Η εγκυμοσύνη μου…

Και να’ μαι τώρα` 24 χρονών και σε μια πόλη μακριά από γονείς και συγγενικό περιβάλλον να είμαι έγκυος σε δίδυμα! Η εγκυμοσύνη μου ήταν παρά πολύ καλή. Ήμουν γεμάτη εφορία και καλή διάθεση για αυτό που θα ερχόταν. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είχα σκάσει, αλλά δεν είχα περιθώρια γκρίνιας, αυτό που θα έρχονταν ήταν πολύ καλό!

Είχα επιτέλους έναν στόχο, για τον οποίο έπρεπε να προσπαθήσω πραγματικά. Η ευθύνη αυτή τη φορά θα ήταν ολοκληρωτικά δική μου. Πίστεψα στον στόχο μου, ήθελα να γίνω μια καλή μαμά.

Σκέψεις περί θηλασμού…

Από την εγκυμοσύνη κιόλας είχα την έντονη επιθυμία να θηλάσω τα μωράκια μου. Δεν είχα ιδέα για το πώς θα μπορέσω να τα καταφέρω αλλά ήμουν σίγουρη -αν και ακούγεται λίγο παιδικό- ότι αν τελικά το κατάφερνα, θα είχα έναν «φύλακα άγγελο».

Πίστεψα πολύ στο ότι το μητρικό ένστικτο και σε όλες τις ωφέλιμες δυνατότητες του θηλασμού, συμπεριλαμβανομένου και αυτής που αφορά την ενίσχυση του ενστίκτου που θα με βοηθούσε να τα καταφέρω να τα μεγαλώσω εγώ μόνη μου! Δεν είχα ιδέα από μωρά! Αυτό ήταν το μοναδικό μου ψυχολογικό στήριγμα.

Όντας λοιπόν ανασφαλής και ευθυνόφοβη από την φύση μου, ήθελα να έχω έναν οδηγό (να μην με παρεξηγούν οι μανούλες που δεν είχαν την ίδια οπτική και δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο). Είχα ανάγκη να πιστέψω σε κάτι δυνατό και χειροπιαστό. Καλώς ή κακώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν πίστευα σε τίποτα. Όμως από ότι αποδείχθηκε, η πίστη είναι κινητήριος δύναμη σε οτιδήποτε και αν κάνουμε. Θα αναλάμβανα 2 ζωούλες! Τώρα πιστεύω σε αυτό που κάνω…

Πίστεψα ότι με τον θηλασμό θα ήξερα ότι τα παιδιά μου θα τρέφονται σωστά και ότι δεν θα έκανα κάτι λάθος με τις αναλογίες ή την αποστείρωση. Θα ήξερα ότι δεν έχω παραλείψει κάποιο γεύμα ή ότι δεν ευνοώ την δυσκοιλιότητά τους ή τους κολικούς. Μετά από τις αναγωγές θα έπιναν όσο γάλα χρειάζονταν. Δεν θα ξεχνούσα να ξεπλύνω τα μπιμπερό από κούραση, δεν θα υπήρχε αναμονή της προετοιμασίας έχοντας 1 ή και 2 μωρά να ουρλιάζουν στο κλάμα. Θα ήμουν σίγουρη αν είχαν κάποιο κρυολογηματάκι ή αλλεργία εγώ η ίδια θα τους έδινα το καλύτερο δυνατό «φάρμακο» για την ηλικία τους.

Ήθελα πολύ να τα καταφέρω και όλοι οι παραπάνω λόγοι περισσότερο μου έγιναν γνωστοί κυρίως μετά την γέννα, μιας και όπως ανέφερα δεν είχα καθόλου εμπειρία από βρέφη. Το μόνο που με φόβιζε ήταν αν θα γεννούσα φυσιολογικά για να είμαι γερή και αν θα είχα αρκετό γάλα και για τα δυο.

Ο πρώτος θηλασμός…

Έφτασε η μεγάλη στιγμή όπως κάθε καινούριας μανούλας του πρώτου θηλασμού. Αν νιώθει μια καινούρια μανούλα ανίδεη και ξαφνιασμένη αλλά παράλληλα σίγουρη και τρισευτυχισμένη, θα τολμούσα να πω ότι αυτό μου συνέβη επί δυο! Ναι! Ήμουν δυο φορές ανίδεη και έξι φορές ευτυχισμένη!

