας χέρια πόδια. Οι ώρες περνούν, και η κατάσταση δεν αλλάζει. Αναρωτιέμαι αν είναι κολικός… οι μαίες το απορρίπτουν λέγοντας ότι είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο και μου απαντούν «το μωρό είναι μεγάλο… δεν χορταίνει, πρέπει να δώσετε άδεια να πάρει ξένο». Κοιτάω το μωρό που κλαίει με απελπισία, η αμφιβολία με κυριεύει «κι αν είναι έτσι; Πώς να αφήσω το μωρό μου να υποφέρει;» Δίνω την άδεια να πάρει ξένο.

Τρίτη φορά μου την φέρνουν και επειδή εκείνη την ώρα είναι η προϊσταμένη μαία μέσα στο δωμάτιο και μου εξηγεί κάτι, δεν παίρνω το μωρό αμέσως στην αγκαλιά μου… και σε πέντε λεπτά συνειδητοποιώ ότι το υποτιθέμενα πεινασμένο μωρό μου κοιμάται του καλού καιρού! Τρελαίνομαι και τους δηλώνω «Το μωρό θα μείνει εδώ. Δεν θα την ξυπνήσω, δεν θα την πάρετε, και θα περιμένω να δω το μωρό που μου λέτε ότι ΔΕΝ έχει σιτιστεί με ξένο γάλα πότε θα ξυπνήσει να θηλάσει.»

Δημιουργείται πανικός, μαίες πάνε και έρχονται στο δωμάτιο μου και όλες με διαβεβαιώνουν ότι δεν έχει φάει η μικρή, ότι χωρίς την άδειά μου δεν της δίνουν ξένο, ότι οι ώρες περνούν και πρέπει να την ξυπνήσω ή να αντλήσω γάλα, οι βάρδιες αλλάζουν, αλλά το μωρό συνεχίζει να κοιμάται μακάριο.

Έχω πια συνειδητοποιήσει τίποτα από ό,τι έχω ζητήσει δεν έχει τηρηθεί και δεν πρόκειται να τηρηθεί αν δεν επέμβω. Κρατάω το μωρό στο δωμάτιο και την θηλάζω όσο θέλει για όλη την υπόλοιπη ημέρα και νύχτα. Το επόμενο πρωί ξυπνάω και το μωρό λείπει. Ζητώ εξηγήσεις, μου λένε ότι περνάει ο παιδίατρος και είναι η κανονική διαδικασία.

Το επόμενο επεισόδιο είναι ο ίκτερος. Ο παιδίατρος με επισκέπτεται και μου λέει ότι «εννοείται ότι το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο και εμείς εδώ προωθούμε τον θηλασμό, αλλά να γνωρίζετε ότι ίσως χρειαστείτε και ξένο αν το δικό σας δεν επαρκεί» και μου αφήνει τις οδηγίες για το σπίτι στις οποίες αναγράφεται μάρκα και δοσολογία γάλατος σε σκόνη.

Στην ερώτησή μου για το αν υπάρχει περίπτωση να έχει κολικούς η απάντησή του με αφήνει άναυδη: «Είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Μην το σκέπτεστε και αγχώνεστε γιατί του μεταδίδετε την ανησυχία σας». Δεν ξέρω αν ξαφνικά έχω πάθει αναλαμπή, αν το ένστικτό μου έχει αρχίσει να λειτουργεί πιο σωστά ή αν απλά η φάτσα του δεν μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Τώρα ξέρω…είμαι μόνη μου σ’αυτό.

Η επιστροφή στο σπίτι

Η επιστροφή στο σπίτι συνοδεύεται από επίσκεψη παιδιάτρου, από συμβουλή για συμπλήρωμα γιατί το παιδί έχει χάσει βάρος, από αμήχανα βλέμματα μεταξύ εμού και του συζύγου μου. Το συμπλήρωμα δίνεται για άλλη μια φορά αλλά είμαι πια αποφασισμένη να παλέψω για τον αποκλειστικό θηλασμό μας.

Ο δεύτερος παιδίατρος που έρχεται είναι πιο φιλικός ως προς τον θηλασμό αλλά κι αυτός δεν έχει γνώσεις και το αντιλαμβάνομαι αμέσως με το που μου μιλάει για ωράρια θηλασμού. Έχω ήδη ξεκινήσει να ψάχνω στο ίντερνετ μανιωδώς, σε φόρουμ, σε ιστοσελίδες, σε άρθρα που μιλάνε για τον θηλασμό.

