Το μωρό θέλει να κοιμάται μαζί μου… Τί να κάνω;

Απαντά η Έλενα Τερζίογλου
Κλινική Ψυχολόγος

Tο αγοράκι μου είναι 10 μηνών. Ενώ κοιμόταν στο δωμάτιο του χωρίς κανένα πρόβλημα και καμία σχεδόν προσπάθεια από μέρους μας ξαφνικά εδώ και 3 μήνες αρνείται να κοιμηθεί.

Αναγκάστηκα να τον κοιμίζω στο κρεββάτι μου και μετά να το πηγαίνω στο δικό του. Είχε αποτέλεσμα για 3 εβδομάδες περίπου, τώρα μόνο τα πρωινά περνάει κάποιο χρόνο στο δωμάτιο του.

Έχω δοκιμάσει νομίζω τα πάντα. Tον έχω αφήσει ακόμα και στο δωμάτιο του να κλαίει για 20 με 25 λεπτά αλλά δεν είχε αποτέλεσμα. Θέλει να κοιμάται μαζί μου. Πραγματικά στεναχωριέμαι γιατί θέλω να μάθει να είναι ανεξάρτητος και δεν μπορώ να τον βοηθήσω.

Μπορείτε να με συμβουλεύσετε;
Ευχαριστώ πολύ.
Ντία Α., Χαλκίδα

Αγαπητή κ. Ντία,

η ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού δεν ακολουθεί μια ευθεία γραμμή, συνεπώς είναι φυσιολογικό να υπάρχουν περίοδοι που ένα παιδί έχει ανάγκη να γυρίσει σε συμπεριφορές που είχε εγκαταλείψει για να μπορέσει να διαχειριστεί τα άγχη του. Όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο ιδιαίτερα την ώρα του ύπνου αυτό το «πισωγύρισμα» συμβαίνει εκ των πραγμάτων.

Αν το αγοράκι σας μέχρι τώρα κοιμόταν χωρίς δυσκολία στο δωμάτιο του, θα πρέπει να διερευνήσετε ποια αλλαγή μπορεί να έχει συμβεί στην ζωή του παιδιού που μπορεί να συνδέετε με αυτή την δυσκολία (για παράδειγμα τι αλλαγές μπορεί να έχουν γίνει στο πρόγραμμα του ή στο δικό σας πρόγραμμα;). Η αλλαγή αυτή δεν είναι απαραίτητο να είναι εξωτερική. Μπορεί να υπάρχουν διάφορα ενδοψυχικά θέματα που παίζουν ρόλο.

Ας πούμε, θα ήταν χρήσιμο να δείτε αν υπάρχει κάποια αλλαγή στην σχέση του μαζί σας. Πιο συγκεκριμένα, μήπως έχετε την αίσθηση ότι σας επιζητά περισσότερο ή δυσφορεί πιο πολύ από πριν όταν βρίσκετε μακριά σας;

Γύρω στους 7-8 μήνες το μωρό αρχίζει να διαφοροποιείται σωματοψυχικά από την μητέρα του. Επίσης, αρχίζει την συγκριτική διερεύνηση του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα της μητέρας με τα υπόλοιπα ερεθίσματα, πως είναι η μητέρα, ποιες αισθήσεις του δημιουργεί, καθώς και τι ανήκει στο σώμα της και τι όχι.

Όταν το βρέφος έχει επαρκώς φτάσει στο στάδιο όπου αναγνωρίζει το πρόσωπο της μητέρας αρχίζει με λιγότερη ή περισσότερη έκπληξη και απορία να εξερευνά τα πρόσωπα και τη μορφή των άλλων. Έτσι λοιπόν, αυτό που από την αρχή βιωνόταν ως μέρος του εαυτού αναγνωρίζεται πλέον ως μέρος του μη εαυτού. Το «άγχος των 8 μηνών» λοιπόν έχει να κάνει με αυτή την πρώιμη αναγνώριση της απώλειας και με μια αίσθηση του αβοήθητου.

Επιπλέον, πως είναι η κινητική του ανάπτυξη; Πρόκειται για ένα παιδί που τώρα τελευταία έχει προχωρήσει σε αυτό τον τομέα;

Καθώς το παιδί, μέσω της ωρίμανσης του κινητικού του συστήματος, αρχίζει να προχωρά πιο μακριά από τη μητέρα του συχνά είναι τόσο απορροφημένο στις δραστηριότητες του που για αρκετή ώρα φαίνεται να ξεχνά εντελώς την παρουσία της μητέρας. Όμως, περιοδικά επιστρέφει σε εκείνη, γεγονός που δείχνει την ανάγκη του κάθε τόσο για τη σωματική εγγύτητα και το ότι η μητέρα συνεχίζει να είναι απαραίτητη ως σταθερό σημείο, μια «βάση» που εκπληρώνει την ανάγκη για «γέμισμα» μέσω της σωματικής επαφής. Αυτό γίνεται πιο έντονο όταν το παιδί νοιώθει ευάλωτο, όπως όταν πέφτει να κοιμηθεί.

Αναφέρετε ότι περνά μόνο τα πρωινά στο δωμάτιο του, πριν περνούσε περισσότερο χρόνο εκεί; Έχει αλλάξει κάτι στο δωμάτιο του; Σε σχέση με την αντιμετώπιση: ένα μωρό 10 μηνών δεν έχει νόημα να το αφήσετε να κλαίει, γιατί εκτός του ότι φοβάται ακόμη περισσότερο, δεν κατανοεί γιατί συμβαίνει αυτό.

Σε αυτή την ηλικία δεν έχει εγκατασταθεί η σταθερότητα του αντικειμένου -δηλαδή να συνεχίζετε να υπάρχετε μέσα του ακόμη και όταν δεν είστε εκεί- και επομένως όταν το αφήνετε μόνο του περισσότερο από ότι μπορεί να αντέξει νομίζει ότι εξαφανίζεστε και αγχώνεται πιο πολύ. Αυτό χειροτερεύει περισσότερο τα πράγματα γιατί μένει μόνο του με τους φόβους του και μάλιστα χωρίς τη μαμά του.

Τις ερωτήσεις σας προς την επιστημονική μας ομάδα
μπορείτε να τις στέλνετε ΕΔΩ
Φιλικά,
η ομάδα του Μητρικού θηλασμού

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *