Γειά σου Μαρία,
ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο περισσότερο ως ευχαριστήριο για την προσπάθεια και το μπλογκ σου και μετά σκέφτηκα πως αν θέλεις μπορείς να το αναρτήσεις…

Φιλικά,
Μαρία

 
Χαίρομαι πολύ που βρήκα το υπέροχο μπλογκ σου, δεν έχω λόγια για να πω πόσο με βοήθησε με το θηλασμό. Έχω μια κορούλα 2 χρονών και 3 μηνών και έναν γιο 45 ημερών, που καταφέρνω και τον θηλάζω αποκλειστικά.

Τη μεγάλη μου δεν κατάφερα να τη θηλάσω και μέχρι τώρα έλεγα ότι δεν είχα γάλα αλλά τώρα πια ξέρω πόσο μύθος είναι αυτό και πόσο λάθος έκανα και της στέρησα κάτι τόσο υπέροχο, επειδή δεν ήξερα και δεν είχα καμία υποστήριξη από κάποιον με γνώσεις και δεν ασχολιόμουν τότε με το ίντερνετ.

Όλα ξεκίνησαν από την κλινική που δίνοντας της μπουκάλι την έκαναν λαίμαργη και της έμαθαν το μπιμπερό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας για το θηλασμό στην Ελλάδα από τις κλινικές, κατά τη γνώμη μου.

Μετά άρχισε να δαγκώνει πολύ γιατί πεινούσε και μου πλήγωνε τις θηλές που δεν έτρεχαν γάλα ακόμη και δεν άντεχα τον πόνο και έτρεχαν αίμα. Λυπόμουν και το μωρό μου που όλο έκλαιγε, έκλαιγε και δεν έβρισκε γάλα και φοβόμουν που έπινε αίμα, και όλο δάγκωνε και πιο δυνατά.

Χρησιμοποίησα και ψεδοθηλές αλλά όταν δεν υπάρχει αρκετό γάλα, και με τις ψευδοθηλές δεν ερεθίζεται η θηλή, τότε αντί να βοηθήσουν στην παραγωγή περισσότερου γάλακτος για τις ανάγκες του μωρού, βοήθησαν στον απογαλακτισμό του αφού το γάλα όλο και λιγόστευε.

Οπότε κατέφυγα στο θήλαστρο για να ξέρω ότι έχω γάλα αλλά και πόσο γάλα πίνει το μωρό μου και όλο κλαίει, και από τότε ξεκίνησε η υπογαλακταιμία, γιατί κάθε τρεις ώρες που πίστευα ότι έπρεπε να προσπαθώ, δεν έβγαζε αρκετό και μόνο παιδευόμουν, μιας και δεν καθόταν η μικρή στο στήθος και δεν υπήρχαν θηλαστικές κινήσεις και ερεθισμός της θηλής, οπότε έβγαζα κάθε 6 ώρες αλλά ήταν όλο και πιο λίγο και πιο δύσκολο να το αντλήσω και το θήλαστρο με πονούσε και με ταλαιπωρούσε χωρίς αποτέλεσμα ενώ προσπαθούσα τρώγοντας σούπες και πίνοντας μπύρες χωρίς αλκοόλ.

Δεν ήξερα τότε τι φταίει… και τελικά μετά από 40 μέρες έβαλα τέλος σ΄αυτό το “μαρτύριο” πιστεύοντας ότι δεν έχω γάλα και ότι έκανα ότι μπορούσα.

Και το κακό ήταν ότι χρειάστηκε να δώσω στη μικρή γάλα κατά της δυσκοιλιότητας και μετά κατά των αναγωγών και μετά να τα συνδυάσω και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε, γιατί το καλύτερο γάλα για την κορούλα μου ήταν το μητρικό αλλά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να της το προσφέρω ενώ θα μπορούσα κάλλιστα…

Πιστεύω ότι οι μύθοι, η παραπληροφόρηση και η απόλυτη άγνοια είναι οι βασικές αιτίες που δεν επιτυγχάνεται η γαλουχία, κι έτσι όταν βρήκα αυτό το μπλογκ με τις χρήσιμες συμβουλές σου, πείστηκα ότι μπορώ κι εγώ να τα καταφέρω γιατί τώρα ξέρω τι έκανα λάθος και δεν πρόκειται να το επαναλάβω.

Αυτή τη φορά ήταν ένα προσωπικό στοίχημα να τα καταφέρω, διάβασα πολλά πράγματα από την εγκυμοσύνη μου ακόμη, και ήταν τα μόνα που με βοήθησαν. Γιατί στην κλινική πραγματοποιήθηκαν όλα όσα γράφεις εδώ.

