Ιστορία θηλασμού
της μαμάς Γιολάντας

Το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου είναι ο γιος μου, το αμέσως επόμενο ο άντρας μου, μα τίποτα από αυτά δε θα ήταν το ίδιο χωρίς το θηλασμό… 

Αυτό που με κάνει και συνεχίζω ακάθεκτη είναι η μοναδική ανταλλαγή συναισθημάτων που δε μπορούν να ειπωθούν σε λόγια.

Αυτή η έκπληξη στα ματάκια του τη στιγμή που αποκαλύπτεται η θηλή έως τη στιγμή της συναισθηματικής ανακούφισης τη στιγμή μετά το πρώτο ρούφηγμα, αυτές είναι στιγμές αναντικατάστατης θαλπωρής και αξίζουν χίλιες θυσίες για να τις βιώσει κανείς…

Ο σύζυγος είναι απόλυτα μαζί μου σε αυτό και ήταν εκείνος που με στήριξε τις φορές που ήθελα να τα παρατήσω…

Κάτι μαστίτιδες, κάτι κοινωνικές πιέσεις και το ότι δεν έχω βοήθεια στο σπίτι υπήρξαν λόγοι για να σταματήσω το θηλασμό, παρόλα ο σεβασμός και η ακάθεκτη αυτοπεποίθηση του Βαγγέλη ήταν εκεί όταν τη χρειάστηκα…

Θέλω να μοιραστώ πως εγώ δε θήλασα, ήταν η εποχή που η βιομηχανική προπαγάνδα για το αγελαδινό γάλα έκανε θραύση (το οποίο δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως θρεπτική αξία).

Θα πω μόνο πως μέσα από το θηλασμό γίνομαι και εγώ παιδί, βλέπω το γιο μου απολαμβάνει και το βιώνω γεμίζοντας ένα κενό που δεν υπήρχε άλλος τρόπος να το γεμίσω. Όλοι έχουμε συναισθηματικά κενά από τη παιδική μας ηλικία, η τέλεια συνταγή δεν υπάρχει πουθενά.

Το να μεγαλώνουμε παιδιά είναι μεταξύ άλλων και μια συναισθηματική διεργασία που επιδιώκει να εξεληχθούμε σα ψυχές ώστε να δημιουργήσουμε ένα -όσο το δυνατότερο- ισορροπημένο ψυχικό κόσμο για γερή βάση στις ζωούλες τους.

Μέσα σε αυτή την ευκαιρία βλέπω τον εαυτό μου να βιώνει νέες καταστάσεις που αντικαθιστούν ή και συμπληρώνουν το παιδί μέσα μου!

Είναι φανταστικό το πόσο γρήγορα μας κάνουν τα παιδιά να προχωρούμε στην εξέλιξη μας!