Έχω υπάρξει στο παρελθόν, προ μητρότητας, από εκείνες τις ημιμαθείς ή ακόμα και αμαθείς γυναίκες-έφηβες που δυσανασχετούσε όταν έβλεπε μητέρα να θηλάζει το μωρό ή το νήπιό της δημόσια. Δυστυχώς δεν διέθετα την ανάλογη παιδεία, γνώση, ή όπως αλλιώς θέλετε να το χαρακτηρίσετε, που θα μπορούσε να με κατευθύνει στο φυσικό και αυτονόητο. 

Στις 14/05/2014 -και 26 ετών εγώ- φέραμε στον κόσμο τον γιο μας (38 εβδομάδες κύησης, φυσιολογικός τοκετός) και λέω “φέραμε” γιατί ο τοκετός ήταν μια διαδικασία που αφορούσε και εμένα και τον άντρα μου.

Είχα διαβάσει κάποια άρθρα, είχα ακούσει κάποια λίγα πράγματα και είχα σκοπό να θηλάσω. Στο μαιευτήριο ο μικρός δεν έτρωγε πολύ, έχασε 400gr (από 3400 τον πήραμε 3010). Μια παιδίατρος λοιπόν με παρότρυνε να δώσω ξένο γάλα γιατί το δικό μου δεν έφτανε όπως είπε.

Αφού έκλαιγε για μια ώρα λέω δεν μπορεί! Δεν γίνεται να μην έχω γάλα! Η φύση μας έχει κάνει έτσι ώστε να μπορούμε να σιτίσουμε επαρκώς το παιδί! Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων! Αποφάσισα να κρατήσω τον μικρο στο δωμάτιο ώστε να τον παρακολουθώ και να τον θηλάζω συνέχεια. Την άλλη μέρα ήμασταν συν 100gr. Πόση χαρά και πόση δύναμη είχα μέσα μου!!

Να σημειώσω ότι δεν είχα κανέναν που να γνωρίζει να με βοηθήσει και δεν γνώριζα απολύτως τίποτα από βρέφη, είχα μαύρα μεσάνυχτα! Το μόνο που άκουγα από μητέρα, πεθερά και λοιπούς ξερόλες, είναι ότι δεν χρειάζεται συνέχεια αγκαλιά, τάισμα κ.τλ.! Το λέω και θυμώνω! Ακούς εκεί! Αν δεν πάρω το μωρό μου αγκαλιά ποιος θα το πάρει; Αν το ακούω και κλαίει από την πείνα δεν θα το ταΐσω; Πως σας πάει η καρδία να βλέπετε ένα μωράκι να ταλαιπωρείται και να λέτε ασ’ το!

Τους έδιωξα όλους! Μείναμε εγώ ο άντρας μου και ο μπέμπης! Ο οποίος είναι 2½ μηνών και 7 κιλά πλέον μόνο με το δικό μου γάλα, αυτό που υποτίθεται δεν είχα! Περάσαμε από πολλά κύματα, επιλόχειο, γαστρεντερίτιδα σε μένα και μείωση παράγωγης, κομμένες θηλές, ματωμένες, μαραθώνιους θηλασμούς ακόμα και σήμερα, μερόνυχτα αϋπνίας και πολλά άλλα!

Δεν του έχω στερήσει ποτέ το φαγητό και την αγκαλιά όπου και αν είμαστε! Θηλάζω δημόσια χωρίς να κρύβομαι γιατί κάνω το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο! Γίνεται να ακούς το μωρό σου να πεινάει και μην του δώσεις να φάει; ή να πας να το ταΐσεις μες τις τουαλέτες ή να τρέχεις σαν κυνηγημένη να κρυφτείς για να μην σε κοιτάξουν περίεργα; Και ποιοι κοιτάνε περίεργα; Αυτοί που δεν ξέρουν!!! Υπήρξα μια απ’ αυτούς!

Μην τους δίνετε σημασία λοιπόν και μην καλλιεργείτε περισσότερο την άγνοια τους με το να κρύβεστε και να καλύπτεστε! Το μόνο που καταφέρνετε είναι να επιβεβαιώνετε τις άτοπες σκέψεις τους. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι! Αλλιώς θα μείνετε κλεισμένη σ’ ένα σπίτι με αποτέλεσμα να μην αντέξετε να θηλάσετε για όσο καιρό θα θέλατε!

Εμένα ο θηλασμός είναι κομμάτι της ζωής μου και τον έχω εντάξει στην καθημερινότητα μου όπως το δικό μου το φαγητό εννοείται! Συν ότι προσφέρει τα πάντα στο μωρό μου και είναι επιλογή του πότε θα απογαλακτιστεί! Γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ! Είμαι μαμά για να ακούω τις ανάγκες του! Όχι να το μπουκώνω με ξένο, να το αφήνω στην μαμά μου και να βγαίνω βόλτες μόνη μου! Ο μπέμπης είναι μέλος της παρέας μας!

Δεν κατηγορώ και δεν προσβάλω τις μαμάδες που δεν θηλάζουν εννοείται! Ειδικά όσες αντιμετώπισαν πρόβλημα ή τις κορόιδεψαν όπως έμενα, απλά απαρνιέσαι την φύση σου! Και είμαι πολύ κατά αυτού, άποψή μου.

Θέλω τελειώνοντας να ζητήσω μια τεράστια ταπεινή συγγνώμη σε όσες μανούλες κοίταξα με άγνοια και περιέργεια την ώρα που θήλαζαν δημόσια! Αντίθετα, θα έπρεπε να λάμψει στο μυαλό μου η λέξη μπράβο σου!

Κάνω λοιπόν το πιο όμορφο γεύμα της ζωής μου παρέα με τον μπέμπη μου! Και δεν το αλλάζω με τίποτα!

Να είστε όλοι καλά!

Φιλικά,
Αγάπη