Η εγκυμοσύνη…
Το Νοέμβριο του 2015 ανακαλύπτω πως “μάλλον” είμαι έγκυος, έχοντας καθυστέρηση στην περίοδό μου και κάνοντας ένα τεστ που πήρα απ’ το φαρμακείο. Λέω “μάλλον”, διότι μέχρι να πάω να επισκεφτώ τελικά τον γυναικολόγο, είχα μια πολύ μικρή αμφιβολία, μήπως το τεστ εγκυμοσύνης που έκανα είχε βγει λάθος (αν και καταβάθος, ήμουν σίγουρη πως μέσα μου ήδη μεγάλωνε ένα μικρό ανθρωπάκι, το θαυματάκι μας!).

Αρχές Δεκέμβρη λοιπόν, πηγαίνω στο γυναικολόγο και ακούω για πρώτη φορά τους χτύπους της καρδούλας του μωρού μου, που είναι τόσο δα μικρό (ήμουν 2 μηνών ήδη). Ακόμη θυμάμαι τον ήχο της καρδούλας του και θα τον θυμάμαι για πάντα. Είναι απ’ τα πράγματα που μια μανούλα δε μπορεί ποτέ να ξεχάσει! Κάθε φορά που πήγαινα στο γιατρό, ανυπομονούσα γι’ αυτή την όμορφη στιγμή. Είναι τόσο όμορφα και γλυκά αυτά τα συναισθήματα, δεν περιγράφονται με λόγια. Νομίζω πως όταν ακούς την καρδιά του μωρού σου, συνειδητοποιείς πια πως είσαι έγκυος (και φυσικά, λίγους μήνες αργότερα όταν φουσκώνει σιγά σιγά η κοιλίτσα).

Τα όνειρα…
Όπως κάθε νέα μέλλουσα μαμά, αρχίζω να φαντάζομαι πως θα είναι η ζωή μας με το μωράκι μας που θα έρθει σε λίγους μήνες στη ζωή μας. Δύο πράγματα ήθελα πάρα πολύ, το πρώτο να γεννήσω φυσιολογικά και το δεύτερο να τα καταφέρω με το θηλασμό. Ονειρευόμουν πως θα γεννήσω το μωρό μου φυσικά και θα θηλάσει αμέσως μόλις τον πάρω στην αγκαλιά μου.

Η αναπόφευκτη καισαρική…
Ήθελα να έρθει στον κόσμο όταν θα ήταν έτοιμο, κάτι που “δυστυχώς” δεν έγινε (λέω “δυστυχώς”, διότι δεν ήθελα με τίποτα την καισαρική, κάτι που τελικά δεν απέφυγα). Λόγω λανθασμένης θέσης του πλακούντα (ο πλακούντας μου ήταν επιπωματικός, δηλαδή πολύ χαμηλά, ακριβώς μπροστά στον τράχηλό μου, οπότε το μωράκι μου δε γινόταν με τίποτα να γεννηθεί φυσιολογικά – τόση ατυχία στην πρώτη μου εγκυμοσύνη…). Η καισαρική ήταν μονόδρομος στην περίπτωσή μου και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που πρέπει να λέμε ευτυχώς που υπάρχει κι εκείνη και δεν κινδυνεύουν μαμά και μωρό.

Ήταν πολύ τραυματική εμπειρία για εμένα αυτή η επέμβαση, σωματικά και ψυχολογικά, ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ στην ανάρρωση μου πήρε αρκετό χρονικό διάστημα. Απορώ με τις γυναίκες που επιλέγουν να κάνουν καισαρική, χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην εγκυμοσύνη τους, έτσι απλά για να “ξεμπερδεύουν”…

Η αρχή του θηλασμού…
Η μόνη μου παρηγοριά σ’ όλα αυτά που βίωνα, ήταν ο θηλασμός του μωρού μου. Σκεφτόμουν πως αφού δε μπόρεσα τελικά να το γεννήσω φυσιολογικά, τουλάχιστον να βάλω τα δυνατά μου και να τα καταφέρω με το θηλασμό.

Η αρχή για εμάς στο μαιευτήριο ήταν αρκετά δύσκολη, δε μπόρεσα να χαρώ αυτές τις πρώτες στιγμές του θηλασμού με τον μικρούλη μου. Πονούσα πάρα πολύ και δεν ανακουφιζόμουν σχεδόν καθόλου με τα παυσίπονα που μου έδιναν. Η μητέρα μου ή ο άντρας μου, μου έδιναν το μωρό για να το θηλάσω. Δε μπορούσα ούτε να κουνηθώ να το πάρω μόνη μου αγκαλιά, σε τόσο χάλια κατάσταση βρισκόμουν.

