“Ένας γλυκός αποθηλασμός …”
ιστορία θηλασμού/αποθηλασμού της Γιώτας

Ήρθε η ώρα να σας καταθέσω και εγώ τη δική μου ιστορία αποθηλασμού… μετά από τέσσερα (παρά ένα μήνα!!!) χρόνια!

Η ζουζούνα μας ήρθε στον κόσμο στις 24/4/2011. Ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη και αποφασισμένη για να θηλάσω.

Ήδη τρεις μήνες πριν από τον τοκετό διάβαζα ό,τι άρθρο υπήρχε στη σελίδα σας, αλλά και διάσπαρτο στο ίντερνετ για το θηλασμό, τη σωστή τοποθέτηση, τη διατροφή που θα έπρεπε να ακολουθώ, τα ρολόγια που θα έπρεπε να πετάξω…

Γέννησα στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, στις 12 παρά 10 (τα μεσάνυχτα) την Κυριακή του Πάσχα με φυσιολογικό τοκετό, χωρίς επισκληρίδιο. Οι πόνοι πολλοί, αλλά δεν έδινα σημασία, γιατί θα ερχόταν η μικρούλα μου…

Και νά την που ήρθε… Όταν μου την έβαλαν στην αγκαλιά μου, ένα τόσο δα γατάκι, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια… Μέσα σε μισό λεπτό όμως μου την πήραν, για να την ζυγίσουν, να την καθαρίσουν κλπ

Δυστυχώς είχα ρήξη τραχήλου και όλο το βράδυ με κράτησαν στην αίθουσα τοκετού για να με παρακολουθούν… Απαίσιο βράδυ… Μου έλειπε ήδη το μωρό μου και ανυπομονούσα να ξημερώσει, για να με πάνε στο δωμάτιο.

Στις 9.30 το πρωί επιτέλους, αφού εγκαταστάθηκα, την πήρα στην αγκαλιά μου… Την έβαλα στο στήθος, και αμέσως έπιασε τη θηλή και άρχισε να θηλάζει… Εκείνα τα τσιμπηματάκια στο στήθος όταν ένιωσα να κατεβαίνουν οι πρώτες σταγόνες, ήταν απίθανη αίσθηση…

Από την πρώτη στιγμή ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό και ανά δύο ώρες είχα το μωρό στην αγκαλιά και στο στήθος μου… Μία μαία που ήρθε να μας βοηθήσει, άρχισε να μου λέει να του δώσω και συμπλήρωμα, ότι ο μωρό θα αφυδατωθεί, αλλά δεν έδινα σημασία σε κανένα… Ημέρα και νύχτα εκείνες τις τρεις πρώτες μέρες, η μικρή συνεχώς στο στήθος… Τη δεύτερη κιόλας μέρα το στήθος έτρεχε γάλα…

Μετά από τρεις μέρες πήγαμε σπίτι και συνεχίσαμε αυτήν τη θεόσταλτη αποκλειστική σχέση… Η μικρή γκρινιάρα, “αγκαλίτσας”, να πίνει λίγο, να κοιμάται λίγο, και πάλι από την αρχή… Το στήθος μου άρχισε να πληγώνεται, να πρήζεται, αλλά και πάλι εγώ εκεί…

Όταν ήρθε ο παιδίατρος τη δέκατη ημέρα, είδε ότι είχε ανακτήσει όλο το βάρος που έχασε στην κλινική, αλλά μου είπε “δώσε και λίγο συμπλήρωμα, δεν πειράζει”… Του το δήλωσα κατηγορηματικά “εγώ κουτί με γάλα δεν έχω, ότι πάρει από εμένα”…

Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν, η μικρή και εγώ είχαμε εδραιώσει το θηλασμό και περνούσαμε ώρες ξαπλωμένες (η αγαπημένη μου στάση), να θηλάζουμε και να κοιμόμαστε…

Έτσι κάπως έφτασαν τα πρώτα της γενέθλια. Άρχισαν οι ερωτήσεις από γύρω μου “πότε θα σταματήσεις να θηλάζεις;” και η απάντηση “όταν θελήσει η Ελένη”!!!

Παρότι υπέροχος, ο θηλασμός ήταν μία πρόκληση για εμένα. Σημειωτέον ότι τον τέταρτο μήνα επέστρεψα στη δουλειά, δούλευα 8-10 ώρες την ημέρα, ως δικηγόρος… Και εκεί άλλος πανικός: θήλαστρο στη δουλειά, αποστειρωμένα μπουκαλάκια, παγοκύστες, για να φέρω το πολύτιμο υγρό πίσω στο μικρό μου…

Δεκατεσσάρων μηνών έβαλα τη μικρή στον παιδικό σταθμό. Οι γύρω μου ξανάρχισαν “πρέπει να αποθηλάσεις, η μικρή δεν θα ξεκολλήσει από πάνω σου, πως θα προσαρμοστεί;;;” Και όμως σε πείσμα όλων, προσαρμοστήκαμε εύκολα, σε μια βδομάδα. Η Ελένη αποδέχτηκε το γεγονός ότι η μανούλα δεν ήταν δίπλα της για πολλές ώρες, αλλά αναπλήρωνε το άγγιγμα και το θηλασμό όταν επέστρεφα και … όλο το βράδυ…!

