Μόλις άρχισα να την νιώθω στην κοιλίτσα μου και καθώς το στήθος μου είχε αρχίσει να πρήζεται, αποφάσισα να μελετήσω κάποια πράγματα σχετικά με το θηλασμό που κάθε μέλλουσα μητέρα όφειλε να γνωρίζει… Μέχρι τότε, απλώς τα διάβαζα…

Όταν ήμουν προς το τέλος του 8ου μήνα κύησης ο γιατρός μου, με ενημέρωσε πως η μικρούλα μου δυστυχώς δεν τρεφόταν τόσο καλά από τον πλακούντα μου, καθησυχάζοντάς με πως ακόμα δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας καθώς η ανάπτυξη της ήταν πολύ καλή. Απλώς προγραμματίζαμε πιο συχνά υπερήχους για να παρακολουθούμε την πορεία της.

Προσπαθώντας να μου εξηγήσει τι ακριβώς συνέβαινε, μέσα σε όλα τα άλλα που μου είπε κράτησα τη φράση “…θα πρέπει ίσως να τρώει λίγο περισσότερο από τα άλλα παιδάκια γιατί θα γεννηθεί λίγο μικρούλα…”. Έκτοτε η σελίδα σας έγινε κομμάτι της ζωής μου! Καθημερινά ενημερωνόμουν για όλα όσα έπρεπε να κάνω για να καταφέρω να δώσω στο μωράκι μου το πολύτιμο γάλα της μανούλας της για να μεγαλώσει σωστά!

Έτσι έφτασε η 7/12/2012…
Θυμάμαι πως το δεξί μου στήθος δεν σταμάτησε να τρέχει από την πρώτη στιγμή που μου έβαλαν τους τεχνητούς πόνους! Θεέ μου, σκεφτόμουν, έχω γάλα! Σ’ ευχαριστώ… Βοήθησέ με να γεννήσω φυσιολογικά και να θηλάσω τη μικρούλα μου, αμέσως μόλις την πάρω αγκαλιά γιατί θα πεινάει. (ο γιατρός μου μου είχε πει ότι ο πλακούντας μου είχε φτάσει σε πολύ άσχημο σημείο και μπορεί με τις συσπάσεις να μην άντεχε και η μικρούλα μου να έβγαινε ταλαιπωρημένη και πεινασμένη)…

Μετά, λοιπόν,  από 10 ώρες και αφού δεν τα καταφέραμε με πρόκληση τοκετού άκουσα δυστυχώς πως πρέπει να γεννήσω με καισαρική… Εκεί σκέφτηκα αμέσως πως δεν θα έχω την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού, ούτε και την ευχαρίστηση να θηλάσω κατευθείαν το μωράκι μου και γι’ αυτό ρώτησα τη μαία μου πότε θα μπορέσω να θηλάσω… εκείνη μου απάντησε “μην ανησυχείς, θα σου την φέρω σχεδόν μόλις πας στο δωμάτιο της ανάνηψης”. Για άλλη μία φορά παρακάλεσα τον Θεό να πάνε όλα καλά και να γίνουν όλα όπως μου τα είπε η μαία.

Και τελικά, 17:20 γεννήθηκε αυτό το μικρό πλασματάκι που είχα μέσα μου και που βιαζόμουν να το κρατήσω στην αγκαλιά μου… Η καισαρική και τα συναφή είχαν τελειώσει και οδηγήθηκα στην ανάνηψη… Στις 17:50 μου έφερε η μαία το πλασματάκι μου… Ακόμη θυμάμαι ένα μικρό ζαρωμένο προσωπάκι, με μισάνοιχτα μάτια που όμως με το που το πήρα στην αγκαλιά μου, στράφηκε προς το στήθος μου και άρχισε να τρώει…

Από αυτά που μου εξηγούσε η μαία μου συγκράτησα  το “είσαι τυχερή… κάνει πολύ καλά το αντανακλαστικό του θηλασμού!”. Εκείνη την ώρα με κατέκλυσαν δεκάδες συναισθήματα… Ήμουν πολύ τυχερή! Το μικρό μου έτρωγε από εμένα και έδειχνε να το ευχαριστιέται τόσο πολύ… Λίγο μετά αποκοιμήθηκε και μου την πήραν… Έδωσα όμως την “εντολή” να μου την φέρνουν όποτε δείχνει σημάδια πείνας και να σημειώσουν στο “πυρεξάκι” της ότι η “ΜΑΜΑ ΘΗΛΑΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ”…

Αυτές λοιπόν τις μέρες στην κλινική, η μικρή μου πού την έχανες πού την έβρισκες όλο ήθελε την μανούλα της και όλο ήθελε να θηλάζει… Αποτέλεσμα αυτού; Πληγωμένες θηλές και συνεχώς κομπρέσες με αλατόνερο και αλοιφή με λανολίνη… Πονούσα, δάκρυζα αλλά δεν με ενδιέφερε! Έδινα στο πλασματάκι μου ό,τι είχε ανάγκη και σωματικά και ψυχικά και αυτό μου έφτανε!

