Ποτέ δεν ήμουν από τις γυναίκες που ανυπομονούσαν να γίνουν μάνες. Τα μωρά τα συμπαθούσα (!) μ’ άρεσε να τα παίρνω αγκαλιά, να παίζω μαζί τους (για κανά μισάωρο) αλλά μέχρι την ηλικία του ενός χρόνου… Μετά που γίνονται ανθρωπάκια (περπατάνε, μιλάνε) μου φαινόταν πολύ “μπελάς” και τρέξιμο.

Δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήθελα να κάνω παιδιά. Μέχρι που γνώρισα τον άντρα μου… Μαζί του ναι, ήθελα να “κάνουμε” παιδιά κάποια στιγμή! Σε δύο… τέσσερα… πέντε χρόνια και βλέπουμε. Δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μας.

Όταν έμεινα έγκυος (εντελώς απρόσμενα) δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα την εγκυμοσύνη μου. Κάτι οι αναγούλες, μετά το απότομο βάρος που πήρα, λίγο οι καούρες και οι ξυνίλες μου αποσπούσαν την προσοχή από το “θαυματάκι” που μεγάλωνε μέσα μου.

Φυσικά, όταν άρχισαν οι (έντονες) κλωτσιές του γιου μου (απ’ την αρχή εγώ γνώριζα -ή ίσως ήθελα να πιστεύω- ότι είχα γιο αν και ο υπέρηχος το επιβεβαίωσε στον 5ο μήνα) το είδα”διαφορετικά” το θέμα και άρχισα να συνηθίζω τη νέα πραγματικότητα της ζωής μου.

Πήγαμε και για ψώνια για το μωρό και μαζί με τα φορμάκια, εσωρουχάκια κλπ προμηθεύτηκα και όλα τα υπόλοιπα “απαραίτητα”: μπιμπερό, πιπίλες, βουρτσάκι για να πλένω τα μπιμπερό, μου δάνεισαν και έναν αποστειρωτή, πήρα και βραστήρα, θερμός, ειδικό μηχάνημα να ζεσταίνω το γάλα… Αυτά μου είχαν πει ότι χρειάζομαι απαραίτητα να υπάρχουν…

Θυμάμαι που με ρωτούσαν διάφορες φίλες και άτομα του οικογενειακού μου περιβάλλοντος: “θα θηλάσεις;” και εγώ εντελώς φυσικά έλεγα: “Φυσικά” για να πάρω αντιφατικές απαντήσεις: “Μπράβο” ή “Καλά, κάτσε να δεις αν θα χεις γάλα”. Μ’ αυτο το τελευταίο εγώ λίγο νευρίαζα και σκεφτόμουν “Μα γιατί να μην έχω γάλα;” ενω ήμουν εντελώς άσχετη με το θηλασμό, δεν είχα δει ποτέ live θηλασμό, είχα μόνο μια δυο γνωστές μου που μου είχαν πει ότι αυτές θήλασαν τα παιδιά τους…

Σαν ιστορία. Η μητέρα μου με θήλασε 2,5 μήνες (ήμουν λέει, λαίμαργη, και τις πλήγωνα τις θηλές και με σταμάτησε) ενώ η αδελφή μου θήλασε για 9 μήνες (μάλλον ήταν πιο εκπαιδευμένη). Δηλαδή ναι μεν ήθελα να θηλάσω, αλλά στα ντουλάπια μου τα μπιμπερό ήταν έτοιμα για την πρώτη αποστείρωση! Αφού οι “οδηγίες” έλεγαν το μωρό θηλάζει και μετά του φτιάχνεις και 60ml γάλα για να σιγουρευτείς ότι χόρτασε. Άμα τα φάει πάει να πει ότι δεν είχε χορτάσει από το θηλασμό.

Ο γυναικολόγος μου, μου έλεγε καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης: “να ακούς το ένστικτό σου, αυτό θα σε οδηγήσει” και με παρότρυνε στην απόφασή μου να θηλάσω (τότε ήταν ακόμα “πρόθεση θηλασμού” από μέρους μου).

Διάβαζα και λίγα βιβλία για την εγκυμοσύνη, που ανέφεραν ότι ο θηλασμός είναι πολύ καλός κλπ αλλά καμιά ιδιαίτερη νύξη στο θέμα (δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τα πολύ χρήσιμα sites που υπάρχουν όπως το mitrikosthilasmos, αυτά βρέθηκαν στο “δρόμο” μου πολύ αργότερα, αφού ο μικρός μου ήταν ήδη 2,5 μηνών).

Γέννησα λοιπόν με το καλό, φυσιολογικά (αλλά δυστυχώς μετά από 10 ώρες έκανα και επισκληρίδιο) και μου φέραν το μωρό στο δωμάτιο μετά από 2 ωρίτσες… Ωραία.. και καθόμουν και γω και ο σύζυγος και το χαζεύαμε… Πέρασε η μαία να μας δει, αν είναι όλα καλά, αν τον έβαλα στο στήθος (Ορίστε; από τώρα; πώς; έτσι απλά;) και μου είπε “εντάξει, είναι νωρίς ακόμα, σιγά σιγά θα τον βάλουμε, ούτως ή άλλως δεν έχεις ακόμα γάλα” και έφυγε.

Την επόμενη μέρα, που μου τον ξαναφέρανε και ήρθε ξανά η μαία να μας δει, της ζήτησα να με βοηθήσει να τον βάλω στο στήθος. Τον τοποθέτησε κοιλιά με κοιλιά πάνω μου και πίεζε ελαφρά το κεφαλάκι του προς το στήθος μου και ως εκ θαύματος, άρχισε να πιπιλάει! Αυτό ήταν; έτσι γίνεται; Εύκολο φαίνεται!

Φεύγοντας η μαία μου είπε: “Τον αφήνεις 5 λεπτά από το αριστερό, μετά 5 λεπτά από το δεξί και τέρμα για να μην σου πληγώσει τις θηλές. Άσε που κουράζεται κι όλας!”.

“ΟΚ” είπα και γω, πήρα και το κινητό δίπλα μου να βλέπω την ώρα μην τυχόν και τον αφήσω κανα δευτερόλεπτο παραπάνω και συνέχισα… Περάσαν τα 5 λεπτά; ΣΤΟΠ…το άλλο βυζί μικρέ! Το δεξί όμως δεν το έπιανε καλά γιατί η ρώγα δεν ήταν αρκετά προς τα έξω οπότε επιστρατεύτηκαν θηλές σιλικόνης για βοήθεια…

Κάπως έτσι κύλησε και η δεύτερη μέρα (τώρα οι οδηγίες λέγανε 7 λεπτά από το ένα στήθος και 7 από το άλλο!) και την τρίτη μέρα πια,το βράδυ, πρήστηκε το στήθος μου “κατέβηκε” το γάλα και ζήτησα το θήλαστρο (το χα δει από την διπλανή μου που της το ‘χανε φέρει το προηγούμενο βράδυ). Χαρά εγώ, θα φάει το παιδί επιτέλους το γάλα μου (τόσες μέρες πιπίλιζε αέρα έλεγα, ήταν η “πρόβα” θηλασμού μας).

Βγάζω με το θήλαστρο και τι να δω; δεν έχω γάλα, έχω χυμό βερίκοκο!! Έβγαλα μεν 50-60ml αλλά ήταν πορτοκαλί!! Ευτυχώς μου εξήγησαν οι μαίες ότι είναι φυσιολογικό, ότι σε λίγο θα κατέβει και το γάλα που θα ναι “εκρού” προς “άσπρο” και όλα μια χαρά… Ουφ, ησύχασα!

“Έτοιμο το πρώτο μας γεύμα!” είπα και παρέδωσα το μπουκάλι με το πρωτόγαλα στη μαία για να το δώσουν στο μωρό μου (άραγε το δώσανε τελικά; ελπίζω πως ναι).

