Πάει καιρός από τότε που το blog ξεκίνησε να φιλοξενεί δικές σας αληθινές ιστορίες-εμπειρίες θηλασμού… και πραγματικά κάθε φορά χαίρομαι που τις διαβάζω και συγκινούμαι ταυτόχρονα!!
Όσες θέλετε να μοιραστείτε και τη δική σας, μπορείτε να τη στείλετε ΕΔΩ
Παρακάτω ακολουθεί η εμπειρία της καλής μου φίλης Μάρθας 🙂
Η Μάρθα και ο μπέμπης της! |
Μαρία σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, για τις πολύτιμες συμβουλές που μου πρόσφερες τις στιγμές που τις χρειαζόμουν.
Εκείνο το βράδυ που το στήθος μου είχε κάνει γρομπαλάκι από το γάλα και πονούσε, με τις συμβουλές σου και την σωστή καθοδήγηση για το τί έπρεπε να κάνω, τα κατάφερα μια χαρά και μέχρι το πρωί, είχε εξαλειφθεί το πρόβλημα.
Και πόσες άλλες απορίες που μου έχεις λύσει, πάντα πρόθυμα και με αγάπη!!!
Η προσωπική σου εμπειρία, το πείσμα σου, ο δυναμικός σου χαρακτήρας, η υποστήριξη και αγάπη σου για τον θηλασμό, έχουν οδηγήσει σε καταπληκτικά αποτελέσματα. ‘Ένα από αυτά είναι και το υπέροχο blog σου, που αναμφισβήτητα αποτελεί κλειδί επιτυχίας για έναν υπέροχο θηλασμό! Ένα μεγάλο μπράβο!!!!!!!
Ήρθε και η δική μου στιγμή να πω ότι τα κατάφερα και θήλασα τον 9μηνο δεύτερο γιό μου.
Με τον μπέμπη στην κοιλιά, φρόντισα να ενημερωθώ από όλες τις πλευρές όσον αφορά στον θηλασμό. Με το ίντερνετ, και τα βιβλία της Άννας Πατσούρου παραμάσχαλα, ξεκίνησα την δική μου προσπάθεια ενημέρωσης.
Εμπειρία από τον θηλασμό είχα, αλλά πριν 8 χρόνια που θήλασα τον πρώτο μου γιό, δεν υπήρχε ευρέως η διαδικτυακή ενημέρωση (εγώ τουλάχιστον δεν είχα ούτε καν υπολογιστή), αλλά ούτε και είχα ακούσει ποτέ το όνομα Πατσούρου.
Έτσι, παρόλο που την πρώτη φορά είχα θηλάσει για 4 μήνες, δίνοντας συγχρόνως και ξένο γάλα, δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα όπως θα ήθελα. Αυτό όμως που και τότε είχα κάνει, ήταν να πάω κόντρα στην τότε παιδίατρο μου και στον κόσμο, και να θηλάσω το μωρό, ακόμα και όταν ξεκίνησα δουλειά.
Θυμάμαι την παιδίατρο που μου είχε πει ότι θα πρηζόμουν, τον γυναικολόγο που μου σύστησε το περιβόητο χάπι, και εγώ να κρατάω το χάπι και να κλαίω και να λέω ότι δεν θέλω να ξεκόψω το μωρό από το στήθος τόσο απότομα και βίαια τόσο για μένα όσο και για εκείνο.
Έτσι ζήτησα τη γνώμη μιας φίλης, που μου είχε πει να “ρεγουλάρω” το στήθος μία εβδομάδα τουλάχιστον πριν την επιστροφή μου στη δουλειά και να θηλάζω το μωρό τις ώρες που θα το θήλαζα και μετά.
Έτσι και έκανα και τα κατάφερα για έναν μήνα ακόμα. Το θήλαστρο για μένα ήταν κάτι άγνωστο. Κανείς δεν με είχε ενημερώσει ότι μπορώ να βγάζω γάλα και να αφήνω στο σπίτι για το 3 μόλις μηνών αγοράκι μου.
Αυτή τη φορά όλα ήταν αλλιώς!
