Γεια σας,
Το όνομά μου είναι Ελένη και είμαι η μαμά του Έκτορα που σήμερα είναι 3 ετών.

Αποφάσισα να σας γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία με το θηλασμό, καθώς διαπίστωσα πόσο πολύ κουράγιο μπορεί να δώσει στις μαμάδες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το θηλασμό και απογοητεύονται, νομίζοντας ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν, και εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους!!!!

Θεωρώ καταρχήν ότι για να μπορέσει μία μαμά να θηλάσει το παιδί της, θα πρέπει αφενός να το θέλει πραγματικά (δηλ.να είναι έτοιμη να υποστεί και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του θηλασμού) και αφετέρου να ενημερωθεί επαρκώς και να μην αφήνει κανέναν να επηρεάσει την απόφασή της για αποκλειστικό μητρικό θηλασμό.

Δυστυχώς, ακόμη και στις μέρες μας, παιδίατροι και μαίες, με την πρώτη δυσκολία θηλασμού, σε προτρέπουν να δώσεις ξένο γάλα στο παιδί, λανσάροντας τις γνωστές ατάκες ότι δεν έχεις πολύ γάλα για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του μωρού ή ότι το μωρό δεν παίρνει αρκετό βάρος κλπ.

Φυσικά ο λόγος είναι προφανής: οι μίζες από τις εταιρείες που παράγουν τα βρεφικά γάλατα και η απροθυμία να βοηθήσουν μία νέα μανούλα να καταφέρει αυτό που τόσες χιλιάδες χρόνια έκαναν οι μανούλες όλου του κόσμου, μη έχοντας και τα σύγχρονα μέσα για την υποβοήθηση του μητρικού θηλασμού (θήλαστρα, πλαστικές θηλές, ειδικές αλοιφές, βρεφικά γάλατα. κλπ) που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας.

Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πως τόσες χιλιάδες χρόνια εξελίχθηκε το ανθρώπινο γένος χωρίς την ύπαρξη των βρεφικών τροφών; Εγώ γνωρίζω πολλές περιπτώσεις που μανάδες θηλάζαν τα παιδιά τους μέχρι 4 και 5 ετών.

Ας επανέλθω όμως στη δική μου ιστορία. Ο Έκτορας γεννήθηκε στις 31+1 εβδομάδες με καισαρική τομή, λόγω προεκλαμψίας. Τα συναισθήματα της γέννας ήταν τόσο μπερδεμένα για εμένα, εκείνη τη στιγμή. Απέραντη χαρά για το μωράκι μου που μόλις γεννήθηκε, αλλά και ανασφάλεια σχετικά με την πορεία της υγείας του, καθώς ήταν μεν υγιέστατος και πολύ ζωηρός, αλλά ζύγιζε μόλις 1.280 γραμμάρια.

Λόγω άμεσης νοσηλείας του μωρού στη ΜΕΝΝ και δικής μου στην Εντατική για 24 ώρες, δεν είχα καμία επαφή με το μωρό μου. Την πρώτη αγκαλιά την έδωσα στο μωράκι μου, μία εβδομάδα πριν βγει από τη ΜΕΝΝ στην οποία έκατσε συνολικά για 7 ολόκληρες εβδομάδες.

Η επιθυμία μου να καταφέρω να θηλάσω το μωρό μου, που στην προκειμένη περίπτωση και λόγω των συνθηκών, ήταν επιτακτική ανάγκη, ήταν τόσο μεγάλη, που αμέσως μόλις βγήκα από την ΜΕΘ, περίπου 30 ώρες μετά τη γέννα, ξεκίνησα την εξαγωγή γάλακτος με τα θήλαστρα του νοσοκομείου.

Σίγουρα η εμπειρία του να βγάζεις το γάλα με το μηχάνημα δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τη γαλήνη που σου προσφέρει το προσωπάκι και η ηρεμία του μωρού που θηλάζει. Ήταν όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να εγκατασταθεί η παραγωγή του γάλακτος, σύμφωνα με τα όσα είχα διαβάσει σε φυλλάδια που είχα προμηθευτεί από το Σύνδεσμο Θηλασμού Ελλάδος (χρειάζονται 6-8 εβδομάδες).