Εκείνη τη μέρα είχε περάσει και ο γυναικολόγος μου για τον καθιερωμένο έλεγχο, με ρώτησε πως τα πάμε με το θηλασμό και του είπα Α! Τέλεια, κατέβηκε και το γάλα μου σήμερα, έβγαλα το πρωτόγαλα και του το έστειλα με τη μαία! και μου λέει : “Άμα θες να ζητήσουμε αποκλειστικό θηλασμό” και εγώ απλά κούνησα τους ώμους μου σα να λέω “Δεν ξέρω, ας ζητήσουμε” χωρίς όμως να πω “Ναι, ζήτα”… Δεν ήξερα καν τι ήταν αυτό που μου πε…Τί είναι ο “αποκλειστικός θηλασμός”; Υπάρχει δηλαδή και “μη αποκλειστικός θηλασμός;” Δεν το επιδίωξα λοιπόν, αφού μου ακούστηκε σαν “ιατρικός όρος” και συνέχισα όπως είχα “μάθει” αυτές τις τρεις μέρες…

Και ήρθε η ημέρα εξόδου μας: Φεύγουμε η χαρωπή οικογένεια με το μωρό μας -που είχε και λίγο ίκτερο- ένα κουτί γάλα και μία κρέμα για τις θηλές (και τα δύο προσφορά του μαιευτηρίου!) και με τις εξής οδηγίες: Καλό καθάρισμα τις θηλές (με νερό ή χαμομήλι) 10 λεπτά από το ένα στήθος, και δέκα λεπτά από το άλλο. Συχνό τάισμα για να πέσει ο ίκτερος.

Πάμε σπίτι μια χάρα, το μωρό κοιμόταν φυσικά (μας το χαν παραδώσει ταϊσμένο προφανώς) και η πρώτη μέρα μόνοι μας ξεκίνησε με ένα μικρό άγχος: να ξυπνάω το παιδί να φάει γιατί από τον ίκτερο είχε υπνηλία και δεν ξυπνούσε.. πώς θα το ταΐζω συχνά για να του πέσει; Καθόμουν και γω στην κουνιστή μου πολυθρόνα, έπαιρνα τα μαξιλάρια μου, είχα και το ρολόι απέναντι μου και ξεκίνησα να θηλάζω.

Κάθε 3 ώρες όμως, γιατί δεν έπρεπε να “πεινάει” πιο συχνά, αυτό θα σήμαινε ότι δεν του έφτανε το γάλα μου. (Αυτό δεν μου το χαν πει στο μαιευτήριο, μου το ‘χε πει η πεθερά μου, διότι έτσι της είχε πει τότε ο γιατρός της, έτσι θήλασε και η ίδια τα παιδιά της για 2 μήνες -με συμπλήρωμα φυσικά, γιατί της είχε πει επίσης ότι το γάλα της δεν ήταν πολύ θρεπτικό, ήταν “ελαφρύ” και δεν τα έπιανε!).

Ευτυχώς το μωράκι ήταν πολύ εκπαιδευμένο και όντως ζητούσε να φάει κάθε 3 ώρες περίπου (φυσικά είχε φτάσει στα όρια του και έκλαιγε, αλλά αυτό δεν ήταν και το φυσιολογικό; τα μωρα κλαίνε συνέχεια, έτσι ξέρω!). Όταν καμία φορά μου “ζητούσε” φαγάκι στις 2,5 ώρες, τον καθυστερούσα γιατί δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του “φαγητού”, πώς θα γίνει; Σε μισή ώρα θα θηλάσεις μικρέ! Κάνε υπομονή!

Μετά από 2 μέρες όμως και αφού είχαμε πάει για δύο επανεξετάσεις για ίκτερο, μας ζήτησαν να τον αφήσουμε μέσα για θεραπεία. Αν θέλαμε μπορούσαμε να πηγαίνουμε στο επισκεπτήριο να τον βλέπουμε και να του πηγαίνω το γάλα μου. Κλάμα, στεναχώρια που θα τον άφηνα, δεν μιλιόμουν…

Πήγα στο πρώτο επισκεπτήριο, αγκαλιά με το θήλαστρο που ‘χα αγοράσει, να του βγάλω το γεύμα του… Ευτυχώς έβγαλα 60 ml -τόσο δεν πρέπει να τρώει ένα νεογέννητο; μια χαρα ήμασταν, δεν κόπηκε το γάλα από τη στεναχώρια μου όπως μου είχαν πει!- μου τον φέραν, τον είδα, τον τάισα με το μπιμπερό ότι είχα βγάλει (πόσα τραγικά λάθη έκανα η λεχώνα μέσα σε μια μόλις εβδομάδα;;;

