Photo: shutterstock

 

Επιστόλη
από την Αλίκη

Πέμπτη, 14 Απριλίου 2011
Γεια σας και συγχαρητήρια για το έργο σας.

Είμαι η ευτυχισμένη μητέρα ενός 18μηνου αγοριού και μια ατυχήσασα σύζυγος εν διαστάσει εδώ και 6 μήνες. Έχω γυρίσει στο πατρικό μου και μένω με την μητέρα μου.

Θηλάζω αποκλειστικά έως τώρα με πλήρη διαθεσιμότητα, δηλαδή οπότε  θέλει, πρωί- βράδυ και κοιμόμαστε μαζί από τον 2ο μήνα όπου και ξεπέρασα τον φόβο μη το πλακώσω το παιδί…

Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας (μηχανικός) ώστε να ελέγχω το ωράριο μου και να είμαι εγώ ο κύριος φροντιστής του παιδιού.
Ευτυχώς η μητέρα μου (επίσης μηχανικός, τώρα σε σύνταξη), συμμερίζεται τις γονικές μου επιλογές καθότι και η ίδια με θήλασε και έκατσε σπίτι να με μεγαλώσει μέχρι τα 9 μου χρόνια. Η αγκαλιά, και η αφοσιωμένη, απερίσπαστη παρουσία της μητέρας ήταν για μένα και τον αδερφό μου μια απλή καθημερινότητα. Το αυτό επιθυμώ και προσφέρω στο παιδί μου.

Εκείνοι που δεν συμμερίστηκαν τις επιλογές μου και που τελικά αποτέλεσαν και τον βασικότερο λόγο αποχώρησης μου από την “οικογενειακή” εστία ήταν οι οικογένεια του πρώην συζύγου μου (οι οποίοι μένουν στην ίδια πολυκατοικία…) και ο ίδιος, εφόσον δεν μπόρεσε – δεν ήθελε να αποστασιοποιηθεί και να κρατήσουμε τον δρόμο που μαζί υποτίθεται είχαμε αποφασίσει ότι θα τραβήξουμε. Και λέω υποτίθεται γιατί εγώ ήμουν εκείνη που έκανα την έρευνα- feed back, παρουσίαζα τα τεκμήρια και τα κριτήρια και εκείνος συμφωνούσε η διαφωνούσε.

Τελικώς, για να μην τα πολυλογώ, μεταξύ άλλων προσωπικών διαφωνιών, οι διαφορές και οι πιέσεις που δεχόμουν σε καθημερινή βάση ήταν τέτοιες που για την διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας αμφοτέρων εμού και του παιδιού, αναγκάστηκα να αποχωρήσω από τον σύντομο – 3 ετών- συζυγικό βίο.

Οι σχέσεις μας έκτοτε κυμαίνονται από απαράδεκτα κακές, με περιστατικά με παρουσία της αδερφής του (κύριος συντονιστής…), του πατέρα του, της μητέρας μου, γειτόνων (…), κατά την παραλαβή του παιδιού η έξω από τον παιδίατρο, όπου με βρίζει και με κατηγορεί μπροστά στο παιδί πάντα, μέχρι τυπικής αναφοράς των πολύ απαραίτητων, την ώρα που θα τον πάρει και θα τον φέρει. Ευτυχώς κάποιες φορές δείχνει να συνετίζεται και μπορούμε να μιλήσουμε για τα βασικά σημαντικά, όπως τη διατροφή και  την υγεία του με πολιτισμένο τρόπο. Ο χρόνος επίσης δείχνει να εξομαλύνει τις εντάσεις εφόσον και εγώ δεν τις συντηρώ.

Έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ να κρατήσω  μια ισορροπία και να μην εμπλέκω το παιδάκι που μέχρι τώρα δείχνει να έχει προσαρμοστεί, πέρα από μια ιδιοτροπία που έχει αναπτύξει με το φαγητό η οποία και σε συνδυασμό , κατά τον παιδίατρο μας, με την ταχύτατη ανάπτυξη του – 6 μηνών ήταν ήδη 9,5 κιλά και 73 πόντους – όπως και με συνεχόμενες ιώσεις που δεν είχε όρεξη για φαγητό δικαιολογημένα, πιθανά πάντα, οδήγησε σε μια ελαφριά σιδηροπενία την οποία και αντιμετωπίζουμε με συμπλήρωμα FerrumHausmann. Να συμπληρώσω ότι ο παιδίατρος μας είναι επιλεγμένος για τις ήπιες εναλλακτικές μεθόδους του μη υπερχρήσης φαρμάκων, εμβολίων κ.λπ.