Κάθε τρεις ώρες, πρωί και βράδυ (με ξυπνητήρι), έβγαζα γάλα περίπου 10′ από το κάθε στήθος. Το γάλα μου, μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Δυστυχώς το μωρό, επειδή ήταν πολύ μικρό, δεν μπορούσε ακόμη να πιει από το γάλα μου (τρεφόταν με ορό και ειδικά λίπη). Έτσι αποθήκευα το γάλα σε ειδικές θήκες, το κατέψυχα και στη συνέχεια το έστελνα στο Γαλακτοκομείο της ΜΕΝΝ, μέχρι τη στιγμή που ο Έκτορας θα ήταν σε θέση να το πιει. Ταυτόχρονα είχα δημιουργήσει και μία μεγάλη αποθήκη μητρικού γάλακτος στην κατάψυξη του σπιτιού μου, για ώρα ανάγκης.

Τα συναισθήματα της επιστροφής μου στο σπίτι, χωρίς το μωρό, καλύτερα να μην σας τα περιγράψω. Συνέχιζα ωστόσο την προσπάθεια εξαγωγής γάλακτος με τον ίδιο ρυθμό, προκειμένου να πετύχω τον αρχικό μου σκοπό. Να καταφέρω να θηλάσω το μωρό μου! (Μέσα στην όλη ψυχολογία, να προσθέσω και τα πρηξίματα του στήθους από το πολύ γάλα που είχε αρχίσει να παράγεται, τα μασάζ για να επανέλθει και το άγχος μου μήπως πετρώσει και μου πουν ότι πρέπει να σταματήσω το θηλασμό).

Μετά από 2 περίπου εβδομάδες νοσηλείας, ο Έκτορας άρχισε να πίνει το γάλα που του έστελνα στο μαιευτήριο, αρχικά με σωληνάκι από τη μύτη και στη συνέχεια με μπιμπερό από τις μαίες. Ό ρυθμός ανάπτυξής του ήταν μεγάλος μέρα με τη μέρα. Φυσικά η χαρά μου ότι το παιδάκι μου τρέφεται αποκλειστικά με το γάλα της μαμάς του που είναι γεμάτο από θρεπτικά συστατικά και το εφοδιάζει με πολύτιμα αντισώματα ήταν απέραντη και η υπερηφάνειά μου ότι τα κατάφερα ακόμη μεγαλύτερη!

Τελικά μετά από 6 εβδομάδες νοσηλείας στη ΜΕΝΝ, ο Έκτορας μεταφέρθηκε στην απλή παρακολούθηση, όπου και κατάφερα για πρώτη φορά να το πιάσω στην αγκαλιά μου! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, αλλά λόγω του μικρού βάρους (είχε φτάσει τα 2 κιλά), το άγχος μου σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να το κρατήσω ήταν επίσης μεγάλο.

Μόλις το έπιασα, δεν έχασα χρόνο και ζήτησα από τις νοσηλεύτριες να το θηλάσω. Το μωρό έπιανε το στήθος, παρά το ότι είχε συνηθίσει το μπιμπερό, αλλά εγώ ένοιωθα την ανασφάλεια που νοιώθει κάθε μανούλα που βάζει για πρώτη φορά το μωράκι στο στήθος. Δεν ήμουν σίγουρη εάν έπινε γάλα ή απλά πιπιλούσε τη θηλή. Μετά το θηλασμό, του έδινα το γάλα μου με το μπουκάλι για να είμαι σίγουρη ότι έφαγε.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, άρχισαν τα προβλήματα, καθώς το μωρό είχε μάθει με το μπιμπερό και δεν ήθελε καθόλου το στήθος. Έκλαιγε ασταμάτητα και μόνο με το μπιμπερό σταματούσε. Δεν ήθελα όμως να εγκαταλείψω τις προσπάθειες θηλασμού, γι’αυτό και επικοινώνησα με μία Σύμβουλο Θηλασμού, η οποία ήρθε στο σπίτι και με βοήθησε σχετικά με το πως πρέπει να βάλω το μωρό στο στήθος.

