Απαντά η Ιωάννα ΚαραουλάνηΚαλησπέρα για άλλη μια φορά στην υπέροχη αυτή ομάδα!
Είμαι 28 ετών και έχω μια κόρη 4 μηνών. Είναι το πρώτο μας παιδάκι και της έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία!
Από τότε που γέννησα νιώθω ότι είμαι μόνη μου! Οι γονείς μου δε μπορούν να είναι κοντά μου μιας και μένουν πολύ μακριά και ο αγαπημένος μου άντρας δουλεύει μέχρι αργά. Το παιδί είναι γενικά ανήσυχο αλλά έχω συμβιβαστεί πλέον με αυτό!
Το πρόβλημα μου είναι τα πεθερικά μου! Έχουν να πουν, για το οτιδήποτε κάνουμε σε σχέση με το παιδί και άλλοτε ευθέως, άλλοτε έμμεσα με κατηγορούν ότι δε μεγαλώνω σωστά τη μικρή, ότι την κακομαθαίνω κτλ.
Έχω μιλήσει με συμβούλους γαλουχίας, νεογνολόγους, παιδίατρους και γυναικολόγους και ως φαίνεται ό,τι κάνω είναι πολύ καλό για το παιδί και σε καμία περίπτωση δεν το κακομαθαίνω.
Ειδικά ο πεθερός μου, μου μιλάει πολύ άσχημα (πάντα σχετικά με το παιδί) και είμαι στο τσακ να κάνω μπαμ! Εμένα έτσι δε μου έχει μιλήσει ποτέ ο πατέρας μου!Κλαίω όλη μέρα και δεν ξέρω τι να κάνω! Με έχει πιάσει απελπισία και όσο σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα ξεκινήσω δουλειά και θα μου την κρατήσουν αυτοί… με πιάνει ένας πόνος στο στομάχι!
Αν τώρα μου μιλάει έτσι, πώς θα μου μιλάει αργοτερα; Πώς θα φερεται στη μικρή μου αν πιστεύει ότι όταν κλαίει το παιδί πρέπει να το αφήνω να σπαράζει για να μην κακομαθαίνει; Θα τρελαθώ…
Έχω το άγχος μου που θα αφήσω το παιδί, να έχω και αυτό το άγχος; Για να το αφήσω σε παιδικό δε γίνεται. Η μικρή μετα τον άντρα μου πάει στην πεθερά μου μόνο!!
Νιώθω πως έχει πέσει μια πλάκα και με έχει πλακώσει και δε φεύγει από πάνω μου! Τί να κάνω; Σκέφτηκα να του απαντήσω όταν μου μιλάει έτσι, να ηρεμήσει τον τόνο του ή να μου μιλάει πιο όμορφα, αλλά είναι τοσο θρασύς που φοβάμαι θα μου απαντήσει άσχημα! Αν το πω στον άντρα μου και του κάνει παρατήρηση θα γίνουν χειρότερα… να μιλήσω στην πεθερά μου; Θεέ μου τί θα κάνω; τί με περιμένει στο μέλλον!
Σας παρακαλώ πολύ βοηθήστε με αν και ξέρω ότι αυτά σηκώνουν κουβέντα μεγάλη αλλά δε μπορεί… κάτι θα μπορείτε να μου πείτε!
Είμαι σε απόγνωση!
Λίνα Σ., Αθήνα
Ο ερχομός ενός παιδιού είναι το πιο όμορφο συναίσθημα για μια νέα μητέρα και σημάνει ταυτόχρονα μια σειρά από αλλαγές που θα φέρει στη ζωή σας.
Μέσα σε αυτές τις αλλαγές είναι και ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων και υποχρεώσεων για το μεγάλωμα του παιδιού, τόσο ανάμεσα στο ζευγάρι όσο και στο κοντινό περιβάλλον που συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα σε αυτό.
Είναι πολύ σκληρό για μια νέα μητέρα να αισθάνεται ότι δεν την εμπιστεύονται για το πώς θα αναπτύξει, τροφοδοτήσει και σταθεροποιήσει τη σχέση της με το παιδί της και πραγματικά η επίκριση και η γκρίνια μόνο προβλήματα μπορούν να φέρουν και καμία μα καμία βοήθεια και υποστήριξη.
Ο παράγοντας της μικρής υποστήριξης από την οικογένεια και φίλους συμβάλλει σημαντικά στην αίσθηση της μοναξιάς και της ανημποριάς που συχνά βιώνουν οι νέες μητέρες μετά τον τοκετό.
Όταν η κατάσταση μέσα στο σπίτι μετατρέπεται σιγά, σιγά σε ασφυκτικό αδιέξοδο τότε είναι ο καιρός που πρέπει να ειπωθούν κάποια όρια που είναι βοηθητικά για όλους. Όπως για παράδειγμα, ώρες επισκέψεων στο σπίτι, καθημερινές ασχολίες που και οι δύο γονείς πρέπει να αναλάβουν για το σπίτι και το παιδί, προσωπικές στιγμές του ζευγαριού και κατά πόσο και πότε οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα επεμβαίνουν.
