Τη μαμά Τζένη τη γνωρίσαμε μέσα από την ιστορία “Ο θηλασμός όπως τον ζω 16 μήνες τώρα” που είχε μοιραστεί μαζί μας. Τώρα διαβάζουμε για το πως ξεπέρασαν μαμά και μωρό τον πρώτο και αναπόφευκτο αποχωρισμό τους λόγω μιας χειρουργικής επέμβασης που χρειάστηκε να κάνει η ίδια…
Αποφάσισα να σας γράψω για την περιπέτεια που πέρασα με την επέμβαση, στην οποία είχα αναφερθεί στην ιστορία θηλασμού μου…
Αγωνίες και σκέψεις πριν την επέμβαση…
Αφού δε γινόταν να τ’ αποφύγω και ήταν κάτι που έπρεπε να υποστώ για δεύτερη φορά στη ζωή μου (ας είναι τουλάχιστον η τελευταία…) το πήρα πια απόφαση και σταμάτησα να στενοχωριέμαι.
Όταν μου ανακοίνωσαν για το χειρουργείο, ένιωσα τόσο άτυχη, έκλαιγα… Είχα μια ελπίδα πως δε θα χρειαστεί και θα το γλιτώσω, όμως δυστυχώς…
Οι πρώτες σκέψεις μου όταν μου είπαν πως πρέπει να γίνει επέμβαση ήταν δύο:
Πως ίσως δε τα καταφέρω τελικά να γεννήσω φυσιολογικά το δεύτερο παιδάκι μας το οποίο είναι κάτι που τόσο πολύ θέλω, όταν με το καλό μείνω έγκυος ξανά. Δε γνωρίζω αν θα επηρεαστεί ένας μελλοντικός φυσικός τοκετός, εξαιτίας των νέων τομών που θα έχω. Όταν με το καλό έρθει εκείνη η στιγμή θα το ψάξω αρκετά και ελπίζω να τα καταφέρω…
Μετά, σκεφτόμουν το τι θα γίνει με το θηλασμό, διότι δεν ήθελα με τίποτα να τον διακόψω λόγω της επέμβασης. Τόσα ερωτήματα να γυρίζουν στο μυαλό μου και εγώ απελπισμένη… Αν επιτρέπεται να θηλάσει ο μικρός μου αμέσως μετά λόγω της γενικής αναισθησίας, αν θα πονάω και θα υποφέρω τόσο πολύ όπως στην καισαρική, πόσες ημέρες θα χρειαστεί να νοσηλευτώ, κι αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να βρίσκεται ο μικρός μου στην Αθήνα (γιατί μένουμε επαρχία) για να μπορώ να τον θηλάσω, τότε τι θα γίνει;
Σκεφτόμουν αν χρειαστεί, να τον φέρουν Αθήνα οι γιαγιάδες του και να μείνουν στο σπίτι κάποιου συγγενή, ώστε να βρίσκεται τουλάχιστον κοντά μου και να μπορώ να τον θηλάζω. Σκεφτόμουν όλα τα πιθανά σενάρια, χωρίς να έχω μιλήσει ακόμη με το χειρουργό που θα με αναλάμβανε.
Ποτέ δεν είχαμε χωριστεί ξανά με τον μικρούλη μου πάρα μόνο για λίγες ώρες, θα ήταν η πρώτη φορά και πολύ δύσκολη αν χρειαζόταν να μείνει μόνος χωρίς εμένα και το γάλα μου για να κοιμηθεί τη νύχτα. Το θέμα του βραδινού ύπνου και του ξυπνήματος με απασχολούσε. Τουλάχιστον εγώ το έβλεπα σαν μια μεγάλη δοκιμασία…
Ψάχνοντας για συμπαράσταση!
