Ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω πάση θυσία, το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, με γέμισε απίστευτα και με έκανε να αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δε λέω, με κούρασε κιόλας, ειδικά αυτές τις μακριές νύχτες που πάλευα με το μικρό μου, αλλά και πάλι δε θα άλλαζα τίποτα! Μόνο ίσως το γεγονός ότι τον έμαθα να κοιμάται στο στήθος και αυτό πλήρωνα μετά…

Αν δεν ήταν τόσο εξαρτημένος από το στήθος (κι αν δεν είχα και την πίεση του περίγυρου ομολογουμένως… «μα πόσο ακόμα θα τον θηλάζεις, είναι ολόκληρο παιδί!») το πιθανότερο είναι ότι θα συνέχιζα να τον θηλάζω, δεν ήμουν έτοιμη να το σταματήσω. Αλλά σκέφτηκα ότι ίσως θα του ήταν ακόμη πιο δύσκολο να το κόψει όσο θα μεγάλωνε και το πήρα απόφαση. Μια απόφαση για την οποία ποτέ δεν ήμουν σίγουρη βέβαια αλλά τέλος πάντων την πήρα κι αφού την πήρα την έκανα και πράξη.

Μας πήρε περίπου 1.5 μήνα ο αποθηλασμός. Μετά την 1η Σεπτεμβρίου που γυρίσαμε απ’ τις διακοπές άρχισα να του δίνω 50-60ml το βράδυ με σκοπό να αντικαταστήσω σταδιακά το βραδινό γεύμα. Σε μια βδομάδα άλλαξα γνώμη κι επανέφερα το βραδινό κι άρχισα να δίνω συμπλήρωμα μπουκάλι στο πρωινό γεύμα. Ταυτόχρονα έκοψα και το μεσημεριανό θηλασμό που τον χρησιμοποιούσα για να τον κοιμίζω. Και πολύ σιγά-σιγά μείωνα το χρόνο του στήθους κι αύξανα την ποσότητα του μπουκαλιού.

Τα βράδια μας ήταν στην αρχή δύσκολα. Ξυπνούσε συχνά και απαιτούσε στήθος. Κάποιες φορές του έδινα, κάποιες όχι, είχα και το μπουκάλι δίπλα και του έδινα να πιει λίγο. Κάποιες φορές τον ηρεμούσε, κάποιες δεν το έβαζε κάτω μέχρι να πάρει το στήθος. Κάποιες φορές υποχωρούσα, κάποιες όχι. Γενικά ήμασταν σε μια διαδικασία «πολέμου».

Η μαμά μου μου έλεγε συνέχεια να της τον αφήσω για καμιά βδομάδα κι ότι έτσι θα το ξεχνούσε. Αλλά εγώ δεν ήθελα, ήθελα να το περάσουμε μαζί. Ήταν κάτι που αφορούσε εμάς τους δυο και ήθελα να το παλέψουμε και να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Υπήρχαν μέρες (και νύχτες) που ήταν καλός. Υπήρχαν μέρες που είχε απίστευτο εκνευρισμό και ένταση. Όπως οι εθισμένοι που κάνουν αποτοξίνωση… Μα και για αυτόν ήταν το Α και το Ω στη ζωή του, πώς να μην ήταν εκνευρισμένος!

Αυτό ήταν το πρώτο σοκ που βίωσε (ίσως το δεύτερο, αν μετρήσουμε και το σοκ του τοκετού!), η πρώτη φορά που ήρθε αντιμέτωπος με το «σκληρό» πρόσωπο του κόσμου αυτού! Φυσικά το λέω χαριτολογώντας αλλά πραγματικά μετά από αυτή την απόφαση που πήρα εγώ (στην οποία στο κάτω-κάτω δεν είχε καμία συμμετοχή αυτός ο καημένος) ήρθε όλος ο κόσμος του πάνω κάτω.

Πολλές φορές το σκεφτόμουν και με έπιαναν οι τύψεις αλλά μετά αυτοπαρηγοριόμουν λέγοντας ότι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο μωρό που θα σταματούσε να θηλάζει θα ήταν. Κι ότι έτσι όπως το περνάνε (και το ξεπερνάνε) όλα τα άλλα μωράκια, θα το περάσει (και θα το ξεπεράσει) κι αυτός!

Ίσα ίσα ήταν από τους τυχερούς που η μαμά τον θήλασε αποκλειστικότατα για 12 ολόκληρους μήνες, είχε μπόλικο γαλατάκι, δεν πείνασε ποτέ κι είχε εύκολη και διαθέσιμη την πρόσβαση στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς και στο στήθος της που του προσέφερε παρηγοριά όταν χτυπούσε, όταν έβγαζε δοντάκια κι είχε ανησυχίες, όταν νύσταζε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί…

Τώρα έχει 3-4 μέρες που δεν έχει θηλάσει καθόλου αλλά είναι πολύ ήρεμος. Το βράδυ κοιμάται πολύ καλύτερα από πριν (και μαζί μ’ αυτόν κοιμάμαι επιτέλους κι εγώ!), ξυπνάει το πρωί και μου ζητάει «μαμ μπιμπελιό», τον παίρνω αγκαλίτσα (δε θέλω να συνδυάσει την έλλειψη στήθους με την έλλειψη σωματικής επαφής) και πίνουμε το γαλατάκι μας παρέα. Το ίδιο κάνουμε και το βράδυ, λέγοντας μια ιστοριούλα.

Αυτό ήταν λοιπόν; Τελείωσε; Μια τόσο υπέροχη σχέση και ένα τόσο δυνατό συναίσθημα έλαβε τέλος; Προφανώς ναι… Με στεναχωρεί πολύ και με τρομάζει όταν το σκέφτομαι αλλά για κάθε τέλος υπάρχει μια καινούρια αρχή, έτσι δε λένε;

Και λοιπόν κάπως έτσι ξεκινάει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή μου και στη σχέση μου με το μωράκι μου. Χαίρομαι που μπόρεσα να του προσφέρω κάτι κι εύχομαι αυτή να μην ήταν αυτή η τελευταία φορά που θήλασα στη ζωή μου…

Μητρικός Θηλασμός Fun page

Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“