Πριν γεννήσω ακόμα, είχα ενημερώσει τον γιατρό μου, ότι θα κάνω συγκατοίκηση με το μωρό. Γέννησα μεσάνυχτα. Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη από τους πόνους και τις εξωθήσεις (μια που για 2η φορά δεν θέλησα να κάνω επισκληρίδιο), επιτέλους στις 3 παρά 10, εμφανίστηκε η μικρή μου ζωούλα.
Αφού τον εξέτασε η παιδίατρος, τον ακούμπησαν πάνω μου και κατόπιν τον έβαλαν κάτω από την λάμπα, λέγοντας μου ότι πρέπει να περιμένουμε κανένα μισάωρο για να μας μεταφέρουν στο δωμάτιο.
Το μάτι μου, ήταν διαρκώς κολλημένο πάνω του, να τον χαζεύω. Η παιδίατρος μου, κα Αλεξάνδρα Λαπόρδα, υποστηρίκτρια του θηλασμού, μου είπε φεύγοντας: Ξέρεις ε; “Ναι”” της απάντησα. “Όσο θέλει και όποτε θέλει”. Μου χαμογέλασε σύμφωνη και έφυγε.
Κορίτσια φερ’τε τον να τον βάλω να φάει” είπα στις μαίες, βλέποντας τον με το στόμα ανοιχτό να ψάχνει. Έπιασε αμέσως το στήθος και ξεκίνησε να θηλάζει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη μοναδική στιγμή, που παρά τους πόνους εγώ ένοιωθα μόνο χαρά και απίστευτη ικανοποίηση που ήδη ότι το αγοράκι μου, βρήκε στο δευτερόλεπτο το δρόμο για να φάει.
Στο δωμάτιο της κλινικής…
Μεταφερθήκαμε στο δωμάτιο και αφού οι δικοί μου και ο άντρας μου με τακτοποίησαν, μου έδωσαν πάλι την “ψυχούλα” που φαινόταν να πεινάει. “Και τώρα τα δυο μας, αγοράκι μου” του είπα και τον ξαναέβαλα να φάει.
Αυτή τη φορά δεν χρειαζόμουν κάποιον να μου δείξει πώς να τον τοποθετήσω στο στήθος. Όλα φαινόταν πολύ πιο εύκολα και ακόμα και οι πόνοι από την γέννα, όντας αναμενόμενοι, γινόταν πιο υποφερτοί. Έκαναν την δουλειά τους και τα παυσίπονα, αλλά μετρούσε και η χαρά μου που όλα πήγαιναν καλά και καμάρωνα τον μπέμπη στο κουνάκι δίπλα μου χορτάτο και υγιή.
“Την τρίτη μέρα θα κατέβει το γάλα σου” μου είπαν από την κλινική. “Να είσαι λίγο προσεκτική με τα υγρά, για να μην πρηστείς”.Το γάλα μου όμως με τους πολύ συχνούς θηλασμούς, κατέβηκε την δεύτερη μέρα και παρόλο που τρελάθηκα στα νερά, δεν πρήστηκα καθόλου.
Ο μπέμπης θήλαζε διαρκώς και συνήθως δεν προλάβαινα να φάω το φαγητό στην ώρα του, αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Με είχαν μάθει και οι μαγείρισσες, και μου χαμογελούσαν με κατανόηση (ήμουν η μόνη στην κλινική που έκανα συγκατοίκηση με το μωρό)κάθε φορά που κουβαλούσα μόνη μου τον δίσκο μου στην κουζίνα, έχοντας φάει καθυστερημένα. Παρεμπιπτόντως, η όρεξη που είχα για φαγητό, ήταν απίστευτη, αλλά και τα φαγητά φοβερά που πολλές φορές, αναπολώ!!!!!
Το μωρό έφευγε από το δωμάτιο μόνο για να το κάνουν μπάνιο και σπάνια για να τον αλλάξουν. Μου έφεραν πάνες και τον άλλαζα εγώ.
Η παιδίατρος με ενθάρρυνε κάθε φορά που ερχόταν, λέγοντας μου ότι και οι δύο τα καταφέρνουμε τέλεια. “Μια χαρά μου φαίνεσαι” μου έλεγε. “Δεν ξύπνησε πολλές φορές”; “Δεν θυμάμαι πόσες φορές ξύπνησε, γιατί ήταν πολλές” της έλεγα γελώντας κάθε πρωί που ερχόταν. Έλαμπα όμως ομολογουμένως από αυτοπεποίθηση που τον είχα δίπλα μου και που τα έκανα όλα όπως ήξερα εγώ.
