Αποφάσισα να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου με άλλες μανούλες, τη δυσκολία μου στον θηλασμό και στα δυο μου παιδιά!!! Ειδικά στο μικρο μου οι συνθήκες ήταν εντελώς αντίξοες…

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…

Τον Σεπτέμβριο του 2008 έφερα στον κόσμο την μαργαριταρένια μου (Ρένια το όνομά της). Ενθουσιασμός στα ύψη… ήθελα πολύ να θηλάσω αν είχα γάλα. Έλα όμως που η μικρή δεν μπορούσε να πιάσει το στήθος! Βρε τι προσπάθειες έκανα δεν περιγράφεται.

Είχα όμως τόσο πολύ γάλα που στεναχωριόμουν πραγματικά που δεν μπορούσε να πιει η μικρή… (έφτανα να βγάζω με το θήλαστρο 1200 με 1300 γρ την μέρα…). Συμβαίνει μου είπαν και αυτό, σπάνια, άλλα γίνεται να μην μπορεί το μωρό να πιάσει την θηλή. Και να σημειώσω εδώ ότι έχω μια πολύ καλή θηλή.

Πριν φύγω από το μαιευτήριο είχα ήδη αρχίσει να χρησιμοποιώ το θήλαστρο να ξελαφρώνω λίγο το στήθος μου… Για να μην μακρηγορώ στο τέλος αγόρασα ένα πολύ καλό νοσοκομειακό θήλαστρο και τάισα την μικρή μου 10 μήνες μέχρι που κουράστηκα και το έκοψα σιγά σιγά… είχα κάνει και καλή καβάτζα στον καταψύκτη και κανένα 3μηνο μετά έπινε μητρικό γάλα μέχρι σιγά σιγά να μάθει το ξένο γάλα…

Την παραμονή πρωτοχρονιάς του 2011 γέννησα τον πριγκιπάκο μου, λόγο όμως που ήταν ελλιποβαρής (όπως μου είπανε, αντί για 2500 κιλά ήταν 2.490) τον βάλανε στην ελαφριά μονάδα εντατικής θεραπείας όπου έκατσε τρεις μέρες. Που να φανταζόμουν εγώ η δόλια τι με περίμενε μετά.

Πήρα το μωρό στο σπίτι όλα ωραία όλα καλά, έβαζα τον μικρο στο στήθος και όταν κουραζόταν λόγο που ήταν μικρούλης  του έδινα το γάλα μου με το μπιμπερό…

Όταν ήταν 25 ημερών το βράδυ αρνήθηκε να φάει. Να σημειώσω εδώ ότι είχε ένα μπουκωματάκι. Παίρνω τον παιδίατρο τηλ και μου λέει ότι επειδή είναι μπουκωμένο δεν θέλει να φάει… 12 το βράδυ με το ζόρι ήπιε 30γρ γάλα… στις 4 το πρωί ήπιε 120 γρ… ήταν όμως λίγο άτονος..

Λέω στον άντρα μου το παιδί δεν είναι καλά πάμε παίδων… το ένστικτο μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… Κατάφερε όμως να με πείσει να περιμένουμε να φωνάξουμε τον παιδίατρο το πρωί, γιατί φοβόταν στο παίδων μην κολλήσει τίποτα..

Πέφτουμε για ύπνο, ο μικρός δίπλα μου στην καλαθούνα.  Στις 6:20 ξημερώματα τον άκουσα μου έκανε εμετό και για καλή μας τύχη τον άκουσα. Τον σηκώνω να τον καθαρίσω και αντικρίζω ένα παιδί μπλε που έβγαζε γάλα από την μύτη και το στόμα και δεν ενέπνεε!!

Δεν ξέρω που βρήκα την ψυχραιμία  αλλά του έδωσα τις πρώτες βοήθειες μέχρι που  πήρε αναπνοή… φωνάξαμε το ασθενοφόρο και 7:10 ήμασταν στο παίδων Αγλαΐα Κυριακού.Ο μικρός είχε πάθει εισρόφηση και το πήγα μέσα με συμπτώματα πνιγμού. Στο δρόμο στο ασθενοφόρο του χορηγούσαν οξυγόνο…

Μου το βάζουν στην εντατική και από εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς μας με τον άντρα μου. Όσο περιμένω να βγουν οι γιατροί να με ενημερώσουν, βγαίνει μια γιατρίνα και μου δίνει ένα χαρτί να πάω να του κάνω εισαγωγή… Το χαρτί έγραφε “σηψαιμία, σηπτικό σοκ”…. Και εκεί, καταρρέω. Το μωρό μου; σηψαιμία; από που; Πως; Αφού γεννήθηκε υγιής…!

