Ιστορία θηλασμού
από την Μαρία Παπανικολάου
Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Πριν 2 μήνες γέννησα το πρώτο μου παιδάκι. Πόθος μεγάλος ήτανε να το θηλάσω. Δυστυχώς όμως οι συμβουλές και οι αντιδράσεις των νοσοκόμων/βρεφοκόμων εκεί, το έκαναν αδύνατο ως και ακατόρθωτο.
Τραυματίστηκε και η δική μου ψυχολογία και του παιδιού.
Αρχικά λόγω καισαρικής μου είπανε να μη το ταΐσω την πρώτη ημέρα και θα με ενημέρωναν πότε επιτρεπόταν. Κάτι που το ξεχάσαν μέχρι που τους ρώτησα και μου είπανε ότι κακώς δεν το έχω βάλει τον μικρό στο στήθος ακόμα. Αποτέλεσμα; Ο μικρός να συνηθίσει στο μπιμπερό και μετά να μην κάθετε στο στήθος μου. Όση ώρα και να τον άφηνα νηστικό.
Πήρα θήλαστρο ώστε να πίνει το μητρικό γάλα. Παρόλο που οι βρεφοκόμες δεν έδειξαν ευχαρίστηση γιατί βλέπετε είχαν περισσότερη αποστείρωση να κάνουν. Όταν πλέον πήγαμε στο σπίτι ο μικρός καθότανε 1 -2 λεπτά στο στήθος και μετά φώναζε.
Μετά τις 40 ημέρες ταλαιπωρία το σταμάτησα.
Μέχρι και τώρα κλαίω μόνο και μόνο στη θύμηση των συμβάντων αυτών, και στο γεγονός ότι στο πρώτο ωφέλιμο πράγμα που έπρεπε να κάνω για το παιδί μου απέτυχα… τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι.
Ερώτηση;
Δεν θα έπρεπε να ενημερώνονται οι μέλλουσες μητέρες για τον θηλασμό και να αποτρέπονται από τη χρήση μπουκαλιού και γάλα του εμπορίου; Όταν μια μητέρα ενημερώνει ότι θέλει να θηλάσει δεν θα έπρεπε να μη δίνετε γάλα εμπορίου στα νεογέννητα; Δεν θα έπρεπε η πολιτεία να έχει προβλέψει ώστε όλες οι μητέρες να ενημερώνονται σωστά;
Νομίζω αυτό είναι το άλφα και ωμέγα στην κοινωνία μας… και όχι οτιδήποτε άλλο.
Από τη γέννηση εξάλλου ξεκινάνε όλα.
Photo: sxc
Συντακτική ομάδα mitrikosthilasmos.com
η εμπειρία μου είναι επίσης επώδυνη- ενώ γέννησα φυσιολογικά υγιέστατο μωράκι, από τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας ήμουν κουρασμένη και αδύναμη σωματικά και ψυχολογικά- ένιωθα ανασφάλεια-και δυσκολευόμουν να θηλάσω- οι οδηγίες που μου δόθηκαν όλες λάθος: η μαία του ανώδυνου μας είχε πει να προετοιμάζουμε τις θηλές πριν τη γέννα με οινόπνευμα και μας έδειξε τρεις στάσεις θηλασμού και τόνισε να κρατάμε το μωρό στο κάθε στήθος 20 λεπτά…Αν κοιμηθεί το μωρό να το ξυπνάμε με γαργαλητό πατούσας ή να του βγάζουμε ρουχαλάκια να μη ζεσταίνεται πολύ. Επίσης, είπε να χρησιμοποιούμε επίθεματα για τις σταγόνες γάλατος που περισσεύουν…Η μαία στο νοσοκομείο είχε πει: μην τρώτε σοκολάτα, πάρτε συμπλήρωμα, τα μωρά σας εκμεταλλεύονται από τώρα…! όταν στην 7η μέρα κατέληξα με σκισμένη θηλή που βγάζει πύον, ο γυναικολόγος μου είπε : κόψτο-τι λαίμαργο μωρό που έχεις-θα σου φάει το στήθος…! Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το βγάζεις με το χέρι και να το πετάς μέχρι να γιάνει η θηλή…Το έκανα 1-2 μέρες, μετά ξεκίνησε και η άλλη θηλή με το ίδο πρόβλημα. Η μαία νοσοκομείου μου είπε-αφού θες να αποθηλάσεις, μην πίνεις νερό, μην τρως αλάτι και μην παίρνεις αγκαλιά το μικρό κοντά στο στήθος γιατί θα εμφανιστεί ξανά το γάλα… Εγώ ήθελα να θηλάσω επι 6 μήνες μέχρι να βγάλει δόντια (ετσι σκεφτόμουν) αλλά τελικά, χωρίς καμία υποστήριξη, ούτε από τον άντρα μου ο οποίος είχε φοβηθεί από την ηττοπάθειά μου και το άγχος μου, παραιτήθηκα. Μετά βέβαια, από το πρώτο κιόλας βράδυ, τα νεύρα μου και η κατάθλιψη ήταν αναμενόμενα-το μωρό έκλαιγε κι εγώ ένιωθα ανίκανη να το ηρεμήσω…ακόμα και τώρα που ενημερώνομαι με πιάνει μεγάλος πόνος, γιατί είχα τόσο ωραίο γαλατάκι για το μωρό μου. και του το στέρησα….δεν αντέχω την θλίψη-τώρα είναι 2 χρονών κι ακόμα κλαίω και με βλέπει- ένα διάστημα ερχόταν και μου χάιδευε το στήθος…δεν φαντάζεστε την στενοχώρια μου.
Νόμιζα ότι ήταν κάτι που ερχόταν φυσικά αλλά τέτοια δυσκολία και έλλειψη ενημέρωσης και στήριξης δεν την περίμενα.
Ιωαννινα…