Δεν είχα την δυνατότητα να είμαι σε μονόκλινο, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι δεν χρειάστηκε. Είχα γεννήσει φυσιολογικά 2 υγιέστατα παιδάκια τριών κιλών σχεδόν το καθένα (Εδώ θέλω να ευχαριστήσω την γιατρό μου την κα Τσιβελεκίδου η οποία δέχθηκε την πρόκληση να πραγματοποιήσει την επιθυμία μου να γεννήσω φυσιολογικά, μιας και η κορούλα μου δεν φαίνονταν να κατεβαίνει ακριβώς με το κεφάλι).

Τώρα το μόνο που με άγχωνε ήταν να καταφέρω να τα θηλάσω. Ήταν άραγε εφικτό; Τα μόνα δείγματα μου από τον περίγυρο για θηλασμό διδύμων ήταν η γιατρός κα Πατσούρου, την οποία είχα ακουστά από μια φίλη. (Κατά πάσα όμως πιθανότητα θα είχε και κάποιον άνθρωπο τουλάχιστον να της μαγειρέψει… Δικαιολογίες τέτοιου τύπου μπορούν να υπάρξουν πολλές γιατί δεν νομίζω όλες οι φυλές του κόσμου που αποκτούν δίδυμα να γνωρίζουν το almiron ή να έχουν ηλεκτρική σκούπα και πλυντήριο πιάτων.) Είπα ότι τουλάχιστον έπρεπε να προσπαθήσω.

Στο μαιευτήριο…

Στο μαιευτήριο ζητούσα να μου φέρνουν πολύ συχνά τα αγγελούδια μου. Από την ώρα που τας έφερναν μέχρι να τα πάρουν δεν σταματούσα να τα θηλάζω. Εναλλάξ, συγχρόνως, ακαθόριστα ,ασταμάτητα… Αυτές ήταν οι ωραιότερες στιγμές της ζωής μας. Έπραττα όμως λες και έκανα αγώνα δρόμου. Άλλο ένα άγχος της ανασφαλούς πρωτάρας!

Τα προβληματάκια παρουσιάστηκαν την τρίτη ημέρα που κατέβασα πάρα πάρα πολύ γάλα. Ζήτησα βοήθεια και μου έδωσαν ένα θήλαστρο μέσα σε ένα σακουλάκι. Να φανταστείτε ότι δεν ήξερα ότι έπρεπε να βγάλω την αποστειρωμένη σακούλα, νόμιζα ότι ήταν μέρος του θηλάστρου!! Δεν μου είπαν καν πόσο γάλα πρέπει να βγάλω. Κάτι παρόμοιο είχα πάθει και μια άλλη κυρία με δίδυμα…

Στο σπίτι…

Γύρισα τελικά στο σπίτι με πρήξιμο, πυρετό και αδύνατη να περιποιηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Μα τι πίστευα; Ότι θα ήταν εύκολο; Άρχισα να κλαίω τρέμοντας ολόκληρη από την ρίγη του πυρετού μέχρι που αποκοιμήθηκα.

Είχε αναλάβει τώρα η μανούλα μου. Είχε έρθει από τη Χίο να βοηθήσει και αυτή το παιδί της. Την ευχαριστώ. Φυσικά μετά από μια ώρα είχα ξυπνήσει. Έπρεπε να θηλάσω. Είχα ψάξει νωρίτερα στο internet πληροφορίες περί θηλασμού, αλλά η πράξη και η καθημερινή μου πραγματικότητα διέφεραν πολύ από την θεωρία.

Οι πρώτες 15 ημέρες ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήταν τόσο δύσκολες αν είχα ενημερωθεί σωστά. Φίλοι και συγγενείς, καλοπροαίρετα πάντα, προσπαθώντας να με βοηθήσουν στον αγώνα μού, έδιναν διάφορες συμβουλές. Γυναίκες που θήλασαν, ή ακόμα και η αρχική μου παιδίατρος, με μπέρδεψαν νομίζω ακόμα περισσότερο. Φάνταζε ακατόρθωτο…

Προσωπικά, τολμώ να πω ότι δεν ακολούθησα ποτέ` καμιά συμβουλή γιατρού που να αφορά το θηλασμό. Ο λόγος; Μα δεν υπήρξε ποτέ καμία συμβουλή. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σε ότι αφορούσε τα δυο βρέφη στις καθημερινές δυσκολίες του θηλασμού η επιστήμη σήκωνε τα χέρια ψηλά!

