Καλησπέρα με λένε Μιρέλλα και είμαι 24 χρονών.

Γέννησα το πρώτο μου παιδάκι στις 22 Μαρτίου μια μέρα μετά τα δικά μου γενέθλια 🙂

Είχα μια καλή εγκυμοσύνη γενικά αν και το παράκανα λίγο στον 7ο μήνα… είχα άγχος να προλάβω να είναι όλα έτοιμα και επειδή ο άντρας μου δεν είχε βρει ακόμα δουλειά ήθελα να τα κάνω όλα εγώ…

Μεγάλο λάθος να σκέφτεσαι ε, κάτσε να κάνω κι αυτό κι εκείνο, εντάξει μωρέ, μπορώ, το νιώθω… το μόνο που πρέπει να νιώθεις στην εγκυμοσύνη είναι το μωρό σου και το σώμα σου και τίποτα άλλο. Τέλος πάντων…

Είχα ημερομηνία 23/3 και ήμουν σίγουρη πως θα γεννήσω τέλη Φεβρουαρίου. Κάθε βράδυ έψαχνα τα σεντόνια μήπως και σπάσανε τα νερά….Φτάσαμε 21/3 και τίποτα! Η μπεμπούλα μας ήταν στο στομάχι μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε να αναπνεύσω, μόλις κουνιόμουν είχα αναγούλες κι ας μην έτρωγα σχεδόν τίποτα…

Πήγα στο γιατρό μου και μου είπε πως είναι μεγάλη για το σώμα μου και πολύ ψηλά.Θα έπρεπε να κάνουμε καισαρική αν το ήθελα. Κατά την άποψη του αν πηγαίναμε για τεχνητούς θα γεννούσα ώρες και θα ταλαιπωριόμουν εγώ και το μωρό χωρίς λόγο. Να σας πω πως ο γιατρός μου είναι ο τέλειος γιατρός. Υπέρ του θηλασμού, συζητήσιμος, χαβαλές, σου εξηγεί και είναι δίπλα σου. Στεναχωρήθηκα λοιπόν που δε θα γεννούσα φυσιολογικά

Θυμόμουν όλες τις ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ και σκεφτόμουν πως δε θα τα νιώσω όλα αυτά. Παρόλα αυτά χαλάρωσα και σκεφτόμουν μόνο πως την επόμενη μέρα θα είχα την πριγκίπισσα μου αγκαλιά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα πιστέψει πως τη χώνεψα! Χαχαχα!!

Φτιάξαμε πράγματα, πήγαμε στο νοσοκομείο, εκεί ήταν και η αδερφή μου η οποία γέννησε 19/3!

Ήμουν ήρεμη, το μόνο που φοβόμουν ήταν η επισκληρίδιος και το ότι δεν θα είχα τον Γιάννη μου μέσα όπως είχαμε αποφασίσει για τον φυσιολογικό. Ευτυχώς όμως ο γιατρός μου και ο νοσοκόμος που ήταν μέσα φέρονταν ακριβώς όπως ήθελα για να είμαι χαλαρή… έκαναν χαζομάρες τραγουδούσαν και μου εξηγούσαν τα πάντα.

Δεν το πίστευα όταν την είδα. Από τη στιγμή που με άνοιξαν μέχρι να την δω ανάποδα να κλαίει ήταν 20 λεπτά! Μου την έδωσαν αγκαλίτσα αμέσως πριν και την πλύνουν και την πήγαν στον μπαμπά της και σε όσους ήταν έξω.

Στην αίθουσα ανάνηψης, δηλαδή λίγο μετά τον τοκετό, μου την έφεραν και τη θήλασα. Βέβαια για να γίνει αυτό έπρεπε να το πω στον κατάλληλο άνθρωπο και να επιμείνω γιατί οι περισσότεροι εκεί σου λένε θα την δεις στο δωμάτιο σε δυο ώρες.

Όταν έλεγα ότι έκανα καισαρική και έχω ζητήσει rooming in γελούσαν και έλεγαν ‘καλά… θα δούμε’.


Δεν την άφησα στιγμή από δίπλα μου, μόνο για να πηγαίνει στους γιατρούς. Περπατούσα συνεχώς για να μπορώ να κουνιέμαι και να την παίρνω αγκαλιά… Το μόνο που σκεφτόμουν είναι να θηλάσουμε, μόνο να θηλάσουμε!

Όταν την έπαιρναν για μπάνιο και γιατρό πήγαινα από πίσω και κρυφοκοιτούσα  μη της δώσουν γάλα και τους το έλεγα συνεχώς. Μας είχαν μάθει όλοι!!

Ο Γιάννης μου ήταν συνεχώς δίπλα μου και χωρίς εκείνον δε θα κατάφερνα τίποτα. Κοιμόταν στο σαλόνι και όποτε ξυπνούσε η μικρή επειδή δε μπορούσα να σηκωθώ αμέσως του έκανα αναπάντητη και ερχόταν, μου την έδινε  και τη βοηθούσε να πιάσει τη θηλή.

Την τρίτη μέρα που κατεβαίνει το γάλα, άρχισαν τα τύμπανα! Πονούσα πολύ, οι θηλές είχαν πληγωθεί από τις προσπάθειες η μπέμπα έκλαιγε αφάνταστα, μαζί κι εγώ. Πλέον καθόμουν στο κρεβάτι και τα έκανε όλα ο Γιάννης! Τα είχε μάθει καλύτερα από εμένα! Έκλαιγα συνεχώς, έλεγα δεν θα τα καταφέρω, στεναχωριόμουν που δεν καταλάβαινα τι θέλει η μπέμπα μου…

Και έρχεται ο παιδίατρος… να μου πει πως έχει χάσει πολύ και “αύριο επειδή θα λείπω δώσε της συμπλήρωμα” και μου δίνει καρτούλα και τυπωμένη συνταγή (!!!!) Τον χρειαζόμουν για να πάρω λίγο τα πάνω μου ομολογώ. Τσαντίστηκα τόσο πολύ που είπα πως θα κάνω τα πάντα, αλλά ξένο γάλα δεν πρόκειται να πάρει το παιδί μου.

Γυρίσαμε στο σπίτι και εγώ ήμουν ακόμα σε σύγχυση με το θέμα του θηλασμού. Οι πληγές είχαν μεγαλώσει και υπέφερα, το στήθος ακόμα πρησμένο και η μπέμπα να μην πιάνει με τίποτα. Πήρα θήλαστρο και την τάισα 2 φορές γιατί δεν άντεχα. Λάθος… θα μπορούσε να έχει συνηθίσει το μπιμπερό. Πήρα απόφαση να πιεστώ. Δάγκωνα το χέρι του άντρα μου για όση ώρα τη θήλαζα και έκλαιγα από τον πόνο. Το βράδυ έκανα μασάζ στο στήθος ρίχνοντας ζεστό νερό για να βγαίνει το γάλα και μην πονάω απ’ το πρήξιμο.

Παράλληλα έβγαζα και με το θήλαστρο και το κρατούσα στην κατάψυξη. Όλο αυτό κράτησε 3 βδομάδες ίσως και λίγο παραπάνω. Τότε βγήκε από το νοσοκομείο και ο ανιψιός μου που ήταν πρόωρος. Του έδωσα το γάλα που έβγαζα τόσον καιρό και συνέχιζα να του βγάζω 1-2 γεύματα την ημέρα…και συνεχίζω…

Δεν υπάρχει πιο ωραία στιγμή από τη στιγμή που θηλάζω την κόρη μου ή τον ανιψιό μου. Είναι ότι πιο όμορφο έχω ζήσει στη ζωή μου. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα πια. Μεγαλώνουμε καλύτερα και από το τέλεια, βοηθάμε τον ξαδερφούλη μας για να μην πίνει μόνο το πράμα αυτό που το λένε γάλα. Κοιτώ τα ματάκια τους την ώρα που θηλάζουν που με κοιτούν κατάματα με τόση ηρεμία και ευγνωμοσύνη και θέλω τόσο να τους εξηγήσω πως τους ευχαριστώ απεριόριστα που με κάνουν και ζω εκείνες τις στιγμές.

Θέλω να πω σε όλες τις εγκύους και τις μανούλες να μη το βάζουν κάτω. Άκουσα κι εγώ πολλά και συνεχίζω να ακούω και το μόνο που κάνω είναι να γελάω… Μέχρι και ότι το πρωτόγαλα είναι κακό και πρέπει να το βγάζουμε και να το πετάμε.!!!

Θέλει πολλή υπομονή και κουράγιο αλλά δεν είναι τίποτα. Δεν συγκρίνονται αυτά που θα πάρετε και θα νιώσετε αργότερα.

Θηλάζω παντού από τις 10 κιόλας μέρες που ξεκινήσαμε τις βόλτες. Έχω ένα μαντήλι μαζί μου πάντα και τρώμε όποτε πεινάσουμε. Ούτε τρέχουμε να κρυφτούμε ούτε τίποτα. Και όποιος μας κοιτάει περίεργα τον κοιτάμε άγρια. Είμαι περήφανη και δε θα ντραπώ ποτέ για κάτι τέτοιο. Θα προσπαθήσω να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται και για την κόρη μου και για τον ανιψιό μου.

Και αν για κάποιο λόγο είστε μόνες, μη το βάζετε κάτω. Το μωρό σας είναι αυτός που θα σας σταθεί και θα σας δώσει κουράγιο κι ας μην μπορεί καν να μιλήσει.

Και κάτι ακόμα που θεωρώ βασικό. Επειδή αυτή η περίοδος της ζωής μας συνοδεύεται από καταιγισμό ορμονών μην φοβάστε να ξεσπάσετε και μην πιστέψετε πως τρελαθήκατε. Εγώ όποτε ήθελα να κλάψω έκλαιγα και σκεφτόμουν ” άντε να τελειώνουν οι ορμόνες να ησυχάσουμε.

Το ξέρω πως είμαι ευτυχισμένη με το μωράκι μου και δεν έχω τίποτα!” Οι δικοί μου το ήξεραν όλοι και όποτε έκλαιγα δεν ανησυχούσαν!Δεν σκέφτηκα ποτέ για επιλόχειο κατάθλιψη και τέτοιες βλακείες! Ήρθε το παιδί μου και εγώ θα πάθω κατάθλιψη!!!!!!;;; Έλεος!!

Ευχαριστώ όλες τις γυναίκες που έγραψαν εδώ και με βοήθησαν να διαμορφώσω την άποψη που έχω για το θαύμα αυτό που λέγεται μητρικός θηλασμός!

Photo αρχείου:  mitrikosthilasmos