Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Καλησπέρα και για ακόμη μια φορά συγχαρητήρια για τη βοήθεια και υποστήριξη που μας παρέχετε.

Είμαι μια νέα μαμά με ένα αγοράκι 11 μηνών, το οποίο και θηλάζω αποκλειστικά παράλληλα με την εισαγωγή νέων τροφών.

Από την αρχή της εισαγωγής των στέρεων τροφών ο μικρός δεν έτρωγε με όρεξη, ούτε παρουσιάζει έντονη επιθυμία να βάλει οτιδήποτε στο στόμα του, φαγώσιμο ή μη. Πάντα τρώει με δυσκολία και αφού κουβαλήσω στην κουζίνα ότι ασφαλές και παιχνιδιάρικο θα του κινήσει την προσοχή, ώστε να ανοίξει το στόμα του.

Τον τελευταίο μήνα τα γεύματα έχουν αυξηθεί και οι αντοχές μου έχουν μειωθεί δραστικά, σε σημείο που άρχισα να του φωνάζω και πριν λίγες μέρες του ζούληξα το κουτάλι στο στόμα αγανακτισμένη. Έκλαιγα απαρηγόρητη για δυο μέρες και από τότε τον αφήνω να φάει 2-3 κουταλιές (κι αυτές χωρίς όρεξη) και μετά τον κατεβάζω από το καρεκλάκι να παίξουμε.

Από μωρό ήμουν κι εγώ πολύ δύσκολο παιδί, απ΄ότι μου λέει η μαμά μου. Όλοι οι συγγενείς και φίλοι θυμούνται χαρακτηριστικά την ταλαιπωρία της και τα γοερά μου κλάματα στις προσπάθειές της να φάω. Άρχισα να τρώω με σχετική όρεξη στα 25!

Πριν γεννήσω το γιο μου μού είχε πει: “Εύχομαι μόνο να μην είναι δύσκολος στο φαΐ σαν εσένα!” Δεν ξέρω αν φταίνε τα γονίδια ή η “αυτοεκπληρούμενη προφητεία”, και λίγο με νοιάζει.

Αυτό που θέλω να μάθω είναι κατά πόσο θεωρείτε ότι επηρεάζω χωρίς να το θέλω τις διατροφικές συνήθειες του παιδιού μου έχοντας βιώσει κι εγώ ανάλογες καταστάσεις. Τι θα πρέπει να έχω υπόψιν μου; Δε θέλω να περάσει τα ίδια και γι΄αυτό θορυβήθηκα έντονα μετά από το περιστατικό με το κουτάλι.

Οι συμβουλές και κατευθύνσεις σας παράλληλα με οποιαδήποτε ενημέρωση σχετικά με το θέμα αυτό ή βιβλίο που θα μπορούσα να διαβάσω θα μου ήταν πολύτιμες. Είμαι εκπαιδευτικός και από τα λίγα που ξέρω αναφορικά με την ψυχολογία του παιδιού και τα πρώτα, θεμελιώδη χρόνια της ζωής του με κάνουν να ανησυχώ πολύ για τον τρόπο που αντιμετωπίζω κι εγώ τις καταστάσεις αυτές.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Με εκτίμηση,
Δήμητρα Φ. Ταύρος, Αθήνα

Αγαπητή Δήμητρα

ένα άλλο κοινό άγχος στους γονείς είναι αυτό που αφορά τη λήψη τροφής. Γιατί άραγε;

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το γράμμα σας και παρατήρησα, ότι, ενώ μου αναφέρετε πράγματα για τη σχέση σας με τη δική σας μητέρα, καθώς και για την (ανάλογη με τη δική σας;) σχέση του παιδιού με το φαγητό, δεν αναφέρετε τίποτα που να δείχνει ότι όντως έχετε λόγους να ανησυχείτε για την ανάπτυξη του παιδιού σας.

Φαντάζομαι ότι, αν το παιδί ήταν ελλιποβαρές ή η ανάπτυξή του παρουσίαζε κάποια στασιμότητα θα το είχατε προσθέσει. “Άρα”, σκέφτηκα, “δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος ανησυχίας”. Και μάλλον εξαιτίας αυτής ακριβώς της έλλειψης λόγου, ανησυχείτε για τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα σχετικά με τη διατροφή του παιδιού…

Θα ήθελα λοιπόν να αναρωτηθείτε για μια στιγμή: Υπάρχει πραγματικά λόγος να έχετε άγχος σχετικά με τη διατροφή του παιδιού σου;

Όπως βλέπετε, στο ερώτημά σας, προσπαθώ να “απαντήσω” με.. ερωτήσεις! Είμαι σίγουρη όμως, ότι θα καταλάβετε γιατί επιλέγω αυτό τον τρόπο…

-(συνεχίζω)

Υπάρχει πραγματικός λόγος για τον οποίο θέλετε να μετατρέψετε το φαγητό σε πεδίο ανταγωνισμού; (παιχνίδια εξουσίας;)

Θέλετε πραγματικά το παιδί σας να μη μάθει να εμπιστεύεται τον εαυτό του; (αφού δεν το αφήνετε να εμπιστεύεται κάτι τόσο βασικό, όσο το ένστικτο του για την τροφή – την αίσθηση του κορεσμού; την πείνα του;)

Μήπως το φαγητό σημαίνει “αγάπη” για σας; Η ίσως “έγκριση από τη μαμά”; (Δεν είναι όμως – ή τουλάχιστον δε θα΄πρεπε να είναι)

Και τέλος, δύο σημεία που αισθάνομαι, ότι πρέπει να τονίσω:

Είναι πολύ εύκολο, έχοντας αυτή τη συμπεριφορά στο θέμα του φαγητού, να καταλήξουμε στο τέλος με ένα “γκρινιάρικο” και “δύσκολο” στο φαγητό παιδί (όπως ίσως υπήρξατε εσείς) – αφού το παιδί αισθάνεται το άγχος της μητέρας και αντιδρά σ΄αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα μεταφυσικό ή κληρονομικό σ΄αυτό!

Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Και μία από τις υποχρεώσεις του γονιού είναι να ανακαλύπτει (και να απολαμβάνει) αυτό που είναι (κι αυτό που γίνεται) το παιδί του.

Μία λοιπόν από τις διαφορές των παιδιών είναι και ο τρόπος που “εισέρχονται” στον κόσμο των στερεών τροφών. Ο αναπτυξιακός ρυθμός των παιδιών δεν είναι ίδιος, ούτε σ΄αυτόν τον τομέα.

Δώστε του το χρόνο και αναγνωρίστε του το δικαίωμα να έχει κι αυτό επιλογή και έλεγχο πάνω σε κάποια βασικά πράγματα, όπως είναι η λήψη τροφής – προστατεύοντάς το βέβαια πάντα (όπως άλλωστε υπαγορεύει ο βασικός ρόλος του γονιού).

Εύχομαι καλή επιτυχία με τη… “μάχη” του φαγητού, και μια ακόμα καλύτερη συνέχεια!