Καταρχήν να πω πως ζήτησα να έχω το γιο μου διαρκώς από την επόμενη ημέρα της καισαρικής, δίπλα μου, πράγμα που επιτρέπεται μόνο στις σουίτες της κλινικής, κάτι που το βρίσκω τουλάχιστον κακή πρακτική εκ μέρους τους. Το μωρό πρέπει να βρίσκεται στο στήθος όσο περισσότερο γίνεται και όχι κάθε τρεις ώρες μόνο και τη νύχτα καθόλου.

Στην αρχή μου έλεγαν πάλι να κάνω υπομονή και να περιμένω να κατέβει το γάλα από μόνο του, αλλά αυτά τα είχα ξανακούσει. Αγχώθηκα και έκλαιγα, ζήτησα την υπεύθυνη θηλασμού της κλινικής, η αλήθεια είναι πως με βοήθησε αν και δεν μου είπε να έχω διαρκώς το παιδί στο στήθος και να μην του δίνω συμπλήρωμα ακόμη και όταν είχα κάποιο γάλα, δεν ήθελε να αντικρούσει όσα έλεγε ο παιδίατρος.

Ότι δε μπορεί να φτάνει το πρωτόγαλα και ότι από την τέταρτη μέρα δε μπορώ να έχω αρκετό γάλα για το μωρό και να επιμένω με συμπλήρωμα, ενώ του έλεγα πως δεν το τρώει και δεν το χρειάζεται και δε μπορεί να το ρεφτεί και μου βγάζει γουλίτσες, και τελικά το μωρό μου τώρα έχει πιθανόν γασροοισοφαγική παλινδρόμηση και πόσο λάθος ήταν η επιμονή του.

Τουλάχιστον όμως η υπεύθυνη θηλασμού και οι νοσοκόμες, μου έδωσαν κάποιο κουράγιο και με βοήθησαν στο θηλασμό με την παρουσία τους και βάζοντας το μωρό πάνω στο στήθος και λέγοντας μου να επιμένω και πως η θηλή μου είναι μια χαρά.

Ενώ ο παιδίατρος αυτό που βρήκε να μου πει ήταν ότι αφού δεν τα κατάφερα να θηλάσω το πρώτο μου παιδί έχω περισσότερες πιθανότητες να μην τα καταφέρω ούτε αυτή τη φορά, και να μην αφήνω το μωρό να θηλάζει πάνω από 10 λεπτά στο κάθε στήθος αφού δεν έχω ακόμη γάλα και πως τα είκοσι λεπτά που τον άφηνα ήταν υπερβολή.

Αυτό που κατάφερε ήταν να με κάνει να κλαίω με λυγμούς λες και δεν είχα αρκετά να αντιμετωπίσω, την καισαρική, το ότι μου έλειπε η κόρη μου που ήταν στο σπίτι και το άγχος μου για το αν θα κατάφερνα να θηλάσω το γιό μου.

Ευτυχώς που με στήριξε ψυχολογικά η υπεύθυνη θηλασμού, η οικογένεια μου, το μπλογκ σου και η επιμονή μου ότι θα τα καταφέρω, όπως τόσες άλλες μανάδες! Εγώ γιατί όχι; τι παραπάνω έχουν; τι κάνουν σωστά που δεν το κάνω εγώ; Θέλει πείσμα τελικά, υπομονή και επιμονή.

Η τελευταία συμβουλή που ζήτησα από το συγκεκριμένο παιδίατρο είναι να μου πει πως καταλαβαίνω εκτός από το βάρος του μωρού, που αποτελεί μακροπρόθεσμη διαπίστωση, ότι το μωρό μου χορταίνει και το γάλα μου επαρκεί και μου απάντησε ότι πρέπει να βρίσκω την πάνα του τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα γεμάτη με ούρα, βαριά, γύρω στα εκατό γραμμάρια περίπου.

Από εκείνη τη στιγμή βεβαιώθηκα πως όλα πηγαίνουν περίφημα και δεν ξαναζήτησα συμπλήρωμα, δεν έβλεπα την ώρα να φύγω από το μαιευτήριο.

Και όταν θα πήγαινα σπίτι μου, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να ξαναζήσω την ταλαιπωρία που είχα περάσει με το πρώτο μου μωρό, που το κρατούσαμε εναλλάξ με τον άντρα μου γιατί έκλαιγε μες στη νύχτα από την πείνα και εμείς έπρεπε να περιμένουμε να βράσει το νερό, να κρυώσει, να αποστειρωθούν τα μπιμπερό, να φτιάξουμε το γάλα, να το δοκιμάσουμε και να το ταΐσουμε μετά από πολύ ώρα και έχοντας ταλαιπωρηθεί και το μωρό αλλά και οι δυό μας, μένοντας άυπνοι μέχρι την επόμενη φορά που θα ξυπνούσε από την πείνα.