Πραγματικά απορώ πώς κατάφερα τον αποκλειστικό θηλασμό με τόσα μπιμπερό, θήλαστρα, προγράμματα 10λέπτου!) και μου τον πήραν σε 10 λεπτά να ξαναπάει στις λάμπες. “Θα ξαναρθείτε για το επόμενο γεύμα του; Να ξέρετε πάντως ότι με το ξένο γάλα πέφτει πιο γρήγορα ο ίκτερος”… Οπότε και γω ως “καλή μάνα” είπα: “όχι, δώστε του ξένο αφού θα του πέσει πιο γρήγορα”… Το παν ήταν να τον πάρω σπίτι πιο γρήγορα, και όχι αν θα πιει το δικό μου ή το ξένο… Σωστά; (Not!)

Την άλλη μέρα τον πήραμε σπίτι ευτυχώς, με πεσμένο ίκτερο, και πιο ξυπνητό, με όρεξη για θηλασμό (Τι συνεργάσιμο παιδάκι έκανα!).

Ευτυχώς ο παιδίατρος που βρήκαμε ήταν “φιλικός” προς τον θηλασμό όπως έχει αποδειχτεί μέχρι και σήμερα, και δεν συνέστησε συμπλήρωμα, παρά τις ερωτήσεις μου περί σκόνη γάλακτος και αν αυτό που είχα για “ώρα ανάγκης” ήταν καλό ή έπρεπε να αλλάξω μάρκα, κάθε πότε πρέπει να του δίνω τσαγάκι (οι μανάδες μας έτσι λέγανε, κάθε 3 ώρες τάισμα το μωρό και αν ενδιάμεσα πεινάει τότε χαμομηλάκι!) κλπ…

Αυτός ο καημένος μου ‘λεγε “ε, δεν χρειάζεται να του δώσεις τσαγάκι, αν θα έχει πονάκια τότε το συζητάμε” εγώ όμως εκεί! Το τσαγάκι ήταν σε πρώτη θέση στο ράφι! Το χρησιμοποίησα κι όλας τον πρώτο μήνα! Και μάλιστα στεναχωριόμουν που δεν το ήθελε κι όλας και έπινε μόνο 20 ml με ξυνισμένα μούτρα το καημένο (Τι μαρτύρια του έκανα Θέε μου;).

Εν τω μεταξύ το μωρό έπαιρνε πολύ καλό βάρος, τόσο που και ο γιατρός ενθουσιάστηκε γιατί δεν είχε ξαναδεί τόσο καλή αύξηση βάρους σε μωρό που τρέφεται αποκλειστικά με μητρικό γάλα οπότε συνεχίζαμε ακάθεκτοι.

Φυσικά ενδιάμεσα δεν έλειπαν τα σχόλια (από “γνωστές” κυρίως μεγάλης ηλικίας: “Έχεις γάλα; Τρώει το μωρό; μήπως δεν του φτάνει; μήπως πεινάει; Αφού κλαίει και δείχνει να πεινάει ενώ έχουν περάσει μόνο 2 ώρες από τον τελευταίο θηλασμό!

Ή οι έξυπνες λύσεις (μιλάμε τώρα για μωρό ούτε 40 ημερών!) “Για να του κόψεις το βραδινό τάισμα (σημ. Το μωρό ξυπνούσε 12 το βράδυ, στις 3-3.30 τα ξημερώματα και στις 6 για φαγητό) θα του δίνεις όταν ξυπνάει τσάι και μετά από μερικές μέρες θα μάθει ότι δεν αξίζει τον κόπο να ξυπνάει ενδιάμεσα αφού δεν θα βρίσκει γαλατάκι και έτσι θα το “κόψει” (πού να ‘ξερα ότι έτσι το μόνο που θα “‘κοβόταν” θα ήταν το γαλατάκι μου! Ευτυχώς που ΔΕΝ τους άκουσα!). 

Ή το άλλο το κορυφαίο: “Μην του αλλάζεις πάνα το βράδυ πριν τον ταΐσεις για να νιώθει άβολα και να μην ξυπνάει να φάει και να κόψει και το βραδινό λέρωμα!” Η πλάκα είναι πως ότι καινούριο μου έλεγαν το ρωτούσα στο γιατρό μου για να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί!