Ακόμα θυμάμαι τον ήχο από το “πυρεξάκι” που σταματούσε έξω από το δωμάτιο, την πόρτα που άνοιγε και την μαία που ρώταγε την εξαντλημένη λεχώνα, δλδ εμένα, τον κωδικό μου για να μου δώσει τη μικρή μου… Μάλιστα ένα μεσημεράκι, μπήκε μία μαία μέσα (καλή της ώρα) και με είδε να κοιμάμαι… μου χάιδεψε το χέρι και μου είπε “σας έφερα τη μικρή σας”, έκανα να σηκωθώ και μου είπε “δεν είναι ανάγκη να σηκωθείτε, θα σας δείξω πως να θηλάζετε ξαπλωμένες”… Εκείνο ήταν… η στάση αυτή του θηλασμού έγινε η αγαπημένη μου κατά την επιστροφή μας στο σπίτι…!

Οι μέρες περνούσαν και άρχισαν να με ζητούν πίσω στη δουλειά γιατί υπήρχαν υποχρεώσεις που δυστυχώς μόνο εγώ μπορούσα να φέρω εις πέρας. Ήμουν μόλις 20 ημερών… δεν μπορούσα να βάλω πρόγραμμα θηλασμού σε ένα τόσο μικρό μωράκι που ήταν ερωτευμένο με το στήθος της μητέρας του… Ήμουν πολύ στεναχωρημένη σε σημείο να νιώσω το στήθος μου άδειο, ωστόσο ούτε λεπτό δεν σκέφτηκα να σταματήσω το θηλασμό! Ξεκίνησα τη δουλειά έχοντας τον ως γνώμονα!

Όποτε με χρειαζόταν η μικρή μου ήμουν δίπλα της, ώσπου στις 40 μέρες, το ωράριό μου έγινε 6ωρο…”Και τώρα;” αναρωτιόμουν, “πως θα τα καταφέρω;”… Στο μεταξύ οι θηλές μου ακόμα ήταν σε άθλια κατάσταση και ακόμη δάκρυζα από τον πόνο την ώρα που θήλαζα, “πώς θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω θήλαστρο και να ρισκάρω να γίνω χειρότερα!” Τα περιθώρια όμως ήταν λιγοστά και έπρεπε να το δοκιμάσω! Έτσι και έκανα… Η μικρή μου όσο έλειπα από το σπίτι ήθελε 2-3 γεύματα και εγώ έπρεπε να τα έχω έτοιμα!

Το καθημερινό μου πρόγραμμα λοιπόν είχε ως εξής: 5:00 το πρωί ο πρώτος θηλασμός, 8:00 ο δεύτερος (λίγο πριν φύγω για δουλειά)… Πάντα ξαπλωμένες… Οι θηλασμοί αυτοί έπαιρναν και μισή ώρα και 45 λεπτά… ΆΛΛΩΣΤΕ Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ! Μετά έφευγα για δουλειά!

Απαραιτήτως μαζί μου είχα αποστειρωμένο ταπεράκι με αποστειρωμένο μπουκάλι και θήλαστρο τα οποία με το που έφτανα στη δουλειά τα έβαζα στο ψυγείο! Σχολούσα στις 15:00 το μεσημέρι, έφτανα στο σπίτι και αμέσως μόλις έβγαζα τα ρούχα μου έβαζα τη μικρή μου να θηλάσει… έτσι μπορεί να περνούσαν και 2 ώρες. Με τάιζε ο καημένος ο αντρούλης μου, ο οποίος επωφελήθηκε της γονικής αδείας,γιατί με έβλεπε να καταρρέω μέρα με την ημέρα!  Ξάπλωνα στο κρεβάτι με τη μικρή και κοιμόμασταν παρέα…

Έφτανε το βράδυ και εκείνη στις 21:00, μετά το μπάνιο και το βραδινό της γεύμα, το οποίο ήταν το μοναδικό ξένο γεύμα της ημέρας, έπεφτε για ύπνο… Εγώ μαζί με το σύζυγό μου προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μία τάξη το σπίτι, να ετοιμάσουμε φαγητό για την άλλη μέρα κ.λ.π., κ.λ.π… Βλέπετε ήμασταν μόνοι, χωρίς βοήθεια και όλες οι ευθύνες ήταν πάνω μας… Έφτανε λοιπόν 23:00 το βράδυ και έπεφτα για ύπνο… Το ξυπνητήρι όμως χτυπούσε στις 01:00 με 02:00 για να σηκωθώ να αντλήσω γάλα για την επόμενη μέρα… Πολλές φορές θυμάμαι πως κοιμόμουν όρθια ή έβγαζα λίγα ml και ας κοπανιόμουν και για μια ώρα…

