Γεια σας! Λέγομαι Βαρβάρα και είμαι 36 ετών. Η δική μου ιστορία της γέννησης της κόρης μου, είναι ένα θαύμα! Πριν 14 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο με καισαρική λόγω ισχιακής προβολής. Μετά από 2,5 χρόνια ακολούθησε ο δεύτερος και τα χρόνια κύλησαν…

Κάποια στιγμή μου παρουσιάστηκε τοιχωματικό ινομύωμα που μεγάλωσε πολύ γρήγορα πιο πολύ από τη μήτρα! Χειρουργήθηκα τον Μάιο του 2012 και έγινε μια τρίτη- ουσιαστικά- καισαρική.

Μετά από 2,5 μήνες, τον Αύγουστο, διαπιστώνω ότι είμαι έγκυος! Ήταν μεγάλη χαρά για μας, μετά από τόσα χρόνια, θα το έλεγα και αναπάντεχο γεγονός…

Τηλεφωνώ στον γιατρό μου περιχαρής αλλά κατόπιν η χαρά μετατράπηκε σε λύπη, ή καλύτερα σε φρίκη! Μου είπε “Να έρθεις γρήγορα για έκτρωση! 2,5 μήνες από τέτοιο χειρουργείο και είσαι έγκυος! Αδύνατη η εγκυμοσύνη”.

Όταν του απάντησα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο μου ξεκαθάρισε ότι δεν με αναλαμβάνει λόγω επικινδυνότητας…Πώς θα μπορούσαμε να σταματήσουμε μια καρδούλα που χτύπαγε μέσα μου;

Τελικώς απευθύνθηκα και σε άλλους δύο γιατρούς, οι οποίοι ομοίως δεν με αναλάμβαναν, μάλιστα ο ένας μου είπε “ΟΚ, να μην κάνεις έκτρωση, αλλά να βρεις ένα νοσοκομείο με εντατική- ίσως την χρειαστείς. Εγώ, δεν θέλω στον ύπνο μου να βλέπω αίματα…”

Ο κίνδυνος ήταν να γίνει ρήξη της μήτρας είτε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, είτε κυρίως κατά την διάρκεια της καισαρικής…Με εσωτερικές αιμορραγίες και τα συναφή.

Τελικώς, απευθύνθηκα σε έναν γιατρό καθηγητή και κυρίως Άνθρωπο! Με ενθάρρυνε, και μου έδωσε κουράγιο ότι όλα θα πάνε καλά… Πίστευα ότι με την βοήθεια του Θεού, θα τα καταφέρναμε εγώ και το μωρό.

Η εγκυμοσύνη μου εξελίχθηκε πολύ καλά, οδηγούσα μέχρι σχεδόν στο τέλος της, δούλευα και η κορούλα μας, που μάθαμε το φύλο της από πολύ νωρίς, διαρκώς μας έστελνε τα σήματα μορς…”Εδώ είμαι, ανυπομονώ να βγω…”

Τελικώς γέννησα στην 38η εβδομάδα, καισαρική με επισκληρίδιο όπως και τις άλλες φορές… Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ότι πιο εύκολο μια τέταρτη καισαρική τόσο κοντινή στο χειρουργείο μου, και για τον γιατρό μου που τόσο με στήριξε το ίδιο! Ευτυχώς με την βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν καλά!

Τους πόνους και την αγωνία ακόμα και την ώρα της επέμβασης, τα έχω ξεχάσει… Το πώς έσβησαν όλα αυτά σαν κιμωλία από τον πίνακα δεν το ξέρω. Όμως ξέρω πως δεν θα ξεχάσω, το πρώτο κλάμα του μωρού μου, το πρώτο φιλάκι που της έδωσα στα πλούσια αλλά λιγδωμένα από την κοιλιά, μαλλάκια!

Η μικρή μας πριγκίπισσα μας έχει ξετρελάνει. Την θηλάζω αποκλειστικά αν και μας παρουσίασε αλλεργία…Οι στερήσεις διατροφής για μένα, δεν μετράνε, με ανταμείβει με πλατιά χαμόγελα η μπέμπα! Την έβαλα στο στήθος μου από την πρώτη στιγμή!

Όλοι μας γυρίζουμε γύρω από το κοριτσάκι μας… Περιμένουμε πάνω από την κούνια της να ξυπνήσει και βουρκώνουμε όταν την κοιτάμε να μας κάνει χαρές και γέλια!

Είναι ήδη δύο μηνών αλλά νομίζουμε πως την είχαμε πάντα μαζί μας… Τα αγόρια την λατρεύουν και εμείς νιώθουμε πια καμιά δεκαριά χρόνια νεότεροι!

Ευχαριστώ από την καρδιά μου τον Θεό για τα δώρα του.

Σας ευχαριστώ,
με εκτίμηση,
Β.Μ.