Τις πρώτες φορές, με βοήθησε μια μαία, διότι δεν ήξερα πως να τον τοποθετήσω σωστά στο στήθος μου και δυσκολευόταν λιγάκι να πιει (δεν είχα παρακολουθήσει μαθήματα ανώδυνου τοκετού και θηλασμού).

Την επόμενη μέρα απ’ την καισαρική, άρχισα να πονάω πάρα πολύ κάθε φορά που ο μικρός μου θήλαζε και κάθε φορά ο πόνος χειροτέρευε. Όση ώρα διαρκούσε ο θηλασμός, το μόνο που ήθελα ήταν να πιει το μωρό όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να αφήσει το στήθος μου (δεν ήταν βέβαια σαν τους πόνους στην τομή μου και στη μήτρα μου, αυτοί ήταν οι χειρότεροι, δεν έχω πονέσει ξανά τόσο πολύ στη ζωή μου, δε θέλω να θυμάμαι αυτές τις πρώτες ημέρες, ήταν μαρτυρικές). Έστειλα τον άντρα μου να μου πάρει θηλές σιλικόνης, να δοκιμάσω και μ’ αυτές μήπως δεν πονάω, όμως τελικά δε με βόλευαν και δε τις χρησιμοποίησα.

Ο μικρός μας ήρθε στον κόσμο ημέρα Παρασκευή και τη Δευτέρα που πήραμε εξιτήριο, μου ήρθε το γάλα. Δε θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μας βραδιά στο νοσοκομείο, που ήταν σχεδόν συνέχεια στο στήθος μου απ’ τις 10 το βράδυ έως τις 3 τα ξημερώματα, με πολύ μικρά διαλείμματα. Παρακαλούσα να κοιμηθεί για να ξεκουραστώ λιγάκι αλλά μάταια…

Οφείλω δύο μεγάλα ευχαριστώ…
Οφείλω δύο μεγάλα ευχαριστώ, ένα στη μητέρα μου που ήταν δίπλα μου και με βοηθούσε στο νοσοκομείο και ξενυχτούσε μαζί μου, δε ξέρω αν θα τα κατάφερνα χωρίς τη βοήθειά της, ήμουν στα όρια της αντοχής μου απ’ τους πόνους που έπρεπε να υπομένω, και ίσως να τα παρατούσα με το θηλασμό (ευτυχώς δεν το έκανα!). Και το άλλο ευχαριστώ το οφείλω στον άντρα μου, που με στήριξε απ’ την αρχή και σεβάστηκε την επιθυμία μου να θηλάσω το γιο μας και συνεχίζει να πιστεύει πως είναι το καλύτερο που του προσφέρω κι όχι τα “σκονόγαλα” του εμπορίου.

Οι πρώτες μέρες, εβδομάδες, μήνες…
Τις επόμενες ημέρες, προσπαθούσαμε να βρούμε τους ρυθμούς μας, να συνηθίσουμε και να προσαρμοστούμε στη νέα μας κοινή ζωή με το μωρό.

Ευτυχώς γύρω στις 10 ημέρες μετά την καισαρική, σταμάτησε εντελώς ο πόνος στις θηλές μου και ήταν πια πολύ ευχάριστη όλη η διάρκεια του θηλασμού. Ο μικρούλης μας, θήλαζε και αποκοιμιόταν στο στήθος, ήταν πολύ ησυχούλης. Ήταν εξαντλητικός ο πρώτος καιρός, γιατί μπορεί να του έπαιρνε και γύρω στη μιάμιση με 2 ώρες για ένα γεύμα, όλη την ημέρα ήμουν κυριολεκτικά με το στήθος έξω!

Εκεί που αρχίσαμε να μπαίνουμε σε μια σειρά, ξεκινούν οι κολικοί του γύρω στις 15 ημέρες, αν θυμάμαι καλά…

Κι αρχίζουν για μένα οι “μαραθώνιοι” και εξουθενωτικοί θηλασμοί. Πονούσε πολύ ο καημενούλης στην κοιλίτσα του και ήθελε να είναι στο στήθος από το απόγευμα έως τις 11 με 11μιση το βράδυ, μερικές φορές όμως το πάθαινε και το πρωινό.

