Γεια σας.
Έχω δυο παιδάκια, 25 μηνών το ένα και 4 μηνών το άλλο.
Νομίζω πως έχω ένα θέμα με τον μεγάλο μου γιο. Ακόμα και πριν την γέννηση του δεύτερου γιου μας ο “μεγάλος” μας δεν ήταν ποτέ από τα ήρεμα και υπάκουα παιδάκια. Τι εννοώ;Δεν τον θυμάμαι σχεδόν ποτέ, να κάτσει να παίξει με ένα παιχνίδι, να κάτσουμε μαζί να του διαβάσω ένα παραμύθι, να καθίσουμε να ζωγραφίσουμε….!!! Είχε κι έχει πάντα παιχνίδια κατάλληλα για την ηλικία του αλλά θα παίξει το πολύ για 5 λεπτά!! Όταν κάθομαι να παίξω κάτω μαζί του χαίρεται πολύ αλλά σε λίγα μόλις λεπτά αρχίζει να πετάει παιχνίδια και να φωνάζει!!! Του εξηγώ ήρεμα πως δεν παίζουμε έτσι, είμαστε ήρεμοι, δεν πετάμε παιχνίδια και δεν φωνάζουμε!! Αλλά μάταια.
Γενικά όταν έρχεται σε επαφή με παιδιά ενθουσιάζεται πολύ αλλά είναι άγαρμπος και φιλικά επιθετικός, δηλαδή θα θελήσει να αγκαλιάσει ένα παιδί αλλά θα το κάνει απότομα με κατάληξη να τρομάζει το άλλο παιδάκι! Μην ξεχάσω να αναφέρω πως δεν του αρέσει να του πειράζουν τα παιχνίδια του και γενικά ο,τι του ανήκει, ενώ θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να πειράζει τα πράγματα των άλλων.
Με όλη αυτή τη μακρηγορία για την οποία ζητώ συγνώμη θέλω να καταλήξω στο εξής:
μιλώντας με μια φίλη μου βρεφονηπιοκόμο, λέγοντας της τα “παράπονα” μου, είδε πως πλέον είχα απογοητευτεί και απελπιστεί από το υπερβολικά ζωηρό και ατίθασο παιδί μου, μου ανέφερε το σύνδρομο ΔΕΠΥ (διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας) και είπε πως το παρουσιάζουν κάποια παιδιά και πως είναι κάτι που διορθώνεται.Μίλησα με τον παιδίατρο του εκφράζοντάς του την επιθυμία μου να επισκεφθώ έναν παιδοψυχολόγο και μου είπε να μην φτάνω τα πράγματα στα άκρα θα το παρακολουθήσουμε και στη πορεία βλέποντας θα κρίνουμε….
Θα ήθελα τη γνώμη και τις συμβουλές σας…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας!Σπυριδούλα Μ., Πρέβεζα
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι από τις πιο μελετημένες διαταραχές της παιδοψυχιατρικής με περισσότερες από 6000 δημοσιεύσεις. Από την άλλη συνιστά μια διαταραχή που δεν παρουσιάζεται με μια τυπική κλινική εικόνα και πορεία με αποτέλεσμα να γίνονται ολοένα και πιο διαφορετικές εκτιμήσεις και κατηγοριοποιήσεις από τους ειδικούς και τα ταξινομικά συστήματα.
Σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε ένα παιδί που οι γονείς του ή οι δάσκαλοι το χαρακτηρίζουν «υπερκινητικό», εντούτοις η εμπειρία μας συχνά απέχει από την κλινική εικόνα ενός διαγνωσμένου ως υπερκινητικού παιδιού.
Ο περισσότερος κόσμος «βλέπει» μόνο το δεύτερο σκέλος της ονομασίας της διαταραχής, ωστόσο το βασικότερο πρόβλημα αυτών των παιδιών είναι η ελλειμματική προσοχή, η απροσεξία και η παρορμητικότητα, χαρακτηριστικά που τα κάνουν πολύ επιρρεπή στα ατυχήματα.