Είμαι τυχερή και η γέννηση της μικρής μου συμπίπτει με την «γέννηση» μιας Ομάδας Υποστήριξης Θηλασμού στο facebook. Διαβάζω αρχεία μανιωδώς, στέλνω απορίες και μηνύματα, και πάντα (ό,τι ώρα κι αν είναι) κάποια διαχειρίστρια είναι ξύπνια (!!) και μου απαντά.

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αυτό που φάνταζε αρχικά ως εύκολο γιατί αυτή είναι η φυσική και φυσιολογική διαδικασία αποδεικνύεται δύσκολο κυρίως γιατί έχει εμποδιστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους.

Στους επόμενους μήνες αντιμετωπίζουμε την σύγχυση θηλών, τις αντλήσεις με θήλαστρο ώστε το όποιο συμπλήρωμα να είναι μητρικό, τον μη αποτελεσματικό θηλασμό από μέρους της μικρής. Μια παιδίατρος-σύμβουλος θηλασμού μας αναλαμβάνει, και τα πράγματα αρχίζουν να κυλούν καλύτερα.

Παθαίνω ένα, δύο πετρώματα ενώ η μικρή είναι 2 μηνών γιατί το στήθος προφανώς δεν έχει ρυθμιστεί στην παραγωγή, το «περιβάλλον» μου με πιέζει να δώσω ξένο, αλλά εγώ είμαι πια αποφασισμένη.

Κλείνω τα αυτιά μου σε όλες τις «οδηγίες» που ακούω και αυτές αφορούν και τον ύπνο. Κάνουμε co-sleeping και co-beding όταν χρειάζεται, μένουμε ώρες ολόκληρες κολλημένες η μία στην άλλη, την κρατάω σε επαφή με το σώμα μου όλη μέρα αν χρειαστεί.

Κάθε μήνας που περνάει χωρίς ξένο είναι ένας κερδισμένος μήνας. Οι 40 ημέρες γίνονται 2μηνο, και μετά 3μηνο και φτάνουμε στους 6 μήνες που αρχίζουν και οι στερεές. Όλο αυτό το διάστημα ζούμε μαζί με το θήλαστρο, θηλάζει και πίνει και αντλημένο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν κατάφερε να αντλήσει όπως και όσο θα έπρεπε από το στήθος.

Εντούτοις με την εισαγωγή των στερεών συνεχίζουμε να θηλάζουμε και ξαφνικά όλα είναι εύκολα. Θηλάζει χωρίς πρόβλημα, το θήλαστρο επιστρέφεται και ξαφνικά δεν υπάρχει όριο…7, 8, 9, 10… οι μήνες περνούν και εγώ δεν το πιστεύω πόσο εύκολα έχουν γίνει όλα.

Έχω επιστρέψει στην δουλειά και όμως ο θηλασμός μας συνεχίζεται παράλληλα με τις στερεές. Φτάνουμε και ξεπερνάμε τον χρόνο και είναι όλα ένα παιχνιδάκι. Όλα έχουν βρει τον ρυθμό τους και όλα είναι εύκολα.

Κοιτάζω πίσω και βλέπω πόσα ίσως θα ήταν διαφορετικά αν είχα ενημερωθεί πιο σωστά. Αν είχα ακούσει το ένστικτό μου που μου έλεγε «είσαι ικανή να θρέψεις το παιδί σου» και όχι τους επαγγελματίες υγείας που μου έλεγαν να δώσω συμπλήρωμα.

Και ο λόγος που την γράφω την ιστορία μου είναι μόνον αυτός. Για να πω στις νέες μητέρες που θα βρεθούν ίσως στην θέση μου να είναι πρώτα διαβασμένες και έπειτα σίγουρες και γεμάτες αυτοπεποίθηση. Κι αυτά είναι αλληλένδετα. Η γνώση σου δίνει την σιγουριά να προχωρήσεις στον δρόμο που ξέρεις από ένστικτο ότι είναι ο σωστότερος για το παιδί σου. Ακόμα κι όταν είναι ο πιο δύσκολος.

    Ευχαριστούμε την φίλη Μαρίνα που μοιράστηκε μαζί μας τη δική της ιστορία θηλασμού! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες ή/και φωτογραφίες θηλασμού στο editor[at]mitrikosthilasmos.com

Διαβάστε περισσότερες ιστορίες θηλασμού ΕΔΩ
& ιστορίες τοκετού ΕΔΩ !


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *