Απαντά ο Στέλιος Παπαβέντσης
Παιδίατρος, MRCPCH, DCH
Πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας IBCLC
www.pediatros-thes.gr

Γεια σας! Έχω ένα αγοράκι 8,5 μηνών. Από τη στιγμή που γεννήθηκε ανταποκρινόμουν άμεσα στο κλάμα του γιατί είχα διαβάσει πως αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου να αισθάνεται ασφάλεια και να γίνει ένας ενήλικας με ισχυρή αυτοπεποίθηση χωρίς ανασφάλειες για τον εαυτό του. Δε γνωρίζω όμως μέχρι πότε πρέπει να ακολουθείται η συγκεκριμένη αντιμετώπιση από μέρους μας και ποια είναι τα όρια σε αυτό.

Τί εννοώ: ο μικρός πλέον μεγαλώνοντας, είναι πολύ απαιτητικός, γκρινιάζει επίμονα για αγκαλιά γιατί έτσι έχει μάθει και μόλις τον παίρνουμε, γελάει. Επίσης έχει αρχίσει τελευταία να μη μας αφήνει να μιλάμε μεταξύ μας (και με το σύζυγο και με ξένους) φωνάζοντας αγενώς για να του δώσουμε σημασία.

Εμένα όλα αυτά μου φαίνονται πολύ χαριτωμένα αλλά φοβάμαι μήπως δεν είναι σωστό και εξελιχθεί σε ένα κακομαθημένο παιδί κι αργότερα ενήλικα. Έτσι τουλάχιστον μας είπε η παιδίατρος του η οποία επίσης μας συμβούλεψε να αρχίσουμε να του βάζουμε όρια κι επίσης να τον βάζουμε να μάθει να κοιμάται μόνος του στην κούνια αφήνοντας τον να κλαίει μέχρι να σταματήσει και να κοιμηθεί.

Αν εννοεί το ελεγχόμενο κλάμα που έχω διαβάσει από εσάς, μου φαίνεται λίγο βάναυση αυτή η αντιμετώπιση προς το μωρό. Εμπιστεύομαι απόλυτα τη γνώμη σας και θα ήθελα να με συμβουλέψετε τι να κάνω. Είναι πιστεύετε πλέον καιρός να του βάλουμε όρια κι επίσης να αρχίσει να κοιμάται μόνος του και όχι στην αγκαλιά μας όπως συμβαίνει έως τώρα, κι αν ναι, με ποιο τρόπο πρέπει να δράσουμε;

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση και ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα.

Ελένη Ε., Αθήνα

Αγαπητή Ελένη,

ο μικρός σας είναι ακόμα βρέφος. Διαβάζοντας το μήνυμά σας νιώθει κανείς ότι μιλάμε για ένα παιδί. Είναι όμως βρέφος που μάλιστα περνάει την δύσκολη ηλικία του άγχους αποχωρισμού και του άγχους ως προς ξένα πρόσωπα. Η παρουσία σας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη.

Η πρώιμη ανεξαρτητοποίηση και οι υπερβολικές προσδοκίες είναι που κάνουν τα μικρά παιδιά clingy, να ζητούν συνέχεια αγκαλιά (γιατί αισθάνονται ανασφάλεια ότι θα την χάσουν). Χαρείτε αυτήν την ηλικία με όλο σας το είναι, γιατί θα φύγει σύντομα και κάποτε μετά από χρόνια θα έχει μεγαλώσει τόσο που δε θα σας λέει τίποτε ούτε θα σας αγγίζει. Τότε θα νοσταλγείτε τις αγκαλίτσες.

Τα παιδιά θέλουν θετική προσοχή, όπως αναλύω στο πρώτο μου βιβλίο, όχι αρνητική προσοχή -να δυσανασχετούμε όταν τον παίρνουμε αγκαλιά, διάθεση που την οσμίζεται αμέσως- , ούτε φυσικά καμία προσοχή.

Οι γονείς έχουμε ευθύνη να προσαρμοζόμαστε στα αναπτυξιακά στάδια του παιδιού μας. Μέχρι 1-1½ ετών το βασικό πρόβλημα για το παιδί λέγεται εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Οι κανόνες και τα όρια είναι για αργότερα, στη νηπιακή ηλικία – Τότε που θα επικοινωνείτε και καλύτερα σε γλωσσικό επίπεδο – πρέπει να γίνετε πράγματι μάνα που θέτει όρια.

Καμία υπερβολή δεν βοήθησε ποτέ κανέναν βέβαια. Εάν το μωρό σας έχει ελαφριά γκρίνια ή φαίνεται ότι κάτι ζητάει με τον τρόπο του, μην πέσετε πάνω του αμέσως ανήσυχη, αλλά ήρεμα και απλά δώστε αυτό που σας ζητάει.

Στέλιος Παπαβέντσης

Στέλιος Παπαβέντσης, Παιδίατρος, M.R.C.P.C.H., D.C.H., IBCLC

Τέως Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com