Καλημέρα  σας! Συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνετε, σας παρακολουθώ από τότε που γέννησα και ειλικρινά νιώθω πως έχω βοηθηθεί πολύ.

Σαν παιδί δεν θήλασα λόγω της μαστίτιδας της μητέρας μου, αλλά και της γενικότερης “κουλτούρας του μπιμπερό” της εποχής, συνεπώς, δεν γνώριζα τι ακριβώς σημαίνει ο θηλασμός (όχι μόνο ως προς την υγεία του παιδιού), αλλά κυρίως ως προς το δέσιμο με τη μαμά, και τη συμβολή του στην πιο υγιή ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη.

Γέννησα πρόωρα στην 36η εβδομάδα με φυσιολογικό τοκετό, αφού με είχαν πιάσει έντονοι πόνοι, είχα συσπάσεις και μεγάλη διαστολή, είχα μια εύκολη και γρήγορη γέννα, αν και αργότερα μου είπαν πως ο οξύς τοκετός ήταν ένα σοκ για το μωρό και επικίνδυνος για τη δική μου υγεία.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, μόνο που το δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο γέννησα, κράτησε στη ΜΕΝΝ το μωράκι μου για 11 μέρες. Από την αρχή μου είπαν να αντλώ το γάλα μου με θήλαστρο, όπως και έκανα, όμως ήταν λίγο και μου το πετούσαν. Δεν με άφηναν να πάρω το μωρό μου αγκαλιά, φυσικά ούτε και να το θηλάσω, αν και το ζητούσα. Μου έλεγαν πως αρνείται να φάει και πως του έχουν μόνο ορό. Ανησυχούσα για την υγεία του και δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την κατάσταση.

Εγώ συνέχιζα με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες, μέρα και νύχτα, ώσπου άρχισα να έχω ποσότητα. Στη μονάδα ξεκίνησαν να του δίνουν το δικό μου γάλα και εναλλάξ γάλα για πρόωρα. Με άφηναν να πηγαίνω 4 φορές τη μέρα. Γάλα που είχα αντλήσει σπίτι δεν το δέχονταν, άρα το αποθήκευα στην κατάψυξη, δημιουργώντας σιγά σιγά, τράπεζα γάλακτος.

Όταν ήρθε η ευλογημένη μέρα που πήρα το μωρό στο σπίτι, είχα την οδηγία των γιατρών να μη το βάλω στο στήθος, διότι δεν πρέπει να κουραστεί με το θηλασμό, εγώ όμως το δοκίμασα, έκατσε λιγάκι μόνο στην αρχή.

Συνέχιζα με το θήλαστρο να αντλώ τα γεύματά του και να τον ταΐζω. Είχαμε κόψει πια το γάλα για πρόωρα. Ο μπέμπης μεγάλωνε και έτρωγε πολύ. Εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη καθώς έπρεπε κάθε 2,5 ώρες να αντλώ γάλα, μέρα και νύχτα και να τον ταΐζω, να τον αλλάζω να τον κοιμίζω. Όλα καινούρια και πρωτόγνωρα.

Η διάθεση μου ήταν πεσμένη γιατί καταλάβαινα πως κάτι έλειπε. Η όλη διαδικασία ναι μεν υπέροχη, είχε κάτι το τεχνητό, κάτι που ήθελε πρόγραμμα, που δεν έρεε φυσιολογικά και αβίαστα. Μέχρι που είπα πως θα αφήσω το θήλαστρο και θα βάλω το μωρό στο στήθος. Και έτσι και έγινε. Μας πήρε καιρό να τα καταφέρουμε, πόνος, κλάματα και οι δυο, αμφιβολία, ανησυχία, απογοήτευση, απόγνωση, υπερφόρτωση μαστών και υπερπαραγωγή, πέτρωμα στήθους κλπ.

Όμως τα καταφέραμε με επιμονή και υπομονή και ως δια μαγείας, σιγά σιγά και σταδιακά, άρχισα να βλέπω το παιδί μου πιο χαρούμενο, γελαστό και χορτάτο, το ίδιο και εγώ πιο χαρούμενη και σίγουρη, πιο πλήρης.

Η σχέση μου με το μωρό μου είναι υπέροχη. Είναι ό,τι πιο όμορφο μπορούσα να ζήσω και ποτέ δεν είχα φανταστεί πως μπορούσα να ζήσω. Ο δρόμος του θηλασμού, με επέλεξε, και ήταν το καλύτερο δώρο τόσο σε μένα όσο και στο μωρό μου. Ο μπέμπης μου είναι 7 μηνών πια, εδώ και ένα μήνα τρώει φρούτα και λαχανικά και δημητριακά με δικό μου γάλα.

Νιώθω υπερήφανη για αυτό που έχουμε καταφέρει. Είμαστε συνεχώς αγκαλιά, παίζουμε και γελάμε, συνεχίζουμε το θηλασμό, κατά απαίτηση του μέσα στη μέρα και σταθερά  κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είναι ανεξάρτητος, κοινωνικός και αυτόνομος, και θεωρώ πως ο θηλασμός τον βοηθάει σε όλα τα επίπεδα της υγιούς ανάπτυξής του. Θα συνεχίσουμε έτσι.

Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη συντροφιά όλους αυτούς τους μήνες.

Με εκτίμηση,
Θ.