Όταν μετά από 15 μήνες θηλασμού της μεγάλης μου κόρης, έμεινα έγκυος στα διδυμάκια, η χαρά μου ήταν μεγάλη όσο και ο προβληματισμός μου με το θέμα του θηλασμού. Θεωρούσα δεδομένο το να θηλάσω καθώς η πρώτη μου εμπειρία ήταν υπέροχη, η κόρη μου θήλασε αμέσως μετά τη γέννα, δεν πήρε ποτέ ξένο γάλα ή μπιμπερό και δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η όμορφη περίοδος.Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα καθώς η μικρή μου διδυμούλα είχε πολύ σοβαρή ενδομήτρια καθυστέρηση ανάπτυξης. Κάναμε επέμβαση διαχωρισμού πλακούντα στο Λονδίνο και είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στο Θεό, καθώς μου έλεγαν ότι το μικρό μωράκι μου μπορεί να το έχανα πριν το γνωρίσω.

Τελικά στις 34+4 εβδομάδες μετά από συσπάσεις και αποκόλληση πλακούντα, γεννήθηκαν με καισαρική τομή τα γλυκά μου κοριτσάκια, 2400γρ η μεγάλη και μόνο 950γρ η μικρούλα μου που οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα τα κατάφερνε… Και όμως!!! Και τα δύο κοριτσάκια μου μπήκαν αμέσως σε θερμοκοιτίδες και διασωληνώθηκαν επειδή είχαν καταπιεί αίμα από την αποκόλληση…

Στο άγχος και η στενοχώρια μου για τα μωρά προστέθηκε η αγωνία μου να καταφέρω να προκαλέσω έκκριση γάλακτος χωρίς να έχω κανένα μωρό κοντά μου. Είχα νοικιάσει νωρίς νοσοκομειακό θήλαστρο διπλής άντλησης και το πήρα στο νοσοκομείο μαζί με αποστειρωτή. Ξεκίνησα αμέσως μετά την καισαρική αντλήσεις, κάθε τρεις ώρες, για μισή ώρα τη φορά, με πολλά κλάματα και στενοχώρια γιατί δεν είχα τα μωρά κοντά μου και με απογοήτευση επειδή τις 3 πρώτες ημέρες δεν έβγαζα ούτε σταγόνα γάλα.

Μιλούσα συνέχεια με μανούλες και συμβούλους θηλασμού που μου έδιναν κουράγιο και μου έλεγαν να συνεχίζω τις αντλήσεις και να μην απογοητεύομαι, οι οποίες με βοήθησαν πάρα πολύ ψυχολογικά.

Την τρίτη μέρα ευτυχώς άρχισε να έρχεται το πρωτόγαλα το οποίο μάζευα σταγόνα-σταγόνα και το πήγαινα στα μωρά μου. Κάθε φορά που έβγαινε με κόπο ελάχιστη ποσότητα, έλεγα ότι τόσο τρώει η μικρή μου μπέμπα που τότε έπαιρνε με σωληνάκι ένα γραμμάριο τη φορά και συνέχιζα τις αντλήσεις. Σιγά σιγά άρχισα να βγάζω παραπάνω και τη 10η μέρα μετά έβγαζα περίπου ένα λίτρο τη μέρα.

Μετά από μια εβδομάδα από τη γέννα, πήραμε σπίτι τη μεγάλη μας διδυμούλα που είχε πέσει στα 2100γρ. Οι γιατροί μου είχαν πει να της δίνω μπουκάλι μέχρι να γίνει 2500 γρ και αρχικά της έδινα για λίγο αλλά σύντομα ξεκίνησα να αντικαθιστώ γεύματα μέχρι που άρχισε να πίνει μόνο από το στήθος και φυσικά σώθηκα κατά το ήμισυ μόνο αφού έπρεπε να συνεχίσω τις αντλήσεις 8 τη μέρα για να διατηρήσω γάλα και να πηγαίνω γάλα στο νοσοκομείο για να πίνει η μικρή μου διδυμούλα.

Η διαδικασία ήταν πολύ κουραστική ήθελε υπομονή, επιμονή και μεγάλη θέληση να θηλάσω. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να πω ότι τα παρατάω, αλλά ήθελα να πίνει μητρικό γάλα το κοριτσάκι μου που ήταν τόσο αδύναμο και μέσα στις λοιμώξεις. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω για να με νιώσει κοντά της. Στα κουτάκια που της έστελνα το γάλα, έγραφα μηνυματάκια του πόσο την αγαπώ, και με πολλή αγάπη χώριζα το υστερόγαλα για να της στείλω για να είναι πιο πλούσιο σε θερμίδες και να πάρει πιο γρήγορα βάρος.