Άρχισα αμέσως να κάνω αναρτήσεις στις ομάδες του μητρικού θηλασμού και να ρωτάω όλο αγωνία, αν υπήρχαν άλλες μανούλες που είχε χρειαστεί να μείνουν μακριά από τα παιδάκια τους για μία ή περισσότερες βραδιές και τι έγινε με το θηλασμό.
Ευτυχώς πήρα αρκετές καθησυχαστικές απαντήσεις και ένιωσα καλύτερα. Σχεδόν όλες μου είπαν πως τα παιδάκια προσαρμόζονται εύκολα και μπορούν να μείνουν 1-2 βραδιές χωρίς να θηλάσουν. Εγώ όμως ένιωθα αρκετά αγχωμένη γιατί ήταν κάτι που δεν μου είχε ξανατύχει μέχρι τώρα…
Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι ομάδες στο διαδίκτυο, νιώθω σιγουριά και πως έχω κάποιον που με καταλαβαίνει απόλυτα. Μανούλες που μας ενώνει όλες ο θηλασμός. Και πάντα ότι και αν έχω ρωτήσει, παίρνω τις σωστές συμβουλές. Θα ήθελα να πω σ’ όλες αυτές τις μανούλες ένα τεράστιο ευχαριστώ, για τη στήριξη που έχουν προσφέρει σ’ εμένα καθώς και σ’ όλες τις θηλάζουσες μαμάδες ❤
Τελικά, ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όπως θα διαβάσετε παρακάτω…
Προετοιμασίες…
Έκλεισα ραντεβού με το χειρούργο που θα μου έκανε την επέμβαση και είχα σημειώσει κιόλας σε χαρτί, όλες τις απορίες μου για να τον ρωτήσω. Ήταν πολύ καλός, ευγενικός, μου έκανε πολύ καλή εντύπωση αμέσως και συζητήσαμε αρκετή ώρα στο ιατρείο του.
Τελικά θα έκανα την επέμβαση σε Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας και δε θα χρειαζόταν να διανυκτερεύσω στο νοσοκομείο. Το κυριότερο που με άγχωνε ήταν αυτό και ένιωσα τόσο πολύ ανακουφισμένη που θα επέστρεφα σπίτι μου την ίδια μέρα και ας πονούσα… Μου είπε επίσης πως νομίζει πως η γενική αναισθησία είναι συμβατή, αλλά θα μου έλεγε σίγουρα η αναισθησιολόγος, με την οποία θα βρισκόμουν μια ημέρα πριν το χειρουργείο για τον προεγχειρητικό έλεγχο.
Οπότε, εφόσον δε θα έμενα κανένα βράδυ στο νοσοκομείο, σκέφτηκα να μείνει η μητέρα μου και η πεθερά μου με τον μικρό. Μαζί μου θα ερχόταν μια φίλη μου που είναι και κουμπάρα μας. Μια χαρά κάθεται με τις γιαγιάδες του, οπότε θα ήμουν πολύ ήσυχη. Η μητέρα μου βέβαια ήθελε να έρθει μαζί μου, όμως της είπα πως θα είμαι πολύ πιο ήρεμη να ξέρω πως είναι κοντά στο μικρό. Και σε περίπτωση που δεν προλάβαινα να επιστρέψω, μια βραδιά ήταν και θα περνούσε…
Μετά από περίπου 2 εβδομάδες, ταξίδεψα πάλι για όλες τις απαραίτητες εξετάσεις (ακτινογραφία θώρακος, αιματολογικές, έπρεπε να με δει καρδιολόγος και αναισθησιολόγος) και την επόμενη ημέρα θα γινόταν η επέμβαση.
Όλα καλά, έκανα όλες τις εξετάσεις και έμεινε μόνο στο τέλος να με δει η αναισθησιολόγος. Εν τω μεταξύ, ξέχασα ν’ αναφέρω πως τους είχα τονίσει ότι είμαι θηλάζουσα και θέλω να μου χορηγηθούν φάρμακα τα οποία να είναι συμβατά με το θηλασμό για να το λάβουν σοβαρά υπόψιν.
Το πρώτο πράγμα που μου είπε η αναισθησιολόγος, με ευγένεια πάντα, όχι με άσχημο τρόπο, ήταν πολύ καλή και ήταν το εξής: “Να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν το θέμα του θηλασμού επειδή βλέπω πως το έχεις επισημάνει πως είσαι θηλάζουσα. Δεν υπάρχει αυτό που λένε συμβατά με το θηλασμό φάρμακα, δεν ισχύει αυτό! Θα πρέπει να μη θηλάσει το παιδάκι σου για 2 ημέρες, λόγω της γενικής αναισθησίας και των ισχυρών παυσίπονων.”. Της απαντώ και εγώ: “Μα όταν γίνεται καισαρική με γενική αναισθησία, σχεδόν αμέσως μετά δε θηλάζει το μωρό;” Την είδα κάπως απροετοίμαστη, ίσως δεν περίμενε να τη ρωτήσω κάτι τέτοιο.
Εκείνη την ώρα ξαφνιάστηκα και ταυτόχρονα αγχώθηκα πολύ που μου είπε πως δεν πρέπει να θηλάσω για 2 ημέρες και δε θυμάμαι ακριβώς να σας πω την απάντησή της. Μου είπε πως “δε θα πάθει τίποτα αν δε θηλάσει για 2 ημέρες”, ήθελα να της πω (όμως δεν το είπα) “έλα σπίτι μου να δεις τι θα γίνει αν είμαι εκεί, με βλέπει ο μικρός και δε τον θηλάζω, μάχη θα γίνει… πως δε γίνεται να κρατήσω μακριά μου το παιδί μου που έχει μάθει από νεογέννητο να πίνει το γάλα της μαμάς του και μόλις με δει θα θέλει αμέσως να θηλάσει. Αυτό δε γίνεται με τίποτα…”.
Εννοείται πως αμέσως μόλις έφυγα από εκεί, ξανάκανα ανάρτηση στη μια ομάδα, ρωτώντας πάλι κατααγχωμένη για το αν είναι συμβατή η γενική αναισθησία και μου επισύναψε αρχείο μια διαχειρίστρια να το διαβάσω, από μια επίσημη και γνωστή σελίδα για τη συμβατότητα φαρμάκων με το θηλασμό.
Η γενική αναισθησία λοιπόν είναι συμβατή και μάλιστα πολύ χαμηλού κινδύνου. Ένιωσα αμέσως ανακούφιση. Η διαχειρίστρια μου είπε πως αυτή η σελίδα συστήνεται από το Υπουργείο Υγείας, ως οδηγός για τους επαγγελματίες υγείας, αλλά προφανώς κανείς δεν έχει ασχοληθεί, παρόλο που είναι τόσο σημαντικό, γι’ αυτό οι περισσότεροι γιατροί δεν ξέρουν μ’ αποτέλεσμα λανθασμένες οδηγίες.
Δυστυχώς, όπως δεν υπάρχει ενημέρωση σε πολλά θέματα στη χώρα μας, έτσι και στο θέμα του θηλασμού επικρατούν “μαύρα μεσάνυχτα”, πολύ παραπληροφόρηση και λανθασμένη ενημέρωση. Ευτυχώς που απευθύνομαι πάντα στις υποστηρικτικές ομάδες του θηλασμού για τις απορίες μου όσον αφορά φαρμακευτικά προϊόντα και οτιδήποτε αφορά σε θέματα θηλασμού και ενημερώνομαι σωστά, αλλιώς είμαι 100% σίγουρη πως θα είχα διακόψει το θηλασμό.
Είναι πραγματικά κρίμα, να αναγκάζεται η κάθε μανούλα μέσα στο άγχος της, ν’ αναζητά εκεί βοήθεια και συμβουλές για τέτοια σοβαρά ζητήματα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να το κάνουν οι επαγγελματίες υγείας. Αλλά όπως προείπα, μας φτάνουν στο σημείο να πούμε ότι “δυστυχώς στην Ελλάδα ζούμε…”. Έχω μια μικρή ελπίδα πως κάποτε θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Και έφτασε η μέρα του χειρουργείου…
Απ’ την προηγούμενη των εξετάσεων μου είπαν πως δε ξέρουν τι ώρα θα γίνει η επέμβαση, οπότε είχα πάρει μαζί και το θήλαστρο για ν’ αποσυμφορήσω το στήθος μου σε περίπτωση που δεν προλάβαινα το πλοίο της επιστροφής, κάτι που ούτε να σκεφτώ δεν ήθελα, νόμιζα πως σίγουρα θα γυρνούσα σπίτι την ίδια μέρα.
Το θήλαστρο που έχω δεν είναι νοσοκομειακό, ένα του εμπορίου που το είχα αγοράσει. Πριν ρυθμιστεί η παραγωγή στο στήθος μου και εδραιωθεί η γαλουχία, είχα υπερπαραγωγή, πάρα πολύ γάλα και πρηζόμουν συνέχεια. Πονούσα πολύ και μέχρι τον 3ο μήνα αντλούσα κάθε φορά, μόλις τελείωνε ο μικρός το γεύμα του και από τα δύο στήθη.
Ευτυχώς που δε δημιουργήθηκαν προβλήματα με την παραγωγή μου, διότι εκ των υστέρων έμαθα μέσω των ομάδων, πως απαγορεύεται το θήλαστρο πριν την εδραίωση της γαλουχίας (νομίζω μέχρι τους πρώτους δύο μήνες, αν δε κάνω λάθος). Απλά μετά δεν πρηζόταν το στήθος και σταμάτησα ν’ αντλώ.
Τελικά μπήκα τελευταία στο χειρουργείο και πια το πήρα απόφαση πως θα έμενα για πρώτη φορά ένα ολόκληρο βράδυ μακριά απ’ το παιδάκι μου, δε μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, θα τα κατάφερναν οι γιαγιάδες μαζί με τον άντρα μου.
Μόλις 16 μήνες μετά, τόσο σύντομα, ξανά μια απ’ τα ίδια. Δέσιμο τα χέρια, φλεβοκαθετήρας με τον ορό στο ένα χέρι, πιεσόμετρο στο άλλο. Ένιωθα πως ξαναζούσα πάλι την καισαρική, με τη διαφορά πως τώρα κοιμήθηκα σε ελάχιστα λεπτά, μπορεί να ήταν και δευτερόλεπτα.
Η επέμβαση κράτησε περίπου μια ώρα και κάτι. Δε μπορούσα με τίποτα να συνέλθω από τη νάρκωση, άσχημη αίσθηση, ήθελα να κοιμάμαι συνεχώς και ένιωθα πολύ “βαριά” τα βλέφαρά μου. Και να έχω και πολύ δυνατούς πόνους σ’ όλη την περιοχή της κοιλιάς.
Ο γιατρός, μου είχε πει πως θα έχω 2 μικρές τομούλες, μια στην κοιλιά μου αριστερά και χαμηλά, λίγο πιο πάνω από την τομή της καισαρικής και την άλλη στην περιοχή του αφαλού μου. Εν τω μεταξύ ξέχασα να σας αναφέρω πως είχα και ένα μικρό κοκκίωμα, δηλαδή ένα μικρό συμπαγές “ογκάκι” που είχε δημιουργηθεί ακριβώς πάνω στην τομή της καισαρικής μου, ίσως από κάποιο εσωτερικό ράμμα, έτσι μου είχαν πει. Δε με πονούσε, απλά ήταν ενοχλητικό.