Ο σύζυγος είναι και θα είναι ο πιο πολύτιμος συνοδοιπόρος σας σε αυτή την πορεία. Το καλύτερο θα ήταν να μιλήσει ο ίδιος στους γονείς του και να βάλει τα όρια του σεβασμού, επικοινωνίας και κατεύθυνσης της ανατροφής του παιδιού σας. Φυσικά σε αυτό δεν χρειάζονται εντάσεις και φωνές αλλά να πει στους γονείς του συγκεκριμένα τι ζητάει και επιθυμεί.
Ο παππούς και η γιαγιά πάντα έχουν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες από την εμπειρία τους αλλά αυτό οφείλει να γίνεται με στοργή και καθοδήγηση και όχι να επιβαρύνει το νέο κεφάλαιο της ζωής που πραγματικά έχει ανοίξει για όλους σας.
Ευχές για τη νέα ζωή και τη μοναδική ευτυχία που προσφέρει ο ερχομός ενός παιδιού.
Σύμβουλος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com | Βιογραφικό
Λυπαμαι για οτι συμβαινει. Παρομοια περιπτωση και η δικη μου.απο την αρχη στο μαιευτηριο κιολας η πεθερα μου μου εδινε οδηγιες για τα παντα μεχρι και για τον μητρικο θηλασμο ενω η ιδια δεν ειχε θηλασει ποτε! Ακολουθως επικρισεις να μην το παιρνω στα χερια το μωρο μου για να μην κακομαθει κτλ ενω ηταν βρεφακι! Δεν ειχε ιδεα τι καταστροφικο ειναι αυτο για τα μωρακια που τελικα σταμαυουν το κλαμα επειδη ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ απο την μητρικη φροντιδα. Το κλειδί εδω ειναι η θεση και τα ορια που θα θεσει ο συζυγος στους δικους του. Ο δικος μου σύζυγος τους υποστήριξε και εφυγε απο το σπιτι μας και εγκατασταθηκε στους δικους του οταν το μωρο μας ηταν πεντε μηνων.. μου ζητουσε να διακοψω τον θηλασμο απο τον εκτο μηνα προκειμένου να το παιρνει στο πατρικο του. Ηρεμησα οταν εκανα ασφαλιστικα μετρα και πηρα βοηθο στο σπιτι μου. Συνε χιζω να θηλαζω και να φροντιζω το παιδι μου, ηδη ειμαστε στον ενατο μηνα.Ας φροντισουν αυτοι το δικο τους παιδι κ
Συμφωνώ απόλυτα με τη Μάγισσα Κίρκη. Το θέμα δεν είναι η εκδίκηση αλλά ότι τετοιοι άνθρωποι δεν ΠΡΕΠΕΙ να μεγαλώνουν παιδιά. Κάνε τα πάντα για να μην μεγαλώσουν μαζί τους, ασφαλώς και πρέπει το παιδί να βλέπει τους παππούδες του αλλά πουθενά δεν ειναι γραμμένο ότιπρέπει και να τα μεγαλώνουν.
Για μένα εδώ το μυστικό είναι η συνεργασία με τον σύζυγο. Οσο και αν νομίζεις ότι μπορεί να πληγωθεί καλό είναι να του μιλήσεις και να εκφράσεις τους προβληματισμούς σου.
Επιλέγουμε και είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο όχι με τους γονείς του.
Καλή επιτυχία
Καλησπέρα σας.
Έψαχνα κάτι άσχετο και έπεσα πάνω στο πρόβλημα αυτής της κοπέλας.Ειλικρινά θλίβομαι όταν διαβάζω ή ακούω για ανθρώπους-και μάλιστα εξαιρετικά κοντινούς στο μωρό- που σαμποτάρουν τη μητρότητα με τον χειρότερο τρόπο.Δεν ξέρω τί εννοεί η φίλη μας όταν λέει ότι η μικρή πάει μόνο στην πεθερά της αλλά εγώ παιδί σε αυτούς τους ανθρώπους δεν θα άφηνα ούτε λεπτό. Όχι από εκδίκηση αλλά γιατί είναι προφανές ότι θα ανέτρεφαν το εγγόνι τους χωρίς αρχές χωρίς ευγένεια χωρίς παιδεία και κυρίως χωρίς κανένα σεβασμό προς τη μητέρα του κι αυτό είναι πιο δυσεπίλυτο από το γεγονός ότι η μικρή δεν εμπιστεύεται άλλον. Λίνα μου δεν γνωρίζω τα οικονομικά σου αλλά προκειμένου να μου μεγάλωναν το παιδί αυτά τα άτομα, θα έδινα όλο μου τον μισθό σε μια νταντά (δόξα Τον Θεό υπάρχουν εξαιρετικές κοπέλες εκεί έξω κατάλληλα ειδικευμένες γι΄αυτό)και τον πρώτο καιρό θα έμενα κι εγώ μαζί της μέχρι η μικρή να συνηθίσει και να προσαρμοστεί.Σκέψου το σοβαρά γιατί είναι κρίμα το παιδί σου να γίνει σαν τον πεθερό σου!