Εξακολουθούσα να έχω μεγάλο άγχος για το θηλασμό της μικρής μου γιατί ο καιρός περνούσε και δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει όταν τη βάλω στο στήθος. Δεν την είχα αγκαλιάσει ποτέ για τόσο καιρό και έτρωγε με σωληνάκι.

Αφού πέρασαν 2 μήνες αντλήσεων, ένα όμορφο πρωινό με ενημέρωσαν ότι το κοριτσάκι μου άρχισε να τρέφεται με μπιμπερό και μου είπαν να πάω να ξεκινήσω να την ταΐζω μέσα στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών.

Λόγω προωρότητας και ενδομήτριας καθυστέρησης, ταλαιπωρήθηκε με την καρδούλα της που υπερλειτουργούσε και για πολύ καιρό ήταν εξαρτημένη από το οξυγόνο. Όταν με κάλεσαν να την ταΐσω είχε βγει από την κάσκα αλλά είχε ακόμα σωληνάκια με οξυγόνο στη μυτούλα της, ωστόσο η καρδιολόγος μου έδωσε το ΟΚ να τη θηλάσω, παρόλο που οι παιδίατροι ήταν επιφυλακτικοί στην αρχή για το αν θα τραφεί σωστά λόγω το πολύ χαμηλού της βάρος (1800γρ)

Την πήρα την πρώτη μας αγκαλιά μετά από 2,5 μήνες μέσα στη μονάδα. Την κράτησα αγκαλίτσα αρκετά και μετά την έβαλα στο στήθος, και το μικρό μου κοριτσάκι, η μικρή μου μαχήτρια, έπιασε αμέσως τη θηλή και άρχισε να θηλάζει…!!!

Ένιωσα τόση χαρά, τόση αγάπη να με κατακλύζει, κι εκείνη έκανε ήχους ευχαρίστησης και γουργούριζε… Από τότε κάθε μέρα έβγαζα γάλα και άφηνα στη διδυμούλα που είχα στο σπίτι, και πήγαινα πρωί και απόγευμα στη μονάδα να θηλάζω τη μικρή μου.

Καθόμουν εκεί μια ολόκληρη ώρα μαζί της παρόλο που με κοιτούσαν παράξενα αλλά ευτυχώς ήταν θετικό το προσωπικό στο να θηλάσω. Μόνο μια νοσοκόμα μια φορά όταν μετά πήγε να της δώσει μπιμπερό αφού είχα θηλάσει, και δεν ήθελε να φάει άλλο, μου είπε “δεν τρώει γιατί την αηδιάζει το μητρικό γάλα” (!!!!!!!!!!!)… “εγώ θα σου έλεγα να μη θηλάσεις γιατί το παιδί έχει βεβαρυμένο ιστορικό”, “σιγά μην έχεις τόσο γάλα να το ταίσεις” (!!!!!!!)…….

Ήταν η ίδια νοσοκόμα που αργότερα παραδέχτηκε ότι από το μητρικό γάλα που της πήγαινα έπαιρνε μια δόση από το κάθε κουτάκι και μετά έχυνε το υπόλοιπο με αποτέλεσμα να παίρνει το παιδί μισά γεύματα μητρικό στη βάρδιά της και μισά ξένο, χωρίς να έχω ενημερωθεί. Όταν το ανακάλυψα έγινε μεγάλη φασαρία, αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Γενικά έχω να πω τα καλύτερα για τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών γιατί αν εξαιρέσουμε το μεμονωμένο αυτό περιστατικό, με υποστήριξαν πολύ με το να μου επιτρέψουν να θηλάσω όταν η μικρή ξεκίνησε να τρώει.

Μου έκανε εντύπωση ότι προτίμησε το στήθος από το μπιμπερό και μάλιστα το οξυγόνο της και οι χτύποι της καρδιάς της που έβλεπα στο μόνιτορ ήταν φυσιολογικοί όταν θήλαζε, γιατί ρύθμιζε μόνη της την ποσότητα και την κατάποση, ενώ όταν της έδινα μπιμπερό στο τέλος, πνιγόταν, έπεφτε το οξυγόνο της και την έπιανε ταχυπαλμία, ενώ το μηχάνημα άρχιζε να χτυπάει σαν τρελό.