Εκείνη την ημέρα ο Έκτορας έκατσε συνολικά στο στήθος μου 1,5 ώρα. Την επόμενη ημέρα, πάλι τα ίδια, πάλι κλάματα όταν τον έβαζα στο στήθος και ηρεμία όταν του έδινα την εύκολη λύση του μπιμπερό. Αναγκάστηκα να αγοράσω ένα ειδικό μπουκάλι θηλασμού (SNS της MEDELA), στο οποίο βάζεις το μητρικό γάλα και το κρεμάς στο λαιμό, και από δύο μικρά σωληνάκια που τα κολλάς πάνω στις θηλές, τρέχει το γάλα, οπότε το μωρό δεν εκνευρίζεται  ενώ ταυτόχρονα θηλάζει και από το στήθος, αυξάνοντας τόσο την παραγωγή του γάλακτος όσο και την σταδιακή εξοικείωσή του με το στήθος της μαμάς.

Τελικά μετά από 15 περίπου ημέρες, ο Έκτορας εγκατέλειψε τελείως το μπιμπερό και θήλαζε από το στήθος της μαμάς του. Παρακολουθούσα τις πάνες για να διαπιστώσω ότι έπαιρνε αρκετό βάρος και είχα ενοικιάσει και βρεφοζυγό για να είμαι σίγουρη ότι τρέφεται επαρκώς.

Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εδώ. Περίπου 3 μήνες μετά, είχαν πληγωθεί οι θηλές μου και μάτωναν. Κάθε φορά που ο Έκτορας έπιανε με λαιμαργία το στήθος μου, έκλαιγα από τους πόνους, μέχρι να αρχίσει να θηλάζει κανονικά. Έβαζα αλοιφές λανολίνης για να βοηθήσουν στην επούλωση των πληγών, χρησιμοποίησα θηλές σιλικόνης, αλλά τίποτα δεν βοήθησε. Με τον καιρό επουλώθηκαν οι πληγές και ο θηλασμός συνεχίστηκε κανονικά.

Τελικά ο στόχος μου είχε επιτευχθεί. Ο Έκτορας θήλασε αποκλειστικά μέχρι και 16 μηνών, όπου από μόνος του άρχισε σταδιακά να απογαλακτίζει. Εγώ είχα  επιστρέψει στη δουλειά μου όταν το παιδί ήταν 6 μηνών και κατά διαστήματα έλειπα για επαγγελματικές υποχρεώσεις στο εξωτερικό. Ωστόσο το μητρικό γάλα δεν έλειψε ούτε στιγμή από τον Έκτορα, καθώς η γιαγιά τον τάιζε με το μπιμπερό (μόνο όταν έλειπα) από το μεγάλο στοκ μητρικού γάλακτος που είχα δημιουργήσει στην κατάψυξη.

Να σημειώσω τελειώνοντας ότι σύμμαχος στην επιθυμία και την προσπάθεια μου να θηλάσω το παιδί μας, ήταν και ο σύζυγός μου, ο οποίος μου έδινε κουράγιο σε κάθε δυσκολία και μου έλεγε να συμβουλεύομαι τους ειδικούς.

Τώρα όντας έγκυος στην 33η εβδομάδα στην κόρη μου, ελπίζω να τα καταφέρω εξίσου καλά με το θηλασμό, έχοντας αυτή τη φορά την πρόκληση να περάσω τις πρώτες δύο-τρεις μέρες μέχρι να αρχίσει άφθονο γάλα και να ταυτιστεί η ανάγκη του μωρού με την ποσότητα που θα παράγει το στήθος μου, χωρίς να απογοητευτώ και χωρίς να αφήσω κανέναν να επηρεάσει την απόφασή μου.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας αυτή την πολύτιμη εμπειρία μου.