Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

02/10/2012

Αγαπητή Μαρία
δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν όταν μία μαμά είναι αναγκασμένη να λείψει (δυστυχώς) τόσο νωρίς από το νεογέννητο παιδί της λόγω δουλειάς, εκτός απ΄το ότι θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί αυστηρά και απαρρέκκλιτα το δικαίωμα ΌΛΩΝ των μανάδων (χωρίς εξαιρέσεις, με πλήρεις αποδοχές και φυσικά χωρίς “συνέπειες”) στην ανατροφή των παιδιών τους, τουλάχιστον τους πρώτους ευαίσθητους μήνες της ζωής.

Δε μου γράφετε πολλά για την κατάσταση, για παράδειγμα ποιο είναι το πρόσωπο φροντίδας του μωρού σας, όταν εσείς απουσιάζετε και αν είστε ευχαριστημένη με αυτό, πώς αισθάνεστε ΕΣΕΙΣ για το ότι έπρεπε να επιστρέψετε στη δουλειά, αν είχατε τη δυνατότητα να μην επιστρέψετε… κ.λ.π.

Ακόμα όμως και από το σύντομο email σας, νομίζω ότι είναι φανερή η ανησυχία και η απογοήτευσή σας.

Να σας θυμίσω λοιπόν -κάτι που έχω αναφέρει και σε προηγούμενες ερωτήσεις- ότι τα παιδιά, καλώς ή κακώς, ακολουθούν τις επιλογές και τις συνθήκες ζωής των γονιών τους.

Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν, αποτελούμαστε κατά κάποιον τρόπο, από γεγονότα, επιλογές και “συνέπειες” καταστάσεων, που τις περισσότερες φορές δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε ή να επηρεάσουμε οι ίδιοι, είτε λόγω φύσης είτε λόγω θέσης.

Αυτό που κάνουμε τελικά (ή τουλάχιστον αυτό που θα΄πρεπε να κάνουμε) είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό με τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας.

Καλή σας συνέχεια και καλή δύναμη