Έτσι έλεγα στην εγκυμοσύνη μου!! Οι υπέρμαχοι του θηλασμού μου έκαναν κήρυγμα για τα οφέλη, κι εγώ κούναγα συγκαταβατικά το κεφάλι μου χαμογελώντας. Κάτσε να γεννήσω πρώτα έλεγα… και βλέπουμε!

Η ιδέα του θηλασμού με άφηνε αδιάφορη. Δεν μ’ άρεσε. 
Έβλεπα καμία φορά γυναίκες να θηλάζουν και χαμογελούσα αλλά χωρίς να μου δημιουργείτε κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Εγώ μεγάλωσα με φόρμουλα. Ο άντρας μου το ίδιο. Και είμαστε μια χαρά!! ΟΚ, ταλαιπωρηθήκαμε σαν παιδιά από ιώσεις αλλά… τυχαία είναι αυτά! (νόμιζα…).

Όταν γέννησα ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου
Τρελά ερωτευμένη με τους άντρες μου και τίποτα δεν μπορούσε να το χαλάσει αυτό! Η μαία μου έβαλε το μωρό στο στήθος Και ο γιος μου άρχιζε να ρουφά με λαιμαργία. Γεννήθηκε επαγγελματίας!!

Το στήθος μου όμως με πρόδωσε
Άρχισε να πονά φρικτά και να ματώνει. Σε κάθε άγγιγμα πεταγόμουν στο ταβάνι!! Μου έφερναν το μωρό και έκλαιγα στην ιδέα να θηλάσω. Κι όμως συνέχιζα. Για κάποιον αδιόρατο λόγο συνέχιζα πεισματικά!!

Την τελευταία νύχτα έπρεπε να πάρω ένα χάπι και ζήτησα να μην θηλάσω (άλλωστε είπαμε, δεν ήμουν και φανατική!). Επειδή όμως όπως είπα, ο γιος μου ήταν επαγγελματίας, η παράγωγη μου ήταν τρομερή και με τέτοιο πόνο ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό να ακουμπήσω το θήλαστρο.

Το ίδιο μάλλον σκέφτηκε και εκείνος κι όταν πείνασε αρνήθηκε κατηγορηματικά να πιει φόρμουλα! Κι έτσι η μαία μου τον έφερε γιατί έπρεπε να φάει και δεν έπαιρνε με τίποτα μπιμπερό!!

Γυρίσαμε στο σπίτι και η πρώτη αγορά που έκανα ήταν γάλα για ώρα ανάγκης! Η οποία τελικά δεν ήρθε ποτέ! Το στήθος πέρασε γρήγορα και θηλάζαμε πάντα και παντού! Όσο και όποτε ήθελε. Χωρίς ρολόγια, χωρίς χρόνο.

Η επαφή μαζί του ήταν κάτι το ανεπανάληπτο
Τα χαμογελάκια που μου έριχνε ευχαριστημένος 3 και 4 η ώρα την νύχτα μου έδιναν κουράγιο να συνεχίσω. Τελικά με διευκόλυνε πάρα πολύ! Για να πάμε κάπου δεν έπαιρνα 1002 συμπράγκαλα αλλά μόνο εμένα! Άντε και μια κουβερτούλα.

Δεν χρειαζόταν να ξαγρυπνα αποστειρώνοντας μπιμπερό και φτιάχνοντας γάλα αλλά τον έπαιρνα δίπλα μου αγκαλίτσα και λαγοκοιμόμουν ενώ αυτός χόρταινε. Όταν αρρωσταίνει, βγάζει δοντάκια, πονάει δεν γράφω χιλιόμετρα πάνω κάτω για να τον ανακουφίσω. Απλώς του προσφέρω στήθος…

Στο Παίδων που νοσηλεύτηκε δεν τον ενοχλούσε όταν του βάζανε το φάρμακο στην πεταλούδα γιατί η μαμά τον είχε αγκαλίτσα και τον θήλαζε. Κι ας μην πεινούσε… Χόρταινε αγάπη!!

18 μήνες μετά ακόμα θηλάζουμε
Και Θεέ μου… είναι τόσο έτοιμος για αποθηλασμό… Εγώ τον κρατάω γιατί θα μου λείψει! Την ημέρα δεν θηλάζει. Με βαριέται. Και θηλάζει μόνο το βράδυ πριν τον ύπνο…

Είμαι τόσο χαρούμενη που τα κατάφερα χωρίς δράματα, κλάματα και στενοχώριες. Έκανα ένα παιδί ανεξάρτητο ενάντια σε όλους που με “συμβούλευαν” να του το κόψω γιατί είναι αγόρι και το κάνω μαμάκια και εξαρτημένο από το στήθος!!

Το αγόρι μου είναι ένα ανεξάρτητο παιδάκι, δυνατό και πάντα (μα πάντα βρε παιδιά, ακόμα και στα πιο δύσκολα) χαμογελαστό! Είναι ένα χαρούμενο παιδάκι γιατί η μαμά του έδωσε αυτό ακριβώς που ζητούσε. Όχι μόνο τροφή από το σώμα της αλλά ψυχική τροφή… Αγάπη, ζεστασιά, παρηγοριά, στοργή, φροντίδα…

Μπορώ να γράφω ώρες για τον θηλασμό
Για τον θυμό που νοιώθω για τις γυναίκες που αρνούνται το δικαίωμα αυτό του παιδιού, για τα ωφέλη, ψυχικά και σωματικά, για την αμάθεια γιατρών και απλών ανθρώπων πάνω στο θέμα του θηλασμού…

Αλλά θα συγκρατηθώ και θα κλείσω κάπου εδώ, λέγοντας μόνο ένα ακόμα ευχαριστώ στον γιο μου που ήταν τόσο άψογος και με βοήθησε, και στον άντρα μου που πάντα με στήριζε, με πίστευε και με βοήθαγε!! Αντράκια της ζωής μου σας αγαπώ τοοοοοσοοοοοο πολύ!!!!!!

Άννα, 29 χρονών!!