Για παράδειγμα, ένα νήπιο με ΔΕΠΥ μπορεί να βγει από το σπίτι χωρίς να ειδοποιήσει τους γονείς του ή να περάσει τον δρόμο χωρίς να ελέγξει αν έρχεται αυτοκίνητο. Επιπλέον τα χαρακτηριστικά αυτά σε συνδυασμό με την υπερκινητικότητα οδηγούν σε δυσκολίες στην κοινωνική τους προσαρμογή και σαφώς εμπλέκονται με την σχολική αποτυχία τους.
Η διαταραχή συνήθως διαγιγνώσκεται με σιγουριά όταν το παιδί πάει σχολείο (αν και κάποια συμπτώματα εμφανίζονται αρκετά νωρίτερα) γιατί εκεί φαίνονται καθαρά οι δυσκολίες προσαρμογής του. Το παιδί φαίνεται σχεδόν πάντα αφηρημένο και δεν ακούει τι λέει ο δάσκαλος, δεν μπορεί να
παραμείνει καθισμένο την ώρα του μαθήματος και δεν μπορεί να ολοκληρώσει τα μαθήματα του ή μια δραστηριότητα. Μπορεί να μην περιμένει στη σειρά για να μπει στην τάξη και όταν παίζει με άλλα παιδιά δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κανόνες των παιχνιδιών.
Η ΔΕΠΥ αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα μάθησης και συμπεριφοράς της παιδικής ηλικίας, παρουσιάζεται στο 5-7% των παιδιών παγκοσμίως και στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικά ελλείμματα παραμένουν στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή.
Η θεραπευτική προσέγγιση πολύ συχνά περιλαμβάνει και φαρμακευτική θεραπεία.
Δυο λόγια για το παιχνίδι: το παιχνίδι είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους το παιδί αναπτύσσεται και η παρουσία του είναι θεμελιώδης για την ψυχική του υγεία και ωρίμανση. Η βασική λειτουργία του παιχνιδιού είναι ότι λειτουργεί σαν μια γέφυρα μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας επιτρέποντας στο παιδί να εκφράσει έντονα συναισθήματα που δεν μπορεί να
διαχειριστεί ακόμη επαρκώς και να επεξεργαστεί τα άγχη του, τους φόβους και τις επιθυμίες του ξαναζώντας τα εκ του ασφαλούς μέσα στον φανταστικό κόσμο που δημιουργεί.
Επίσης, μιμείται τους μεγάλους και διευκολύνεται έτσι η προσπάθεια του να ταυτιστεί μαζί τους, δοκιμάζει νέους ρόλους δομώντας σιγά σιγά την δική του ταυτότητα. Μέσα από το παιχνίδι μαθαίνει πώς να μοιράζεται και να συνεργάζεται με τα άλλα παιδιά θέτοντας τις βάσεις για την δημιουργία κοινωνικών σχέσεων.
μπορείτε να τις στέλνετε ΕΔΩ
Έλενα Τερζίογλου, Κλινική Ψυχολόγος
Τέως Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com
Σπυριδούλα η ΔΕΠΥ είναι μία διαταραχή για την οποία ουσιαστικά δεν υπάρχει θεραπεία. Δίνονται φάρμακα σε βαριές περιπτώσεις και γίνονται συνεδρίες για τη διάσπαση προσοχής/ικανότητα συγκέντρωσης αλλά… μέχρι να φτάσεις εκεί, γιατί δεν σκέφτεσαι το πιο απλό; Πήγαινε το παιδί σε ένα σχολείο, να μάθει να παίζει με τα άλλα παιδιά, να μοιράζεται, να συμμετέχει. Ξέρεις πόσα παιδιά αλλάζουν συμπεριφορά και αποκτούν κανόνες από το σχολείο; Δεν έχουν όλα τα παιδιά που είναι ζωηρά ΔΕΠΥ, μην ανησυχείς άδικα. Και από την άλλη, εγώ προσωπικά δε γνωρίζω κάποιο παιδί επίσημα διαγνωσμένο με ΔΕΠΥ που να παίζει 5 λεπτά με τα παιχνίδια του…
Στεφοπούλου Μαρία-Κορίνα, MSc SLT