ΕΡΩΤΗΣΗ
Καλημέρα. Έχω μία κορούλα 2,5 μηνών` προσπαθώ να την θηλάζω αποκλειστικά και τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Ωστόσο, “ζορίζομαι” πολύ να συνεχίσω την προσπάθεια.
Ένας λόγος είναι πως δεν αισθάνομαι συμπαράσταση σε αυτή μου την προσπάθεια, καθώς όποτε η μικρή κλαίει, όλοι με κοιτάζουν και λένε πως δεν χορταίνει το παιδί. Γενικά θηλάζω αρκετές ώρες και βγαίνω έξω ελάχιστα. Αισθάνομαι ότι ο σύντροφός μου δεν ενδιαφέρεται για το τι θα φάω, πότε θα κοιμηθώ, αν θα προλάβω να μαγειρέψω και αγνοεί το πόσο εξαντλητική διαδικασία μπορεί να είναι ο θηλασμός.
Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Φταίνε άραγε τόσο πολύ οι ορμόνες μετά τον τοκετό; Αισθάνομαι ότι επηρεάζω και το παιδί με την διάθεσή μου… Μπορεί να γίνει αυτό;
Βασιλική. Κ., Π. Φάληρο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μπράβο σας που τα έχετε καταφέρει τόσο καλά! Η περίοδος από την γέννηση έως την εδραίωση της γαλουχίας είναι η πιο απαιτητική, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο μου, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό μετά την γέννηση του μωρού, η μαμά προσπαθεί να συντονιστεί κάθε φορά με τις ανάγκες του μωρού της και είναι εντελώς απορροφημένη με την φροντίδα του. Ταυτίζεται μαζί του και προσπαθεί να αναγνωρίσει κάθε φορά την συναισθηματική του κατάσταση. Για να φέρει εις πέρας αυτό το δύσκολο έργο επιστρατεύει τον δικό της ψυχισμό, τις δικές της εμπειρίες, ακόμη και εμπειρίες από τότε που εκείνη ήταν μωρό.
Ο παιδίατρος και ψυχαναλυτής D.Winnicott (1965) έχει ονομάσει αυτή την διαδικασία «πρωταρχική μητρική ενασχόληση» και την θεωρεί απαραίτητη για την ψυχική ωρίμανση του βρέφους. Η βασική λειτουργία της μητέρας είναι το να σκέφτεται εκείνη για το μωρό της τι μπορεί να έχει ανάγκη κάθε φορά γιατί το ίδιο αδυνατεί να το κάνει. Το καθησυχάζει και παράλληλα δίνει νόημα στην ένταση που το μωρό νοιώθει κάθε φορά κάνοντας την έτσι ανεκτή για εκείνο. Έτσι το βρέφος σιγά σιγά αρχίζει και δομεί εμπειρίες με νόημα, όπως για παράδειγμα, «πονάει το στομάχι μου γιατί πεινάω».
Σε αυτό το πλαίσιο όντως μπορεί να μεταφέρονται συναισθήματα από την μητέρα στο παιδί καθώς η μη λεκτική επικοινωνία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Από την άλλη πλευρά η μητέρα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του βρέφους χρησιμοποιεί τις δικές της εμπειρίες και επιπλέον δεν είναι μια κενή οθόνη πάνω στην οποία το μωρό προβάλλει τις ανάγκες του. Είναι κι εκείνη άνθρωπος με τις δικές της επιθυμίες, φόβους και άγχη.
Ο ρόλος του πατέρα σε αυτή την ευαίσθητη συναισθηματική περίοδο της μητέρας είναι να είναι θεματοφύλακας της δυάδας μητέρα-βρέφος, στηρίζοντας και φροντίζοντας την μητέρα ώστε να μπορεί απερίσπαστη να ασχολείται με το μωρό της.
Σύμφωνα με ευρήματα ερευνών οι σύζυγοι των γυναικών που θηλάζουν μπορεί να έχουν διάφορες συναισθηματικές αντιδράσεις που ποικίλουν από την χαρά και την περηφάνια που η γυναίκα τους έχει γάλα και το δίνει στο μωρό της έως το άλλο άκρο, δηλαδή να βιώνουν ζήλια επειδή νοιώθουν αποκλεισμένοι από την δυάδα μητέρα-βρέφος. Οι έρευνες αυτές υποδεικνύουν ότι οι φαντασιώσεις και οι στάση του συζύγου μπορεί να επηρεάσουν την απόφαση μιας γυναίκας να συνεχίσει τον θηλασμό (Waletzky, 1979).
Δυστυχώς είναι σύνηθες φαινόμενο το θέμα του θηλασμού να μην αντιμετωπίζεται επιστημονικά και ο καθένας να λέει ότι νομίζει πως είναι σωστό. Η νέα μητέρα, λόγω της ευάλωτης ψυχικής της κατάστασης είναι περισσότερο ευαίσθητη σε όλη αυτή την κριτική και είναι σημαντικό να έχει ψυχική υποστήριξη ώστε να συνεχίσει να θηλάζει για όσο διάστημα αποφασίσει εκείνη και το μωρό της. Επιπλέον, έτσι κι αλλιώς οι ανάγκες ενός νεογέννητου που χρήζουν άμεσης ικανοποίησης πολύ συχνά κατακλύζουν την μητέρα με αποτέλεσμα πολλές φορές να αισθάνεται ότι δεν τα καταφέρνει.
Βιβλιογραφία:
● Waletzky, L. (1979). Husband’s problems with breastfeeding. American
Journal of Orthopsychiatry, 49, 349-352.
● Winnicott, D. W. (1965), The Maturational Processes and the Facilitating
Environment. New York: International Universities Press.
μπορείτε να τις στέλνετε ΕΔΩ
Έλενα Τερζίογλου, Κλινική Ψυχολόγος
Τέως Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com