Μόλις συνήλθα απ’ τη νάρκωση, μου είπε ο χειρουργός, πως μου αφαίρεσε και το κοκκίωμα (δεν είχαμε πει κάτι γι’ αυτό όταν είχα πάει στο ιατρείο του, απλά το είδε και σκέφτηκε να το αφαιρέσει κατά τη διάρκεια της επέμβασης, δε με πείραξε καθόλου, ίσα ίσα που αυτό δείχνει πόσο καλός γιατρός είναι!). Οπότε, σκέφτομαι μέσα στη ζάλη μου, πως γι’ αυτό πονάω τόσο πολύ, έχω 3 τομές, σε 3 διαφορετικά σημεία στην κοιλιά μου. Ένιωθα γι’ άλλη μια φορά σαν “τεμαχισμένη” & να μη μπορώ να κουνηθώ απ’ τους πόνους. Τι άσχημα που ένιωθα, χάλια…
Έπρεπε να πιω γουλιά γουλιά ένα ποτήρι νερό και μετά μου είπαν να σηκωθώ να πάω στην τουαλέτα διότι με τα ούρα θα φύγει η νάρκωση. Έκανα προσπάθεια να σηκωθώ με τη βοήθεια της φίλης μου μόλις ήπια το μισό ποτήρι, όμως οι πόνοι αφόρητοι…
Μου έβαλαν έναν ορό που ήταν παυσίπονο και μου είπαν όταν νιώσω να “μαλακώνει” κάπως ο πόνος, να ξαναπροσπαθήσω να σηκωθώ. Όπως και έγινε. Μόλις τέλειωσε ο ορός, με βοήθησε η φίλη μου να σηκωθώ. Πρώτα έμεινα για λίγο καθιστή, μη τυχόν μου έρθει ζαλάδα απ’ τη νάρκωση και μετά με κράτησε για να σηκωθώ. Με “τραβούσαν” πολύ τα ράμματα και δε μπορούσα να ισιώσω το κορμί μου.
Βέβαια, σε σύγκριση με την καισαρική, καμιά σχέση. Δε ζαλίστηκα καθόλου, ενώ στην καισαρική είχα λιποθυμήσει 2 φορές διότι είχε πέσει κατακόρυφα ο αιματοκρίτης μου. Επίσης τώρα σηκώθηκα αρκετά γρήγορα λίγες ώρες μετά την επέμβαση. Την προηγούμενη φορά έγινε η καισαρική νωρίς το πρωί και σηκώθηκα να περπατήσω αργά το απόγευμα και με φρικτούς πόνους.
Αργά το απόγευμα λίγο πριν μου δώσουν εξιτήριο, μου έβαλαν τον τελευταίο ορό που ήταν αντιφλεγμονώδες και παυσίπονο, θα με “κρατήσει” όλο το βράδυ μου είπαν και μου έδωσαν οδηγίες, καθώς επίσης και ποιο παυσίπονο να πάρω απ’ το φαρμακείο.
Είχα απελπιστεί λιγάκι, επειδή πονούσα αρκετά και επειδή ούτε να ντυθώ μόνη μου δε μπορούσα, η φίλη μου με βοήθησε να ετοιμαστώ. Ένιωθα ανήμπορη και είχα πεσμένη ψυχολογία. Σκεφτόμουν πώς θα μπορέσω να τα καταφέρω να θηλάσω τον μικρό μου και να τον φροντίζω όταν θα επέστρεφα, διότι μου είπαν να προσέχω να μη σηκώνω καθόλου βάρος.
Αγόρασα το παυσίπονο που μου είπαν από το νοσοκομείο, για να το πάρω όταν πονέσω. Μετά, αφού διάβασα το φύλλο οδηγιών, αγχώθηκα γιατί έγραφε πως δεν επιτρέπεται ο θηλασμός και αμέσως ρωτάω στην ομάδα του θηλασμού για να το τσεκάρω. Μου το επιβεβαίωσαν βέβαια και μου πρότειναν να επικοινωνήσω με το γιατρό για κάποιο άλλο εναλλακτικό φάρμακο που θα μπορούσα να πάρω. Δεν τον πήρα τηλέφωνο, εφόσον δεν υπέφερα και τόσο πολύ.
Βράδυ, μακρυά από το μωρό μου…
Το βράδυ, που έμεινα στο σπίτι των νονών του μικρού μας στην Αθήνα, άντλησα για πρώτη φορά μετά από τόσους πολλούς μήνες με το θήλαστρο, διότι ένιωθα πως λίγο ακόμη και το στήθος μου θα έσκαγε, είχε πρηστεί (ο μικρός μου είχε να πιει από το προηγούμενο βράδυ της επέμβασης).
Πόσο παράξενο μου φάνηκε που δεν είχα το παιδάκι μου στην αγκαλιά μου να πιει το γάλα μου και ν’ αποκοιμηθεί εκεί όπως κάθε βράδυ… Πόσο μου έλειπε το μικρό μου αγοράκι, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να μου λείπει τόσο πολύ και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως θέλω να κλάψω, επειδή πονούσα και επειδή δεν ήμουν κοντά του…
Μόλις ξάπλωσα, η μια σκέψη μου ήταν τι να κάνει το παιδάκι μου τώρα, αν θα έχει κοιμηθεί και η άλλη να μη με πιάσουν δυνατοί πόνοι και ν’ αντέξω, για να μη χρειαστεί να πάρω το βαρύ παυσίπονο, ώστε να μπορέσω να τον θηλάσω όταν θα επέστρεφα την επόμενη μέρα. Ένιωθα τόσο πολύ εξαντλημένη που ούτε καν το κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα…
Προς μεγάλη μου έκπληξη, το επόμενο πρωί ήμουν καλύτερα. Πονούσα πολύ ακόμη, όμως κατάφερα και σηκώθηκα μόνη μου απ’ το κρεβάτι και ντύθηκα κιόλας! Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα τέτοια βελτίωση…
Άντλησα γι’ ακόμη μια φορά με το θήλαστρο, διότι πάλι είχε πρηστεί το στήθος μου. Όλες οι δραστικές ουσίες των φαρμάκων, οι οποίες είχαν περάσει στο γάλα μου από τη χθεσινή ημέρα του χειρουργείου, απ’ τη νάρκωση και τα παυσίπονα, τώρα θα είχαν φύγει με το γάλα που έβγαλα αυτές τις δύο φορές.
Αποφάσισα λοιπόν, να μην πάρω ούτε το βαρύ παυσίπονο που μου είπαν, εφόσον οι πόνοι ήταν υποφερτοί. Προτίμησα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να ταλαιπωρηθώ εγώ και να κάνω υπομονή για λίγες ημέρες, παρά να μη μπορεί να θηλάσει ο μικρός μου μόλις θα μ’ έβλεπε.
Επιτέλους, σπίτι μου!
Ξεκινήσαμε το πρωί με τη φίλη μου για το ταξίδι της επιστροφής. Ανυπομονούσα πολύ να δω τον μικρούλη μου, μου είχε λείψει τόσο…
Νωρίς το μεσημέρι ήμουν επιτέλους στο σπίτι μου. Μόλις με είδε ο μικρούλης μου έκανε πολύ χαρά, έτρεχε πέρα δώθε και γελούσε. Ήθελα τόσο πολύ να τον πάρω αγκαλιά, όμως δε μπορούσα… Μόλις κάθισα στον καναπέ, ήρθε αμέσως κοντά μου, γκρινιάζοντας και μου τραβούσε τη μπλούζα για να θηλάσει. Ήδη ένιωθα από ώρα το στήθος μου κάπως “βαρύ” και ανακουφίστηκα αμέσως μόλις ξεκίνησε να πίνει.
