Από τότε που έγινα μέλος σε ομάδα που στηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική τομή (πριν μείνω έγκυος), άρχισα όχι απλά να το σκέφτομαι αλλά και να το επεξεργάζομαι και να το «χωνεύω» μέσα μου και εν τέλει να το αποφασίσω και να το ανακοινώσω στον άντρα μου, στους γονείς μας και στους φίλους μας ότι όταν με το κάλο θα έμενα έγκυος θα προσπαθούσα να γεννήσω φυσιολογικά.

Η αντίδραση αναμενόμενη! Αρχικά, ήταν όλοι διστακτικοί με αυτή μου την απόφαση αλλά με τον καιρό τους έπεισα…Έμεινα έγκυος λοιπόν και παρέμεινα στον ίδιο γιατρό που με παρακολουθούσε και στον Νικόλα μου και αυτό γιατί πριν καν μείνω έγκυος σε μία συζήτησή μας μου είπε ότι θα με αναλάμβανε να γεννήσω φυσιολογικά εφόσον το ήθελα και τα πράγματα εξελίσσονταν ομαλά.

Ώσπου… την 32η εβδομάδα της κύησης, πλέον μου ανακοίνωσε έτσι απλά ότι δεν με αναλαμβάνει!!Πού να ήξερε όμως;;; Μέσα μου όλο αυτό το διάστημα ένοιωθα ότι στο τέλος δεν θα με αναλάβει και εμείς, μαζί με τον άντρα μου, ήδη είχαμε επιλέξει γιατρό και μαία στην Αθήνα.

Δεν μας φόβιζε τίποτα εφόσον είχαμε επιλέξει αυτό που θέλαμε, το μόνο που μας προβλημάτιζε ήταν η απόσταση Πάτρα-Αθήνα (2,5 ώρες)!! Ενώ παράλληλα, εγώ στενοχωριόμουν που θα άφηνα τον γιο μου στους γονείς μας μεν, αλλά πρώτη φορά θα τον αποχωριζόμουν αφού μέχρι πρότινος ποτέ άλλοτε δεν είχαμε χωριστεί ούτε λεπτό!!

Παρ’ όλες τις έννοιες,τα άγχη μας και τα «πλάνα» μας τα πράγματα πήραν μία διαφορετική περιπετειώδη τροπή.

Αξιοσημείωτο είναι να τονισθεί ότι είχαμε μεριμνήσει ώστε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου να είναι φουλαρισμένο, οι βαλίτσες μας βρίσκονταν μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ ήδη είχαμε πάει και τα πράγματα του Νικόλα μας στους γονείς μας.

Ξημερώματα Παρασκευής και ώρα 03:40πμ ξύπνησα γιατί ένοιωσα υγρό να κυλάει στα πόδια μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκωνόμαστε όρθιοι, εγώ και ο άντρας μου, αφού καταλάβαμε ότι επρόκειτο για τα «νερά που έσπασαν», πανικόβλητοι τρέχαμε σαν τρελοί για να προλάβουμε μην τυχόν και γεννήσω στον δρόμο!

Πήραμε αμέσως τον γιατρό μας, και όπως πάντα γελαστός μας είπε να μην βιαστούμε διότι είχαμε δρόμο ακόμη εφόσον δεν πονούσα (μέχρι τότε)… Έτσι, εφόσον δεν πονούσα, πήγαμε τον Νικόλα μας στην Ναύπακτο, στους δικούς μας, και ύστερα πήραμε τον δρόμο για Αθήνα κατά τις 05:00πμ.

Στον δρόμο προς το Αίγιο άρχισα να έχω συσπάσεις κάθε 5 λεπτά και εκεί αγχωθήκαμε όλοι μας!!!Με πολύ έντονους πόνους και με ταχύτητα 200Km/h φτάσαμε, χωρίς να έχω γεννήσει τελικά(!), στο Λητώ στις 06:20πμ, όπου μας περίμενε ο γιατρός μας και εκεί διαπιστώσαμε ότι είχαμε δρόμο ακόμη και οι συσπάσεις οφείλονταν στην γεμάτη μου ουροδόχο κύστη σε συνδυασμό με την πίεση που ασκούσε το μωρό μου.

Αφού με ετοίμασαν, πήγαμε στο δωμάτιό μας και αρχίσαμε περπάτημα. Οι συσπάσεις γίνονταν άλλοτε έντονες και συχνές, άλλοτε αραίωναν, ώσπου πλέον συζητούσαμε και το πλάνο πώς να προκαλέσουμε τον τοκετό αν συνεχίζαμε έτσι έως το βράδυ.

Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν πιο γρήγορα από ότι περίμενα… μέχρι τις 14:30μμ που ήμουν στο δωμάτιο η διαστολή είχε φτάσει 3 και ύστερα που κατεβήκαμε στην αίθουσα τοκετών, με την βοήθεια της μπάλας του pilates (και την πολύτιμη βοήθεια της μαίας μου) η διαστολή τελικά έγινε 5 και μετά από ένα τέταρτο έγινε τελεία!

Έτσι με πολλές κορώνες δικές μου(!!), χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς ωκυτοκίνη και χωρίς ράμματα γεννήθηκε ακριβώς μετά από 12 ώρες -Μάρτιο του 2013- στις 15:40μμ η μπουμπού μας, 3060Kg και 52cm υγιέστατη και εγώ αλώβητη από τον τοκετό!!!

Έζησα έναν αξιοζήλευτο τοκετό και αυτό το οφείλω στην ομάδα μου, πρωτίστως στον γιατρό μου που δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου, στην μαία μου που ενώ ήταν Κρήτη ήρθε αεροπορικώς άρoν-άρoν για να είναι δίπλα μου και βεβαίως στον αντρούλη μου που εξίσου ήταν δίπλα μου (έκοψε και τον λώρο!) και με υποστήριξε εκατό τοις εκατό.

Αυτό ήταν λοιπόν το δικό μου περιπετειώδες ταξίδι με γλυκό προορισμό…την μπεμπούλα μου!!!!!!!!!!!!!