Ιστορία θηλασμού
από την Δήμητρα Μ.

Καλησπέρα σας. Διαβάζω το site σας εδώ και καιρό και θα ήθελα να σας δώσω συγχαρητήρια για την δουλειά σας. Η πληροφόρηση που μας δίνετε είναι πολύ σημαντική.

Θα ήθελα επίσης να μοιραστώ την δική μου ιστορία θηλασμού. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας.

Πριν μείνω έγκυος 
Πριν μείνω έγκυος, δεν είχα καμία ιδέα από μωρά και θηλασμό. Οι εμπειρίες που είχα περιορίζονταν σε δύο φίλες μου, η μία εκ των οποίων δεν θήλασε πέρα από τις 40 μέρες γιατί «δεν είχε γάλα» και η άλλη θήλασε μεν, αλλά στους 6 μήνες το έκοψε μετά από καθοδήγηση του παιδιάτρου τους γιατί «μετά τους 6 μήνες το μητρικό γάλα ούτως ή άλλως δεν προσφέρει τίποτα».

Οπότε, ο θηλασμός για μένα έπρεπε να λήγει στο εξάμηνο. Θυμάμαι, μάλιστα, που πήγα σε μία βάφτιση και μου είπαν ότι η μαμά θήλαζε ακόμη το 11 μηνών κοριτσάκι της. «Καλά, ακόμα θηλάζει;» είπα. Μου φάνηκε πολύ παράξενο. Σκέφτηκα ότι θα το κάνει μαμμόθρεφτο και κακομαθημένο. Δικαίωσα αυτή τη μαμά πολύ αργότερα.

Στην εγκυμοσύνη
Με το που έμεινα έγκυος, άρχισα να ψάχνω διάφορες πληροφορίες για το πώς να μεγαλώσεις με τον καλύτερο τρόπο το παιδί σου, ανάμεσα στις οποίες και πληροφορίες για τον θηλασμό. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο θηλασμός συνιστάται τουλάχιστον μέχρι τον δεύτερο χρόνο. Στην αρχή μου φάνηκε υπερβολικό. Όσο πιο πολύ διάβαζα, όμως, τόσο πιο πολύ πειθόμουν. Και όχι μόνο. Μάθαινα ΠΩΣ να θηλάσω. Δηλαδή πώς να ξεκινήσει ο θηλασμός, πώς να βάλω το παιδί στο  στήθος, πώς να μην υποκύψω στο να δώσω ξένο γάλα.

Πολύ πριν γεννήσω είχα διαμορφώσει άποψη. Θα θήλαζα το παιδί μου αμέσως μετά τον τοκετό και θα είχα το παιδί στο δωμάτιο (άρα επιπλέον έξοδα, αφού κάτι τέτοιο μόνο σε μονόκλινο επιτρεπόταν από τις κλινικές). Θα έβγαινα από την κλινική στις 2 μέρες, ώστε να μειώσω το κόστος.

Επειδή περίμενα ότι στην κλινική το περιβάλλον θα ήταν εχθρικό για θηλασμό, αποφάσισα ότι χρειάζομαι εξωτερική υποστήριξη. Διάλεξα παιδίατρο φιλικό προς τον θηλασμό. Πήγα σε μαθήματα ανώδυνου τοκετού και ενημερώθηκα από τη μαία για τον θηλασμό. Μίλησα, επίσης, με την γυναικολόγο μου. Μου είπε ότι θα φροντίσει να μου δώσει το παιδί αμέσως.

Στο μαιευτήριο
Ήρθε η ώρα του τοκετού. Πήγαμε στην κλινική και με το καλημέρα σας ζήτησα από τη μαία μόλις γεννήσω να μου δώσουν  αμέσως το παιδί να το θηλάσω. «Ε, δεν θα μπορέσεις να το θηλάσεις», μου είπε, «αλλά θα στο δώσουμε, μην ανησυχείς». «Θέλω να το κρατήσω για μια ώρα», της είπα. Η απάντηση ήταν «καλά», αλλά όταν ήρθε η ώρα να σπρώξω ξαφνικά η αίθουσα γέμισε κόσμο, με τους οποίους δεν είχα συνεννοηθεί για το τι ήθελα.

Με το που βγήκε η κόρη μου, η γιατρός μου την έβαλε άμεσα στην αγκαλιά μου. Μετά τα πρώτα χάδια και γλυκόλογα, την πήρε μία μαία που δεν είχα ξαναδεί να την σκουπίσει και να φροντίσει τον λώρο. Μου την έφερε για να της δώσω ένα φιλί και να την πάρει! «Όχι», της είπα, «θέλω να την κρατήσω». «Δεν γίνεται, πρέπει να την δει ο γιατρός». Η γυναικολόγος μου με υποστήριξε, αλλά η μαία επέμεινε. Στο τέλος αναγκάστηκα να συμβιβαστώ -θα μου την έφερναν εντός μιας ώρας στο δωμάτιο.

