Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Είμαι η Ρούλα, 36 χρονών και έχω ένα αγοράκι 11 μηνών. Θήλασα το μωρό μου αποκλειστικά και το θηλάζω ακόμα με πολύ αγάπη, παρόλο που ο περίγυρος μου αναρωτιέται τι μπορεί να προσφέρει ακόμα ο θηλασμός στο μωρό μου. Εγώ ξέρω.

Το μωρό μου γενικά δεν κοιμάται πολλές ώρες συνεχόμενα. Πριν 2 μήνες τον βάλαμε στο δικό του δωμάτιο αλλά ξυπνάει τη νύχτα αρκετές φορές. Δεν παίρνει πιπίλα οπότε όταν κλαίει την νύχτα τον παίρνω αγκαλιά και το νανουρίζω και τον ξαναβάζω στο κρεβατάκι του. Αλλά πλέον κουράστηκα
και γύρω στις 3 τα ξημερώματα που θα ξανά ξυπνήσει τον παίρνω και τον βάζω στο κρεβάτι μας μέχρι το πρωί γιατί αν τον ξαναπάω στο κρεβάτι του θα με ξαναξυπνήσει και πάει λέγοντας.

Τον θηλάζω στο κρεβάτι μου και μετά του δίνω το μπουκάλι στο δικό του δωμάτιο και κοιμάται καλά καλά και τον βάζω στο κρεβατάκι του. Το μεσημέρι συνήθως κοιμάται μαζί μας και χορταίνει ύπνο και αυτός και εγώ που μου λείπει πολύ ο συνεχόμενος ύπνος.

Παρακαλώ πείτε μου τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να κοιμάται περισσότερες ώρες στο κρεβάτι του; Ή όλο το βράδυ; Η μέθοδος “Άστο να κλάψει” δεν μου αρέσει καθόλου. Τη βρίσκω βάρβαρη.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Ρούλα Χ., Λάρισα

Αγαπητή Ρούλα

αχ αυτός ο ύπνος, που χάνεται (ή χαλάει) τόσο αμετάκλητα αφού γίνουμε γονείς. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές μαμάδες που να κοιμούνται το ίδιο καλά με πριν (προτού γίνουν μαμάδες)…

Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά για να προταθούν, όταν ένα μωρό κλαίει και ξυπνάει τη νύχτα -ειδικά όταν η μαμά του δε θέλει να χρησιμοποιήσει κάποιες από τις διαδεδομένες “μεθόδους ύπνου”. Άλλωστε το παιδάκι σας είναι ακόμα μικρό.

Κατά την άποψή μου, ακόμα κι αυτές οι μέθοδοι, που μαθαίνουν στα παιδάκια να κοιμούνται, πρέπει να εφαρμόζονται μετά τον πρώτο χρόνο (αν και σύμφωνα με τις ίδιες, μπορείτε ακόμα νωρίτερα). Η πιο σωστή οδηγία θα ήταν “υπομονή”.

Παρόλα αυτά, θα ήθελα να λάβετε υπόψη σας δύο πράγματα σε σχέση με τον παιδικό ύπνο. Το πρώτο είναι, ότι υπάρχει και το ιδιοσυγκρασιακό κομμάτι του ύπνου. Αυτό σημαίνει απλώς, αυτό που λέμε και ξαναλέμε, το περίφημο “κάθε παιδί είναι διαφορετικό”.

Κάποια παιδιά κοιμούνται περισσότερο και κάποια άλλα λιγότερο. Κάποια παιδιά ξυπνούν μέσα στη νύχτα, κάποια άλλα όχι. Οι ρυθμοί αυτοί έχουν να κάνουν με το ίδιο το παιδί και συνήθως δε δημιουργούν πρόβλημα. (Και η προσωπικότητα της μητέρας εμπλέκεται φυσικά στο θέμα του ύπνου:  μια πολύ αγχώδης μαμά μεταφέρει το άγχος στο βρέφος της και το κάνει να κοιμάται πιο δύσκολα). Αυτά που αποδίδονται στη διαφορετικότητα του κάθε παιδιού, φτάνουν βέβαια ως έναν βαθμό.

Κι έτσι φτάνουμε στο δεύτερο πράγμα που θα ήθελα να τονιστεί σε σχέση με τον παιδικό ύπνο (το οποίο και πάλι αφορά παιδιά από ενός έτους).

Είναι πάντα ιδανικά καλύτερο να μπορεί να κοιμάται το παιδί όλη τη νύχτα ανεμπόδιστα και ομαλά. Είναι καλύτερο επίσης, να μπορεί να ξανακοιμηθεί μόνο του, κάθε φορά που ξυπνάει για λίγο τη νύχτα.

Έχει διαφορά το να αφήνουμε το παιδί να κλαίει όλη τη νύχτα (ή για πολύ ώρα) μόνο του, από το να το ακούσουμε να κλαψουρίζει στον ύπνο του και να τρέξουμε κοντά του αμέσως. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να το κάνει να αποκτήσει ίσως μία συνήθεια, που αργότερα να χρειάζεται κάποια αυστηρότητα προκειμένου να διακοπεί.

Η μητέρα θα πρέπει να μάθει να ερμηνεύει τα σήματα που παίρνει από το μωρό της. Πότε δηλαδή το κλάμα σημαίνει κάτι πιο σοβαρό, τρόμο, πείνα ή δίψα και πότε τίποτα απ΄όλα αυτά, παρά μόνο δυσαρέσκεια για το ξύπνημα ή “ζεσταίνομαι”, “κρυώνω” κ.α.

Να πω εδώ, ότι, ανεξάρτητα με το πόσο ήρεμα και με πόση αγάπη βάζουν οι γονείς για ύπνο το μωρό τους κάθε βράδυ, η στιγμή αυτή δεν παύει να είναι για τα μικρά παιδιά μία εμπειρία μοναξιάς. Μερικά παιδάκια για να αντιμετωπίσουν  αυτήν ακριβώς τη μοναξιά και να διανύσουν επιτυχώς το μακρύ δρόμο προς την ενηλικίωση, μαζεύουν γύρω τους στο κρεβάτι, διάφορα κουκλάκια και ζωάκια.

Έχοντας κοντά τα αγαπημένα τους παιχνίδια τα βοηθά να διαχειριστούν τα συναισθήματα αποχωρισμού, μια που “αντικαθιστούν” λιγουλάκι τη μαμά. Αυτή η διαδικασία της τακτοποίησης των παιχνιδιών στο κρεβάτι μπορεί να προέρχεται κι από την ταύτισή του με τη μητέρα (“όπως με βάζει κι εμένα η μαμά στο κρεβάτι να κοιμηθώ, έτσι βάζω κι εγώ τα παιχνίδια μου για νάνι”).

Ένα σταθερό τελετουργικό πριν τον ύπνο θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει, με την έννοια ότι βοηθά το παιδί να έχει κοντά του τη μαμά όλη αυτή την ώρα και μάλιστα με πολύ ευχάριστο τρόπο (μπάνιο, μασάζ, διάβασμα παραμυθιού, τραγουδάκια ή οτιδήποτε άλλο), έτσι ώστε να μη του λείπει κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Σε κάθε περίπτωση, σας εύχομαι καλή επιτυχία στο ρόλο της μαμάς.