Ο καιρός πέρασε με το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται για 6 μήνες! Μέχρι δηλαδή την εισαγωγή των στερεών τροφών, όπου σταμάτησα την μεταμεσονύχτια άντληση! Είχα καταφέρει να κερδίσω το πρώτο στοίχημα με τον εαυτό μου! Οι πρώτοι απαραίτητοι 6 μήνες είχαν περάσει! Το επόμενο σκαλοπατάκι οι 9 και το μεθεπόμενο οι 12! Πέρασαν και αυτοί, δύσκολα αλλά όμορφα…

Οι εικόνες που έχω κρατήσει στο μυαλό μου είναι τόσες πολλές και τόσο υπέροχες! Έχω εκατοντάδες φωτογραφίες και βίντεο από τους θηλασμούς μας!! Είχα κλείσει τα αυτιά μου στον περίγυρο που όλο με ρωτούσε αν ακόμη θηλάζω γιατί οι ασχετοσύνη του κόσμου ήταν δεδομένη!

Με τους μήνες να κυλούν και με τις δυσκολίες να τις προσπερνάμε άρχισα τον αποθηλασμό όταν η μικρή μου ήταν 13 μηνών! Το παιδί μου ήταν απροετοίμαστο για κάτι τέτοιο και ο αποθηλασμός ήξερα ότι θα τόσο δύσκολος όσο και η ο θηλασμός… Ωστόσο δεν υπήρχε λόγος να βιαστώ! Άλλωστε τον απολάμβανα και εγώ όσο και αυτή!

Έπρεπε όμως να κάνω σταδιακά βήματα γιατί ήθελα όταν ξαναμείνω έγκυος να έχω αποθηλάσει! Δεν μπορούσα να ρισκάρω, έχοντας μια επικίνδυνη πρώτη εγκυμοσύνη! Ο αποθηλασμός είχε λίγα κλάματα, λίγες τσιρίδες, λίγο απ’ όλα! Έτσι λοιπόν φτάσαμε στους 16 μήνες θηλασμού, με τον αποθηλασμό να έχει κρατήσει τους 5 από αυτούς!

Σήμερα βλέπω ένα παιδί έτοιμο να αποθηλάσει τελείως! Ήταν τόσο σταδιακός ο αποθηλασμός, γιατί δεν ήθελα από τη μία μέρα στην άλλη να νιώσει μετέωρη, με τη μαμά να της αρνείται αυτό που εκείνη τόσους μήνες θεωρούσε αυτονόητο! Έπρεπε να κρατήσω την εμπιστοσύνη της και να μην την κάνω να νιώσει αδύναμη ούτε στιγμή!

Βασιζόμουν και βασίζομαι, όλους αυτούς τους μήνες, στο ένστικτό μου και διαπιστώνω με μεγάλη ευχαρίστηση πως αυτήν τη στιγμή έχω ένα παιδί που όταν της λέω με χαμηλή φωνή “αγάπη μου η μανούλα δεν έχει άλλο γάλα”, το καταλαβαίνει και δεν αντιδρά με υστερίες όπως όταν άρχισα τον αποθηλασμό, ξαπλώνει απλώς επάνω μου και θέλει αγκαλίτσα!

Επίσης συγκρίνοντάς την με παιδάκια της ίδιας ηλικίας που θήλασαν λίγο ή καθόλου διακρίνω μεγάλη διαφορά στην ιδιοσυγκρασία τους! Εμένα η μικρή μου είναι δυνατή, με μεγάλη αυτοπεποίθηση μιας και ο θηλασμός της έδωσε τη σιγουριά ότι η μαμά θα είναι πάντα εκεί ό,τι και να χρειαστεί, ένα παιδί που δεν τσιρίζει και δεν χτυπιέται όταν θέλει κάτι για να τραβήξει την προσοχή των άλλων γιατί με τον απεριόριστο θηλασμό είχε πάντα την προσοχή που εκείνη επιθυμούσε,  ένα παιδί που παρότι γεννήθηκε μικρούλι κατάφερε, εξαιτίας του θηλασμού όπως λέει και η παιδίατρος, να είναι αρκετά ανεπτυγμένο!

Σας κούρασα ίσως με την ιστορία μου, αλλά θα ήθελα από όλα αυτά κάθε μανούλα, που σκοπεύει να θηλάσει, να κρατήσει πως ούτε η καισαρική είναι λόγος για να μην θηλάσουμε, ούτε η πρόωρη επιστροφή μας στη δουλειά και η κούραση που αυτό συνεπάγεται, ούτε ο περίγυρος που πολλές φορές είναι αρνητικός στον θηλασμό, ούτε τίποτα που μπορεί να στερήσει από εμάς και το παιδί μας αυτήν την εμπειρία! Άλλωστε είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ του κάθε παιδιού και ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της κάθε μανούλας! 

Νατάσα Μ.,
Αθήνα