Ευτυχώς αυτές τις φαϊνές ιδέες μου τις απέρριπτε ευγενικά, λέγοντας: “είναι πολύ μικρό το μωράκι για να μην τρώει το βράδυ” “δεν είναι απαραίτητο το τσάι” “καλύτερα να μην του δίνετε νερό γιατί μπορεί να φουσκώνει το στομαχάκι του και να μην τρώει μετά”. Απ’ τη μία σκεφτόμουν: “πω πω! Πόσα κόλπα υπάρχουν!” και απ’ την άλλη ευτυχώς δεν τα εφάρμοζα ακούγοντας το ένστικτο του πατέρα, το δικό μου, τις συμβολές του γιατρού και τις ανάγκες του μωρού μας.

Ο θηλασμός συνεχίστηκε λοιπόν, ακόμα όχι ακριβώς ανεμπόδιστος, αλλά είχαμε καλό ωράριο, το τσαγάκι το κόψαμε, αφού είχα αποκτήσει λίγη αυτοπεποίθηση ότι του φτάνει τελικά ΜΟΝΟ το γάλα μου (λες και το τσάι μπορούσε να του προσφέρει κάτι!), παρα τις προτροπές τις πεθεράς μου να του κάνω και λίγο ξένο γιατί μπορεί να πεινάει, και γίναμε αισίως 2 μηνών.

Εγώ ήδη έκανα και συνέχισα να κάνω κάποιες αντλήσεις για να φτιάξω μια τράπεζα γάλακτος για όταν θα γυρίσω στη δουλειά και θα αναγκαζόμουν να σταματήσω το θηλασμό και είχα βρει την πιο σωστή λύση (κατά την γνώμη μου): θα έβγαζα γάλα για να του αφήσω να χει δικό μου να πίνει για τουλάχιστον ένα μήνα μετά την επιστροφή μου στη δουλειά… Το μωρό θα ήταν 5,5 μηνών, εγώ θα “έκοβα” τον θηλασμό σίγουρα -αφού δεν γίνεται να θηλάζω και να δουλεύω, σωστά; not!- και αυτός θα ‘χε από την κατάψυξη δικό μου γάλα μέχρι να γίνει 6,5 μηνών! Τέλεια! Άλλωστε μετά τρώει τροφές και ούτως ή άλλως δεν προσφέρει κάτι σημαντικό ο θηλασμός, έτσι δεν λένε;

Κάπου εκεί βρέθηκε ο -φωτισμένος εκ Θεού- άντρας μου να μου λέει: “Να σου ζητήσω κάτι; μην είσαι απόλυτη με τον θηλασμό… Αν θέλεις γύρνα πρώτα στη δουλειά και μετά βλέποντας και κάνοντας.. Αν δεν μπορείς, το σταματάς, αλλά άσε και ένα “παραθυράκι” μήπως και καταφέρεις να τον συνεχίσεις παράλληλα” και γω έλεγα τι μου λέει τώρα αυτός; Εδώ λέμε πρέπει να γυρίσω στη δουλειά, θα λείπω κοντά 7 ώρες, θέλω να βάψω και το μαλλί που χει πάει η ρίζα στον αστράγαλο, θέλω να κάνω δίαιτα να χάσω και τα υπόλοιπα κιλά, να πιω καφέ, θέλω να… να…

Όλα αυτά δεν συνδοιάζονται με τον θηλασμό! ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ! Αλλά άντε, για χατήρι του, ας το δοκιμάσω… ας το ψάξω λίγο το θέμα… Και κάπως έτσι ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι της “γνώσης” για τα θέματα θηλασμού.

Έπεσα πάνω σε δύο τρία sites, στο δικό σας και στο parents όπου βρήκα εκατοντάδες άλλες μανούλες με τις ίδιες απορίες, τα ίδια προβλήματα (και τις λύσεις τους!) και ενημερώθηκα όσο μπορούσα (και ακόμα προσπαθώ να ενημερωθώ για τα επόμενά μας στάδια). Έμαθα και πολλές “άγνωστες” λέξεις: μαξιλάρι θηλασμού, στάσεις θηλασμού, ελεύθερος και ανεμπόδιστος θηλασμός, Σύμβουλοι θηλασμού! Baby wearing, Attachment parenting, co-sleeping… Σώθηκα!