Ομολογώ πως εκείνο το διάστημα που είχε τους κολικούς, η ψυχολογία μου δεν ήταν και στα καλύτερά της. Σ’ αυτή την περίοδο των 3,5 με 4 μήνες που κράτησαν περίπου, υπήρχαν αρκετές ημέρες που ένιωθα πιεσμένη, πως δεν έχω άλλες αντοχές, είχα κουραστεί σωματικά και ψυχολογικά, πολλές ήταν οι φορές που ενώ ο μικρούλης μου θήλαζε εγώ την ίδια στιγμή έκλαιγα, ντρέπομαι λιγάκι που το λέω, όμως αυτή είναι η αλήθεια.

Εκείνες τις δύσκολες στιγμές λοιπόν, σκεφτόμουν πως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον αφήνω να θηλάσει, ήθελα να διακόψω το θηλασμό. Βέβαια, ποτέ δεν το έκανα πράξη, την επόμενη στιγμή μόλις ηρεμούσα, το μετάνιωνα…

Ρώτησα την παιδίατρο αν είναι φυσιολογικό να θέλει να πίνει 3,5 με 4 ώρες συνεχόμενα, γιατί φοβόμουν πως δεν κάνει για το στομαχάκι του (δεν ήξερα τότε, δεν ήμουν καθόλου ενημερωμένη, ούτε είχα διαβάσει ποτέ κάτι σχετικό με το θηλασμό, είχα μαύρα μεσάνυχτα!). Μου είπε η παιδίατρος πως είναι φυσιολογικό, ανακουφίζεται επειδή πονάει από τους κολικούς και τον ηρεμεί να είναι στο στήθος μου, μου είπε να θηλάζει όποτε θέλει (μέχρι τότε θεωρούσα πως με τον καιρό θα φτιάξει ένα πρόγραμμα στις ώρες θηλασμού, που να ήξερα πως θα γινόταν το αυτοκολλητάκι μου 😉 ).

Τη φλεγμονή στην κοιλιά, την ψηλαφούσα άνετα με το χέρι, ήταν ένα σκληρό, μεγαλούτσικο “κομμάτι” και με πονούσε. Επειδή ήταν χαμηλά, κοντά στην τομή της καισαρικής, θεωρούσα πως ήταν η μήτρα μου που δεν είχε ακόμη επανέλθει πλήρως. Μου είπε πως θα απορροφηθεί από τον οργανισμό μου και θα φύγει σιγά σιγά.

Μέχρι το απόγευμα, ένιωθα να “καίγομαι” σ’ αυτό το σημείο αρκετά, ο πόνος να έχει δυναμώσει κατά πολύ και μετά από λίγο άρχισα ν’ ανεβάζω και πυρετό. Έτσι, επικοινωνώ με το γιατρό γιατί αρχίζω ν’ αγχώνομαι τι γίνεται και αν κάνει να θηλάσει ο μικρός λόγω του πυρετού. Μου λέει να πάρω μια αντιβίωση, εννοείται συμβατή με το θηλασμό.

Πέρασα αρκετή ταλαιπωρία, για μερικές ημέρες, να πονάω πολύ στην κοιλιά μου, να έχω πυρετό, ευτυχώς όχι υψηλό και να έχω να φροντίσω και το μωρό. Ένιωθα εξαντλημένη, όμως δεν το έβαλα κάτω, έκανα υπομονή και συνέχισα να τον θηλάζω, παρά τις δυσκολίες…

Έτσι πέρασαν αυτοί οι πρώτοι δύσκολοι μήνες με πολλούς πολλούς θηλασμούς (πρέπει να ήταν πράγματι αμέτρητοι….). Τότε δεν εργαζόμουν ακόμη και έτσι οι μόνες μου ασχολίες ήταν πρώτη και κύρια ο θηλασμός του μικρούλη μου στην οποία αφιέρωνα σχεδόν όλο μου το χρόνο και σε δεύτερη μοίρα ήταν οι δουλειές του σπιτιού. Ήμουν σχεδόν όλη την ημέρα με το στήθος έξω, στην αρχή δυσκολευόμουν κάπως να το συνηθίσω αυτό, όμως με τον καιρό έγινε κάτι το εντελώς φυσιολογικό.

Μεγαλώνοντας ο μικρούλης μου, έπινε πια γρήγορα, όχι όπως στις αρχές, μέσα σ’ ένα τεταρτάκι έπινε αυτό που ήθελε και χόρταινε, άφηνε από μόνος του το στήθος. Όμως ήθελε πάρα πολύ συχνά να θηλάζει. Απ’ τη μια μειώθηκε κατά πολύ ο χρόνος θηλασμού και απ’ την άλλη αυξήθηκε η συχνότητα που ζητούσε το στήθος. Μπορεί να έπινε και 2-3 φορές μέσα σε μια ώρα.

Όποτε έκλαιγε τον έβαζα στο στήθος και αμέσως ηρεμούσε. Είχα καταλάβει πια πως θηλασμός και ρολόι δε συμβαδίζουν. Περνώντας ο καιρός, κοντεύαμε στο 6μηνο αποκλειστικού μητρικού θηλασμού και ξεκινήσαμε σιγά σιγά και τις τροφές.

Και… σχεδόν χρονίσαμε!
Άλλη μια δύσκολη περίοδος, ήταν όταν για 1,5 μήνα περίπου (ήταν 11 μηνών ο μικρός και μόλις άρχιζε να βγάζει δοντάκια, άργησε λιγάκι) με δάγκωνε δυνατά και σχεδόν συνέχεια. Απελπισία με είχε πιάσει και πάλι ήθελα να σταματήσω να τον θηλάζω. Φοβόμουν όταν ερχόταν η ώρα να τον βάλω στο στήθος. Σκεφτόμουν για πόσο ακόμη θα συνεχίσει να το κάνει. Αλλά πάλι έκανα υπομονή, ώσπου άρχισε να το κάνει όλο και πιο σπάνια και στο τέλος σταμάτησε, ευτυχώς. Τι ανακουφισμένη που ένιωσα…

Μετά φίλοι και συγγενείς, άρχισαν να μου λένε διάφορα, που νομίζω όλες οι θηλάζουσες μανούλες τα έχουν ακούσει. Πως “θα πάει φαντάρος και ακόμη θα θηλάζει”, πως “θα πάει σχολείο και ακόμη θα πίνει”, πως “θα τον κάνω μαμόθρευτο”, πως “δεν χορταίνει μόνο με το δικό μου γάλα”, πως “να του το κόψω τώρα που είναι νωρίς” (λες και είναι κάποια κακιά συνήθεια που βλάπτει τον οργανισμό του και πρέπει να κοπεί) και άλλα ωραία….

Άκουσα τόσα πολλά, που λόγω της αμάθειάς μου και της παντελούς έλλειψης πληροφόρησης που είχα πάνω στο θηλασμό, μ’ έκαναν ν’ αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο, χωρίς να έχω σκεφτεί να τους ρωτήσω αν έχουν αποδείξεις γι’ αυτά που μου έλεγαν ή κάποια επίσημη έρευνα που να έχουν διαβάσει και να τ’ αποδεικνύει όλα αυτά.

Ευτυχώς γύρω στο 10μηνο βλέπω τυχαία πως υπάρχουν κάποιες ομάδες στο facebook, που είναι υποστηρικτικές προς το θηλασμό και γίνομαι μέλος σ’ όλες. Ξεκινώ να διαβάζω τα αρχεία και άρχισα επιτέλους να “ξεστραβώνομαι”. Πόσες πληροφορίες, αμέτρητες… Καθετί νέο που μάθαινα μου έδινε τόση πολύ χαρά.

Διάβαζα επίσης ιστορίες από μαμάδες που πέρασαν πολλές δυσκολίες, όμως συνέχισαν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδάκια τους και έπαιρνα κουράγιο να συνεχίσω. Όταν έβρισκα ελεύθερο χρόνο ήμουν συνεχώς στις ομάδες.

Σκεφτόμουν να θηλάσω τον μικρό μου μέχρι το χρόνο και πως θα είναι μια χαρά αν τα καταφέρω και να του ξεκινήσω αγελαδινό γάλα μετά. Λοιπόν η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. Φυσικός αποθηλασμός νηπίου και παράλληλος θηλασμός δύο παιδιών (τάντεμ), δεν ήξερα καν γι’ αυτά μέχρι που διάβασα και ενημερώθηκα.

Σταμάτησα πλέον να μας βάζω όρια, θα ήθελα ν’ αποθηλάσει μόνος του όταν δεν το έχει πια ανάγκη το γαλατάκι της μαμάς του και νιώσει έτοιμος, χωρίς πίεση και κλάματα, αλλά με ηρεμία και αγάπη! Τώρα πια δε μπορώ να με φανταστώ να μη τον θηλάζω.

Κάθε μήνας που περνάει νιώθω υπερήφανη που συνεχίζουμε και σε όσους με ρωτούν “μέχρι πότε θα θηλάζει;” η απάντησή μου είναι “για όσο θέλει εκείνος”. Με κοιτούν σαν εξωγήινη βέβαια, ίσως σκέφτονται πως είμαι πορωμένη ή πως είναι λάθος αυτό που κάνω, όμως εγώ και το παιδί μου ξέρουμε και αυτό είναι αρκετό. Νιώθω τόσο όμορφα και τόσο υπερήφανη που μεγαλώνω το παιδί μου με τροφή που φτιάχνει το σώμα μου για εκείνο. Δε θεωρώ μια αγελάδα πιο άξια από μένα να το μεγαλώσει 😉

Και φτάσαμε ήδη τους 16 μήνες θηλασμού!
Έτσι λοιπόν, φτάσαμε ήδη τους 16 μήνες θηλασμού και συνεχίζουμε αυτό το μοναδικό και όμορφο “ταξίδι” μας, με πολλές δυσκολίες στην αρχή, αλλά με ακόμη περισσότερες στιγμές χαράς, τρυφερότητας και συγκίνησης, που δε συγκρίνονται με τίποτα, στιγμές ανεκτίμητες. Αυτή η ικανοποίηση που νιώθει το μωρό μου κάθε φορά που το παίρνω αγκαλιά για να θηλάσει και αυτό το βλέμμα του, με κάνουν να “λιώνω”, είμαι ευαίσθητη και ευσυγκίνητη…

Μια ακόμη μικρή δοκιμασία μπροστά μας…
Τώρα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ακόμη μια μικρή δοκιμασία, όμως ελπίζω πως θα πάνε όλα καλά. Σε 2 ημέρες θα κάνω μια επέμβαση. Έχω ένα ενδομητρίωμα στην κοιλιά μου το οποίο πρέπει ν’ αφαιρεθεί και εκτός αυτού, έχω και ομφαλοκοίλη που πρέπει να διορθωθεί. Ουσιαστικά είναι 2 επεμβάσεις που όμως θα γίνουν μαζί. Μόλις 16 μήνες μετά, τόσο σύντομα μετά το σοβαρό χειρουργείο της καισαρικής μου, δυστυχώς πρέπει να υποστώ και άλλο ένα, που θα με ταλαιπωρήσει ξανά.

Έχω ενημερωθεί τουλάχιστον πως η γενική αναισθησία είναι συμβατή με το θηλασμό, οπότε δε θα έχω πρόβλημα. Αυτό που σκέφτομαι είναι το πως θα είμαι μετά, που θα πονάω. Αλλά όπως πριν 16 μήνες, έτσι και τώρα, θα σφίξω τα δόντια και θα κάνω υπομονή γι’ αυτό το μικρό πλασματάκι που με έχει ανάγκη. Όλες οι δοκιμασίες είναι για να τις περνάμε.

Διαβάστε την εξέλιξη της ιστορίας μετά το χειρουργείο, εδώ: Τα κατάφερα με το θηλασμό παρά την περιπέτεια της υγείας μου

Για όλες τις μέλλουσες και νέες μανούλες…
Τέλος, θα ήθελα να πω τα εξής: υπομονή και κουράγιο σε όλες τις θηλάζουσες και στις μέλλουσες μανούλες. Μην ακούτε κανέναν, κάνετε το καλύτερο για τα παιδάκια σας! Με θέληση, επιμονή και υπομονή, όλα τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν!

Κάθε αρχή και δύσκολη, όμως να θυμάστε πως η πορεία θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω!
Ευχή μου, όλες οι μανούλες να προσφέρουν το θείο δώρο του θηλασμού στα μωράκια τους.

❤ Ο μητρικός θηλασμός είναι ένα μαγικό ταξίδι για δύο ❤

Υ.Γ.: Συγγνώμη για το τόσο μεγάλο κείμενο, ελπίζω να μη σας κούρασα, όμως ήθελα να τα πω όλα αυτά όπως τα έζησα και να πάρουν κουράγιο όλες οι μανούλες που θηλάζουν ήδη τα μωράκια τους, καθώς και εκείνες που πρόκειται να γίνουν μανούλες.

Όταν θα έχει αποθηλάσει πια, ίσως ξαναγράψω να σας πω πως έφτασε στο τέλος αυτή η κοινή μας διαδρομή του θηλασμού.