“Θα πρέπει να μένει στο κουνάκι με την λάμπα”, μου είπε η παιδίατρος. Ναι, αλλά το κουνάκι το δικό του δεν έχει λάμπα. “Τί μπορούμε να κάνουμε”;, της είπα πανικόβλητη. Ή να πηγαινοέρχεσαι στον θάλαμο για να τον θηλάζεις, ή να σου δώσουν το κουνάκι στο δωμάτιο, κάτι που δεν συνηθίζεται, μου απάντησε.
Εκεί, “τα είδα όλα”. Διαπραγματεύτηκα με την κλινική, με έντονο επιχείρημα τον θηλασμό και αισίως, ο μπέμπης παρέμεινε στο δωμάτιο μου, με το νέο θερμαινόμενο κουνάκι. Μεγάλη η ανακούφιση.
Στους θηλασμούς από εκεί και πέρα, έπρεπε να αδειάζει το στήθος καλά, για να παίρνει το λίπος από το γάλα και να λερώνει περισσότερες πάνες, έχοντας σαν στόχο να αποβληθεί ο ίκτερος. Τα καταφέραμε κι εκεί και επιστρέψαμε στο σπίτι μας.
Επιτέλους σπίτι μας!
Ο μεγάλος μου γιός παρατηρούσε με θαυμασμό τον αδερφό του κάθε φορά που τον είχα στο στήθος, και πρόθυμος, μου έφερνε νερό, κατά την διάρκεια του θηλασμού.
Τα ξενύχτια έδιναν και έπαιρναν αλλά το μαξιλάρι θηλασμού καθώς και η πλαϊνή στάση, με βοηθούσαν πολύ. Πολλές φορές μπερδευόμουν, και δεν θυμόμουν πότε τον θήλασα και από ποιό στήθος, αλλά μάλλον σ’ αυτή την πρώτη περίοδο, λίγο πολύ όλες οι μανούλες το παθαίνουν. Έτσι δεν αγχωνόμουν.
Οι κολικοί, μας χτύπησαν την πόρτα, αλλά δεν ήταν τόσο έντονοι όσο στον πρώτο μου γιό. Φυσικά ο θηλασμός, βοηθάει και σ’ αυτό. Στο στήθος συνήθως το μωρό ηρεμούσε και έτσι τα πέρα-δώθε με το μωρό στην αγκαλιά ήταν λιγότερα.
Στον πρώτο μου γιό μου, η παιδίατρος που είχα τότε, επέμενε να μην αφήνω το μωρό, πέρα από μισάωρο στο στήθος (15 λεπτά από το καθένα) γιατί το μωρό θα έτρωγε αέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έτσι, αναγκαζόμουν να τον βγάζω και να συνεχίζω με το μωρό στο μάρσιπο για ώρες, την κλασική μουσική στο στερεοφωνικό, και την αϋπνία παραμάσχαλα.
Ο αποκλειστικός θηλασμός, η πιπίλα και το θήλαστρο…
Ο αποκλειστικός θηλασμός κράτησε για 6 μήνες. Η πιπίλα δόθηκε στο τρίμηνο, γιατί κάποιες στιγμές ζοριζόμουν και από το να τον βάζω στο στήθος διαρκώς ακόμα και αν δεν χρειαζόταν να φάει, εκείνος ρουφούσε και πολλές φορές, μας έβγαζε ρουκέτες. Έτσι, με την πιπίλα, μπορούσα να έχω λίγο περισσότερο χρόνο ηρεμίας.
Στις 40 μέρες, βάλαμε 2 ολόκληρα κιλά, εισπράττοντας από την κα Λαπόρδα -την παιδίατρο- ένα μεγάλο μπράβο για την επιμονή και το κουράγιο με τους συχνούς θηλασμούς. Ο μπαμπάς μας, δεν είχε αφήσει άνθρωπο που να μην πει, πόσο καλά τρώει από την μανούλα, το καμάρι του. Είναι απερίγραπτο το αίσθημα του να ξέρεις ότι το παιδί σου μεγαλώνει μόνο από σένα!