Ήταν μία ακόμη υπόσχεση που ξεχάστηκε, γιατί στις δύο ώρες ακόμη δεν την είχα. Στο τέλος, μετά από παρακάλια μου την έφεραν. Την έβαλα άμεσα στο στήθος. Η μαία μου είπε να κρατάω το στήθος σαν τσιγάρο και να την βάλω 5 λεπτά από το ένα και 5 από το άλλο. Ήξερα από αυτά που είχα διαβάσει ότι αυτό ήταν λάθος. «Καλά», της είπα και έκανα του κεφαλιού μου. Την πρώτη φορά την θήλασα 45 λεπτά συνολικά και από τα δύο στήθη.

Συνέχιζα να θηλάζω όποτε ήθελε. Προφανώς δεν την τοποθετούσα σωστά, γιατί πληγώθηκαν οι θηλές μου. Αμφότεροι γονείς και πεθερικά μου είπαν ότι φταίει το ότι δεν ακολούθησα την συμβουλή της μαίας. Άρχισε η αμφισβήτηση. Μήπως έχουν δίκιο; Πήρα τηλέφωνο την μαία με την οποία έκανα τα μαθήματα ανώδυνου. «Τι μάθαμε στα μαθήματα;», μου είπε. «Να βάζω το παιδί όσο θέλει». «Ε, αυτό θα κάνεις».

Στο σπίτι
Γυρίσαμε σπίτι την δεύτερη μέρα. Την επόμενη ήρθε μαία από την κλινική να δει το παιδί. Ίκτερος. «Θα το βάλουμε στην λάμπα και καλό είναι να του δώσεις και κανένα μπουκάλι να φύγει πιο γρήγορα ο ίκτερος». Η απάντηση ήταν όχι. Το ίδιο μου είπε και ο παιδίατρος. «Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το θηλασμό για το παιδί.». Με συμβούλευσε και τι να κάνω για τις πληγωμένες θηλές. Η λανολίνη έγινε ο καλύτερός μου σύμμαχος. Το ίδιο και η κεραλοιφή. Τις έβαζα εναλλάξ.

Την τρίτη μέρα μου κατέβηκε το γάλα. Μέσα σε δυο μέρες μου πέτρωσε το στήθος και ανέβασα πυρετό 38,5. Μίλησα με τον παιδίατρο, ο οποίος με συμβούλευσε να συνεχίσω το θηλασμό, να βγάζω το επιπλέον γάλα και μου είπε και τι επιτρέπεται να πάρω για να ρίξω τον πυρετό. Μίλησα και με μία μαία, φίλη της πεθεράς μου, που μου είπε να μην στεναχωριέμαι με τις δυσκολίες και αν συνεχίσω να θηλάζω κανονικά την μικρή, σε 2-3 εβδομάδες θα πιάνει τόσο εύκολα το στήθος που «θα της είναι φρούτο».

Ο θηλασμός είναι «φρούτο» και για τις δυο μας
Με την σωστή ενημέρωση και υποστήριξη (και από το γιατρό και από τον άντρα μου) σιγά σιγά ξεπεράσαμε όλα τα εμπόδια. Οι θηλές θρέψανε μέσα στον πρώτο μήνα, τα ξενύχτια μειωθήκανε, εμπεδώσαμε διάφορες στάσεις θηλασμού, μάθαμε πώς να θηλάζουμε δημόσια χωρίς να φαίνεται τίποτα.
Ο θηλασμός πλέον είναι παιχνιδάκι.

Η μικρή είναι 4 μηνών και δεν πήρε ποτέ ξένο γάλα. Θα συνεχίσουμε να θηλάζουμε για όσο διάστημα το θέλει το παιδί, εκτός αν υπάρξει σοβαρός ιατρικός λόγος (πχ κίνδυνος αποβολής σε νέα εγκυμοσύνη), κάτι που σε κάθε περίπτωση θα συζητήσω πρώτα με τον γιατρό μου.

Σίγουρα θα αντιμετωπίσω κριτική από το περιβάλλον μου όσο περνάνε οι μήνες και εξακολουθώ να θηλάζω. Θα είναι η ίδια κριτική που έκανα κι εγώ κάποτε σε εκείνη την μητέρα που θήλαζε το 11 μηνών μωρό της. Θα την ξεπεράσω, σκεπτόμενη ότι μπορεί αυτοί που με κρίνουν στο μέλλον να αλλάξουν και οι ίδιοι άποψη, αν πληροφορηθούν σωστά για τον θηλασμό.