Γεια σας. Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που σας γράφω… O μικρός μου σε 5 μέρες γίνεται 1 έτους. Έχει τα πρώτα του γενέθλια και εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να συνεχίζω να του χαρίζω το πολυτιμότερο δώρο της φύσης…

Δυστυχώς η μοίρα μου με έστειλε την Κυριακή 6/7/14 στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα… Έκανα εγχείρηση μου δώσανε αντιβιώσεις, ακτινοβολία, παυσίπονα, αναισθησία, φάρμακα για το στομάχι και το έντερο…

Με πολύ πόνο μετά την εγχείρηση προσπάθησα να βγάλω το γάλα με θήλαστρο αλλά τίποτα… Δεν ήθελα να απογοητευτώ και έλεγα στον εαυτό μου ότι το μωρό μου θα μου ενεργοποιήσει ξανά το γάλα…

Ήρθα στο σπίτι, ξαναπροσπάθησα να βγάλω γάλα και πάλι τίποτα… Μετά από λίγες μέρες έβαλα το αγοράκι μου στο στήθος προσπάθησε να φάει αλλά και πάλι τίποτα… Δεν είναι πια βρέφος ώστε να κάθεται με τις ώρες στο στήθος… μόλις δεν βρίσκει να φάει φεύγει… και έτσι δεν με βοήθησε να ενεργοποιηθεί και πάλι…

Αυτό είναι το τέλος του μακριού δρόμου του θηλασμού… Δεν μπορώ να πιστέψω πως σταμάτησε έτσι ξαφνικά… τόσο βάρβαρα και για μένα και για το παιδάκι μου.

Ο μικρός στην αρχή σοκαρίστηκε. Ήταν θλιμμένος και σαστισμένος που έλειπα (δεν τον είχα αφήσει ποτέ ούτε για 5΄), αλλά και που δεν έφαγε το γαλατάκι του από το στήθος… Ο μπαμπάς του προσπάθησε να του δώσει ξένο για να κοιμηθεί και ήπιε λίγο στην αρχή… Τώρα πίνει κανονικά ξένο γάλα…

Όλοι μου λένε “ε, εντάξει πως κάνεις έτσι; Φτάνει! Ενός έγινε! Αρκετά τον θήλασες! Τι θα τον κάνεις; Μαμόθρευτο;” Αλλά εγώ ξέρω πως ποτέ δεν είναι αρκετά… Αρκετά είναι όταν το παιδί πει “μαμά, δε θέλω άλλο…” Τώρα απλά προσπαθώ να προσαρμοστώ σε νέες συνθήκες, χωρίς αγκαλιές, χωρίς θηλασμό, χωρίς βάρος -λόγω τομής και ο μικρός μου να νομίζει πως άλλαξα, πως δεν τον θέλω πια… λυπάμαι πραγματικά αγοράκι μου, λυπάμαι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι έχω νοιώσει, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ματάκια να με κοιτούν καθώς θήλαζε…
Σ΄ ευχαριστώ γιε μου που μου χάρισες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις και συγνώμη που στα γενέθλια σου δε θα σου χαρίσω το πολυτιμότερο μου δώρο…

Ευχαριστώ Γιώργο που ήσουν δίπλα μου σχεδόν ένα χρόνο να με ενθαρρύνεις στις δύσκολες στιγμές και συγνώμη που σου κρατώ μούτρα που επέμενες να με πας νοσοκομείο!

Καλή τύχη σε όλες τις μανούλες και πραγματικά πίστη και αισιοδοξία!