Ιστορία θηλασμού
της μαμάς Γεωργίας

Καλησπέρα!! Είμαι η Γεωργία, μαμά του Σ. που τώρα είναι 3.5 ετών και μιας υπέροχης μπέμπας 2,5 μηνών. Η ιστορία μου αφορά τον Σ. Μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ένας φυσιολογικός τοκετός που κύλησε αργά, αλλά με αίσιο τέλος.

Τον πήρα αμέσως στην αγκαλιά μου, τον έβαλα στο στήθος μου και θήλαζε για 40 λεπτά, λες και το έκανε από πάντα. “Ταλέντο στο θηλασμό”, όπως έλεγε η σύμβουλος που ήρθε να μας δει.

Όλα κυλούσαν καταπληκτικά, θήλαζα χωρίς προβλήματα, ακόμη και τα βράδια ήθελα να μένω μόνη στο μαιευτήριο γιατί πραγματικά δεν ένιωθα καμιά καταπόνηση. Ώσπου, την τρίτη μέρα της ζωής του, 31 Δεκεμβρίου, ο παιδίατρος “άκουσε” κάτι στην καρδούλα του… Μας συνέστησε να κάνουμε έναν υπέρηχο καρδιάς, έτσι προληπτικά. Φυσικά συμφωνήσαμε… Η γιατρός διέγνωσε στένωση ισθμού αορτής και δυο επικοινωνίες, μία μεσοκοιλιακή και μία μεσοκολπική.

Το μωράκι μου, που μέχρι τότε το είχα συνεχώς στην αγκαλιά μου, έπρεπε να μπει στην εντατική και να το βλέπω μόλις 2 μισάωρα κάθε μέρα. Έκλαιγα απαρηγόρητη… Θυμάμαι ήταν αλλαγή του χρόνου και εγώ καθόμουν μόνη στο δωμάτιο του μαιευτηρίου σκεπτόμενη ότι έχω εγκαταλείψει το μωράκι μου.

Φυσικά όλοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος τώρα να θηλάζω αφού το παιδί ήταν στην εντατική και δεν ξέραμε πότε θα έβγαινε. Φυσικά δεν τους άκουσα. Επικοινώνησα με τη σύμβουλο θηλασμού, μου είπε αναλυτικά τι πρέπει να κάνω για να διατηρήσω την παραγωγή μου. Διπλή άντληση με νοσοκομειακό θήλαστρο, κάθε  3 ώρες και το δάκρυ να τρέχει…

Πηγαίναμε το γάλα στην εντατική, έβλεπα το μωράκι μου μέσα από μια γυάλα, μπορούσα να του πιάνω μόνο το χεράκι… Και να του λέω ότι δεν το έχω εγκαταλείψει, ότι το αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Και τα δάκρυα να τρέχουν.

Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε το παιδί στην εντατική νεογνών του Αγλαΐα Κυριακού. Εκεί για καλή μας τύχη το επισκεπτήριο ήταν ελεύθερο, οπότε περνούσα τη μέρα δίπλα στο μωράκι. Ευτυχώς εκεί οι γιατροί έκριναν ότι το παιδί ήταν σε θέση να θηλάσει… Ακόμη θυμάμαι τον άντρα μου που με πήρε κλαίγοντας να μου ανακοινώσει ότι θα μπορώ να τον θηλάζω. Όλη την ημέρα λοιπόν εκεί στην εντατική, να θηλάζω ανάμεσα σε καλώδια που έφευγαν από διάφορα σημεία του σώματός του.

Λεχώνα με αρκετή αιμορραγία, σε μια σπασμένη καρέκλα, χωρίς μαξιλάρια θηλασμού, χωρίς στηρίγματα για την πλάτη μου όπως δείχνουν τα σχετικά εγχειρίδια, μακριά από τις γωνιές θηλασμού που είχε βρει η Σύμβουλος Θηλασμού όταν είχε έρθει σπίτι μας λίγο πριν γεννήσω για να με προετοιμάσει. Το βράδυ, επιστροφή στο σπίτι, ξυπνητήρι κάθε 3 ώρες για διπλή άντληση με το θήλαστρο. Και το πρωί πάλι νοσοκομείο.

Ο Σ. ακόμη και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες απεδείκνυε αυτό το φυσικό του ταλέντο στο θηλασμό. Μετά από 3 εβδομάδες επιστρέψαμε σπίτι μας, θηλάζοντας πια μέσα στην άνεση και στη ζεστασιά. Η αγωνία φυσικά παρέμενε, αλλά ο θηλασμός γλύκαινε τον πόνο μου, αφού ένιωθα ότι με αυτόν τον τρόπο αποκαθιστώ την σχέση με το παιδάκι μου.

Τριών μηνών χειρουργήθηκε στην καρδούλα ο Σ., και πάλι το στήθος της μαμάς ήταν η παρηγοριά του μέσα σε όλη αυτή την ταλαιπωρία και σε όλες τις ταλαιπωρίες με γιατρούς που ακολούθησαν στο μέλλον.

Ένα ταξίδι που κράτησε για δυο χρόνια ακριβώς και που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τα δύσκολα και να αποκαταστήσουμε το έλλειμμα εκείνων των πρώτων ημερών.

Και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτή την ιστορία… Ό,τι και να συμβεί, ακόμη και δύσκολες καταστάσεις, μπορεί μια μανούλα να θηλάσει το παιδάκι της, αρκεί φυσικά να το θέλει.

Παρά το κλάμα που έκανα νυχθημερόν, παρά τη στενοχώρια μου, όχι μόνο το γάλα δε μου κόπηκε, αλλά έτρεχε σαν ποτάμι… Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της σύμβουλου και μπόρεσα να προσφέρω και σε μένα και στο μωράκι μου αυτή την πολύτιμη εμπειρία.

Τώρα, μαμά για δεύτερη φορά κι έχοντας βιώσει όλα αυτά τα δύσκολα, βιώνω τον θηλασμό και από την χαλαρή του πλευρά, τη χαρούμενη, και όχι μόνο ως προσφορά παρηγοριάς απέναντι στο μωράκι μου.