Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Έχω ένα αγόρι 3,4 μηνών. Μερί τώρα τον κοίμιζα στο κρεβάτι του και μετά έφευγα, όμως κατά την διάρκεια της νύχτας ξυπνούσε, με ζητούσε κι εγώ πήγαινα (μπορεί και πάνω από 5 φορές). Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να του μάθω να κοιμάται μόνο. Μου προφασίζεται ότι φοβάται και θέλει παρέα.

Μου ζήτησε λοιπόν την αδερφή του που είναι 6 μηνών να του την πηγαίνω με το καρότσι στο δωμάτιο του για παρέα. Ρωτάω είναι καλό αυτό; Έχω σκοπό να μετακομίσω την κούνια στο δωμάτιό του, για τον λόγο αυτό, (αν κι υπάρχει επιπλέον δωμάτιο).

Και τέλος ρωτάω αν είναι σωστό να τον αφήνω να τον παίρνει ο ύπνος μόνο του (μήπως είναι πολύ άκαρδο, τι αντιλαμβάνεται το παιδί; επειδή υπάρχει κι ένα μωρό 6 μηνών). Προσπαθώ κατά την διάρκεια της μέρας να αναπληρώσω την νυχτερινή αγκαλιά και στοργή.

Αδαμαντία Π. Ηράκλειο Κρήτης

Αγαπητή Αδαμαντία

θα διακινδυνεύσω να πω, ότι η ξαφνική μεταστροφή στη συμπεριφορά του μικρούλη σας, συνδέεται με τη γέννηση της αδελφής του.

Τα πρωτότοκα παιδιά πολλές φορές, προσπαθούν να εξασφαλίσουν με διάφορους τρόπους την αγάπη και την προσοχή της μαμάς, που αισθάνονται ότι χάνουν με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού.

Η γέννηση δεύτερου παιδιού (ή και επόμενων) αρκετές φορές αποτελεί αιτία προβληματισμού και σύγχυσης για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς. “Πώς θα το πάρει το μεγάλο παιδί;”, “τί να του πώ;”, “πώς να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις;” “μήπως το μικρό αισθάνεται τη διαφορά;”

Οι σκέψεις των γονιών και οι αντιδράσεις τους σε τέτοιες καταστάσεις εξαρτώνται από πάρα πολλά πράγματα – από το βαθμό ευαισθητοποίησης απέναντι στις ανάγκες των παιδιών, από τις απόψεις τους για το μεγάλωμα τους, από τη σειρά που είχαν εκείνοι σαν παιδιά στη δική τους οικογένεια, από την προσωπικότητα των παιδιών τους κι από πολλά άλλα ακόμη.

Οι αντιδράσεις των παιδιών επίσης ποικίλουν – κάθε παιδί και μια ξεχωριστή συμπεριφορά!

Όπως καταλαβαίνετε, οι πρακτικές “συμβουλές” που θα μπορούσα να δώσω απ΄αυτή τη θέση, είναι περιορισμένες, μια και το θέμα εξαρτάται περισσότερο από σας, τους γονείς και το παιδί σας!

Αυτό που βοηθάει στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι το να μιλάς στο παιδί, βάζοντας σε λόγια τα συναισθήματά του, δίνοντας τους όνομα.

Το να πείτε στο παιδί σας, “καταλαβαίνω ότι είσαι ανήσυχος από τότε που γεννήθηκε η αδελφή σου” ή ότι “καταλαβαίνω ότι ζηλεύεις και το βρίσκω πολύ φυσικό”, θα ανακουφίσει το παιδί, από όλα αυτά τα δύσκολα πράγματα που αισθάνεται και θα νιώσει ότι κάποιος καταλαβαίνει τί του συμβαίνει και -κυρίως- ότι αυτός ο κάποιος το αντέχει.

Είναι πολύ σημαντικό να δείξετε στο παιδί σας ότι αντιλαμβάνεστε τη ζήλεια του κι ότι αντέχετε να ζείτε μ΄αυτήν.

Μ΄αυτόν τον τρόπο, είναι περισσότερο πιθανό, να την αντέξει σιγά-σιγά και το ίδιο το παιδί και στο τέλος αυτή η ζήλεια να σβήσει από μόνη της, καθώς τα παιδιά σας μεγαλώνουν κι ανακαλύπτουν το ένα το άλλο.

Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι το τραύμα είναι πάντα για το πρώτο παιδί: αυτό είναι που θα αναγκαστεί να αποδεχτεί μία εντελώς καινούργια κατάσταση, πολύ διαφορετική απ΄ότι ήξερε ως τώρα και να ζήσει μ΄αυτή.

Κάπου είχα διαβάσει κάτι πολύ χαρακτηριστικό (και αστείο): έλεγε, ότι το να λες σ΄ένα παιδάκι, ότι θα ΣΟΥ κάνουμε ένα αδελφάκι, για ΣΕΝΑ, για να παίζεις, για να ΣΟΥ κάνει παρέα κ.λ.π., είναι το ίδιο εξωφρενικό, σα να λέει π.χ. ο σύζυγος στη σύζυγό του “θα παντρευτώ άλλη μία γυναίκα και θα σου τη φέρω στο σπίτι για να έχεις παρέα, για να σε βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού”!

Τελειώνοντας, κάτι πρακτικό: θα πρότεινα να μη μεταφερθεί η μικρή στο δωμάτιο με το μεγάλο σας παιδί. Το να αντέχουμε τη ζήλεια των παιδιών μας διαφέρει από το να τα αφήνουμε να νομίζουν ότι μπορούν να “χρησιμοποιούν” τα αδελφάκια τους για δικούς τους σκοπούς. Εσείς από τη πλευρά σας, θα πρέπει να προστατεύετε ταυτόχρονα και το μικρό σας παιδάκι, την ίδια στιγμή που αντέχετε τη ζήλεια του μεγαλύτερου!

Επίσης να προσθέσω, ότι δεν είναι καθόλου παράξενο να κοιμάται ένα παιδάκι στην ηλικία του γιου σας μόνο του, στο κρεβάτι του.

Καλή συνέχεια!