Ένας φαύλος κύκλος ταλαιπωρίας δίχως τέλος, μιας και όταν μεγάλωσε κάπως, οι έξοδοι από το σπίτι με όλες τις προετοιμασίες σε θερμός και μπιμπερό και μεριδούλες σκόνης γάλακτος κρατούσαν τόση ώρα που το μωρό ξαναπεινούσε, ξυπνούσε και ήταν ανήσυχο.

Και για ταξίδια και διακοπές ούτε λόγος μέχρι να μπει η στερεά τροφή για τα καλά και πάλι παραμάσχαλα ένα κάρο συμπράγκαλα, αποστειρωτές και μπιμπερό και βούρτσες και μεριδούλες και κουτιά γάλα γιατί δεν το βρίσκεις παντού και άλλα πόσα καλαμπαλίκια…

Όταν γύρισα στο σπίτι λοιπόν με το δεύτερο μωράκι μας, με περίμενε μια νέα δοκιμασία, ο μικρός δεν έπιανε το στήθος και έκλαιγε διαρκώς, η εύκολη λύση ήταν μέσα στο σακουλάκι, που μου έδωσαν από το μαιευτήριο φεύγοντας, που είχε ένα κουτί σκόνη γάλα από αυτό που του έδιναν και εκεί και που προωθούσαν για διαφημιστικούς λόγους φυσικά.

Τον άφησα να κλαίει και τον κρατούσα στο στήθος για 5 ώρες και θα τις θυμάμαι για μια ζωή αυτές τις ώρες, καμία μάνα δεν αντέχει το κλάμα του παιδιού της, αλλά τελικά τα κατάφερα. Αναζήτησε το στήθος και το μητρικό γάλα και μετά όλα μπήκαν στη σωστή σειρά και η γαλουχία ήταν πια γεγονός, κλείνοντας τις σαράντα μέρες μόνο πάρτυ που δεν έκανα.

Και δεν ήταν και ότι πιο εύκολο, είχα πληγωμένες θηλές και όσα διάβασα στο μπλοκ σου μαζί και με την δική μου κολλητή φιλενάδα, την purelan, με βοήθησαν να συνεχίσω, να αντέξω τον πόνο, να παραλείψω κάποια γεύματα από το πονεμένο στήθος, να χρησιμοποιήσω κανα δυό φορές το θήλαστρο.

Έμαθα να απομακρύνω το μωρό σωστά από τη θηλή για να μη την πληγώνει, να προσέχω το στήθος μου ως κόρη οφθαλμού, σαν χρυσό πολύτιμο αγαλματάκι, σταμάτησα και να βράζω και χαμομήλι και να ξεπλένω τις θηλές.

Και μετά διάβασα για την ανακούφιση που προσφέρουν οι μαλάξεις και οι κομπρέσες και τώρα πια δεν αγχώνομαι που αισθάνομαι το στήθος μου άδειο και πρήζεται μόνο τη νύχτα όταν καθυστερεί ο θηλασμός, τώρα διάβασα και ξέρω.

Ο γιος μου είναι πιθανόν να έχει γαστροσοισοφαγική παλινδρόμηση και πολλά συμπτώματα αλλεργίας και κάνω μια δίαιτα όπου απαγορεύονται τα γαλακτοκομικά, το αυγό, το μοσχάρι, οι ξηροί καρποί, οι φράουλες, το πορτοκάλι και ότι περιέχει ορολευκωματίνη, λακτόζη και καζεΐνη.

Αλλά το μητρικό γάλα είναι αυτό που θα αποτρέψει τις πιθανές μετέπειτα αλλεργίες σε μεγαλύτερη ηλικία (αν είναι αλλεργία η αιτία των αναγωγών του και άλλων συμπτωμάτων) αλλά αυτό μας σύστησε η κυρία Φωτουλάκη που την αναφέρεις και σε ένα άρθρο στο μπλογκ σου, καλό είναι να αποφύγουμε ακόμη τις επώδυνες εξετάσεις και μακάρι να βρεθεί η λύση και γιατριά του, στο σιροπάκι που μας συνταγογράφησε και στη διάτα που ακολουθώ, και να μην είναι κάτι ανατομικό.

