Απαντά η Βασιλική ΜουλάΈχω ένα γιο 2 χρονών τον οποίο και θηλάζω ακόμα. Εδώ και ένα μήνα, τον πηγαίνω καθημερινά στον παιδικό σταθμό, γιατί ετοιμάζομαι να ξεκινήσω δουλειά με φουλ ωράριο.
Μέχρι τώρα δεν τον είχα αφήσει ποτέ σε ξένα χέρια, παρά μόνο κάποιες λίγες ώρες με τη γιαγιά όταν υπήρχε μεγάλη ανάγκη. Τις πρώτες μέρες έμεινα μαζί με το παιδί, αρχικά στον ίδιο χώρο και μετά έξω από το σταθμό, ενώ τις τελευταίες 2 εβδομάδες τον αφήνω και φεύγω.
Το ασταμάτητο κλάμα τις πρώτες μέρες το είχα θεωρήσει φυσιολογικό και πίστευα ότι κάποια στιγμή θα βελτιωθεί. Παρότι όμως έχει περάσει ένας μήνας τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά. Ενώ ξεκινάμε κάθε πρωί όλο χαρά να πάμε στο σταθμό, μόλις τον αφήνω αρχίζει πάλι τα κλάματα, σταματάει και ηρεμεί μόνο όσο είναι με τα άλλα παιδάκια έξω στην αυλή, αλλά με το που μαζεύονται μέσα στην αίθουσα, αρχίζει και πάλι να κλαίει ασταμάτητα και να με αναζητά. Και εννοείται ότι δεν συμμετέχει σε καμία από τις δραστηριότητες, ούτε τρώει μέσα στο σταθμό.
Είναι φυσιολογικό μετά από τόσο διάστημα να μην βελτιώνεται η συμπεριφορά του και τι μπορώ να κάνω για να τον βοηθήσω; Για πόσο διάστημα να επιμείνω ακόμα να τον πηγαίνω, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να απεχθανθεί το σχολείο;
Κατερίνα Γ., Σπάρτη
Το άγχος αποχωρισμού εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των 6 – 8 μηνών και η διάρκειά του καθορίζεται από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Ένα παιδί που προσαρμόζεται εύκολα σε νέες καταστάσεις, αποβάλλει ευκολότερα αυτό το άγχος σε σχέση με ένα άλλο παιδί που δυσκολεύεται με οτιδήποτε καινούργιο.
Η επιτυχής προσαρμογή του παιδιού στον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο εξαρτάται άμεσα από τη στάση των γονέων. Εάν έχετε τύψεις και άγχος αυτό διαγράφεται στο πρόσωπό σας και στον τόνο της φωνής σας. Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να «διαβάζουν» το πρόσωπό μας και τη στάση του σώματός μας. Έτσι η παραμικρή ένδειξη αμφιβολίας ή ανησυχίας γίνεται πολλές φορές αντιληπτή από τα παιδιά, παρά την προσπάθειά μας να την αποκρύψουμε.
Αποχαιρετήστε το με τρυφερότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Δώστε του ξεκάθαρα μηνύματα. Το παιδί θα πρέπει να ξέρει ότι θα πάει στο σταθμό όσο κι αν κλαίει. Μην υποχωρείτε όσο έντονες κι αν είναι οι αντιδράσεις του. Αν υποχωρήσετε μια φορά, θα μάθει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να πετυχαίνει αυτό που θέλει.
Εάν συνεχίσει να αντιδρά έντονα, ζητήστε από κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας να αφήνει το παιδί στον παιδικό σταθμό για λίγες μέρες και βάλτε στην τσάντα του ένα αγαπημένο αντικείμενο από το σπίτι. Δοκιμάστε να καλέσετε στο σπίτι παιδιά που πάνε στον ίδιο παιδικό σταθμό, ίσως το βοηθήσετε να αποκτήσει φίλους και έτσι διευκολυνθεί η προσαρμογή του.
Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να βλέπετε τα δακρυσμένα ματάκια του, πολλές φορές μπορεί και σεις να θέλετε να βάλετε τα κλάματα, είναι όμως μια δοκιμασία που πρέπει να περάσετε εσείς και το παιδάκι σας έτσι θα ωριμάσει συναισθηματικά.
Είμαι στη διάθεσή σας ότι χρειαστείτε
Καλή υπομονή!
Στείλτε νέο ερώτημα προς τη στήλη “Ρώτα τον Ειδικό“
 |
| Μητρικός Θηλασμός Fun page |
 |
| Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“ |
Ψυχολόγος
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilamsos.com| Βιογραφικό
Μακαρι να υπηρχε η δυνατοτητα να κατσω αλλα 2 η και περισσοτερα χρονια στο σπιτι και να βλεπω το βλασταρακι μου να μεγαλωνει και να μπορω η ιδια να τον φροντιζω και να τον απασχολω. Δυστυχως το να εισαι μονη και να δουλευεις σε μια πολη μακρια απο τους παππουδες και οποιους γνωστους, σε βαζει αναγκαστικα στη διαδικασια να αφησεις τη φροντιδα του παιδιου σε καποιον ξενο. Ο παιδικος σταθμος ειναι η μονη λυση σε τετοιες περιπτωσεις, οσο και να μας ποναει καποιες φορες. "Μοδα" ειναι για τις κυριες που δεν θελουν να χασουν τα ραντεβου με το κομμωτηριο και τις φιλεναδες τους για καφε και οχι για τις σκληρα εργαζομενες μητερες!!
Ευχαριστω την ειδικο για τις συμβουλες, ηταν πραγματι χρησιμες. Παρουσιασαμε σημαντικη βελτιωση, αλλα μια ιωση μας κρατησε σπιτι για 10 μερες και τωρα ξεκιναμε παλι απο την αρχη.
Οι συμβουλες των ειδικων-οι οποιοι γραφουν παντα επωνυμα- ειναι παντα χρησιμες. Καθενας με βαση την ιδιοσυγκρασια του παιδιου του και το ενστικτο του μπορει να τις ακολουθει η οχι!
Κατερινα Γ.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στην απάντηση της κας Μουλά, γιατί βλέπω να αναφέρει κάποια πράγματα στην απάντηση της τα οποία έχω δεί να επαναλαμβάνονται σαν συμβουλές κι από άλλους (ειδικούς και μη):
1) "Αποχαιρετισμός με τρυφερότητα και αποφασιστικότητα, όσο κι αν κλαίει". Πόσο τρυφερή πράξη είναι ο "αποφασιστικός αποχαιρετισμός" ενός παιδιού που (στην καλύτερη) κλαίει ή (στην χειρότερη) σπαράζει; Μπορείτε να μας δικαιολογήσετε γιατί δεν είναι οξύμωρο αυτό που περιγράφετε;
2) "Μην υποχωρείτε στις αντιδράσεις, αν υποχωρήσετε θα μάθει οτι μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να πετυχαίνει αυτό που θέλει". Νομίζω οτι μπορούμε να συμφωνήσουμε οτι το παιδί αντιδρά στον αποχωρισμό επειδή αισθάνεται ανασφάλεια (κι όχι επειδή θέλει να καθυστερήσει ο γονιός να πάει στην εργασία του). Επομένως, μας συνιστάτε να αγνοήσουμε τις αντιδράσεις που οφείλονται στις ανασφάλειες του παιδιού. Αυτό το συνιστάται γενικώς ή μόνο ειδικώς για την περίπτωση του αποχωρισμού στον παιδικό σταθμό;
Επίσης, ισχυρίζεστε οτι σε περίπτωση που ο γονέας "υποχωρήσει" στην αντίδραση, τότε το παιδί θα "μάθει" οτι έτσι πετυχαίνει αυτό που θέλει. Εγώ ισχυρίζομαι ότι εάν ο γονέας δεν "υποχωρήσει", τότε το παιδί θα "μάθει" οτι ο γονέας του είναι ανάλγητος. Ποιός από τους δυό μας έχει δίκιο;
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Αγαπητή κα Μουλά,
τουλάχιστον ένα εκ των δύο συμβαίνει:
1) Δεν διαδαχθήκατε ποτέ τον Bowlby στη σχολή σας
2) Είχατε κάνει κοπάνα στο συγκεκριμένο μάθημα
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν δεν έχετε πρόσβαση σε online επιστημονικές βιβλιοθήκες, ψάξτε στο google για "a 2 year old goes to hospital".
Ένα παιδακι αυτης της ηλικιας δεν μπορει να εκφρασει αυτο που αισθανεται με λογια. Το να μην εχει προσαροστει ενω εχει περασει ενας μηνας, ισως ειναι ενδειξη οτι κατι αλλο μπορει να συμβαινει (προσωπικη δυσκολια παιδιου ή μανας, περιβαλλον κτλ). Κ παλι μιλαμε για υποθεσεις. Κοιταξε το δικο σου συναισθημα κ αυτο θα σε οδηγησει στη καλυτερη αποφαση. Καθε σχεση μητερας-παιδιου ειναι μοναδικη κ δεν μπορουμε να βαζουμε σε καλουπια του στυλ "ετσι γινεται", η συμπεριφορισιακου στυλ ενδειξεις "αστο να κλαψει" κ να μην σεβομαστε τις ιδιαιτεροτητες καθε παιδιου ξεχωριστα. Για να μαθει ενα παιδι να ακουει τις αναγκες του χρειαζεται πρωτα να εχουμε μαθει εμεις να ακουμε τις δικες του για να μαθει επειτα κ αυτο να κανει το ιδιο.
Αν το παρουμε κ εξελικτικα δεν θεωρειται καλη περιοδος η ηλικια των δυο που βιωνει ενα παιδι ετσι κ αλλιως εντονα συναισθηματα αποχωρισμου.
Απο κει κ περα ως μητερα κρινε εσυ τι θεωρεις καλυτερο για το παιδακι σου, αν για πχ καθε φορα που το αφηνεις ενοχοποιησε ολο κ περισσοτερο το μονο σιγουρο ειναι οτι το παιδι σου το αντιλαμβανεται.