Οπότε για μένα καταρρίφθηκε ο μύθος (?) για τη σύγχυση θηλών, αν και σε βιβλίο πολύ γνωστής παιδιάτρου και συμβούλου θηλασμού είχα διαβάσει οτι ‘προσωπικά δεν έχω συναντήσει πρόωρο μωρό που να έχει πάθει σύγχυση θηλών. Τα μωράκια αυτά είναι τόσο ταλαιπωρημένα και στερημένα από ανθρώπινη επαφή πλην εκείνων που έκαναν τις αιμοληψίες και τις εξετάσεις που τους έσωσαν τη ζωή, που βλέπουν το στήθος ως μάνα εξ ουρανού.΄ και έτσι ακριβώς είναι…

Έφτασε η στιγμή που με κάλεσαν να περάσω 2 μέρες με τη μικρή μου στην Παιδιατρική για παρακολούθηση και μετά να την πάρουμε σπίτι. Εκεί ξεκινήσαμε να θηλάζουμε αποκλειστικά. Το μωράκι μου όμως ήταν ακόμα 1800 γρ και ενώ την τάιζα όλη μέρα για πολλή ώρα την κάθε φορά, κουραζόταν εύκολα και σε 3 μέρες που μείναμε, δεν είχε πάρει βάρος. Έτσι αποφασίσαμε με τους παιδίατρους να της δίνω πάλι αντλημένο γάλα με το μπιμπερό τα περισσότερα γεύματα και να τη βάζω στο στήθος λιγότερο αλλά συχνά μέχρι να γίνει 2500γρ για να δυναμώσει και να μπορεί να τραφεί αποτελεσματικότερα.

Μετά από 3 μήνες σχεδόν, ενωθήκαμε πάλι και οι τρεις μας στο σπίτι. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Θέλει μεγάλη υπομονή, δύναμη και επιμονή να θηλάσουν δίδυμα, αλλά τα ματάκια τους που με κοιτάνε όταν θηλάζουν, είναι η αποζημίωση για όλον αυτό το δύσκολο καιρό που πέρασε και περνάει.

Αυτή τη στιγμή, θηλάζω αποκλειστικά τη μεγάλη δίδυμη που έφτασε 4500γρ και είναι πιο μεγάλη από ένα παιδάκι μονήρους κύησης σε αντίστοιχη ηλικία, παρόλο που βγήκε πρόωρη, μου είπαν μάλιστα να μην τη θεωρώ πλέον ως πρόωρη αλλά ως τελειόμηνη.

Η μικρή μου μαχήτρια είναι σπίτι, περίπου 2 κιλά και γι αυτήν αντλώ γάλα, συνήθως τη νύχτα γιατί η μέρα μας είναι γεμάτη από αγκαλιές και φιλιά και δε βρίσκω άλλο χρόνο, καθώς πάντα έχω ένα ή και τα δύο μωρά στα χέρια.

Ανάμεσα στα γεύματα με το μητρικό που της δίνω με μπουκαλάκι πίνει από το στήθος, κάθε μέρα όλο και περισσότερο και όσο μεγαλώνει αντικαθιστούμε γεύματα με θηλασμούς ώστε σύντομα να θηλάζει κι αυτή αποκλειστικά.

Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι όταν μπαίνουν και τα δύο στο στήθος που το ένα κοιτάζει το άλλο και τα δύο χαζογελάνε και με κοιτάνε. Τίποτα δε συγκρίνεται με αυτά τα τέσσερα ματάκια και μόνο αυτό με βοηθάει να συνεχίσω όσο και αν κουράζομαι γιατί ξέρω ότι το μητρικό γάλα είναι το πρώτο σημαντικότερο εφόδιο που μπορώ να τους δώσω για την υπόλοιπη ζωή τους.

Μετά από όλα αυτά, είμαι σίγουρη ότι “ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΗΛΑΣΟΥΝ” αρκεί να το θέλουν πραγματικά, να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και να ενημερωθούν γιατί για οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιαστεί, μπορεί να βρεθεί μια λύση…

Η υπομονή και η δύναμη που παίρνουμε από τη μεγαλύτερη ευλογία, τα παιδάκια μας, είναι ανεξάντλητη και μοναδική.

Κατερίνα