Οι αντλήσεις με το θήλαστρο, βοήθησαν για να μπορώ να κάνω τις μικρές μου αποδράσεις για κανένα καφεδάκι και έτσι μειωνόταν η αίσθηση της “δέσμευσης” που πολλές φορές νοιώθουν οι θηλάζουσες μητέρες.
Μας βοήθησε και ο τύπος της θηλής του μπιμπερό που φρόντισα να προμηθευτώ, σε φυσικό σχήμα και μέγεθος, που έρχεται πιο κοντά στο στήθος για το μωρό. Επίσης το θήλαστρο που προμηθεύτηκα με άφησε πολύ ικανοποιημένη.
Δημόσιος θηλασμός
Οι στιγμές που θήλασα το μωρό σε εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολλές και με βοήθησε πολύ κάποια εσάρπα ή κασκόλ που είχα. Μετά είχα εξοικειωθεί και κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα ακόμα κι αν στεκόταν δίπλα μου. Οι φίλες μου, γελώντας μου έλεγαν “μα πώς τα καταφέρνεις βρε θηρίο”;
Στην πορεία τα κατάφερνα περίφημα, ακόμα και χωρίς κασκόλ ή κάτι άλλο. Απλώς άνοιγα διακριτικά τα κουμπιά από το πουκάμισο ή σήκωνα την μπλούζα και έβαζα το μωρό. Ήταν θέμα εξοικείωσης και έτσι δεν στερήθηκα τις εξόδους μου με το μωρό, τον πρώτο καιρό που οι θηλασμοί ήταν συχνοί.
Το ξένο γάλα
Τις τελευταίες μέρες, ξεκινήσαμε ξένο γάλα για το βραδινό γεύμα, χωρίς όμως να έχουμε αποθηλάσει. Ο λόγος είναι ότι ο μπέμπης θηλάζει για αρκετή ώρα, και ήθελα να έχω την σιγουριά ότι όταν ξεκινούσα τη δουλειά, (ευτυχώς ο εργοδότης μου, μου έδωσε πρόθυμα το επιπλέον 6μηνο του ΟΑΕΔ), θα μπορεί κάποιος να του δώσει το πρωί γάλα, εάν βιάζομαι και δεν προλαβαίνω. Έτσι, ξεκίνησα την προσαρμογή με το βραδινό γεύμα που είναι πιο εύκολο για μένα, γιατί το πρωινό ήθελα να διατηρηθεί για λίγο ακόμα.
Την ένταξη του ξένου γάλακτος, την έκανα σε συνδυασμό με θηλασμό, δίνοντας στην αρχή λίγα γραμμάρια ξένου και στη συνέχεια θήλαζα. Έτσι δεν “κακοφάνηκε” σε κανέναν από τους δυο μας. Θα μπορούσα βέβαια να βγάζω γάλα με το θήλαστρο, ή να κάνω τράπεζα, αλλά ομολογώ ότι μου φαινόταν κάπως κουραστικό όλο αυτό, για καθημερινή χρήση (θαυμάζω τις μαμάδες που το κάνουν).
Η πρώτη στιγμή που κράτησα το μπιμπερό στα χέρια μου, ενώ το μωρό έστρεψε το κεφαλάκι του προς το στήθος, με έκανε να νοιώσω άσχημα και να βουρκώσω. Αισθάνθηκα να τον αρνούμαι, αλλά με επανέφερε η ιδέα ότι μετά θα τον βάλω και στο στήθος. Αυτή η προσαρμογή ήταν η καλύτερη και για τους δύο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου φάνηκε καθόλου εύκολο το να ετοιμάζω γάλα και απορώ γιατί θεωρείται πιο εύκολο σαν λύση. Να βράζω το νερό, να το κρυώνω για να το φέρω στην κατάλληλη θερμοκρασία, να μην καταφέρνω να αραιώσω καλά το γάλα με αποτέλεσμα να μένουν κομμάτια και να βουλώνει η θηλή από το μπιμπερό και να τραγουδάω στο μωρό μέχρι να τα κάνω όλα αυτά.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος, δεν υπάρχει κανένα χέρι ελεύθερο και έφτασα να αλλάζω κανάλι στην τηλεόραση με τα δάχτυλα των ποδιών μου, όταν ήμουν μόνη μου με το μωρό!