Ένιωθε τόση ευχαρίστηση ο μικρός μου που ήταν στην αγκαλιά μου και έπινε το γάλα μου και εγώ αισθάνθηκα λες και είχαν περάσει πολλές μέρες, μου είχε λείψει. Μέχρι το βράδυ, είχα πια χάσει το λογαριασμό στους θηλασμούς που έκανε. Ερχόταν συνέχεια και μου τραβούσε τη μπλούζα για να πιει, σαν να ήθελε ν’ αναπληρώσει το γάλα που δεν ήπιε την προηγούμενη μέρα.
Μου είπε η μητέρα μου, πως έλεγε “μαμά” και έδειχνε την πόρτα, όμως δε μου το ανέφερε για να μη στενοχωρηθώ (καλύτερα που δε μου το είπε…).
Μου είπε και για το προηγούμενο βράδυ, πως προσπάθησε να του δώσει να πιει γάλα πριν τον βραδινό ύπνο. Του είχε αγοράσει και φρέσκο και συμπυκνωμένο, να δοκιμάσει μήπως πιει. Δε με ρώτησε για να του το πάρει, μόνη της το σκέφτηκε. Αν με ρωτούσε θα της έλεγα να μην του αγοράσει γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να το πιει. Δεν πίνει μόνο επειδή πεινάει, όλη την ημέρα τρώει και με το παραπάνω, απλά το θέλει για ν’ αποκοιμηθεί. Τελικά, δοκίμασε μόνο δυο γουλιές και μετά δεν το ήθελε. Και αποκοιμήθηκε με κούνημα στην αγκαλιά, χωρίς γάλα.
Μια βραδιά ήταν και πέρασε, δεν έπαθε κάτι, ούτε αποθήλασε, ούτε τίποτα άλλο τραγικό δε συνέβη. Τελικά, η μόνη που είχε περισσότερο άγχος, ήμουν εγώ… Γενικά υπήρχε γκρίνια και λιγάκι κλάμα μέχρι να κοιμηθεί, όμως όλα καλά και ξύπνησε μόνο μια φορά τη νύχτα.
Οι πρώτες 2-3 ημέρες ήταν δύσκολες γιατί πονούσα αρκετά, μετά άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Δύο ημέρες μετά την επέμβαση, πήγα στο νοσοκομείο της περιοχής μου για να μου κάνουν μια αλλαγή. Εκεί είδα πρώτη φορά τις τομές μου. Τελικά, μου είχε ανοίξει πάλι την τομή της καισαρικής (σχεδόν όλη) για ν’ αφαιρέσει το ενδομητρίωμα και άλλη μια πολύ μικρή τομή λίγο πιο κάτω απ’ τον αφαλό μου. Μου είπε πως δεν είναι σωστό να μου έκανε και άλλη τομή, άνοιξε την πιο πρόσφατη.
Σήμερα κατάφερα να τελειώσω όλα αυτά που ήθελα να γράψω. Με το σπίτι, το παιδάκι μου και τη δουλειά, ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος. Έχουν περάσει 2 εβδομάδες από το χειρουργείο. Τώρα πια δεν πονάω καθόλου, αλλά πρέπει να προσέχω για αρκετό καιρό ακόμη, να μη σηκώνω βάρος.
Τα κατάφερα!
Πέρασα κι αυτή τη δοκιμασία και τα κατάφερα με το θηλασμό, παρά τους πόνους και την ταλαιπωρία. Νομίζω πως όλες οι μανούλες κρύβουν πολύ δύναμη μέσα τους και μπορούν να υπομείνουν πολλά για τα παιδάκια τους. Νιώθω πως ξεπέρασα ένα μεγάλο εμπόδιο, εννοείται πως πάντα υπάρχουν και πιο δύσκολες καταστάσεις απ’ αυτά που πέρασα εγώ, όμως τώρα αισθάνομαι ακόμη πιο δυνατή που πέρασα αυτή τη δοκιμασία με το χειρουργείο.