Ήμουν και μόνη μου, δεν είχε προλάβει να έρθει ακόμα ο άντρας μου γιατί από τις φωνές που έβαλα το πρωί τρομοκρατήθηκε η μαργαριταρένια μου και δεν καθόταν στη μαμά μου…

Ώρες αγωνίας κλάμα στεναχώρια, το μωρό μου πάλευε για την ζωή του και δεν μπορούσα να το βοηθήσω… Έμεινε διασωληνωμένος με υποστήριξη μηχανημάτων 17 μέρες… Στην εντατική σύνολο 23 μέρες.

Το ίδιο μεσημέρι με φώναξαν οι γιατροί και με ρώτησαν αν θηλάζω. Τους είπα ότι ναι αλλά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα θα το κόψω! Τρεις γιατρίνες και δυο γιατροί με ένα στόμα μου είπαν όχι…! Τα μόνα αντισώματα που παίρνει το μωρό είναι από εσάς…! Έτσι λοιπόν βρήκα τρόπο να βοηθήσω το παιδί μου δίνοντας του αντισώματα μέσα από το γάλα μου και έμενα ότι κάτι κάνω για το παιδί μου…

Έτσι αποστείρωνα τα πάντα από το σπίτι και τα κουβαλούσα μέσα σε φορητό ψυγειάκι με αμπούλες για να διατηρηθεί η αποστείρωση στο νοσοκομείο. Και καθόμουν στο δωματιάκι αναμονής της εντατικής και έβγαζα το γάλα με το θήλαστρο.

Η σηψαιμία του τίναξε το αίμα στον αέρα και λόγο της εισρόφησης του έκανε πολύ κακό στα πνευμόνια. Ήταν και σε αναπνευστήρα 2 εβδομάδες, το μπουκωματάκι αυτό εξελίχθηκε σε πολύ βαριά μορφή βρογχιολίτιδας και παραλίγο να το χάσω… όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια. Τα κατάφερε!

Μετά από 23 μέρες βγήκε από την εντατική και κάτσαμε άλλον ένα μήνα στην μόνωση λόγο που η εισρόφηση έγινε χημική πνευμόνια και δεν μπορούσε να αναπνεύσει μόνος του και φορούσαμε γυαλάκια οξυγόνου… Και ο θηλασμός θηλασμός, και το θήλαστρο θήλαστρο…

Τον θήλασα συνολικά 8 μήνες, δεν μπορούσα άλλο πλέον… το μωρό λόγο προβλημάτων με τα πνευμονάκια του δεν μπορούσε να θηλάσει από το στήθος… Είχα κάνει και καβάτζα στον καταψύκτη αλλά αυτή την φορά όταν το έβγαζα να ξεπαγώσει δεν είχε αντοχή και ξίνιζε… από την στεναχώρια μου δεν μου κόπηκε το γάλα απλά δεν είχε αντοχή όπως στην μαργαριταρένια μου..

Η μια γιατρίνα μου είπε ότι το γάλα μου τον έσωσε… αλήθεια ψέμματα δεν ξέρω αν μου είπε, όμως εγώ ένοιωσα ότι έκανα κάτι και εγώ για το παιδί μου… Απλά κατάλαβα πόση σημασία έχει το μητρικό γάλα μέσα από αυτήν την κακή εμπειρία μου…

Τώρα είναι 26 μηνών και κατεδαφίζει το σπίτι κυριολεκτικά…

Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα ότι ο θηλασμός είναι αυστηρά θέμα προσωπικό της μαμάς και δεν έχει δικαίωμα κάποιος να κρίνει μια μητέρα από την απόφαση της να θηλάσει η όχι… Άλλες μαμάδες  μπορούν άλλες δεν μπορούν και άλλες δεν θέλουν… Αν δεν νοιώθει η μαμά καλά το μεταφέρει στο μωρό. Την αγωνία της την μεταφέρει στο μωρό… Η αδερφή μου ένοιωθε εγκλωβισμένη με τον θηλασμό  και προκείμενου να πάθει κατάθλιψη μιας και οι ορμόνες μας βαράνε κόκκινο, έδωσε ξένο γάλα στο μωρό…

Τέλος να συμπληρώσω ότι το μικρόβιο που είχε ο μπέμπης μου ήταν της κλεψυέλας, μικρόβιο πολύ ανθεκτικό και υπάρχει μόνο στις εντατικές… Για 10γρ που γεννήθηκε λιγότερο μπήκε στην εντατική του μαιευτηρίου που γέννησα(ιδιωτικό) και παραλίγο να του στοιχίσουν την ζωή του…