Μετά από όλα αυτά… έχω να πω πως:
Ο κόσμος, συνεχίζει να είναι ανημέρωτος, ή λάθος ενημερωμένος σχετικά με τον θηλασμό και σ’ αυτό συντελούν πολλοί παράγοντες.
Γνωρίζουμε τους μύθους που υπάρχουν για να αποπροσανατολίσουν τις μαμάδες από τον στόχο τους και δυστυχώς για να μείνουν μόνο μύθοι, πρέπει να καταφέρουμε να πιστέψουμε μόνο στον εαυτό μας, στο ένστικτο μας, και να βλέπουμε μόνο το μωρό και όχι το ρολόι.
Εμείς συνεχίζουμε να θηλάζουμε ακόμα τις πρώτες πρωινές ώρες πριν φύγω για τη δουλειά, για να καταφέρουμε σταδιακό και φυσικό αποθηλασμό, θέλοντας να αποφύγουμε τις λύσεις τύπου μαχαίρι. Κοστίζουν ψυχολογικά και για το μωρό αλλά και για τη μαμά, όμως και για το στήθος που δεν μπορεί να προσαρμοστεί από την μια μέρα στην άλλη.
Και για επίλογο στο δικό μου θηλασμού-στόρυ… θα ήθελα να πω τις εξής συμβουλές:
• Ενημερωθείτε όσο μπορείτε για να έχετε προκαταβολικά καλύψει όλες τις ενδεχόμενες απορίες σας, ούτως ώστε να μην πέσετε σε λάθη!
• Προμηθευτείτε μαξιλάρι θηλασμού. Στην αρχή ίσως να μην σας φανεί βολικό, αλλά στην πορεία θα ενθουσιαστείτε και δεν θα κάνετε βήμα χωρίς αυτό. Χρησιμοποιείται και ως ωραίο στήριγμα όταν αρχίσει και κάθεται το πιτσιρίκι σας!
• Οι μύθοι είναι μύθοι και μάλλον θα μας πάρει χρόνια για να εξαλειφθούν. Όσο πειστικοί και να σας φανούν κάποιοι από αυτούς που θα ακούσετε, μην επηρεαστείτε. Εσείς ξέρετε καλύτερα από τον καθένα! Εάν θέλετε να απαντάτε στα σχόλια, μπορείτε να το κάνετε, αλλά να ξέρετε ότι οι τρίτοι δεν πείθονται εύκολα. Οι περισσότεροι έχουν πειστεί για το αντίθετο από αυτό που θα τους πείτε…
• Φροντίστε να βρείτε παιδίατρο που να υποστηρίζει τον θηλασμό, ειδάλλως θα ακούσετε διάφορα, του στυλ ότι πρέπει να δώσετε συμπλήρωμα για να χορτάσει το μωρό, τσάι, ή ότι δεν παίρνει το κατάλληλο βάρος. Δεν υπάρχει μωρό που να μην χορτάσει αν μπαίνει στο στήθος τόσο συχνά όσο εκείνο θέλει.
Αν ο παιδίατρος δεν σας υποστηρίζει, θα πρέπει να μπείτε στην διαδικασία να πείσετε τους παππουδογιαγιάδες, και τον σύζυγο ότι δεν είστε άσπλαχνη μάνα και αφήνετε το παιδί σας να πεινάσει.
Παρόλο που η μητέρα μου θήλασε και εμένα και την αδερφή μου, είχε μια αμφιβολία ότι το μωρό μπορεί να αφυδατωθεί αν δεν του δώσω τσάι. Παρόλη την δική μου διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, η επιβεβαίωση της παιδιάτρου, ότι το μητρικό γάλα τα έχει όλα, ήταν που την καθησύχασε.
• Συγκατοικήστε στην κλινική με το μωρό. Ήταν πολλές οι φορές που ενώ οι μαίες γνώριζαν ότι θηλάζω αποκλειστικά, όταν πατούσα το κουδούνι με ρωτούσαν αν θέλω γάλα για το μωρό, γιατί μπερδευόταν. Όλο και κάποια θα μπερδευτεί και θα δοθεί στο μωρό μπουκάλι αν δεν το έχετε υπό τη δική σας επίβλεψη. Επίσης, υπάρχει και το ενδεχόμενο να δοθεί στο μωρό πιπίλα, έτσι να χάνει θηλασμούς και εσείς να μην μπορείτε να κουμαντάρετε το πρησμένο σας, στήθος.