Αυτή τη φορά, είχα μέτρο σύγκρισης στους πόνους και είδα τη διαφορά. Την προηγούμενη φορά στην καισαρική κυριολεκτικά υπέφερα τόσο πολύ, ενώ τώρα μπόρεσα και άντεξα τους πόνους που ήταν πιο υποφερτοί, νομίζω πως γι’ αυτό πήρα πιο πολύ κουράγιο και ανάρρωσα γρηγορότερα. Όταν έχεις ζήσει τα χειρότερα, τα υπόλοιπα τα ξεπερνάς πολύ πιο εύκολα…
Αύριο, κλείνουμε 17 μήνες θηλασμού και δε μπορώ να το πιστέψω πως πέρασαν τόσο γρήγορα. Σαν να ήταν μόλις χτες που πρωτοθήλασε… Θα συνεχίσουμε για όσο το επιθυμεί το μικρό μου αγοράκι 💗
Μανούλες, συνεχίστε να προσφέρετε το καλύτερο στα παιδάκια σας!
Ευχαριστώ!
Τέλος, θα ήθελα να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στη κουμπάρα μου που ήταν μαζί μου την ημέρα του χειρουργείου και με βοήθησε τόσο πολύ! Καθώς και στη μητέρα μου που 2 εβδομάδες τώρα ξενυχτάει μαζί μου βοηθώντας με να θηλάζω το γιο μου, τον σηκώνει, μου τον δίνει στην αγκαλιά και μόλις αποκοιμηθεί τον ακουμπά κάτω (και θα με βοηθάει για αρκετό καιρό ακόμη, διότι μου είπαν να προσέχω με το βάρος για περίπου 3 μήνες). Ευτυχώς μένει ακριβώς κάτω από μας. Είναι ταλαιπωρία, όμως θα κάνουμε υπομονή..
Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν την ιστορία μου, πιστεύω να μη σας κούρασα. Ελπίζω να έδωσα κουράγιο στις μανούλες που ίσως σκέφτονται να τα παρατήσουν. Μία και μοναδική φορά στη ζωή του κάθε παιδιού μπορεί η μητέρα του να του προσφέρει το δώρο του θηλασμού. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο, αν σκεφτούμε πόσο καλό είναι για την υγεία του παιδιού μας. Πρέπει όλες οι μέλλουσες μανούλες να πληροφορούνται σωστά για το μητρικό θηλασμό καθώς και για τη σίτιση με φόρμουλα και τι ισχύει πραγματικά σε κάθε περίπτωση και μετά είναι καθαρά προσωπική τους υπόθεση τι γάλα θ’ αποφασίσουν να δώσουν στο παιδί τους.
Θέλω να πω, πως όσες δυσκολίες και αν τύχει να μου εμφανιστούν ξανά, είμαι σίγουρη πως θα το παλέψω με το θηλασμό, για εκείνα τα μικρά ματάκια, που με κοιτούν με τόση ικανοποίηση κάθε φορά που του προσφέρω το γάλα μου και για την ηρεμία που νιώθει κάθε φορά που θηλάζει. Νιώθω πολύ όμορφα και ευλογημένη που μεγαλώνω το παιδί μου με τροφή που φτιάχνει το σώμα μου για εκείνο. Κάπου είχα διαβάσει κάτι πολύ όμορφο, πως “το μητρικό γάλα είναι αγάπη που μετατρέπεται σε τροφή” ❤❤❤
Τέλος, να ευχηθώ καλές γιορτές σε όλο τον κόσμο, με υγεία, ευτυχία, να χαίρεστε τις οικογένειές σας, με το καλό να υποδεχτούν οι μέλλουσες μανούλες τα μωράκια τους και κουράγιο σ’ αυτές που περνάνε δυσκολίες, είτε θηλάζουν είτε όχι.


Συντακτική ομάδα mitrikosthilasmos.com