Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι σχετικά με την βία ανάμεσα στα παιδάκια…

Έχω δυο παιδάκια 26 μηνών το ένα και 5 μηνών το δεύτερο. Το ερώτημα μου αφορά το μεγάλο μου κυρίως γιο που είναι πιο ενεργό… παίζει, κάνει παρέα με άλλα παιδιά… κτλ

Πώς πρέπει να αντιμετωπίσω το παιδί μου και γενικά πώς να φερθώ όταν θα μου πει μαμά το τάδε παιδάκι με χτύπησε; η πως να αντιμετωπίσω το αντίθετο; να μου παραπονεθεί μια μαμά η ένα άλλο παιδάκι πως το δικό μου παιδί το χτύπησε; Να πω οφθαλμός αντί οφθαλμού; σε χτύπησε; ααα… χτύπησε το κι εσύ… ή ααα… χτύπησες το παιδάκι; καλά θα σου κάνει να σε χτυπήσει κι αυτό!

Γνωρίζω πως η επιστήμη της ψυχολογίας έχει προχωρήσει πολύ και βοηθά πολύ γονείς και παιδιά να αντιμετωπίσουν καταστάσεις αλλά να επισημάνω πως δεν θέλω με τίποτα ένα μαλθακό παιδί που θα το χτυπάνε, θα του επιτίθεται οποιοσδήποτε είτε λεκτικά είτε βίαια και αναφέρομαι πχ σε ένα παιδάκι που θα αναφέρει βρισιές μπροστά στο παιδί μου η το χτυπήσει ή ακόμη και το εντελώς αντίθετο… να βρίσει η να χειροδικήσει ο δικός μου γιος.

Πώς λοιπόν να αντιμετωπίσω τέτοιες καταστάσεις; πως να φερθώ στο δικό μου παιδί και πως στο ξένο; και φυσικά πως να φερθώ σε μια μαμά που θα πει το κλασσικό: “ε, παιδιά είναι τι να κάνουμε;”

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας
Σπυριδούλα Μ. Πρέβεζα

Αγαπητή Σπυριδούλα

το πώς χειρίζεται το θέμα της βίας κάποιος, είναι σε στενή συνάρτηση με το πώς αισθάνεται ο ίδιος για τους άλλους, με τις πεποιθήσεις του για τη βία, με την κοσμοθεωρία του γενικά… Με λίγα λόγια, ο κάθε άνθρωπος έχει την άποψή του και σύμφωνα μ΄αυτή θα μεγαλώσει τα παιδιά του.

Αναρωτιόμουν την ώρα που διάβαζα το γράμμα σας, αν έχει συμβεί κάτι που σας έκανε να αναρωτηθείτε σχετικά μ΄αυτά τα θέματα, ένα περιστατικό ίσως που να σας ανησύχησε και να έκανε να θελήσετε να πάρετε τη γνώμη κάποιου ειδικού… διέκρινα ίσως κάποιο άγχος στα γραφόμενα;…

Υπάρχουν κάποιες γενικές γραμμές, τις οποίες θα ήταν καλό να ακολουθούμε, αλλά θα ξανατονίσω εδώ, ότι, αν ο γονιός δεν πιστεύει σ΄αυτές όταν τις εφαρμόζει, αν δεν αντανακλούν τις πεποιθήσεις του, δεν πρόκειται να “πείσει” το παιδί του. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ εύκολα πότε εννοούμε αυτά που λέμε και πότε όχι. Ένας γονιός που χρησιμοποιεί ο ίδιος βία π.χ., πώς θα πει “όχι” στο παιδί του που θα κάνει το ίδιο;

Προσπαθήστε αρχικά (όταν δεν έχει συμβεί τίποτα ακόμα), να μην λέτε στο παιδί τί να κάνει στους άλλους αλλά να εξηγείτε τις καταστάσεις: π.χ. “όταν χτυπάς κάποιον, είναι πολύ πιθανό να σε χτυπήσει κι αυτός” ή “το παιδάκι ήθελε κι αυτό να κάνει κούνια, γιαυτό κλαίει, τί λες, να το αφήσουμε και να περιμένουμε τη σειρά μας;” κ.λ.π. Συζητήστε με το παιδί σας κάτι που έκανε. Ρωτήστε το. Πείτε του αν το θεωρείτε σωστό ή όχι, χωρίς όμως να χαρακτηρίζετε το ίδιο το παιδί (π.χ. “είσαι κακό παιδί”, “είσαι ανυπόφορος πια”, “είσαι καταστροφή”). Είναι πολύ σημαντικό να χαρακτηρίζετε την πράξη κι όχι το ίδιο το παιδί.

Καλή σας συνέχεια!