Μετά από αυτή την εμπειρία, νοιώθω τύψεις που δεν το έκανα και στο πρώτο μου παιδάκι. Θυμάμαι ακόμα την μαία που μου τον είχε φέρει το πρωί, λέγοντας μου ότι το βράδυ ήταν ανήσυχος και έκλαιγε. Κι εγώ που ήμουν να τον βάλω στο στήθος να νοιώσει την μανούλα και να ηρεμήσει; σκέφτηκα τώρα μετά από 8 χρόνια.
• Να βάζετε όσο συχνά απαιτείται κρέμα για τις θηλές, πριν προλάβουν να πληγωθούν. Οι καλύτερες είναι αυτές που επιτρέπεται να μείνουν στο στήθος και δεν υπάρχει πρόβλημα να τις φάει το μωρό. Μην πλένετε διαρκώς το στήθος και ξεραίνονται οι θηλές σας. Το νερό που πέφτει στο ντουζ αρκεί.
Δείξτε υπομονή, αν πληγωθείτε. Είναι θέμα λίγων ημερών για να γίνει το στήθος πιο ανθεκτικό και να συνηθίσετε. Ακόμα κι αν θελήσετε να αντλήσετε για να μην βάζετε το μωρό στο στήθος, ξαναβάλτε το μόλις δείτε ότι είστε καλύτερα, γιατί η άντληση είναι σαφώς πιο κουραστική και το μωρό χάνει την απόλαυση της επαφής.
• Τα “απαγορευτικά” και τα “πρέπει” είναι πολύ λιγότερα από όσα λέγονται! Ενημερωθείτε κατάλληλα, για να μην σας φανεί ο θηλασμός “φυλακή”.
• Βάζετε το μωρό στο ένα στήθος σε κάθε γεύμα, για να “αδειάζει” το στήθος και να παίρνει και το λίπος που βρίσκεται στο τέλος. Μπορείτε να το βάζετε και στα δύο όταν έχει μεγαλώσει και οι ανάγκες του αυξάνονται.
Τον έβαζα και από τις δύο πλευρές, όταν τα γεύματα είχαν μειωθεί από την εισαγωγή των στερεών τροφών και η παραγωγή μου μειώθηκε, φροντίζοντας πάντα πρώτα να αδειάσει το πρώτο στήθος.
• Μην δίνετε συμπλήρωμα, γιατί θα μειωθεί η παραγωγή σας. Αν έχετε κάποια στιγμή υποψία ότι το γάλα σας μειώθηκε, πάρτε χαπάκια μαγιάς μπύρας από το φαρμακείο.
Μετά το πρώτο διάστημα, το στήθος δεν θα πρήζεται τόσο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχετε γάλα. Μην πατάτε το στήθος για να δείτε αν έχετε γάλα! Θα βγει ελάχιστο ή ενδεχομένως και καθόλου, αν είστε από τις γυναίκες που έχουν ελεγχόμενη ροή.
Στη δική μου περίπτωση, παρόλο που το μωρό τρεφόταν σωστά και αναπτυσσόταν μια χαρά, βγαίνοντας από την κλινική κατήργησα και τα επιθέματα θηλασμού, γιατί δεν λέρωνα ποτέ τις μπλούζες μου. Αυτό δεν σήμαινε φυσικά ότι δεν έχω και γάλα!
• Ρωτήστε ανθρώπους που ξέρετε ότι έχουν γνώσεις και μπορούν να σας βοηθήσουν. Η βοήθεια τους είναι σημαντική και σας βγάζει από αδιέξοδα και λάθος κινήσεις.
• Μην μιλάτε δυνατά όταν θηλάζετε το μωρό. Σκεφτείτε να τρώτε και να μιλάει κάποιος δυνατά πάνω από το κεφάλι σας. Αποφύγετε τις εντάσεις, εφαρμόζοντας την μέθοδο του “Μπενάκη-Βγαινάκη” και ότι προκύπτει λύστε το μετά το θηλασμό.
