Ιστορία θηλασμού
της μαμάς Άννας

Ήταν μεγάλη μου επιθυμία να θηλάσω μόλις ο γιος μου ερχόταν στη ζωή. Η καισαρική δεν μου το επέτρεψε τις πρώτες ώρες λόγω ζαλάδων κι έτσι έχασα αυτά τα “πολύτιμα πρώτα λεπτά”. 

Η επιθυμία μου όμως παρέμενε κι έτσι μόλις συνήλθα έφερα το παιδάκι μου στο στήθος μου. Τότε ξεκίνησε η απογοήτευσή μου. Ο γιος μου δεν σταματούσε να κλαίει γοερά και φυσικά να μην τρώει.

Φώναξα τη μαία του ιδιωτικού μαιευτηρίου στο οποίο γέννησα και μου έδειξε τη σωστή στάση του θηλασμού. Δυστυχώς το κλάμα δεν σταμάτησε με αποτέλεσμα το παιδί μου να μην τρώει όσο κι αν προσπαθούσε να βάλει στο στόμα του τη θηλή μου.

Μετά από 24 ώρες αγωνίας και στενοχώριας αναγκάστηκα και έδωσα στο μωρό μου γάλα εμπορίου και τότε το πουλάκι μου έφαγε χωρίς όμως να σταματήσει το κλάμα του.

Μοιράστηκα τους προβληματισμούς μου με τη μαία μου, με τις μαίες και τους παιδιάτρους του μαιευτηρίου κι αυτό που μου είπαν είναι πως δεν μπορούν να θηλάσουν όλα τα παιδιά. Μου έφεραν λοιπόν το θήλαστρο.

Ο κύκλος αποστειρώσεων, ξυπνητηριού και αποθήκευσης είχε ξεκινήσει για μένα… Το κεφάλι μου έπεφτε από τη νύστα κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Το παιδί μου όμως έπινε μητρικό γάλα – έστω κι από το μπουκάλι.

Κρυφά από όλους έκλαιγα που είχα αποτύχει να θηλάσω φυσιολογικά, το γάλα μου φυσικά δεν ήταν πολύ και για αυτό ξεπερνούσα τα προβλεπόμενα 15 λεπτά χρήσης θήλαστρου. Όλες αυτές τις ημέρες ο γιος μου έτρωγε λαίμαργα από το μπιμπερό αλλά το κλάμα παρέμενε έντονο μετά από κάθε γεύμα.

Άλλαξα παιδίατρο η οποία μας έστειλε για υπέρηχο στομάχου. Διάγνωση: παλινδρόμηση. Συστηνόμενη θεραπεία: σιροπάκι και θηλασμός.

Το καμπανάκι ξαναχτύπησε κι εκεί έγινε το κλικ. Είπα θα τα καταφέρω, θα κλείσω τα αυτιά μου σε κουβέντες του τύπου: δεν έχεις πολύ γάλα, θα αφήσεις το παιδί σου νηστικό, τόσα παιδιά ήπιαν γάλα εμπορίου και μεγάλωσαν μια χαρά… και ξεκίνησα με ένα γεύμα θηλασμού την ημέρα.

Το ένα γεύμα έγιναν δύο, τρία… και μέσα σε 2 μήνες σταμάτησαν τελείως τα μπουκάλια και το θήλαστρο. Το στήθος μου πήρε μπρος και το γάλα μου ήταν παραπάνω από πολύ! Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωθα όταν ήρεμος πια ο γιος μου από την παλινδρόμηση απολάμβανε στην αγκαλιά μου το γάλα του…

Αυτό κράτησε 12 ολόκληρους μήνες… οι πιο μαγικοί της ζωής μου… τουλάχιστον μέχρι σήμερα! Σε όλη αυτή την προσπάθεια ο άντρας μου βράχος δίπλα μου, με ενθάρρυνε, με ανέχτηκε και με φρόντισε.