Δεν έπρεπε υποτίθεται να έχω τα μωρά συνέχεια στο στήθος γιατί πληγωνόταν τόσο πολύ το ήδη πληγωμένο μου στήθος που θα με καθιστούσε ανίκανη να συνεχίσω. Δεν έπρεπε όμως να απέχουν από το στήθος γιατί θα πάθαινα τα γνωστά της αποχής. Έπρεπε να πλένομαι μετά από κάθε θηλασμό, να βάζω μια ειδική κρέμα για τις καταπληγωμένες μου θηλές… Χαχαχα! Ειδικά αυτό… Άντε να πρόλαβα να το κάνω 4-5 φορές το πολύ… Δεν θα σας κουράσω με τα ήδη γνωστά που έχουμε αντιμετωπίσει όλες οι αρχάριες λίγο έως πολύ.

Πέρασαν 30 ημέρες θρέφοντας τα μωράκια μου με αποκλειστικά δικό μου γάλα. Ακόμη όμως δεν είχε σταθεροποιηθεί τίποτα. Δεν είχα καταφέρει να τα θηλάζω αποκλειστικά από το στήθος. Χρησιμοποιούσα το θήλαστρο για να έχω δικό μου γάλα στο ψυγείο.

Οι λόγοι που το έκανα αυτό ήταν οι εξής. Φοβόμουν τον απόλυτο συγχρονισμό των βρεφών στην πείνα, φοβόμουν την περίπτωση που από το παραπανίσιο γάλα θα μου δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα όπως είχε συμβεί τις προηγούμενες μέρες και τέλος φοβόμουν το ότι θα κατέστρεφα τις πονεμένες θηλές μου και δεν θα μπορούσα να καταφέρω τον στόχο μου.

Έκανα ότι πίστευα ότι ήταν σωστό για την περίπτωση. Αν είχα τη δυνατότητα να διορθώσω λάθη, θα ξεκινούσα από την αρχή, τοποθετώντας σωστά τα βρέφη. Ούτε θήλαστρο θα χρειαζόταν ούτε τίποτα.

Είχαν περάσει λοιπόν 30 μέρες ακριβώς από την ημέρα που είχα γεννήσει, η μητέρα μου έπρεπε να φύγει και δεν γνώριζα αν θα κατάφερνα να τα θηλάσω.

Την προηγούμενη μέρα πριν φύγει η μαμά μου, την είχα στείλει για ψώνια και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως είχα νιώσει όταν κάποια στιγμή έκλαιγαν και τα 2 συγχρόνως…

Δεν θα πω ότι ήταν εύκολα τα πράγματα! Σίγουρα όμως ήταν ένα κίνητρο για να βρω ρυθμό. Όσον αφορά τον άντρα μου, με στήριξε όσο πιο πολύ γινόταν στο θέμα αυτό και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.

Πρέπει να σημειώσω ότι κάτι που με βοήθησε πολύ ήταν το βιβλίο της κυρίας Πατσούρου που μου το είχε δανείσει η φίλη Κατερίνα Αμπράζη που θήλασε το παιδάκι της μέχρι 3,5 ετών. Τις νύχτες που ξενυχτούσα με τους κολικούς του μικρού κατάφερα να το διαβάσω. Αυτό που εμψύχωνε όμως περισσότερο ήταν η εικόνα του εξώφυλλου…

Και τώρα λοιπόν… μόνη!

Έφτασε το πρώτο βράδυ. Σίγα μην γινόταν να τα έχω στις κούνιες τους και ανά 5 λεπτά να σηκώνομαι… Κατοχύρωσα το διπλό κρεβάτι, έβαλα μαξιλαράκια προστατευτικά στις άκρες του και κοιμόμουν μαζί με τα μικρά σχηματίζοντας το σώμα μου ένα Π με τα δικά τους.

Τα μικρά ξυπνούσαν αρκετά συχνά, αλλά να μην ξεχνάμε ότι ήταν και 2. Τα τάιζα, άλλαζα τις πάνες τους χρησιμοποιώντας για φωτισμό έναν μικρό φακό ώστε να μην χάσω τον ύπνο μου. Κάθε μέσο θεμιτό!