Να κάνουμε παιδία γιατί ΘΕΛΟΥΜΕ πραγματικά και όχι επειδή πρέπει. Αυτό είναι το λάθος μας. Το ΘΕΛΩ ένα παιδί τελικά σημαίνει πολλα… τα οποία δυστυχώς τα έχουμε ξεχάσει και ειδικά για τα πρώτα 4 χρόνια της ζωής τους. Σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Και πίστεψέ με από ότι αισθάνομαι τελικά δεν αποτελεί ευθύνη να βρούμε τον καλύτερο παιδικό σταθμό!
Μαζί σου κοπελιά μακάρι όλες να μπορούσαμε να κάτσπυμε σπιτάκι μας και να τα μεγαλώσουμε ωραία και καλά… αλλά σήμερα λέμε Δόξα τω Θεό που έχουμε και δουλειά…
τί να κάνουμε δλδ, πώς θα ζήσουμε τα παιδιά μας αν δεν πάμε υποχρεωτικά και με βαριά καρδιά στη δουλειά μας;
δυστυχώς ένα μέρος της νύφης το πληρώνουν τα βλαστάρια μας αλλά δεν μπορώ να φανταστώ και μια ζωή χωρίς παιδιά μέχρι δλδ να γίνουν όλα ιδανικά και τέλεια στη ζωή μας…
Αν και ο μικρός μου (3 ετών) είναι σε αυτή την διαδικασία έχω αρχίσει και αναθεωρώ πολλά τα οποία δεν τα είχα σκεφτεί νωρίτερα. Ευτυχώς είμαι απόλυτα ικανοποιημένη από τον παιδικό σταθμό που πάει γιατί χειρίζονται άψογα την προσαρμογή. Για αυτές τις ηλικίες όμως (έως 4 ετών) θεωρώ ότι τα παιδιά πρέπει να είναι με τους γονείς/οικογένειά τους τις περισσότερες ώρες τις ημέρας. Το να προσαρμοστεί τελικά ένα μωρό/παιδί να λείπει από την οικογένεια του τόσες ώρες βολεύει εμάς και όχι αυτά. Φυσικά και πρέπει να κοινωνικοποιούνται και να έρχονται σε επαφή με άλλα παιδάκια αλλά όχι από μωρά μόνα (χωρίς τους γονείς) για τόσες ώρες τις ημέρας. Τα περισσότερα τα συνηθίζουν/προσαρμόζουν να φέυγουν από το σπίτι τους στις 8.00 και να γυρίζουν 4 και 5 το απόγευμα! Και μετά τι? Δηλάδη φέραμε στον κόσμο αυτά τα πλασματάκια για να τα ανεξαρτητοποιήσουμε από μωρά και να τα βλέπουμε 2-3 ώρες την ημέρα? Για να είναι όλη μέρα με ξένους και όχι με την οικογένειά τους? Όλα αυτά έχω αρχίσει να τα βλέπω ως μόδα πια! Έχουμε χάσει την πραγματική έννοια του παιδικού σταθμού. Δουλέυουμε για να πληρώνουμε ξένους να κρατάνε τα παιδιά μας? Εγώ πάντως πιο πολύ χαίρομαι τα παιδάκια που δεν προσαρμόζονται εύκολα και διεκδικούν δυναμικά παρά αυτα που προσαμρόζονται. Είναι ένα δείγμα του χαρακτήρα τους! Μπορεί εμείς να το αποκαλούμε "προσαρμογή" αλλά αυτά στο τέλος παραιτούνται. Άλλα πιο γρήγορα αλλά πιο αργά. Εγώ πάντως εάν συνεχιστεί αυτό το χάλι (ήδη συμπληρώνει ο μικρός μου μήνα) θα τον σταματήσω. Του χρόνου πάλι ίσως να είναι πιο εύκολο!!
Κατερίνα μου όπως στα λέει η ειδικός! Αν και είναι μικρούλι ακόμα το παιδάκι σου, οπότε είναι λίγο πιο δύσκολος ο αποχωρισμός… κι εγώ τα ίδια τράβηξα (εμένα ήταν 3+), 2 εβδομάδες έκλαιγε το παιδί μου μέσα και εγώ έκλαιγα απ' έξω… για άλλες 2 εβδομάδες έμπαινε με τα χίλια ζόρια αλλά καθόταν έξω από την τάξη λες και ήταν τιμωρία και όταν μου ζήτησε η δασκάλα να "σκληρύνω", να γίνω πιο αποφασιστική την ώρα του αποχαιρετισμού, ξαφνικά μια μέρα, εκεί που ξεκινάγαμε από το σπίτι ακόμη, με τα κλάματα, λες και ποτέ δεν συνέβη αυτό, ξύπνησε με χαρά, μου είπε σήμερα δεν θα κλαίω! φτάσαμε στην πόρτα του σταθμού, μου έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλί και από τότε όλα καλά 🙂 έτσι, ξαφνικά και απρόσμενα!
Να είσαι δυνατή και θα το ξεπεράσετε! Καλή δύναμη και κουράγιο!