Πόσες φορές δεν παραπατούσα το βράδυ για να την πάρω στην αγκαλιά μου, και να τη φέρω στο κρεβάτι μας, να θηλάσουμε και να κοιμηθούμε… Και ξανά μετά από μία ή δύο ώρες, και ξανά, ώσπου ξημέρωνε… Co-sleeping, Co-bedding, τα πάντα…

Είχα αρχίσει να κουράζομαι.. Ζητούσα συμβουλές, έστελνα ερωτήματα στη σελίδα σας, πήγα σε σύμβουλο θηλασμού, αλλά κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα: Η μικρή με έχει ανάγκη, έχει ανάγκη το θηλασμό, θα σφίξω τα δόντια και θα της δώσω…

Φτάσαμε στα δύο… στα τρία χρόνια και η Ελένη ακάθεκτη!!! Είχαν μειωθεί τα γεύματα βέβαια, αλλά το στήθος της μαμάς ήταν παρηγοριά στη νύστα, στη βαρεμάρα της, όταν χτυπούσε…

Τη θήλαζα παντού: στην παραλία, στον παιδίατρο, σε παιδικά πάρτυ, σε κοινωνικές επισκέψεις… Στο “μαμά, μεμέ” υπήρχε πάντα η δική μου απόκριση (ομολογώ βέβαια με κάποια δυσανασχέτηση κάποιες φορές, αλλά εκεί…). Ήταν όμως τόσο ευτυχισμένη όταν έβγαινε από το στήθος, που δεν μπορούσα να της το αρνηθώ!!!

Όσες φορές προσπάθησα να της κόψω κάποιους θηλασμούς (τουλάχιστον τους νυχτερινούς που με εξαντλούσαν), η Ελένη γινόταν ευερέθιστη, γκρινιάρα, και πάλι υποχωρούσα…

Και φτάσαμε τριών χρονών. Συμφωνήσαμε (αφού πλέον μπορούσαμε να συνεννοηθούμε) ότι “θα πίνουμε γάλα μόνο το πρωί και το βράδυ”, και το καταφέραμε. Το Σεπτέμβριο της έδωσα την επιλογή να πίνει γάλα με HEMO το πρωί (απλά τρελαίνεται), αν δεν πίνει γάλα από το στήθος της μαμάς, και το επέλεξε μόνη της!!! Και… μας έμεινε μόνο ο βραδινός θηλασμός.

Πριν από ένα μήνα κάναμε μία σοβαρή (όσο σοβαρή μπορεί να είναι με ένα τετράχρονο) συζήτηση, της εξήγησα ότι τώρα πια μεγάλωσε, ότι το στήθος της μαμάς το καταλαβαίνει και δεν “φτιάχνει πια γάλα” (μόνο σταγόνες είχα πια) και ότι δεν θα πίνει πια γάλα ούτε το βράδυ.

Το αντικατέστησα όμως με πολλές αγκαλιές και χάδια, και, με λίγο ζόρι, το δέχτηκε. Πάντα όμως, μέχρι σήμερα, την ώρα του βραδινού παραμυθιού το χεράκι της ψάχνει μέσα από την μπλούζα το στήθος της μανούλας…

Έτσι, γλυκά, χωρίς πολλά δράματα, τα καταφέραμε… Ο αποθηλασμός ήρθε ήρεμα και για τις δυο μας, με εκείνη γεμάτη από συναισθήματα και τρυφερότητα, και εμένα γεμάτη από στιγμές. Γεμάτη;;; Δεν είμαι σίγουρη!!! Μάλλον θα πρέπει να βάλω μπρος το δεύτερο μωράκι…

Ένα έχω να πω σε όλες τις μανούλες: Ζήστε αυτές τις στιγμές με τα βλαστάρια σας τώρα που μπορείτε. Τρέμω (αν και ξέρω πως θα ‘ρθεί) στη σκέψη ότι κάποια μέρα η Ελένη ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΕΙ ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ, να κοιμηθούμε μαζί, να της διαβάσω παραμύθι… Το πρώτο βήμα έγινε… Θα ‘ρθούν και τα υπόλοιπα!!!

Ευχαριστούμε την Γιώτα που μοιράστηκε μαζί μας τη δική της ιστορία θηλασμού/αποθηλασμο! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες ή/και φωτογραφίες θηλασμού στο editor[at]mitrikosthilasmos.com