Οι νύχτες κυλούσαν κάπως έτσι. Δεν σας κρύβω ότι κουραζόμουν πάρα πολύ εκείνη την περίοδο αλλά θέλω να μου πείτε ποια μανούλα με δίδυμα είτε που θηλάζει είτε όχι δεν θα κουράζονταν;

Οι ημέρες ήταν κάπως πιο δύσκολες -και είναι, ακόμα και τώρα που δεν θηλάζω-. Είναι δύσκολο να το περιγράψω αυτό που ζούσα. Είναι κάποιες σκηνές στο μυαλό μου απίστευτα δυνατές (όπως πιστεύω θα είναι και στο μυαλό του γείτονα, που ούτε κουρτίνες προλάβαινα να κλείσω, ούτε στήθος μέσα να μαζέψω!).

Θυμάμαι πολύ έντονα στιγμές` που ήθελαν και τα δυο συγχρόνως να θηλάσουν και δεν ήξερα τι να κάνω. Πιπίλα δεν ήθελαν, οπότε και εγώ ή το αντιμετώπιζα με την τεχνική: το ένα πιάνω το άλλο αφήνω (η αλλιώς η χαρά του γείτονα!!) ή… σχεδόν κλαίγοντας και εγώ η ίδια μαζί τους, προσπαθούσα, έχοντας το ένα ήδη αγκαλιά να φέρω σέρνοντας και το άλλο προς το δεύτερο στήθος μου. Αυτές οι στιγμές είναι για εμένα οι πιο συγκινητικές, δυνατές, αγαπημένες… ηρεμούσαμε όοοολοι μαζί και απολαμβάναμε αυτήν την υπέροχη σχέση.

Συνέχιζα να βγάζω γάλα με το θήλαστρο, αλλά συνεχώς ελάττωνα την ποσότητα εξαγωγής, με αποτέλεσμα να φτάσω κάποια στιγμή στο σημείο όπου δεν χρειάζονταν καθόλου! Βέβαια ανά περιόδους, ανάλογα με τις συνθήκες έτυχε να ξαναβγάλω γάλα, αλλά σίγουρα είχα τον έλεγχο!

Ναι! Θήλαζα τα διδυμάκια μου!!

Λοιπόν! Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε που φτάσαμε… Ούτε και εγώ το είχα αντιληφθεί τότε αλλά… ΘΗΛΑΖΑ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΜΟΥ!!! ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ!!!
Μόνη! Αβοήθητη! Ανασφαλής! Ανίδεη! Τσαπατσούλα! Ανοργάνωτη! Ζητείται για να θηλάσει και να περιποιηθεί δίδυμα! χαχαχαααα!!!!

Ο καιρός περνούσε, τα παιδάκια μου μεγάλωναν απολαμβάνοντας αγκαλιά μου, το ευλογημένο γαλατάκι τους, την τρυφερότητα του θηλασμού. Και εγώ τα έβλεπα μέσα στην αγκαλιά μου να μεγαλώνουν και να θηλάζουν. Το κάθε ένα είχε ξεχωριστό τρόπο που θήλαζε.

Μαγεία… Ένιωθα τυχερή και ευλογημένη που μπορούσα να απολαύσω σε τόσο μεγάλο βαθμό την μαγεία αυτή. Ήμουν ευτυχισμένη και αυτή ήταν η στάση ζωής μου σε όλα. Δεν είχα αρνητισμό. Μα όπως και να το δει κανείς, είτε ως θέμα παραγωγής (ορμονών, γάλακτος, αγάπης) είτε ως θέμα διαδικασίας και καθημερινότητας… ήταν απίστευτο! θήλαζα δυο μωρά!

Χωροταξίες!

Το κρεβάτι στους 2 μήνες δεν ήταν ασφαλές πια! έπρεπε να βρούμε άλλη λύση για να συνεχίσουμε αυτό που είχαμε αρχίσει. Δεν θα σταματούσαμε τώρα. Δεν υπήρχε λόγος.

Επιστρατεύσαμε λοιπόν κάθε μέσο, χωρίς να υπολογίζουμε τα τυπικά. Ενώσαμε τους καναπέδες μας σχηματίζοντας ένα τεράστιο παρκο-κρέββατο, ρίξαμε δυο στρώματα αντί των μαξιλαριών του καναπέ και… συνεχίσαμε.

