Ιστορία θηλασμού
από την Βενετία Μ.

Η δική μου ιστορία άρχισε πριν 5 μήνες περίπου, που έφερα στο κόσμο το αγγελουδάκι μου.

Γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο στην Αθήνα και είχα εύκολη γέννα. Από την αρχή που έμεινα έγκυος, ήμουν αποφασισμένη να θηλάσω το μωρό μου. Το θεωρούσα και ακόμα το θεωρώ πολύ σημαντικό πράγμα χωρίς βέβαια να κατηγορώ τις μανούλες που δε θηλάζουν για οποιοδήποτε λόγο.

Η πρώτη απόπειρα θηλασμού έγινε λίγες ώρες μετά την γέννα, όταν μου τον έφερε στο δωμάτιο μια μαία δίχως να μου δείξει τον τρόπο με τον οποίο θα θηλάσω και να μου πει τα βασικά. Ευτυχώς είχα κοντά μου την μαμά μου.

Οι πρώτες μέρες στο νοσοκομείο ήταν δύσκολες . Το γάλα μου ήταν λίγο! Μετά βίας έβγαινε, σταγόνα σταγόνα. Μια μαία με παρηγόρησε λέγοντάς μου πως το γάλα θα είναι λίγο στην αρχή αλλά πολύ θρεπτικό και πως σε μια βδομάδα θα έχω περισσότερο.

Παρ’ όλα αυτά έβλεπα ότι το μωρό δε χόρταινε και από τις πολλές επαφές είχα τραυματίσει τις θηλές μου. Έτσι αποφάσισα, μετά από παρότρυνση της μαμάς μου αλλά και των άλλων μανάδων που ήταν στο δωμάτιο μαζί μου, να του δώσω λίγο συμπλήρωμα (από αυτό το έτοιμο γαλατάκι που δίνουν στο νοσοκομείο για τα νεογέννητα). Εξάλλου, είδα ότι πολλές μαμάδες δίνανε από αυτό στο μωράκι τους. Η αλήθεια είναι ότι είδα διαφορά δηλαδή ο μπέμπης χόρταινε και κοιμότανε λίγο παραπάνω εν συγκρίσει με τις φορές που τον θήλαζα.

Οι μέρες πέρασαν και ήρθε η ώρα να φύγουμε για το σπίτι μας. Μαζί με το εξιτήριο η παιδίατρος, αφού πρώτα τον εξέτασε, μας έδωσε μια συνταγή για γάλα σε σκόνη. Την πρώτη κιόλας μέρα που πήγαμε σπίτι ως νέοι, μόνοι και απροστάτευτοι γονείς που τους καταλαμβάνει αυτό το δικαιολογημένο άγχος, αγοράσαμε δίχως δεύτερη σκέψη ένα κουτί γάλα μήπως και δε του έφτανε το δικό μου. Από αυτό το γάλα του έκανα την πρώτη μέρα και δυο φορές ακόμη.

Δεν ήθελα “ξένο” γάλα. Πείσμωσα, ήθελα να προσπαθήσω περισσότερο. Οι πρώτες 40 μέρες ήταν πραγματικά δύσκολες και γεμάτες προσπάθεια. Διαπίστωσα ότι το γάλα σιγά-σιγά αυξανόταν. Όταν μου ζητούσε του έδινα!

Το τέλος του δεύτερου μήνα μας βρήκε να θηλάζουμε αποκλειστικά παρόλη την γκρίνια και την ανησυχία που μας προκαλούσαν πια οι κολικοί. Η παιδίατρος μας, που μας παρακολουθούσε από την αρχή, βρήκε εκείνο τον μήνα ότι το βάρος, το ύψος και όλα του μπέμπη ήταν ικανοποιητικά. Έμενε έκπληκτη που της έλεγα ότι συνεχίζω να θηλάζω!

Μπαίνοντας στον τρίτο μήνα “άρχισαν τα κλάματα”. Έβλεπα ότι το γάλα μου δεν του έφτανε ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, δεν χόρταινε και γι’ αυτό έκλαιγε. Μετά από παρακίνηση της μαμάς μου πήγαμε σε μια φίλη της που είναι παιδίατρος .

Αυτή διαπίστωσε ότι το μωρό είχε στασιμότητα στα κιλά του και είχε πάρει ελάχιστο βάρος από την τελευταία φορά που τον είχα πάει στη δική μου παιδίατρο. Μου έδωσε ένα κουτί γάλακτος σε σκόνη να του δίνω για συμπλήρωμα αν δε του φτάνει το δικό μου και μου είπε πως αν θέλω να εξακολουθήσω να θηλάζω θα πρέπει να τρώω καλύτερα και να πίνω πολλά υγρά ώστε να κατεβάζω γάλα.

Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της αλλά δυσκολεύτηκα με το μωρό κάθε φορά που του έδινα γάλα σε σκόνη με το μπιμπερό. Το έπινε με το ζόρι, αφού πια είχε κουραστεί από το κλάμα.

Μετά από μέρες που επισκεφθήκαμε την παιδίατρό μας και της είπα πως είχανε τα πράγματα, εξέτασε το μωρό και μου είπε να συνεχίσω να δίνω συμπλήρωμα γιατί αυτό βοήθησε στην αύξηση του βάρους του.

Μέρα με την μέρα διαπίστωσα ότι δίνοντας συμπλήρωμα ακόμη και δύο φορές την ημέρα μειώνονταν το δικό μου γάλα! Αγχώθηκα!! Μπήκα στον Η/Υ να ψάξω για σχετικές πληροφορίες, να βρω απαντήσεις στο πρόβλημά μου.

Έπεσα πάνω στο δικό σας site. Διαβάζοντας ενδιαφέρουσες αναφορές και πολύτιμες συμβουλές πάνω στο θέμα μου δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς επιβεβαιώθηκα από την παραπάνω σκέψη μου. Αυτό που γινόταν πήρα απόφαση να το σταματήσω παρόλη την αντίδραση και την διαφωνία που είχαμε με τον άντρα μου που μου συμπαραστεκόταν και αγχώνονταν, όπως και εγώ φυσικά, αν χόρταινε το παιδί του όταν το θήλαζα.

Μέχρι και σήμερα που φτάνουμε πια να κλείνουμε τον πέμπτο μήνα ΘΗΛΑΖΩ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ. Η επιμονή και η υπομονή μου νίκησε. Αυτό έδειξε και η τελευταία επίσκεψή μας στην παιδίατρο, όπου και διαπιστώθηκε ότι το βάρος του αυξήθηκε ικανοποιητικά και φυσιολογικά όπως ακριβώς θα έπρεπε.

Είμαι πολύ χαρούμενη -και ας είμαι λίγο υπερβολική ή μάλλον φανατική;; με το θέμα- θέλω να πιστεύω όχι παρεξηγήσιμη. Θεωρώ ότι ο θηλασμός είναι ότι πιο πολύτιμο «δώρο» μπορούμε να δώσουμε στο παιδί μας. Και μπορούμε όλες οι μητέρες αρκεί να το πιστέψουμε και να παλέψουμε!

Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες θηλασμού/αποθηλασμού

στο mitrikosthilasmos@gmail.com

Μητρικός Θηλασμός Fun page

Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“