Πάντως ακόμη και ο δικός μου παιδίατρος, που τον έχουμε από τη μεγάλη μας κόρη, ενώ λόγω του προβλήματος του μικρού, μου σύστησε πιο συχνά γεύματα, απ΄την άλλη μου είπε πως σε λιγότερο από 2,5 ώρες δεν γεμίζει το στήθος και να μην το βάζω αλλά αν πεινάει κι άλλο πως θα αυξηθεί η παραγωγή;

Να του δίνω πιπίλα -συνιστάται πλέον και για την αποφυγή του συνδρόμου του αιφνίδιου θανάτου στα βρέφη μιας και δεν πέφτουν σε βαθύ ύπνο και τους απασχολεί το πιπίλισμα- και να τον καθυστερώ για να μην βρει το νέο γάλα το μισοχωνεμένο μες στο στομάχι του.

Η υπεύθυνη θηλασμού πάλι μου είχε προτείνει να την αποφύγω στην αρχή για να μην υπάρξει αυτό που αναφέρεις και στο μπλογκ σου, δεν το θυμάμαι, που μπερδεύει τις θηλές. Ο μικρός δεν τη θέλει την πιπίλα αλλά ο γιατρός μου είπε να επιμείνω.

Εγώ πάντως επιμένω να βλέπω τι θέλει το μωρό μου, και να ακούω το κλάμα του και να βλέπω πως γαληνεύει και τι το ικανοποιεί.

Και αν αυτό είναι να θηλάζει και μια ώρα και να μένει στο στήθος πολύ και να δαγκώνει σιγά σιγά, εγώ αυτό συνεχίζω να του προσφέρω, γιατί κανείς δεν ξέρει καλύτερα από το μωρό μου, η φύση και οι ανάγκες του το οδηγούν στο σωστό δρόμο.

Σε ευχαριστώ πολύ που έφτιαξες αυτό το μπλογκ με τόση αγάπη και διάθεση να προσφέρεις στις μαμάδες που θέλουν να βιώσουν το δώρο του θηλασμού του παιδιού τους, δεν είναι αυτό που δίνεις αλλά αυτό που παίρνεις, αυτές οι μοναδικές στιγμές.

Και σ΄αυτο με βοήθησε η μαμά μου, δεν θα ήταν τόσο εύκολο, αν δεν την είχα να μου κρατάει τη μικρή μου κόρη, η οποία στην ηλικία των δύο χρόνων και με μια μαμά που είχε συνηθίσει να είναι όλη μέρα μαζί της και να παίζει, τώρα πια έβλεπε ένα νέο μωράκι να θηλάζει όλη την ώρα και να την απασχολεί.

Έβγαλε πολύ ζήλια και τον έχει κάνει ριγέ από τις γρατζουνιές της, όταν δεν την προλαβαίνουμε. Αλλά ένα μωράκι με το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας πρέπει να θηλάζει πολύ πιο συχνά γιατί διακόπτει τα γεύματα του μιας και δε μπορεί να ρεφτεί και βαρυστομαχιάζει εύκολα.

Να ξέρεις πως όποτε θηλάζω και μέχρι να κοιμηθεί ο μικρούλης έχω το λάπτοπ μου αγκαλιά και διαβάζω κάποιο άρθρο στο μπλογκ σου ή κάποιες από τις θεόσταλτες συμβουλές που δίνεις, είναι τόσο χρήσιμο και πολύτιμο και από πρακτική αλλά και από ψυχολογική άποψη και σου είμαι τόσο ευγνώμων.

Και είναι και τόσα άλλα πολλά στα οποία με βοήθησε, τα οποία τώρα μπορεί να ξεχνάω αλλά νομίζω πως έχω γράψει και τόσα πολλά που θα τρομάξεις αν συνεχίσω να γράφω κι άλλα, και να φανταστείς πως ήθελα απλώς να σου προτείνω ένα άρθρο που βρήκα και έχει να κάνει με τα βλαστοκύτταρα μιας και εμείς κληθήκαμε να απαντήσουμε εάν θέλουμε να κρατήσουμε και τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα αλλά και τον ομφάλιο λώρο που έχουν χρησιμοποιήσει οι γιατροί, μόνο πειραματικά όμως, για μεταμοσχεύσεις και για την ανάπλαση οστών, αν δεν κάνω λάθος.

Και τελικά κρατήσαμε μόνο τα αιμοποιητικά και ελπίζω να πράξαμε σωστά, αλλιώς έχουμε και δεύτερη ευκαιρία με τα νεογιλά δοντάκια των παιδιών μας, που έχουν την ίδια ακριβώς χρησιμότητα.

Αρκετά με τη λογοδιάρροια μου όμως. Συγχαρητήρια για το μπλογκ σου και πάλι και σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δοτική και δημιουργική.