Ο ύπνος μας ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με την αρχή. Δεν μπορούσα να την χορτάσω αυτήν την χαρά. Και τα μωρά μεγαλώνοντας έδιναν ότι το ευχαριστούνται ιδιαίτερα και το εκδήλωναν με κάθε τρόπο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έδειχναν να ζηλεύουν βλέποντας μόνο το αδερφάκι τους να θηλάζει` μεγαλώνοντας βέβαια το συνήθισαν. Τι υπέροχο που ήταν και αυτό! Να βλέπεις ένα μωράκι να περιμένει την σειρά του…

Φτάσαμε στους 5 μήνες με αποκλειστικό θηλασμό και τα μωράκια μου είχαν ήδη αρχίσει να στέκονται. Το τεράστιο πάρκο είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο. Τότε ο γιος μου άρχισε τα παλαμάκια και ξεκίνησε να λέει «μπαμπά»!!! (με έπιασαν οι συγκινήσεις…). Πολύ νωρίς για να σηκωθούν, αλλά και νωρίς για να τα απογαλακτίσω.

Ανοίξαμε λοιπόν τους καναπέδες σε σχήμα Γ. Οι καναπέδες με τον τοίχο σχημάτιζαν Π. Έτσι, κλείσαμε την «υπολειπόμενη» πλευρά με το τραπέζι του σαλονιού. Το τραπέζι «επενδύθηκε» με τα μαξιλαράκια του καναπέ και σχηματίστηκε ένα παραλληλόγραμμο. Έτοιμο!

Κάθε βράδυ ρίχναμε τα στρωματά μας στο πλαίσιο που σχηματίστηκε και κοιμόμασταν εκεί. Την ημέρα ο χώρος λειτουργούσε πάλι σαν τεράστιο πάρκο. Κάπως έτσι συνεχίσαμε και κατάφερα να θηλάσω τα παιδάκια μου 16 σχεδόν 17 μήνες αν υπολογίσουμε και την περίοδο του αποθηλασμού.

Θήλαζα το καθένα χωριστά. Ελάχιστες φορές είχα καταφέρει να ταΐσω και τα δύο μαζί, μόνο σε στιγμές απελπισίας που έκλαιγαν και τα δύο με λυγμούς.

Κατά τις εννέα το βράδυ έκανα τον προτελευταίο, μεγάλο θηλασμό, έπειτα έτρωγα και εγώ ξαναγεμίζοντας ενέργεια και τα ξαναθήλαζα στις 11, λίγο πριν πέσω για ύπνο.

Απογαλακτισμός

Νομίζω έρχεται κάποια στιγμή που οι θηλάζουσες μητέρες ζυγίζουν την κατάσταση και βλέπουν τι είναι καλύτερο για το παιδί τους: Εκτός από μια μαμά που τα θηλάζει, τα παιδιά μου είχαν ανάγκη και μια μαμά πιο ξεκούραστη ώστε να μπορεί να δώσει τον καλύτερό της εαυτό στην καθημερινότητα μαζί τους.

Νόμιζα ότι ο απογαλακτισμός θα ήταν μια δύσκολη διαδικασία για αυτό και τον επιδίωξα την περίοδο που ήμουν στη Χίο με τους γονείς μου. Θα ακουστεί υπερβολικό αλλά αν με ρωτήσετε αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πόσο θα τα θήλαζα, θα σας έλεγα ότι θα τα θήλαζα και άλλο.

Είχα αρχίσει να επηρεάζομαι από τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά δεν θα μπορέσουν να κοιμηθούν μόνα τους, ότι δεν κοιμούνται εύκολα για αυτόν τον λόγο, ότι δεν κοιμούνται πολύ για αυτό, ότι κουράζομαι πολύ για αυτό…

Δεν ξέρω για άλλες περιπτώσεις αλλά προσωπικά έχω να δηλώσω ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω… Ειδικά με το θέμα το αποχωρισμού στο κρεβάτι δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ίσως επειδή είναι και παρεΐτσα…

Ένιωθα ότι πρέπει να είμαι δυνατή, να έχω φάει και κοιμηθεί για να μπορέσω να τα ταΐσω. Να σημειώσω ότι μετά τον απογαλακτισμό πήρα 4 κιλά, τρώγοντας λιγότερο!! Τώρα, μετά από 3 χρόνια εδώ και 2 μήνες ξανάρχισα το κάπνισμα…

Προσωπικά…

Αυτό που προσπάθησα να μοιραστώ γράφοντας όλο αυτό είναι το εξής: Η καθεμία μας μπορεί να θηλάσει αν το θέλει και πιστεύει σε αυτό. Δεν χρειάζονται, ή μάλλον δεν υπάρχουν κατάλληλες προϋποθέσεις. Τις προϋποθέσεις τις δημιουργούμε εμείς. Αρκεί να υπάρχει ή να δημιουργηθεί η επιθυμία.