Κατά τ’ άλλα είναι ένα πολύ χαρούμενο παιδί, υπερκοινωνικό και ευγενικό ακόμα θα μπορούσα να πω, χωρίς βίαια ξεσπάσματα και αρνητική συμπεριφορά. Ο ύπνος του είναι γενικά καλός, βλέπει ενίοτε εφιάλτες και ξυπνά κλαίγοντας και ζητώντας με αλλά παρηγορείται άμεσα συνήθως με το στήθος, το οποίο δεν με ενοχλεί εφόσον πιστεύω και βλέπω κιόλας ότι σταδιακά θα ανεξαρτητοποιηθεί μόνος του.

Αυτό για το οποίο χρειάζομαι την συμβουλή σας, παρόλο που κάνω η ίδια ψυχοθεραπεία αλλά βλέπω και συμβουλευτικά παιδοψυχολόγο, είναι και άλλοι τρόποι υποστήριξης του προφανούς της μικρής ηλικίας άλλα και θηλασμού ως κριτήρια για τη μη διανυκτέρευση του παιδιού μακριά μου τουλάχιστον μέχρι το τρίτο έτος της ηλικίας του, η και παραπάνω εφόσον σκοπεύω να τον αφήσω να απογαλακτιστεί μόνος του φυσικά, ενώπιον του δικαστηρίου που έχω να αντιμετωπίσω σύντομα.

Να αναφέρω  επίσης ότι ήδη έχουμε περάσει μια δική ασφαλιστικών μέτρων όπου δεν έγινε δεκτή η αίτηση του πρώην συζύγου μου, όπου ζητούσε να έχει το παιδί την μισή εβδομάδα! Μέσα από ένα σωρό ψέματα έλεγε ότι του δυσχεραίνω την επικοινωνία με το παιδί και δείχνω εμμονική συμπεριφορά αποκλειστικότητας αποκλείοντας τον ίδιο από την φροντίδα του παιδιού! Η δικαστής δεν αποδέχτηκε τίποτα ευτυχώς και άφησε την επικοινωνία ως έχει, δηλαδή στην επιλογή μου. Δεν ξέρω όμως πόσο τυχερή θα είμαι την επόμενη φορά…

Θέλω να επισημάνω ότι γνωρίζω πολύ καλά και συνεχώς ενημερώνομαι για την σημασία της επαφής του βρέφους με τον πατέρα καθώς και τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της ψυχοφθόρας διαδικασίας του διαζυγίου αλλά εδώ έχω την εντύπωση ότι δεν λαμβάνεται υπόψη τόσο το συμφέρον του παιδιού όσο οι απαιτήσεις του πατέρα οι οποίες μόνο αγαθές δεν είναι απέναντι στο πρόσωπο μου!

Αναφέρομαι στο δικαστικό σύστημα και στον τρόπο διεκδίκησης των πατρικών δικαιωμάτων καθώς και σ´αυτη τη νέα μόδα της συνεπιμέλειας, που κατά την γνώμη μου ως μητέρα, αλλά και άλλων ειδικών, έχει πολύ συγκεκριμένα ηλικιακά κριτήρια και όρια ώστε να έχει θετικά αποτελέσματα στην εξέλιξη της ψυχολογίας του παιδιού. Αλλιώς τα αποτελέσματα μόνο τραυματικά μπορεί να είναι για το βρέφος – νήπιο όταν βίαια αυτό καλείται να αποχωριστεί την μητέρα του, ειδικά την ευάλωτη περίοδο της νύχτας, με σκοπό να συνδεθεί καλύτερα με τον πατέρα του!

Ελπίζω να μην σας κούρασα…
Για μένα όπως καταλαβαίνετε είναι θέμα ζωής και ΖΩΉΣ.
Οποιαδήποτε γνώμη και πληροφορία θα μου είναι πολύτιμη.

Παρακαλείτε όποιος γνωρίζει και μπορεί να προσφέρει πληροφόρηση και βοήθεια στην Αλίκη να επικοινωνήσει στο παρακάτω email

Περιμένουμε και τις δικές σας επιστολές, τα παράπονα ή τις καταγγελίες σας στο editor[at]mitrikosthilasmos.com