• Να μην παραλείπετε να φοράτε το σουτιέν θηλασμού. Τις φορές που δεν το φόρεσα, έκανα γρομπαλάκια σε κάποια σημεία που είχε συσσωρευτεί γάλα. Αποφύγετε τα σουτιέν που σας σφίγγουν και που ανασηκώνουν το στήθος. Αν θελήσετε να τα βάλετε για κάποια ιδιαίτερη στιγμή, μην τα φοράτε για πολλές ώρες.
• Μην επηρεαστείτε από σχόλια του τύπου “μα καλά όλη την ώρα είσαι με το στήθος έξω;” Δεν το θηλάζεις ανά τρίωρο, για να βάλεις ρέγουλα; Η ρέγουλα μπορεί να μπει με την ένταξη των στερεών τροφών. Νωρίτερα πρέπει να βλέπουμε τις ανάγκες του μωρού.
• Από το εξάμηνο και μετά… όταν ξυπνάει το μωρό μπορείτε κατά τη διάρκεια της νύχτας, να το παίρνετε αγκαλίτσα να το χαϊδεύετε για να ξανακοιμηθεί, χωρίς να το θηλάσετε, εκτός κι αν έχετε μείωση παραγωγής και θέλετε να βάλετε έναν ακόμα θηλασμό για αύξηση.
Το κλάμα του μωρού, μπορεί να σημαίνει και κάτι άλλο πέρα από το στήθος. Το βραδινό ξύπνημα για οποιοδήποτε λόγο, μετατρέπεται σε ξύπνημα για στήθος και συνήθως τα παιδιά αργούν να το σταματήσουν.
Έτσι οι θηλάζουσες μανούλες, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι το μωρό δεν χόρτασε από τον νυχτερινό θηλασμό γι’ αυτό και ξύπνησε πολλές φορές. Αυτός είναι και ένας λόγος που μπορεί κάποια μητέρα να δώσει ξένο γάλα και να σταματήσει εντελώς τον θηλασμό.
• Αποφύγετε τις πολλές επισκέψεις στο σπίτι για τον πρώτο καιρό, μέχρι να εγκατασταθεί ο θηλασμός, εκτός κι αν είναι δικοί σας άνθρωποι. Μπορεί να αισθανθείτε ότι δεν μπορείτε να ανταπεξέλθετε με ένα μωρό να κλαίει και να θέλει να θηλάσει, κι εσείς να κρατάτε το μπρίκι και να ψήνετε τον ελληνικό καφέ για την θεία του άντρα σας.
Αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, ζητήστε συγγνώμη και πάρτε το μωρό να το θηλάσετε σε άλλο δωμάτιο. Εγώ στις επισκέψεις, θήλαζα ανενόχλητη, μιλώντας χαμηλόφωνα.
• Να τρώτε μικρά γεύματα, αλλά περισσότερο να πίνετε υγρά. Το βράδυ να έχετε κάποιο μικρό σνακ κοντά σας, γιατί μπορεί να πεινάσετε και βαρεθείτε να τρέχετε στην κουζίνα. Η πείνα είναι φυσιολογική μετά το θηλασμό.
• Απολαύστε τον θηλασμό, χαρείτε τον, καμαρώστε γι’ αυτόν, μιλήστε σχετικά, υποστηρίξτε τον, πιστέψτε στα οφέλη του. Για μένα, είναι από τις ομορφότερες εμπειρίες στη ζωή μου!
Φυσικά δεν θα ήθελα να παραλείψω να ευχαριστήσω την παιδίατρο μου κα Αλεξάνδρα Λαπόρδα, για την στήριξη της στην απόφαση μου για αποκλειστικό θηλασμό, το ενδιαφέρον της για μένα και τον μπέμπη μου και τις πολύτιμες συμβουλές που μου πρόσφερε από την πρώτη στιγμή του τοκετού έως τώρα.

Συντακτική ομάδα mitrikosthilasmos.com
Πολυ τρυφερη η ιστορια σου Μαρθα. Κατα τυχη εχουμε την ιδια παιδιατρο και πιστευω πως μονο ο θεος θα της ανταποδωσει την βοηθεια που εχει προσφερει σε εκατονταδες μωρακια με τον θηλασμο. Μακαρι ολοι οι παιδιατροι να ηταν σαν κι αυτην.
Πολύ όμορφη η αφήγηση σου Μάρθα! Μπράβο σας! 🙂