Αφού τα κατάφερα εγώ… μπορούν όλες οι υγιείς κοπέλες. Όλα τα νεογέννητα πλασματάκια αυτό έχουν ανάγκη! Και η μητρική αγάπη θηλάζοντας ενισχύεται.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που με είχε κάνει να θέλω τόσο πολύ να θηλάσω τα παιδιά μου. Η μαμά μου δεν με είχε θηλάσει, δεν της το είχε επιτρέψει ο γιατρός. Δεν είχα ερεθίσματα γενικότερα τέτοιου τύπου.

Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στις υπεραυξημένες ορμόνες από τα δίδυμα, στην ιδιοσυγκρασία του χαραχτήρα μου ή στην πίστη μου για το μητρικό γάλα.

Ένα όμως έχω να πω -προσπαθώντας να εκφράσω την μεγαλειότητα που υπάρχει στην φύση και πολλές δεν είχαν την τύχη ή την χαρά να γνωρίσουν-κανένα, μα κανένα συναίσθημα δεν συγκρίνεται με αυτό που ένιωθα ότι «έδινα» -και εκλάμβανα και εγώ παράλληλα- με αυτό του θηλασμού. Οι μανούλες που θήλασαν… το ξέρουν! 😉

Τα λάθη μου…

Και τώρα θα αναφερθώ σε σημεία που πιστεύω ότι έκανα λάθος, ώστε να μην τα κάνουν και οι καινούριες μας!!

1ο: Το 1ο 15νθήμερο, μετά από κάθε θηλασμό και των δυο παιδιών άδειαζα τα στήθη μου με θήλαστρο, λόγω του ότι είχα πάθει μαστίτιδα (αρχικά με ένα χαζό θήλαστρο και έπειτα αγόρασα ένα καλό), είχε χρειαστεί να πάρω και αντιβίωση και να ποτίσω τις γλάστρες μου με άπλετο γάλα.

Αυτό λοιπόν είχε υπερδιεγείρει τους ήδη πλούσιους σε γάλα μαστούς μου, με αποτέλεσμα να έχω γάλα για 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά! Σημειωτέον ότι το 1ο 15νθήμερο έχανα σχεδόν 1 κιλό την ημέρα, παρά το ότι ανά μια ώρα που σηκωνόμουν έτρωγα ότι έβρισκα μπροστά μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κοιμήθηκα με το θήλαστρο στην αγκαλιά μου να μουγκρίζει.

2ο: Δεν θα έπρεπε να επηρεάζομαι από οποιονδήποτε καλοπροαίρετο ή άσχετο που προσπαθούσε να μου δώσει συμβουλή που είτε είχε να κάνει με διακοπή του θηλασμού, είτε με την δημιουργία οιασδήποτε νέας ανασφάλειας. Τα μωρά μου ήταν κυρίως χοντρά!

3ο: Τα παιδάκια μου κατατάσσονται στα μωρά που κοιμούνται λίγο και δύσκολα. Αν το χώνευα από την αρχή ίσως και να τα θήλαζα ακόμα. Ακόμη και τώρα, 5 μήνες μετά τον απογαλακτισμό δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε.

Θα έλεγα ότι το σύνολο ωρών που κοιμούνται είναι λιγότερο από 10ωρο και είναι 22 μηνών.

4ο: Στην ηλικία των 6 μηνών -λίγο πριν εισαχθούν οι στερεές- που οι ανάγκες τους για γάλα είναι πολύ αυξημένες, θα συνιστούσα στις μανούλες -που θέλουν ακόμη να τα θηλάσουν αποκλειστικά αλλά έχουν ψοφήσει- να δίνουν ένα γεύμα ξένο (και στα 2 ίσως αρχικά) ώστε όταν εισαχθούν ομαλότερα οι κρεμούλες και να μην σας περισσεύει το γάλα σας.

