Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά… ξέχασες το δικό μου!

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά… ξέχασες το δικό μου!

Όταν το μικρό «τερατάκι» αποφασίσει να αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα βρίσκεσαι πάντοτε στο ίδιο σημείο: Ακριβώς από πάνω του, να το χαζεύεις και να αναρωτιέσαι αν αυτό το αγγελούδι που κοιμάται τόσο γαλήνια είναι τόσο γλυκό επειδή είναι το δικό σου ή είναι όλα τα παιδάκια τόσο γλυκά.

Το ‘χεις διαβάσει παντού: από τους γονείς εξαρτάται ο ύπνος του παιδιού. Επίσης, ο ύπνος είναι ότι πιο σημαντικό για το παιδάκι σου. Έφτασε λοιπόν η στιγμή να ορίσεις ώρα ύπνου και να μπει κι αυτό σε μια σειρά. Γιατί είπαμε, η ρουτίνα αρέσει στα παιδιά.

Της Μαρίνας Φραγκεσκίδου
Καλό θα ήταν να κάνει το μπανάκι του να τρώει και έπειτα να κοιμάται. Όλα καλά κι όλα ωραία και εσύ σαν σωστό στρατιωτάκι τηρείς κατά γράμμα τις οδηγίες. Αφού έκανε το μπανάκι του, κάνατε και το μασάζ σας, φάγατε ήρεμα και ωραία και τώρα πάμε για το νανούρισμα.
Τι κοιμήσου αγγελούδι μου, τι μικρός πρίγκιπας, ποια Αλεξίου, ποιος Πάριος, ποια Βουγιουκλάκη τίποτα δεν καταλαβαίνει το μικρό. Εξακολουθεί το μάτι να είναι γαρίδα!
Προχωράς σε πιο δραστικά μέτρα: Κούνημα πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά πάντα με τη συνοδεία απαλής μουσικής. Το μικρό σου όσο περνά η ώρα, αντί να κλείνει τα μάτια κλωτσάει μανιωδώς, γιατί προφανώς προτιμά να παίξει από το να κοιμηθεί.
Εσύ συνεχίζεις σκεπτόμενη το σωρό από πιάτα που περιμένουν υπομονετικά από το μεσημέρι να πλυθούν, τα ρούχα που πρέπει να μπουν πλυντήριο και τα ασιδέρωτα που σου φωνάζουν από χτες αλλά εσύ ακόμα να βρεις ώρα να ασχοληθείς μαζί τους. Οι σκέψεις φουντώνουν μαζί με τα νεύρα σου που έγιναν μπλεξούδες τόση ώρα, γιατί μη ξεχνάμε είσαι και κουρασμένη.
Το μικρό σε βλέπει ότι δεν είσαι συγκεντρωμένη και σε κοιτάει κατάματα λες και θέλει να σου πει: « Μανούλα μου χαλάρωσε και έλα να παίξουμε λίγο». Το λυπάσαι κι αυτό αλλά παιχνίδι τέτοια ώρα δεν γίνεται και να θελες δηλαδή. Ξαναφέρνεις στο νου σου το πόσο σημαντικό πράγμα είναι ο ύπνος για το μωρό και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα αντέξει και καλά κάνει να σταματήσει να φλερτάρει με το κρεβάτι.
Δεν την παλεύεις άλλο, έχουν πιαστεί και τα χέρια σου από το κούνα – κούνα και αποφασίζεις να το ρισκάρεις και να το βάλεις στην κούνια του. Δεν προλαβαίνεις να το ακουμπήσεις κάτω, σε σφίγγει δυνατά και ξεκινά το κλάμα. Πάλι πάνω, πάλι από την αρχή. Μουσική, κούνημα, και άντε πέρα δώθε στο δωμάτιο. Τζίφος… το μικρό εξερευνάει κάθε πιθαμή του δωματίου. Και εκεί που είσαι έτοιμη να τα παρατήσεις όλα και να εξαφανιστείς κλείνει από μόνο του τα ματάκια του και κοιμάται.
Το βάζεις στο κρεβατάκι και σκας ένα χαμόγελο. Τα μικρά έχουν την ικανότητα να σε φτάνουν στα όρια σου, κάποιες φορές δε τα προσπερνάς. Όταν όμως το μικρό «τερατάκι» αποφασίσει να αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα βρίσκεσαι πάντοτε στο ίδιο σημείο: Ακριβώς από πάνω του, να το χαζεύεις και να αναρωτιέσαι αν αυτό το αγγελούδι που κοιμάται τόσο γαλήνια είναι τόσο γλυκό επειδή είναι το δικό σου ή είναι όλα τα παιδάκια τόσο γλυκά.
Πηγαίνοντας στο σαλόνι σε βλέπει ο άντρας σου και σκάει την φοβερή ατάκα: «Πω πω κοιμήθηκε κιόλας;». Να σημειώσουμε ότι το κιόλας κράτησε περίπου μιάμιση ώρα.
Κλείνοντας ένα έχω να πω: Υπάρχει λόγος που τα μικρά πλασματάκια είναι τόσο γλυκά. Είναι ο μόνος τρόπος να πάρει δύναμη και να κρατηθεί για να αντέξει η κάθε μανούλα. Γιατί ο ύπνος τους όπως και το χαμόγελό τους έχουν την μαγική ικανότητα να εξαφανίζουν όλη τη κούραση μεμιάς.

Διαβάστε επίσης:

Image:  kveller


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *