Ιστορία θηλασμού της Δήμητρας

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Δήμητρα και πριν 6 μήνες ήρθε στη ζωή μου το μικρό μου αγγελούδι, το κοριτσάκι μου! Γέννησα με καισαρική (παρ’ όλο που δεν το ήθελα) λόγω ανατομίας της μήτρας μου η οποία έχει σχήμα καρδιάς… 

Εξ’ αιτίας λοιπόν του σχήματος αυτού, το μωρούλι μου δεν είχε χώρο να γυρίσει αλλά ούτε και να πάρει πολύ βάρος. Γεννήθηκε λοιπόν υγιέστατο μεν αλλά λίγο μικρούλι, μόλις 2,500 κιλά.

Είχα αποφασίσει ότι θέλω να θηλάσω με οποιοδήποτε κόστος. Όντως, 25 λεπτά αφού το μωρούλι μου είχε γεννηθεί και με πήγαν στην ανάνηψη ζήτησα και μου έφεραν το μωρό μου για να θηλάσει. Κατευθείαν το μικρό του στοματάκι έπιασε το στήθος μου και ξεκίνησε τις πρώτες θηλαστικές κινήσεις. Το συναίσθημα τόοοοσο εκπληκτικό που είναι δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια.

Στις μέρες που ακολούθησαν στο μαιευτήριο θήλαζα όποτε το μωρό μου το ζητούσε δηλ. πάρα πολύ συχνά. Το μωρό μου όμως (όπως και όλα τα μωρά αφού γεννηθούν) έχασε τις πρώτες 4 μέρες 200γρ. Φτάσαμε στα 2,300 κιλά.

Δεν σας κρύβω ότι άρχισα να ανησυχώ λιγάκι. Ο γιατροί μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να χάσει άλλο βάρος. Αν αυτό γινόταν θα έπρεπε να δώσω συμπλήρωμα ξένου γάλακτος που δεν το ήθελα καθόλου, οπότε συνέχιζα αγόγγυστα να θηλάζω.

Τότε βρέθηκε ένας γιατρός που ήρθε να μου ρίξει και άλλο την ψυχολογία λέγοντάς μου να μην προσπαθώ άλλο με το θηλασμό γιατί έχω μικρό στήθος και όχι πολλές δυνατότητες για θηλασμό.Τότε ήταν που ξέσπασα σε πολύ κλάμα. Ένιωθα ότι δεν είμαι ικανή να θρέψω το παιδί μου. Περίεργα συναισθήματα, πολύ έντονα. Όμως δεν το έβαλα ούτε τότε κάτω.

Βγήκαμε από το μαιευτήριο. Στο σπίτι θήλαζα συνεχώς. Βλέπετε το μωρούλι μου ήταν μικρούλι, δεν είχε δύναμη το στοματάκι του να ρουφήξει με δύναμη, κουραζόταν, κοιμόταν πάνω στο στήθος και μετά από 20 λεπτά ξανά κλάμα για φαγητό. Όπως καταλαβαίνετε ύπνος και ξεκούραση ήταν για μένα λέξεις ανύπαρκτες.

Όλοι οι γύρω μου έλεγαν “το παιδί σου δεν χορταίνει, βασανίζεται, δωσ’ του ξένο γάλα να ησυχάσει”, “δεν αντέχει ούτε για 2 ώρες ανάμεσα στα γεύματα, το γάλα σου δεν είναι θρεπτικό” κ.α. Εγώ όμως είχα διαβάσει, πριν ακόμα γεννήσω, ότι εκτός ελαχίστων περιπτώσεων όπου υπάρχει πρόβλημα παθολογικό, όλες οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν. Έκλεινα λοιπόν τα αυτιά μου σε όλους τους γύρω και συνέχιζα…

Εκτός των άλλων, οι θηλές μου πληγώθηκαν πάρα πολύ από τις πρώτες μέρες με αποτέλεσμα να θηλάζω και να κλαίω από τον πόνο. Δεν τα παράτησα όμως και νιώθω πολύ υπερήφανη για αυτό!!!!! Το αποτέλεσμα είναι ότι διέψευσα τους πάντες. Θηλάζω ακόμα και σήμερα αποκλειστικά. Το μωρό μου δεν έχει πιει ούτε μια σταγόνα ξένου γάλακτος.

Το πολυτιμότερο, όμως, απ’ όλα είναι το δέσιμο που έχω αναπτύξει με το παιδί μου. Κατά την ώρα του θηλασμού με κοιτάει στα μάτια, μου γελάει, με χαϊδεύει με το χεράκι του, μου ακουμπάει τα χείλια, στιγμές που δεν τις αλλάζω με όλα τα πλούτη του κόσμου.

Γι’ αυτό λοιπόν μην τα παρατάτε γλυκές μου μανούλες ό,τι και να σας πουν. Αλλά ακόμα και αν δεν μπορέσετε να θηλάσετε αποκλειστικά για κάποιους λόγους,  τουλάχιστον προσπαθήστε το όσο μπορείτε. Όταν το μωρό μάθει να θηλάζει και εσείς μάθετε τι θέλει το μωρό σας, ξεκινάει ένα δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!