Περίμενα το μωράκι μου να έρθει μετά από 1 ώρα όπως λένε τα νοσοκομεία και ήρθε μετά από 4 ώρες. Όταν  ήρθε η μαία, ενώ είχε πάρει την έγκριση του παιδιάτρου, μου είπε ότι αναπνέει γρήγορα και πρέπει να μπει στην εντατική, για 1 μέρα δεν μου έλεγαν τι έχει ούτε πότε θα το δω.

Πολύ κλάμα σε δωμάτιο rooming in…  Οι κοπέλες του ορόφου του νοσοκομείου ήταν απαίσιες (δεν ξέρω αν έφταιγε η δική μου ψυχολογική κατάσταση). Τους ζήτησα νοσοκομειακό θήλαστρο την τρίτη μέρα, χωρίς να μου το προτείνουν αυτές, και να με ξυπνάνε κάθε 3 ώρες και να μου το φέρνουν (μετά από ερώτηση που έκανα στην μαία που έκανε μια παρουσίαση/σεμινάριο στο νοσοκομείο για τις εγκύους και μαμάδες) γιατί δεν είχα το μωρό και η απάντησή τους: “τι να το κάνεις; αφού δεν έχεις γάλα, τι παιδεύεσαι αφού δεν βγάζεις τίποτα;” και έβαζα μόνη ξυπνητήρι και τους έπαιρνα τηλέφωνο γιατί καμιά φορά ξέχναγαν να το φέρουν.

Τον Κωστή για 12 μέρες δεν τον θήλασα, ήταν στην εντατική, δεν μάθαμε ποτέ τι έχει, μας είπαν ότι τα λευκά ήταν πιο αυξημένα που σημαίνει ότι έχει κάποια λοίμωξη και θα πάρει αντιβίωση όπως αναφέρει το πρωτόκολλο και θα κρατήσει αυτό 10 μέρες. Οπότε τον έμαθαν σε μπιμπερό. Εγώ άρχισα τελικά να βγάζω λίγο πρωτόγαλα και γάλα μετά από αρκετό καιρό και όταν γύρισα σπίτι το συνέχισα για 6 μήνες αλλά πάντα του το έδινα με μπιμπερό, δεν θέλησε ποτέ να κάτσει στο στήθος, όλο εκνευριζόταν και φαντάζομαι ότι ήθελε την εύκολη λύση.

Τώρα είμαι ξανά έγκυος και γεννάω αρχές Απριλίου (σε άλλο νοσοκομείο) αλλά φοβάμαι μην συμβεί πάλι το ίδιο. Θέλω πάρα πολύ να το θηλάσω αποκλειστικά (και να μην χρειαστεί να κάνω χρήση θηλάστρου και αποστείρωσης). Στο νοσοκομείο δεν ξέρω αν θα έχω αυτή την υποστήριξη και βοήθεια…

Έλενα