Ιστορία θηλασμού της μαμάς Τζένης

Γεια σας, μέρες ήθελα να μοιραστώ και την δική μου ιστορία θηλασμού και να δώσω κουράγιο και σε άλλες μανούλες που μπορεί να βρίσκονται στη θέση μου.


Είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη και ένα ακόμα πιο υπέροχο τοκετό. Γέννησα το αγοράκι μου 3.090γρ και για μια ώρα το κράτησα στην αγκαλιά μου και προσπάθησε να θηλάσει στα πρώτα αυτά λεπτά της ζωής του. Από δω και πέρα όλα άλλαξαν…  

O μικρός μεταφέρθηκε στην MENN και διασωληνώθηκε λόγω αναπνευστικής δυσχέρειας. Έμεινε εκεί 24 μέρες μέχρι που βρήκαν ότι γεννήθηκε με μια μορφή συγγενούς καρδιοπάθειας και έπρεπε να χειρουργηθεί.

Όλο αυτό το διάστημα εγώ αντλούσα γάλα με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες σα να είχα το μωρό. Κάθε άντληση και κλάματα, δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ απ’ την στεναχώρια και καθημερινά 2 φορές την μέρα πηγαίναμε να τον δούμε στο επισκεπτήριο της εντατικής.

Ένιωθα εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά αλλά είχα πεισμώσει… το παιδί μου θα έπινε μόνο το δικό μου γάλα.

Μέχρι τότε και για άλλες 10 ημέρες μετά το χειρουργείο τρεφόταν παρεντερικά μόνο με ορό.

Συνολικά, 34 ημέρες μετά την γέννηση του, επιτέλους μου είπαν να φέρω από το γάλα που είχα στην κατάψυξη!!!

Ξεκίνησε με ρινογαστρικό καθετήρα απ’ την μυτούλα και έπειτα σιγά σιγά με μπιμπερό, όσο για να τον θηλάσω ούτε λόγος, όπως μου έλεγαν το παιδί είναι χειρουργημένο και θα κουραστεί. Θα τον δυσκολέψω πολύ και δεν είναι ώρα για πειράματα.

Πέρασαν 47 ημέρες και παραμονή της Παναγίας τον πήραμε επιτέλους σπίτι.

Με το που μπήκαμε κάθισα και με φόβο μήπως του κάνω κακό (όπως μου έλεγαν) τον ακούμπησα στο στήθος. Και… Ω’ τι έκπληξη! Άνοιξε διάπλατα το στοματάκι του και σαν να το έκανε πάντα άρπαξε το στήθος και έφαγε λαίμαργα μέχρι που ευχαριστημένος αποκοιμήθηκε!!! Εγώ και  η μαμά μου μείναμε έκπληκτες!!!

Το γάλα μου βέβαια είχε μειωθεί δραματικά και αυτό στην κατάψυξη τελείωνε, το μωρό έκλαιγε και πάλι άρχισαν όλοι… “δώσε ξένο, το δικό σου είναι λίγο και αδύναμο, το μωρό το ταλαιπωρείς” Πάλι κλάματα εγώ αλλά το πείσμα… πείσμα.

Η παιδίατρος μου είπε πως το μητρικό γάλα ήταν το καλύτερο φάρμακο που πήρε ο μπέμπης και με ενθάρρυνε να συνεχίσω μιας και η πρόοδος του ήταν αλματώδης, σύντομα έφτασε το φυσιολογικό του βάρος κι ας είχε μείνει πίσω 1,5κιλό.

Τελικά συμβουλεύτηκα και μια σύμβουλο γαλουχίας (να ‘ναι καλά) και αυτή τη στιγμή ακόμα το παλεύουμε να αυξηθεί και πάλι το γάλα μου.

Δύσκολη διαδικασία όμως το χαμόγελο ευχαρίστησης του μπέμπη μου, μου δίνει δύναμη και συνεχίζω. Αρκετή χημεία μπήκε στο σωματάκι του από δω και πέρα μόνο το γαλατάκι και η αγκαλιά της μαμάς του. Κι ας θέλει συνεχώς να βρίσκεται πάνω στο στήθος μου… του αξίζει και δεν θα του το στερήσω!