Είδα από τί γλίτωσα με τα -τραγικά- λάθη που έκανα τις πρώτες μέρες θηλασμού, τα διόρθωσα και άρχισα να βλέπω τον θηλασμό με άλλο μάτι! Τον αγάπησα! Αγάπησα το μωρό μου ακόμα περισσότερο γιατί κατάλαβα πόσο πολύ με βοήθησε να τον θηλάσω, πόσο πολύ συνεργάστηκε και παρέβλεψε τα λάθη μου και έβαλε τα δυνατά του ώστε σήμερα να μπορούμε να “απολαμβάνουμε” και οι δύο αυτή την υπέροχη σχέση του θηλασμού!

Άρχισα να απολαμβάνω την “ελευθερία” που προσφέρει ο αποκλειστικός θηλασμός, τις ευκολίες στις μετακινήσεις μας, στα ωράρια μας, στο δέσιμο μας σαν οικογένεια… Αν με ρωτούσαν τους πρώτους 2 μήνες για τον θηλασμό τους έλεγα: “Καλός είναι μωρέ αλλά δύσκολος… κάθε 2-3 ώρες στο στήθος (ναι η καημένη! τί να πουν άλλες μανούλες που θηλάζουν 18 και 20 ώρες τι μέρα;;) δεν κοιμάμαι πολύ, κάνει 20 λεπτά (σα δε ντρέπεται κοτζάμ μωρό 2 μηνών!) να φάει, και άλλα 20 να τον ξανακοιμήσω… θα το παλέψουμε όμως”.

Τώρα όποιος με ρωτάει του λέω: “Είναι τέλειος! Ούτε 5 λεπτά δεν μας παίρνει, τρώει κατευθείαν, δεν θέλει καθόλου προετοιμασία για τα γεύματά του, το βράδυ δεν ξυπνάει ούτε αυτός ούτε εγώ, αφού με το που θα κουνηθεί, του δίνω το στήθος, τρώει κοιμισμένος και τέλος! Πάμε όπου θέλουμε χωρίς να κουβαλάμε όλο το σπίτι μαζί μας… θα το ξανάκανα χωρίς δεύτερη σκέψη!”

Ο μπαμπάς μας είναι πολύ περήφανος για μας. Τον ρωτάνε “θηλάζει το μωρό;” απαντάει “Ναι” τον ξαναρωτάνε: “Συμπλήρωμα δεν του δίνετε;” και απαντάει “Όχι, καθόλου, ποτέ δεν ήπιε” και όταν του λένε: “Μπράβο, έχει πολύ γάλα η γυναίκα σου!” (είμαι καλή αγελαδίτσα!!) χαμογελάει και μου τα λέει και γελάμε! Τον έχω ενημερώσει φυσικά για όλα όσα έχω διαβάσει…

Του χρωστάω πολλά για την πολύτιμη βοήθεια του κάθολη την διάρκεια και της εγκυμοσύνης και του θηλασμού, αλλά κυρίως του χρωστάω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” για την ψυχολογική υποστήριξη που μου παρέχει, και την προτροπή του να μην τα παρατήσω. Το ότι ο γιος μας αυτή την στιγμή απολαμβάνει το γάλα της μαμάς, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον μπαμπά μας!

Αν μπορούσα να τα ξανακάνω όλα από την αρχή, θα τα κανα πολύ διαφορετικά, πολύ πιο “σωστά”. Ήμουν όμως τόσο τυχερή που παρόλα όσα έκανα, δεν επηρεάστηκε ο θηλασμός μας και τα καταφέραμε μέχρι τώρα, που πραγματικά ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω! Το ένστικτό μας (και του πατέρα και της μητέρας) είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε και όσο και αν προσπαθούσα να το “καταπνίξω” μέσα από τις προτροπές και συμβουλές που μου έδιναν ευτυχώς αποδείχτηκε αλάθανστο!

Αυτή είναι η -τεράστια- ιστορία μας αν και μετράμε μόλις 5 μήνες θηλασμού και ελπίζουμε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα! (ελπίζω η ιστορία αποθηλασμού μας -όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, η οποία ευελπιστώ ότι θα αργήσει αρκετά- να είναι πιο εύκολη και σύντομη!).