Έτσι, αντί να αντιμετωπίσετε τέτοιου είδους προβλήματα, πολύ απλά θα κόψετε το μπουκάλι και όλα καλά. Να μην υπάρχει το άγχος ότι θα αγαπήσουν αυτό το γάλα. Προσωπικά αυτό δεν το είχα κάνει για αυτό το λόγο. Όμως δεν υπήρξε κανείς που να μπορέσει να με ενημερώσει και έπραττα στα τυφλά.

Πάντως το γαλατάκι μας το προτιμούν! Το γνωρίζω από περιόδους που έβγαζαν δόντια και δεν κοιμόντουσαν, τους έφτιαχνα γάλα (εφόσον γκρίνιαζαν όταν τα έβαζα στο στήθος), πότε δεν το έπιναν! Ακόμα και σε περιόδους μαστίτιδας που τους έδωσα, δεν έδειχναν να το προτιμούν.

5ο: Κάτι στο οποίο ήμουν πολύ αρνητική και τελικά αποδείχθηκε λάθος ήταν η πιπίλα. Τελικά δεν είναι κακό στα δίδυμα να χρησιμοποιείται η πιπίλα!! Αν το ένα έχει πιπίλα το στήθος της μητέρας, -κάτι που δεν είναι κακό- στα 2 τι μπορεί να συμβεί αν ξυπνήσουν συγχρόνως; Μου είχε συμβεί πολλές φορές και για να καταφέρω να τα ξανακοιμίσω έσπαγαν τα νεύρα μου!

Ενημερωθείτε σωστά για το ποια ηλικία είναι η κατάλληλη (γιατί κάπου στους 4 και 6 μήνες που προσπάθησα ήταν μάταιο) και αν έχετε 2 και θέλετε να τα θηλάσετε, προτείνω να μην διστάσετε να τη χρησιμοποιήσετε. Αν δεν θέλετε, χρησιμοποιήστε κερί στα αυτιά σας!

Επίλογος

Είναι τόσα μα τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω, αλλά νομίζω ότι καμιά αρχάρια μανούλα δεν θα μπορέσει να τα καταλάβει ακριβώς αν δεν τα ζήσει, ενώ μια έμπειρη, έστω με ένα παιδί` είμαι σίγουρη ότι έχει να συμπληρώσει άλλα τόσα.

Πάντως για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Μανούλα που έχει θηλάσει 1 παιδάκι είναι πολύ πιθανόν να καταφέρει να θηλάσει 2 με λιγότερη δυσκολία από ότι είχε στο 1ο .

Και για αυτόν το λόγο αναφέρομαι κυρίως στους ψυχολογικούς παράγοντες. Η επιτυχία οφείλεται στην προσπάθεια, στην θέληση (πίστη) και στην αγάπη, συστατικά τα οποία εξισώνονται υπέροχα με την παραγωγή του γάλακτος. Νομίζω ότι τα ποσά είναι ανάλογα και δεν μετριούνται με γραμμάρια!

Μπορεί ο θηλασμός να έφτασε στο τέλος του και να αποτελεί πλέον μια υπέροχη εμπειρία… η εμπειρία όμως αυτή μου άφησε σαν κουσούρι, τη γλυκιά γεύση της υπέροχης σχέσης… την ιδέα… να έχω έναν υψηλό στόχο… να συνεχίσω… και να προσπαθώ συνεχώς για να είμαι για τα παιδιά μου η καλύτερη μαμά του κόσμου!

Αυτή είναι η έννοια του θηλασμού…
Αφοσίωση…

Ευχαριστώ θερμά την διαδικτυακή μου φίλη, Κυριακή Τ., που μοιράστηκε μαζί μας αυτή την τρυφερή ιστορία κι εύχομαι τα λόγια της να γίνουν βοηθός, στήριγμα, παράδειγμα… για όλες τις μανούλες όχι μόνο τις διδυμομανούλες, για τις ώρες που ο θηλασμός φαντάζει ή γίνεται δύσκολος, για τις στιγμές αμφιβολίας…

Κυριακή σ΄ευχαριστώ πολύ,
να σε χαίρονται τα διδυμάκια σου και να τα χαίρεσαι κι εσύ!

Παπαποστόλου Μαρία