Ολική νάρκωση, κάτι που μου στοίχισε ψυχολογικά πάρα πολύ, αφού δεν ήμουν εγώ εκείνη που άκουσα το πρώτο της κλάμα, δεν ήμουν εγώ που την πήρα για πρώτη φορά αγκαλίτσα και φυσικά στο δωμάτιο για αρκετές ώρες ήμουν τόσο ζαλισμένη που δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ούτε το μωράκι μου αγκαλιά.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, η μικρή άργησε να πιάσει στήθος. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Οι θηλές μου κατακόκκινες. Το μωρό να κλαίει ασταμάτητα και να μην κοιμάται. Να μην μπορεί να πιάσει στήθος.

Για καλή μου τύχη το μαιευτήριο Έλενα (και δεν κάνω διαφήμιση) έχουν πολίτικη υπέρ του θηλασμού. Οι μαίες με βοήθησαν πάρα πολύ. Τις ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου. Ακόμα και όταν η μικρή μου ανέβασε ίκτερο και η παιδίατρος του νοσοκομείου είπε συμπλήρωμα, η μαία με κάλυψε λέγοντας μου “θες να θηλάσεις, έτσι δεν είναι; Δεν θα δώσουμε συμπλήρωμα, αλλά το μωρό θα το έχεις συνεχώς στο στήθος”. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια της και συγκινούμαι. 

Στο σπίτι όλα καλά, μέχρι που άρχισαν τα κλάματα μετά από μια εβδομάδα. Να μην κοιμάται με τίποτα. Να θέλει συνεχώς στήθος και εγώ να μην προλαβαίνω να γεμίσω για το επόμενο γεύμα. Περνούσαμε τους μαραθώνιους θηλασμούς, από ότι έμαθα πολύ αργότερα. Αλλά τότε ανίδεη νόμιζα ότι το παιδί μου πεινάει και δεν χορταίνει.