Ιστορία θηλασμού της μαμάς Νικολέττας

 

Γεια σας. Είμαι η Νικολεττα, 34 ετών και έχω δυο πανέμορφα κοριτσάκια 2 ετών και 3 μηνών. 


Η σχέση μου με το θηλασμό διττή. Απ’ τη μια έκανα τα πάντα για να θηλάσω σωστά και αποτελεσματικά και απ’ την άλλη έκανα τα πάντα για να αποθηλάσω. Να σημειώσω ότι την πρώτη μου κόρη τη θήλασα περίπου ένα τετράμηνο.

Γέννησα το καλοκαίρι φυσιολογικά μετά από μια δύσκολη σχετικά εγκυμοσύνη και έχοντας την εμπειρία της πρώτης μου λοχείας είχα πεισμώσει και είχα αποφασίσει ότι θα θηλάσω, θα προσπαθήσω τουλάχιστον αρκετό καιρό!!

Ξεκινήσαμε τέλεια… Το μωρό έπιασε αμέσως στήθος, έπαιρνε αρκετό βάρος και ‘γω ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο!! Για λίγες μέρες όμως κράτησε η χαρά… Το μωρό άρχισε να κλαίει συνέχεια, να ξυπνάει κάθε μισή ώρα σχεδόν και να θηλάζει 22 ώρες το 24ωρο!

Είχα εξαντληθεί ψυχικά, πνευματικά, σωματικά και ηθικά… Είχα χάσει τον εαυτό μου. Κόντεψα να περάσω το κατώφλι της επιλόχειας κατάθλιψης (αν δε το πέρασα ήδη). Είπα, θα κάνω υπομονή να εδραιωθεί ο θηλασμός και όλα καλά… Έτσι πέρασαν δυο μήνες. Και εγώ, έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά, 8ωρη εργασία χωρίς δυνατότητα άντλησης!! Οπότε… αντίο θηλασμός!

Ένιωσα μικρή, άχρηστη, ανίκανη να ταΐσω το παιδί μου. Έμπαινα σε φόρουμ να ενημερωθώ σχετικά με το θέμα και αισθανόμουν τιποτένια!! Τέτοιες τύψεις δημιουργούν πολλές φορές οι θηλάζουσες!!! Αυτές είναι οι καλές οι μάνες, οι έμπειρες, οι στοργικές… Εμείς που δώσαμε μπουκάλι δεν είμαστε καλές!!!! Και θέλω να καταλήξω: Ήθελα να θηλάσω πολύ, οι συνθήκες όμως ήταν απαγορευτικές!!! Γι’ αυτό πότε να μην κρίνετε! Εξαιρετική η συμβολή σας στο θέμα του θηλασμού, αλλά κατανοήστε και λίγο εμάς τις θηλάζουσες…

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Με εκτίμηση Νικολέττα